Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ: H γυναίκα που «ανέστησε» τον 007 και τον Ιντιάνα Τζόουνς

Εσωσε την τιμή της τελευταίας ταινίας του Τζέιμς Μποντ, του περιλάλητου «No Time to Die», συμμετέχοντας έστω και την ύστατη ώρα στη σεναριακή ομάδα που έπεφτε από το ένα τέλμα στο άλλο.

Για πολλούς είναι εκείνη στην οποία οι θεατές -εντάξει, κυρίως οι πρωταγωνίστριες του φιλμ- χρωστούν την απο-αντικειμενοποίηση της γυναίκας στο σύμπαν του 007. Εσωσε το γόητρο της συνδρομητικής πλατφόρμας Amazon Prime, γράφοντας και πρωταγωνιστώντας από το 2016 μέχρι το 2019 στο βαθιά αυτοαναφορικό και (αυτο)σαρκαστικό «Fleabag». Εσωσε και τα προσχήματα του ύστατου φιλμ της κινηματογραφικής εποποιίας του Ιντιάνα Τζόουνς, υποδυόμενη τη βαφτισιμιά του Ιντι, ονόματι Ελένα, η οποία τον συντροφεύει στο ταξίδι του στον χώρο και τον χρόνο (spoiler alert: ο φιλοπερίεργος αρχαιολόγος εμφανίζεται να συνομιλεί ακόμα και με τον Αρχιμήδη με φόντο τη Σικελία σε σχεδόν άπταιστα ελληνικά).

Είναι μάλιστα τόσο καλή στον τελευταίο κινηματογραφικό ρόλο της, ώστε ήδη πολλοί συζητούν και άλλοι προβλέπουν πως η Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ είναι μάλλον η ιδανική διάδοχος του Ιντιάνα Τζόουνς - ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στην ανάληψη ενός εμβληματικά ανδρικού ρόλου από μια γυναίκα στη μετά το #MeToo εποχή; Σίγουρα όχι το Χόλιγουντ που πίνει νερό στο όνομα τουλάχιστον της συμπερίληψης, της διαφορετικότητας και της στην πράξη ισότητας μεταξύ των δύο φύλων.

Θα ήταν το δίχως άλλο η ιδανική κορύφωση της μετεωρικής τα τελευταία χρόνια ανόδου της 37χρονης Βρετανής ηθοποιού, σεναριογράφου και σκηνοθέτιδος. Παρότι πια από τον βατήρα του «Indiana Jones and the Dial of Destiny» έχει ξεκινήσει το μακροβούτι της στην αμερικανική βιομηχανία του θεάματος και είναι πλέον τόσο υπολογίσιμη και βέβαια αναγνωρίσιμη ώστε να γεμίζει με το πρόσωπό της εξώφυλλα βαρύτιμων περιοδικών τίτλων, όπως το «Vanity Fair», η Γουόλερ-Μπριτζ ακόμα προσπαθεί να αντιληφθεί, να κατανοήσει, κοινώς να χωνέψει όσα πυκνά έχουν συμβεί στη ζωή και την καριέρα της την τελευταία πενταετία. Η παγκοσμίως άγνωστη ηθοποιός που το 2013 έδινε παραστάσεις στο περίφημο θεατρικό φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου, έγινε υπερήφανη κάτοχος τριών βραβείων Emmy, δύο Χρυσών Σφαιρών και ενός BAFTA, έβαλε το χέρι της στην υπόθεση της επετειακής, 25ης ταινίας του Τζέιμς Μποντ, υπέγραψε το σενάριο μιας -χωρίς στάλα υπερβολής- από τις καλύτερες και τις πιο ευφυείς σειρές των τελευταίων ετών, δηλαδή του «Killing Eve», πρωταγωνίστησε ως ιδανικό άλλο μισό του Χάρι Στάιλς στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Treat People with Kindness», ενώ τους τελευταίους μήνες έχει καταβυθιστεί στο σύμπαν της Λάρα Κροφτ εξαιτίας του σίριαλ που ετοιμάζει για λογαριασμό της συνδρομητικής πλατφόρμας που την ανέδειξε (βλ. Amazon Prime). Φυσικά, και είναι στα καλύτερά της και όχι μόνο επειδή το βιντεοπαιχνίδι Tomb Raider υπήρξε εφηβικό κόλημμά της. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η ίδια δεν έχει ακριβώς συναίσθηση όσων της συμβαίνουν.

Το ομολόγησε και στην πρόσφατη συνέντευξή της στους «New York Times»: «Δεν έχω ιδέα τι κάνω». Σίγουρα πάντως δεν έχει αφιερώσει τον εαυτό της στο να γηροκομεί υπερήλικες κινηματογραφικούς ήρωες όπως ο Μποντ ή ο Ιντιάνα Τζόουνς. Αντιθέτως, καταφέρνει όχι μόνο να κουμπώνει και να ενσωματώνεται στο σύμπαν τους, αλλά και να το περνά με σύγχρονο λούστρο, το οποίο -μεταξύ μας- έχουν παραπάνω από ανάγκη. Το πιο ενδιαφέρον στην περίπτωσή της είναι πως, μολονότι απολαμβάνει πια και δάφνες πρωταγωνίστριας, επιμένει να εστιάζει στη συγγραφική πλευρά της. Και αυτό γίνεται σαφές από το γεγονός ότι μιλά ως δημιουργός, γραφιάς και γεννήτρια χαρακτήρων και ιδεών και όχι ως η επόμενη εκκολαπτόμενη ντίβα της σόουμπιζ. Γι’ αυτό και λέει ότι την ενδιαφέρουν οι ιστορίες που μπορούν να τη συγκινήσουν και να τη μετατοπίσουν συναισθηματικά, την ερεθίζουν οι πρωτότυπες αφηγήσεις που δεν έχουν κίνητρο απλώς να πρωτοτυπήσουν, αλλά τρέφονται από την ανάγκη του δημιουργού να πει τα πράγματα με τον συγκεκριμένο τρόπο γιατί δεν έχει άλλον, αναμετράται συνεχώς με τον εαυτό της για να καταφέρνει να γράφει επικίνδυνα, ειλικρινά, προβοκατόρικα. Οπως δηλαδή έκανε με το «Fleabag». Ποιος αμφιβάλλει ότι θα ήθελε να ζήσει ξανά τη στιγμή που κάθε κύτταρό της έμοιαζε να έχει κατακλυστεί από αίσθημα ανακούφισης στην απονομή των Emmy το 2019, όπου η Γουόλερ-Μπριτζ απαθανατίστηκε να πίνει και να καπνίζει ανέμελη απολαμβάνοντας τον θρίαμβό της;

Η ίδια θαυμάζει την ικανότητα των ανθρώπων να καθρεφτίζουν το συναίσθημα, τις ιδέες και τη φαντασία τους στο χαρτί. Μη βιαστεί κανείς να την κατηγορήσει για ναρκισσισμό. Περισσότερο κι από τον εαυτό της θαυμάζει τα κείμενα του συντρόφου της, του διάσημου θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και έξι φορές υποψήφιου για Οσκαρ σκηνοθέτη Μάρτιν ΜακΝτόνα (βλ. «Τα πνεύματα του Ινισέριν»). Η δημιουργός του «Fleabag» πρώτα υπήρξε groupie του 53χρονου σήμερα Βρετανού και κατόπιν έπεσε στον έρωτά του. Η σχέση τους ξεκίνησε λίγο μετά την επισημοποίηση του διαζυγίου της από τον πρώτο σύζυγό της, επίσης συγγραφέα Κόνορ Γούντμαν. Η καθημερινότητα δύο συγγραφέων στο ίδιο σπίτι δεν είναι απλή υπόθεση. Μάλιστα, η Μπριτζ λέει ότι ποτέ δεν τολμά να αποκαλύψει κάποιο σενάριο στον αγαπημένο της όχι επειδή φοβάται την αντιγραφή, αλλά γιατί τρέμει το φυλλοκάρδι της για την κριτική του. Θα ήθελε, λέει, ο ΜακΝτόνα να μένει με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά που διαβάζει κάτι δικό της. Αλλά αυτή η επιθυμία της παραμένει ακόμα μια ανικανοποίητη προσδοκία, που μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει.

Οπως δηλαδή η φήμη και η επιδραστικότητά της, ιδιότητες με τις οποίες ακόμα δεν έχει συμβιβαστεί. Της φαίνεται περίεργο που μπαινοβγαίνει σε λαοσυνάξεις της βιομηχανίας του θεάματος, πολύ περισσότερο που βραβεύεται, που οι εταιρείες παραγωγής και τα μεγάλα στούντιο την εμπιστεύονται. Μπορεί από παιδί να ένιωθε την ορμή να γίνει ηθοποιός, όμως οι προσδοκίες της άρχισαν να συρρικνώνονται από την ημέρα που πέρασε το κατώφλι της Royal Academy of Dramatic Art στο Λονδίνο. Γιατί; Διότι ένιωθε πως έπρεπε να μάθει να κάνει τα πράγματα με έναν τρόπο που καθόλου δεν της ταίριαζε. Ευτυχώς -για εκείνη και για το σημερινό κοινό της που είναι μεγάλο και σκληροπυρηνικά φεμινιστικό-, η Γουόλερ-Μπριτζ εξακολούθησε να πορεύεται με τον δικό της λάθος τρόπο. Οχι επειδή ήθελε να καμωθεί την αντισυμβατική και την ασυμβίβαστη, αλλά γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Μπορεί να της πήρε λίγο περισσότερο χρόνο από τους αλλοτινούς συμφοιτητές της για να αναδειχθεί και να στυλώσει τα πόδια στον κόσμο του θεάματος, όμως κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι τελικά το έκανε με θεαματικό και κυρίως με τον δικό της, ιδιοσυγκρασιακό τρόπο ◆

splash news, getty images/ideal image, afp/visualhellas.gr