Κάθριν Χέμπορν: Η αντισυμβατική του Χόλιγουντ - «Η άτεκνη, η ανύπαντρη που φορούσε παντελόνια»
20 χρόνια συμπληρώνονται από τον θάνατο της ηθοποιού που άφησε το στίγμα της στη μεγάλη οθόνη, «σνόμπαρε» τα Όσκαρ παρά το γεγονός ότι κέρδισε 4 βραβεία και αντιστάθηκε στα πατριαρχικά στεγανά
Είκοσι χρόνια συμπληρώθηκαν στις 29 Ιουνίου από τον θάνατο της μιας από τις πιο εμβληματικές γυναίκες του πρώιμου Χόλιγουντ, που καθήλωσε το κοινό με τις ερμηνείες της και συζητήθηκε για τις αντισυμβατικές ιδέες της.
Γεννημένη σε μια προοδευτική οικογένεια τον Μάιο του 1907 στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ, η Χέπμπορν επηρεάστηκε από τους γονείς της, την Κάθριν Μάρθα Χούτον και τον Τόμας Νόρβαλ Χέπμπορν. Η μητέρα της ήταν σουφραζέτα και ακτιβίστρια για τον έλεγχο των γεννήσεων, ενώ ο πατέρας της ήταν γνωστός για την εποχή ουρολόγος και συντασσόταν απόλυτα στις φεμινιστικές δράσεις. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η Χέμπορν μεγάλωσε με σημαία την ανεξαρτησία και την διαρκή αμφισβήτηση των συντηρητικών κοινωνικών προτύπων.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας της που μετρά πάνω από 6 δεκαετίες, η ζωή της απασχόλησε σε μεγάλο βαθμό τον Τύπο, με την γοητευτική καστανομάλλα ηθοποιό να έχει γίνει ουκ ολίγες φορές πρωτοσέλιδο.
Οι απώλειες που τη σημάδεψαν Στα 14 της ήρθε αντιμέτωπη με την πρώτη τραγωδία της ζωής της, όταν ο αδερφός της ο Τομ βρέθηκε νεκρός -απώλεια που για χρόνια δεν μπορούσε να ξεπεράσει. Είναι χαρακτηριστικό, ότι χρησιμοποιούσε την ημερομηνία γέννησής του ως δική της (ο αδελφός της είχε γεννηθεί στις 8 Νοεμβρίου, ενώ εκείνη στις 12 Μαΐου του 1907). Λίγο καιρό αργότερα μία ακόμη απώλεια θα σημαδέψει τη Χέμπορν. Ο θείος της αυτοκτονεί και η μικρή τότε και αρκετά εσωστρεφής Κάθριν σταμάτησε να πηγαίνει στο σχολείο. Παρακολουθούσε κατ’ οίκον μαθήματα.
Ούσα ένα αρκετά ντροπαλό κορίτσι δεν εξέφρασε ποτέ την αγάπη της για την υποκριτική, γιατί πίστευε ότι δεν θα μπορούσε να γίνε ηθοποιός. Όμως έκανε την ανατροπή όταν γράφτηκε σε κολέγιο θηλέων της στην Πενσιλβάνια και άρχισε να συμμετέχει σε παραστάσεις. Αποφοίτησε με πτυχίο στην Ιστορία και στη Φιλοσοφία το 1928 και την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ με ένα μικρό ρόλο στο έργο «Νυχτερινή Οικοδέσποινα» ξεκινώντας μία πολλά υποσχόμενη καριέρα.
Κλείσιμο
Η θυελλώδης σχέση της με τον παντρεμένο Σπένσερ Τρέισι Η σχέση της με τον ηθοποιό Σπένσερ Τρέισι και ιδίως, η χημεία τους στην οθόνη ήταν αδιαμφισβήτητη και ένα ιδανικό ρομάντζο τους εκτός οθόνης ήρθε να γίνει το θέμα των ημερών. Η πρώτη τους συνάντηση έγινε ενώ εκείνη δούλευε στην ταινία «Woman of the Year» το 1942. Ωστόσο, η σχέση τους δεν ήταν καθόλου συμβατική. Ο Τρέισι ήταν ήδη παντρεμένος και λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, το διαζύγιο δεν αποτελούσε επιλογή. Έτσι, ο έρωτάς τους παρέμεινε ως επί το πλείστον μυστικός και όσο πιο μακριά γινόταν από τη δημοσιότητα. Παρά τις προκλήσεις, η σχέση της Χέπμπορν και του Τρέισι άντεξε μέχρι το θάνατο του δεύτερου, το 1967.
Μπορεί το ειδύλλιο με τον Τρέισι να αποτέλεσε σταθμό στην προσωπική της ζωή, αλλά η Χέμπορν γνώρισε κι άλλους άντρες. Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της, δημιούργησε σχέσεις με διασημότητες, όπως ο Χάουαρντ Χιουζ και ο Τζον Φορντ.
Με τον Σπένσερ Τρέισι στο «Adam's Rib»
Η «αντισυμβατική» Μια πτυχή της προσωπικής ζωής της Χέπμπορν που προσέλκυε συχνά την προσοχή ήταν η αντισυμβατική αίσθηση της μόδας που την ενέπνεε. «Αγκάλιασε» ρούχα εμπνευσμένα από την ανδρική ένδυση, επιλέγοντας συχνά παντελόνια σε μια εποχή που θεωρούνταν αντισυμβατικό για τις γυναίκες να το κάνουν. Το στιλ της «Γυναίκας με τη Λεοπάρδαλη» αμφισβήτησε τα πρότυπα των φύλων και επηρέασε σημαντικά τις τάσεις της μόδας. Σίγουρη πάντα για τα «πιστεύω» της, δεν διαπραγματευόταν ποτέ ζητήματα φύλου και ταυτότητας και στη δουλειά της. Επέλεγε εκείνη τους σκηνοθέτες με τους οποίους θα συνεργαζόταν, δεν έκανε ποτέ εκπτώσεις στους όρους των συμβολαίων της, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που μπλέκονταν σε καβγάδες με όποιους δεν έπαιρναν στα σοβαρά τη δουλειά της.
«Μακάρι να ήμουν άνδρας» Το 1969 μετά από τον θάνατο του Τρέισι η Κάθριν Χέμπορν αποφάσισε να μείνει μόνη. Οι φήμες της εποχής για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις οργίαζαν και πολλοί πίστευαν πως είχε σχέσεις τόσο με άνδρες όσο και με γυναίκες. Η ίδια, ωστόσο, δεν παραδέχτηκε ποτέ τίποτα. Το μόνο που είχε αναφέρει σε σπάνια συνέντευξή της, ήταν: «Πολλές φορές στη ζωή μου είπα "Μακάρι να ήμουν άνδρας"! Έφτασα πολύ συχνά στο σημείο αυτό, γιατί πιστεύω πραγματικά ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα σαν τραχύς στρατιώτης ή σαν γιατρός χαμένος σε μια ξεχασμένη αποστολή».
Η «ανύπαντρη, η άτεκνη» Εκτός από τις επιλογές της στη μόδα, η Χέμπορν έκανε συνειδητές επιλογές όσον αφορά το γάμο και την οικογένεια. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν απέκτησε παιδιά, μια απόφαση που προκάλεσε εντύπωση σε μια κοινωνία που περίμενε από τις γυναίκες να ακολουθήσουν την παράδοση της εποχής. Προτεραιότητα για εκείνη ήταν η καριέρα και η προσωπική της ελευθερία, χαράσσοντας τη δική της πορεία σε έναν κόσμο που συχνά επέβαλε άκαμπτες προσδοκίες στις γυναίκες. Η επιλογή της να παραμείνει ανύπαντρη και άτεκνη ήταν μια απόδειξη της ακλόνητης αποφασιστικότητάς της να ζήσει τη ζωή με τους δικούς της όρους.
Το φιλανθρωπικό έργο της Πέρα από την αξιοσημείωτη καριέρα της, η Χέμπορν άφησε τη δική της σφραγίδα και μέσα από τη φιλανθρωπική δράση της. Χρησιμοποίησε την δημοτικότητά της και την επιρροή που ασκούσε στους αμέτρητους φαν της ανά τον κόσμο, για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των γυναικών και την προστασία του περιβάλλοντος. Έβαλε το δικό της λιθαράκι στους αγώνες για ισότητα και δικαιοσύνη στη συντηρητική κοινωνία των 60s.
Κέρδισε τέσσερα Όσκαρ και δεν παρέλαβε ποτέ κανένα Το όνομά της συνοδεύτηκε από μεγάλες διακρίσεις, μεταξύ άλλων και στο θέατρο, αναλαμβάνοντας απαιτητικούς ρόλους σε σαιξπηρικές παραγωγές. Πρωταγωνίστησε σε μεταφορές κορυφαίων έργων του Τενεσί Ουίλιαμς, του Ευγένιου Ο’ Νιλ και του Τζέιμς Γκόλντμαν. Στα 70s έπαιξε σε ελάχιστες ταινίες, όπως οι «Τρωάδες» (1971) του Μιχάλη Κακογιάννη με τον ρόλο της Εκάβης. Η τελευταία εμφάνισή της στον κινηματογράφο ήταν στην ταινία «Ένας μεγάλος έρωτας», δίπλα στον Γουόρεν Μπίτι και την Ανέτ Μπένινγκ το 1994.
Τιμήθηκε 4 φορές με το Βραβείο Οσκαρ της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, για το «Morning Glory», το «Guess Who's Coming to Dinner», το «Λιοντάρι το Χειμώνα» και τη «Χρυσή Λίμνη», ενώ ήταν υποψήφια ακόμα 8 φορές. Συνολικά, η Χέπμπορν βρέθηκε 11 φορές στα πρόθυρα του ν' ανέβει στη σκηνή της απονομής των Βραβείων Οσκαρ αλλά δεν έκανε ποτέ στην Ακαδημία τη χάρη να εμφανιστεί. Η μοναδική φορά που έδωσε το «παρών» ήταν το 1974, στην 46η Τελετή Απονομής, όχι για να λάβει, αλλά για να δώσει το Τιμητικό Βραβείο Ερβινγκ Θάλμπεργκ στον παραγωγό Λόρενς Γουάινγκαρτεν.
«Δεν πρέπει να φοβάται κανείς τον θάνατο» - Το τέλος της
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 η υγεία της άρχισε να βάλλεται, χωρίς όμως η ίδια να αναφέρεται δημόσια για αυτό.
«Νομίζω ότι στην Αμερική υπάρχει μεγάλος φόβος για τον θάνατο. Εγώ δεν πιστεύω ότι πρέπει κανείς να φοβάται κάτι που είναι απολύτως αναπόφευκτο. Αν κάποιος πιστεύει ότι βρίσκεται στο σημείο όπου δεν έχει να κερδίσει τίποτε άλλο από τη ζωή και είναι βέβαιος ότι κανείς δεν τον θέλει, τότε δεν βρίσκω τον λόγο να μη χρησιμοποιήσει λίγα χρήματα για να πει γεια χαρά!» είχε δηλώσει.
Η Κάθριν Χέμπορν πέθανε στα 96 της, την 29η Ιουνίου του 2003 και εκείνο το βράδυ, τα φώτα του Μπρόντγουεϊ χαμήλωσαν για αρκετή ώρα, ως ένδειξη πένθους.
