One Piece Netflix: Μια πιο σοβαρή... αστεία ιστορία – Δείτε βίντεο

Όταν το Eternal Pose του One Piece έπεσε στα χέρια των αναγνωστών/τηλεθεατών του, δεν υπήρξε επιστροφή. Έτσι δεν λειτουργούν άλλωστε οι συγκεκριμένες, ιδιαίτερες πυξίδες στον κόσμο του Εΐτσιρο Όντα; Δείχνουν μόνο προς μία κατεύθυνση.

Για κάποιους -κυρίως για τους της γενιάς του 90 και λίγο πιο πίσω- το δημοφιλές ιαπωνικό αριστούργημα μπήκε στη ζωή τους νωρίς. Από τις εποχές του ALTER ακόμα, μέσω του οποίου είχαμε γνωρίσει τον πρωταγωνιστή Monkey D. Luffy (Μόνκι Ντ. Λούφι) με εντελώς διαφορετικό όνομα στο «Ντρέηκ, Το Κυνήγι του Θησαυρού». Η απόφαση του ΕΣΡ πως το άνιμε ήταν πολύ σκληρό για τα παιδιά οδήγησε στην εντολή η σειρά να μεταφερθεί στη βραδινή ζώνη, κάτι που προμήνυσε το τέλος της λίγο αργότερα. Ίσως και να ήταν καλύτερα έτσι, μιας και η σειρά είχε ήδη «πετσοκοφτεί» αλλά σε κάποιους το «μικρόβιο» έμεινε για τα καλά.

Για άλλους -πάλι κυρίως της ίδιας γενιάς, αν και συνεχίζει να αυξάνεται ο αριθμός και από νεότερους- ήρθε σε μεγαλύτερη ηλικία, κάτι που δεν ήταν απαραίτητα κακό μιας και το One Piece δεν είναι απλώς μια αστεία ιστορία. Οι σκέψεις του Εΐτσιρο Όντα ο οποίος έχει εμπνευστεί από τις πλούσιες γνώσεις του σε ιστορικά γεγονότα, μυθιστορήματα αλλά κυρίως την ίδια τη ζωή και τον σύγχρονο κόσμο, ξεπερνούν τα στενά όρια μιας αφήγησης με θέμα της τα ταξίδια μιας... χαζοπαρέας πειρατών. Γιατί πολύ απλά, στην αλληγορία του ο Ιάπωνας καλλιτέχνης τα βάζει με ένα ολόκληρο σύστημα και μια ζοφερή πραγματικότητα, πάντα με την προσδοκία πως κάποια μέρα θα... ξημερώσει και όλοι θα είναι χαμογελαστοί.

Σε κάθε περίπτωση από το 2002, τη χρονολογία προβολής στην Ελλάδα, τουτέστιν τρία χρόνια μετά την πρώτη του προβολή στην Ιαπωνία (1999), έχουν αλλάξει πολλά. Το One Piece βρίσκεται στο peak του -κάτι που έχει οδηγήσει στο εύκολο λογοπαίγνιο One Peak- και πλέον έχει να προσφέρει και μια live-action σειρά, πάντα με την (συν)υπογραφή του Όντα. Ο... sensei, που λίγο πριν το μιλένιουμ το έπλασε μέχρι το τέλος στο μυαλό του και το άρχισε να το κυκλοφορεί σε μορφή manga, έδωσε το χρίσμα -μαζί με το ψάθινο καπέλο- στον Ινιάκι Γοδόι για να ολοκληρωθεί η «τρίαινα» που θέλει κάθε θαυμαστής αυτής της κουλτούρας, ειδικά όταν το αγαπημένο του έργο έχει μπει στο final saga του. Manga, anime και adaptation. Ακολουθούν κάποια spoilers για την 1η σεζόν του One Piece Netflix, το άνιμε και το μάνγκα.

Το στοίχημα και οι συγκρίσεις

Από τη στιγμή που το μεγάλο ερώτημα αλλά και στοίχημα ήταν το να προσαρμοστούν τα σχέδια του Όντα σε μια «κανονική» σειρά, φάνηκε πως βασικός στόχος της παραγωγής ήταν να μην κάνουν διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτούς που ασχολούνται -γιατί περί κανονικής ασχολίας πρόκειται με παρουσία από το 1997 το μάνγκα και το 1999 το άνιμε- και αυτούς που δεν είχαν αφιερώσει τον δεδομένο πολύ χρόνο που χρειάζεται για να «καταναλωθεί» το One Piece. Φαίνεται, δηλαδή, να θέλησαν να πουν μια ιστορία για όλους.

Δεν χωράει αντιπαράθεση στο αν τα ευφάνταστα σχέδια σε ένα χαρτί ή με τη μορφή animation μπορούν να μεταφερθούν αυτούσια στην «μικρή οθόνη». Δεν γίνεται. Βέβαια σε μια εποχή που τα Μέσα εξελίσσονται και με άλλα που προστίθενται σ’ αυτά, ποτέ μην λες ποτέ.

Στο παρόν, η παραγωγή πήγε με όσα είχε, δαπανώντας όμως τρελά ποσά για τον πρώτο κύκλο. Το brand είναι μεν δυνατό, αλλά μόνο και μόνο η προκατάληψη είναι αρκετή για να κρεμάσει στο adaptation την ταμπέλα του αποτυχημένου, οπότε το άνοιγμα ήταν μεγάλο. Λίγα είναι άλλωστε τα ανάλογα εγχειρήματα που δεν προκάλεσαν έως και κατακραυγή. Ένα αρκετά πρόσφατο παράδειγμα -ειδικά από τη στιγμή που μιλάμε για Netflix- είναι το Alice in Borderland, που χάνει σε αρκετά σημεία αλλά βλέπεται με ενδιαφέρον. Ένα σίγουρα πολύ πιο επιτυχημένο παράδειγμα αν και μακριά από την ιαπωνική κουλτούρα ήταν το Last of Us, με το adaptation του δημοφιλούς παιχνιδιού από το HBO να αποτελεί μία από τις καλύτερες -αν όχι την καλύτερη- δουλειές της συνδρομητικής τηλεόρασης. Στα πολύ κακά παρόμοια παραδείγματα (με δυο λέξεις Cowboy Bebop), θέλει πολλή προσπάθεια για να καταγραφούν όλες οι τραγικές απόπειρες, λόγου χάρη από Marvel και DC.

Το cast και οι διαφορές

Διαφορές από το μάνγκα στο άνιμε υπάρχουν, αλλά δεν είναι τόσο τρανταχτές. Οι διαφορές από το συνολικό έργο του One Piece με το προϊόν του Netflix είναι τεράστιες σε κάποια σημεία. Έχει σημασία ωστόσο; Είναι σαφώς θέμα οπτικής, όμως η βασική ιστορία δεν αλλάζει. Κάποιες συναντήσεις, μεμονωμένα γεγονότα, δεν γίνονται ποτέ στο άνιμε αλλά τα βλέπουμε σε «υπερβολικό» βαθμό σε αυτά τα πρώτα οκτώ επεισόδια σε μια διαφορετική αφήγηση της ιστορίας.

Κρίνοντας τη δουλειά του Όντα και με τον ίδιο να έχει δείξει πραγματική ευγνωμοσύνη στους πρωταγωνιστές για την προσπάθειά τους, καταλαβαίνει εύκολα κανείς γιατί ο Ιάπωνας καλλιτέχνης χαρακτήρισε «τέλεια» τη σκηνή του Λούφι και της Νάμι, με την ερμηνεία της Έμιλι Ρουντ να είναι στο σύνολό της άψογη. Το cast πρέπει να μπει ακόμη περισσότερο στον χαρακτήρα του, αλλά έχει τη δυνατότητα να φτάσει στο σημείο που δύσκολα θα μπορούσε να είναι καλύτερο για τους πέντε από τους βασικούς πρωταγωνιστές.

Ομοίως και για τους συμπρωταγωνιστές, με τον Τζεφ Γουόρντ, λόγου χάρη, να αποδεικνύει ότι μπορεί να παίξει τον Μπάγκι (Buggy) και ως Τζόκερ και ως κλόουν (με τη... μεταφορική έννοια).

Κεφάλαιο Γκαρπ

Χαρακτήρες όπως ο Κόμπι (Coby) και ο Γκαρπ στην άρτια μεταφορά του από τον Βίνσεντ Ρίγκαν είναι από τους βασικούς του Όντα στο μάνγκα, αλλά σε βάθος χρόνου δεν είχαν τόση μαζεμένη προβολή. Στη σειρά πάλι, εμφανίζονται συνέχεια, ενώ μαζί τους βρίσκεται διαρκώς και το «δεξί χέρι» του Γκαρπ (Garp), ο Μπόγκαρντ (Bogard) ο οποίος προς το παρόν έχει εμφανιστεί απειροελάχιστα σε μάνγκα και άνιμε.

Εδώ, ας πούμε, οι συντελεστές αποφάσισαν να χαρίσουν στην πιο ένθερμη βάση οπαδών του OP την ενσάρκωση ενός χαρακτήρα ο οποίος συμπεριλαμβάνεται σε διάφορες θεωρίες στα φόρουμ. Από την άλλη, μετά και τα γεγονότα σε ένα από τα πρόσφατα τεύχη με το συμβάν στο νησί Χατσινόσου, ο Όντα να μην θέλει να κλείσει το κεφάλαιο του Γκαρπ, δείχνοντας παράλληλα στους πιο... hardcore οπαδούς της δουλειάς του ακριβώς το πώς χτίστηκε η σχέση ανάμεσα στη θρυλική φιγούρα των Marines και του νέου αγαπημένου του μαθητή μετά τον Κουζάν, τον Κόμπι.

Παρουσιάζει παράλληλα μια διαφορετική συναναστροφή του με τον εγγονό του, Λούφι, με τον οποίο παλεύει κανονικά αντί να του ρίξει τη «μπουνιά της αγάπης» πριν τους πάρει και τους δυο ο ύπνος σε μια πιο κωμική επανασύνδεση, που κανονικά γίνεται αργότερα.

Βία, αίμα αλλά και γέλιο

Με αφορμή την προαναφερθείσα πιο «βίαια» σκηνή, είναι ηλίου φαεινότερο πως το adaptation έχει επιλέξει έτσι κι αλλιώς αυτόν τον δρόμο.

Ενώ ο παλιός Mr. 7 ήταν κι αυτός μια ιστορία, εδώ τον βλέπουμε να κόβεται στα δύο από τον Ζόρο, ο οποίος κουβαλάει τον κορμό του σε έναν σάκο με σκοπό να εισπράξει την αμοιβή του ως κυνηγός πειρατών. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η σκηνή που ο Ζεφ (Zeff) τρώει το πόδι του για να επιβιώσει ο Σάντζι (Sanji), κάτι το οποίο υπήρχε στο μάνγκα αλλά είχε «κοπεί» από το άνιμε, που επέλεξε να δείξει ότι το ακρωτηρίασε για να απεγκλωβιστεί.

Με λίγα λόγια, δεν φοβήθηκαν να δείξουν σκηνές μάχης με αίμα, όπως αυξανόμενα γίνεται παράλληλα και στα μάνγκα/άνιμε.

Ακόμη και σ’ αυτή την πιο άγρια έκδοση (όπως και να το κάνουμε πρόκειται για πειρατές) δεν χάνεται ούτε το συναίσθημα ούτε το κωμικό στοιχείο, με τον Γκαρπ φερειπείν να ξεραίνεται στα γέλια όταν συνειδητοποιεί ότι ο Λούφι μοιάζει με τον για λίγο σύμμαχό του στην Γκοντ Βάλεϊ, Γκολ Ντ. Ρότζερ (ή Γκολντ Ρότζερ όπως αναφέρεται μέχρι στιγμής στο adaptation). Στο ίδιο μήκος κύματος και το πλήρωμα κατά το φινάλε της μάχης με τον Άρονγκ (Arlong) και την κατάρρευση του πάρκου του σε μια σκηνή που τα ψηφιακά εφέ έκαναν... πολύ καλά τη δουλίτσα τους.

Πολύ καλό αλλά όχι για όλους

Συνυπολογίζοντας τις μεγάλες προσδοκίες αλλά και την κακεντρέχεια, τις παραγωγές που έχουν αποτύχει στο παρελθόν αλλά κι εκείνες που πέτυχαν, η πρώτη σεζόν του One Piece Netflix ήταν μια πάρα πολύ θετική γνωριμία.

Το αν μπορεί παραπάνω μένει να το αποδείξει, αλλά για την ώρα οι πολύ ωραίες σκηνές και χορογραφίες μάχης, τα πολύ καλά εφέ εκεί που χρειάστηκαν περισσότερο, η δημιουργικότητα (εύκολο παράδειγμα η παρουσίαση των χαρακτήρων με τα wanted posters τους), το «art of simplicity» στα κουστούμια, το ότι ο Όντα μπορεί να δώσει πράγματα που δεν είχε τον χρόνο να αφιερώσει στο σκίτσο, αλλά και το γεγονός πως δεδομένα θα ακούσει τι έχει να πει η κοινότητα, αυξάνουν κι άλλο την αισιοδοξία πως όσο προχωράει θα γίνεται και καλύτερο. Επόμενη στάση Loguetown.

Στη σούμα, πρόκειται για μία σεζόν που αν τα γούστα το επιτρέπουν μπορεί να τραβήξει κόσμο στην original δουλειά, ενώ στον αντίποδα δεν αμαυρώνει τίποτα από αυτή. Φτάνει να μην πρόκειται για... φούσκα που θα σπάσει λίγο πριν και μετά το Timeskip.

Υ.Γ. Πολύ καλές οι ορίτζιναλ ερμηνείες, αλλά στα ιαπωνικά με αγγλικούς υπότιτλους, απογειώνεται.

Ειδήσεις σήμερα:

Η καθημερινότητα σε πρώτο πλάνο σήμερα στο υπουργικό - Οι πρωτοβουλίες Μητσοτάκη

Σε πύρινο κλοιό για 14η ημέρα ο Έβρος - Εφιαλτική νύχτα στο Σουφλί

Πέθανε σε ηλικία 68 ετών ο Τζακ Σόνι, γνωστός ως «άλλος κιθαρίστας» των Dire Straits