Ο Κροάτης καλλιτέχνης που ερωτεύτηκε το βιολοντσέλο από παιδί, είναι σήμερα ένας ροκ σταρ της κλασικής μουσικής με θεαματικά live και κοινό που τον λατρεύει. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα λίγο πριν από τις πολυαναμενόμενες εμφανίσεις του στο θέατρο του Λυκαβηττού
Μαρίλη Ευφραιμίδη
Με 3,5 εκατομμύρια εγγεγραμμένους ακολούθους στο YouTube, 2,5 εκατομμύρια στο Instagram και 1 εκατομμύριο στο TikTok ο Στέπαν Χάουζερ δεν θα μπορούσε να είναι ένας απλός βιολοντσελίστας. Τον ακολουθεί ένα φανατικό κοινό, στις συναυλίες του ο κόσμος ξεφαντώνει και κάθε του εμφάνιση είναι sold out. Στην Αθήνα τον περιμένουμε για δύο βραδιές, στις 19 και 20 Σεπτεμβρίου, στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού που ξανανοίγει τις πόρτες του. Η αλήθεια είναι πως το βιολοντσέλο έχει έναν βαθιά μελαγχολικό ήχο, τόσο που δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί ότι είναι ικανό να ξεσηκώσει το κοινό και να φέρει τρελό κέφι. Ούτε και ο ίδιος.
Στην κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία όπου γεννήθηκε ακολούθησε τον δρόμο της παραδοσιακής εκμάθησης του οργάνου: με σκάλες, παρτιτούρες, ασκήσεις δεξιοτεχνίας και κοντσέρτα. Διάλεξε το βιολοντσέλο από πολύ μικρός, όταν άκουσε τον ήχο του στο ραδιόφωνο και τον ερωτεύτηκε. Ηξερε ότι αυτό ήταν το όργανο της ζωής του αλλά δεν ήξερε πού θα τον βγάλει. «Μεγάλωσα σ’ ένα καλλιτεχνικό σπίτι, η μουσική που άκουγε η μητέρα μου με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Εκείνη έπαιζε κρουστά, ο αδελφός μου τρομπόνι και η αδελφή μου βιολί.
Βέβαια, στο σχολείο τα παιδιά με κορόιδευαν. Δεν ήξεραν καν τι ήταν το τσέλο, δεν τους φαινόταν καθόλου cool, οπότε κι εγώ ήθελα να σταματήσω. Η μαμά μου μού έλεγε “κάνε υπομονή έναν χρόνο”, μετά “άλλον έναν” και έτσι συνέχισα, μέχρι που με άκουσε μία σπουδαία καθηγήτρια στο ωδείο και μου είπε: “Μα πόσο ταλαντούχος είσαι!”. Αυτό ήταν το κίνητρο που χρειαζόμουν. Αρχισα να διαβάζω και να εξασκούμαι σαν τρελός. Ημουν 15 χρόνων και αυτή ήταν η κρίσιμη στιγμή που αποφάσισα ότι δεν θα το αφήσω ποτέ. Εκείνη η δασκάλα μού έμαθε ότι με μία λέξη μπορείς να αλλάξεις τη ζωή ενός ανθρώπου», έχει αφηγηθεί σε podcast.
Μέχρι τα 25 του έκανε εντατικές σπουδές και απέκτησε όλη την κλασική παιδεία που είναι απαραίτητη για μια καριέρα στις μεγάλες ορχήστρες, με στόχο τη Συμφωνική του Λονδίνου. Συγχρόνως ένας συνομήλικος τσελίστας από την ίδια χώρα διέγραφε παρόμοια πορεία, οπότε οι δυο τους ανέπτυξαν έναν άτυπο ανταγωνισμό, κάτι σαν τον Ρονάλντο και τον Μέσι της Κροατίας. Ομως, όταν ο Στέπαν Χάουζερ γνώρισε τον Λούκα Σούλιτς δεν έγινε μονομαχία, αλλά μια έκρηξη. «Βρεθήκαμε στις σπουδές μας στο Λονδίνο. Κάναμε και οι δύο τον αγώνα μας με ακροάσεις, υποτροφίες, διαγωνισμούς, όμως ήταν κουραστικό, αρκετά βαρετό και χωρίς καμία επιτυχία. Οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Για πρώτη φορά άρχισα να προσέχω άλλα τραγούδια εκτός από την κλασική μουσική. Δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα προηγουμένως εκτός από αυτήν.
Το μόνο όνομα που ήξερα ήταν του Μάικλ Τζάκσον, το έβαλα στο Google, μου έβγαλε το “Smooth criminal”, το ερμηνεύσαμε με δύο βιολοντσέλα - και αυτό ήταν. Μετά όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα με την ηχογράφηση και το βίντεο στο YouTube. Είχαμε περάσει 20 χρόνια προσπαθώντας να κάνουμε καριέρα στην κλασική μουσική και με το βιντεοκλίπ γίναμε viral σε όλον τον κόσμο μέσα σε πέντε λεπτά. Αμέσως μας τηλεφώνησε ο Ελτον Τζον, η Ελεν ντε Τζένερις, δεν προλαβαίναμε ν’ απαντάμε. Μέχρι σήμερα το κομμάτι έχει 40 εκατομμύρια προβολές».
Στη συνέχεια έπρεπε επειγόντως να βρουν το επόμενο τραγούδι για να ανεβάσουν βίντεο, όμως δεν είχαν ιδέα από άλλα είδη μουσικής εκτός της δικής τους. «Ηταν συναρπαστικό. Αρχισα να ανακαλύπτω το ροκ εν ρολ, άκουσα για πρώτη φορά χέβι μέταλ, ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο γνήσιος που φάνηκε και στο παίξιμο. Μπήκα ωστόσο σε μία δύσκολη περίοδο όπου έπρεπε να βρίσκω τραγούδια, να συζητώ για άλμπουμ, να κλείνω περιοδείες». Και κάπως έτσι γεννήθηκε ένα νέο είδος: τα σύγχρονα τραγούδια σε εκδοχή για βιολοντσέλο, εκτελεσμένα από έναν βιρτουόζο που είναι συγχρόνως και αστέρι των social media. «Στην πορεία φάνηκε ότι το να γράφω τις διασκευές ήταν το εύκολο μέρος της δουλειάς.
Ολα τα κομμάτια μπορούν να μεταγραφούν, όλα εκτός από την τραπ. Για το καθένα ξέρω από την πρώτη στιγμή αν θα έχει ενδιαφέρον η διασκευή ή όχι. Το δύσκολο στοίχημα της δουλειάς ήταν να γεμίσουμε τα στάδια. Οι προβολές στο YouTube και τα like είναι δωρεάν. Ομως, για να έρθει κάποιος να σε ακούσει πρέπει να πληρώσει εισιτήριο». Τελικά το ντουέτο των 2 Cellos και αργότερα οι σόλο εμφανίσεις του Χάουζερ έβγαλαν πολύ κόσμο από τα σπίτια του και τον έφεραν στις συναυλίες. Η σκηνική του παρουσία, η οποία συνδυάζει το πάθος και την αδρεναλίνη ενός ροκ σταρ με την αυτοπεποίθηση του Τζέιμς Μποντ, μαγεύει το κοινό τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις όσο και στα βίντεο που ανεβάζει στις πλατφόρμες.
Μετά ήρθαν οι συνεργασίες με τον Αντρέα Μποτσέλι, τους Red Hot Chili Peppers και τους Aerosmith, η περιοδεία με τον Ελτον Τζον και η ηχογράφηση ενός άλμπουμ με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, ένα από τα πιο τολμηρά όνειρα της ζωής του. Μόνο που όταν τελικά έγινε πραγματικότητα, ο ίδιος δεν έπαιζε με την ορχήστρα αλλά ήταν ο μεγάλος σταρ. Ενιωσε δικαιωμένος; «Σίγουρα, αλλά περισσότερο βάρυνε η τεράστια ευθύνη που είχα απέναντι σε όλους αυτούς τους έξοχους μουσικούς, οι οποίοι αντί να το παίζουν σνομπ, έρχονταν και μου έλεγαν πόσο με θαυμάζουν».
Τώρα πια ζει την απαιτητική ζωή ενός ροκ σταρ, την οποία όμως αντιμετωπίζει με την πνευματική υπεροχή που του έχουν χαρίσει οι σπουδές και η πειθαρχία του στην κλασική μουσική. Το πιστό κοινό του διαρκώς μεγαλώνει και αδημονεί για τις εμφανίσεις του. «Παίζω ρομαντικές μελωδίες που συγκινούν, ροκ εν ρολ για ξεφάντωμα, λάτιν για χορό, σάουντρακ για ονειροπόληση και λίγα κλασικά. Οι συναυλίες μου είναι σαν ένα ολόκληρο ταξίδι. Ο κόσμος κλαίει, γελάει, χορεύει, χαίρεται». Η αφοσίωση του κοινού του τροφοδοτείται και από την παρουσία του Χάουζερ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το περιεχόμενο που δημιουργεί θα έπρεπε να διδάσκεται στα πανεπιστήμια της επιδραστικότητας για την ποιότητα, την υψηλή αισθητική και το χιούμορ του.
Δίπλα του, και στο Instagram και στη ζωή, βρίσκεται η Ιταλίδα τραγουδίστρια Μπενεντέτα Καρέτα, τόσο ευειδής και τόσο άνετη μπροστά στην κάμερα όσο κι εκείνος. Την επιτυχία του, όμως, την οφείλει στο βιολοντσέλο. «Είναι απίστευτη ευλογία αυτό το όργανο. Δεν χρειάζομαι λέξεις, δεν χρειάζομαι μετάφραση, δεν έχω ανάγκη να εξηγήσω τίποτα και οι άνθρωποι από οποιονδήποτε πολιτισμό και οποιοδήποτε μορφωτικό επίπεδο συνεπαίρνονται από τον ήχο του». Εκείνο, όμως, που τον κάνει περισσότερο υπερήφανο είναι τα αμέτρητα παιδιά σε όλο τον κόσμο που ξεκίνησαν μαθήματα τσέλου χωρίς να ντρέπονται όπως κάποτε εκείνος στην Κροατία.
