Μαριάννα Κιμούλη: Από το Κόκκινο Ποτάμι στις Ψυχοκόρες - «Είμαι απίστευτα τυχερή»

Με τον ρόλο της Μαρίκας, της μεγαλύτερης από τις τέσσερις αδελφές των οποίων τις ιστορίες διηγείται η νέα σειρά του ANT1+ Ψυχοκόρες, η Μαριάννα Κιμούλη εμφανίζεται για δεύτερη φορά στην τηλεόραση. Η πρώτη ήταν στο Κόκκινο Ποτάμι την περασμένη χρονιά όπου υποδυόταν την Εσμέ. Το βάπτισμα του πυρός ως ηθοποιός, όμως, το είχε πάρει το καλοκαίρι του 2020 στη σκηνή του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου με τους Όρνιθες. Βουτιά κατευθείαν στα βαθιά, που όμως δεν τη φόβισε. Οπως δηλώνει, παρότι το θέατρο είναι η μεγάλη της αγάπη, εκλαμβάνει την ερμηνεία ως μια συνεχή πρόκληση ανεξαρτήτως Μέσου και εκείνη είναι πάντα πρόθυμη να εξερευνήσει τα όρια της δημιουργικότητάς της.

Συναντιόμαστε στην ταράτσα του καινούριου ξενοδοχείου NYX Esperia Palace Hotel Athens με θέα ιστορικά κτίρια της Αθήνας. Πίσω από τους ντεγκραντέ φακούς των γυαλιών της ο ήλιος δίνει περισσότερη λάμψη στα εντυπωσιακά γαλάζια μάτια της. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, μόλις 29 ετών, η Μαριάννα Κιμούλη μιλά με σπάνια ωριμότητα. Με αφορμή τον νέο της ρόλο που μας γυρίζει σε άλλες εποχές, τότε που ήταν σύνηθες φτωχά κορίτσια να μπαίνουν σε μεγαλοαστικά σπίτια ως ψυχοκόρες, συζητάμε για το παρελθόν, την ανάδειξη μελανών σημείων μέσω της σειράς και τη διαχρονικότητα του θέματος.

Είναι άραγε το παρελθόν μας τόσο συγκλονιστικό ώστε να επιστρέφουμε σε αυτό έστω και μέσω της μυθοπλασίας; «Δεν πιστεύω πως έχουμε τη δυνατότητα να επιστρέψουμε στο παρελθόν. Καθορίζει όμως το μέλλον μας και γι’ αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλουμε να το σεβόμαστε και να αντιστεκόμαστε σε ένα κοινωνικό σύστημα που, ιδίως τα τελευταία χρόνια, παλεύει να διαγράψει τη μνήμη μας παραχαράσσοντας πολλές φορές την Ιστορία», μου λέει με θέρμη.

Η Μαριάννα μοιράζεται μαζί μου πως στην πορεία των γυρισμάτων ανακάλυψε ότι οι ψυχοκόρες βίωναν και έναν συναισθηματικό βιασμό. «Από αυτά τα κορίτσια ζητείται να απαρνηθούν ουσιαστικά την πραγματική τους οικογένεια και να γίνουν μέλη σε μια καινούρια. Ηταν πολύ ιδιόρρυθμη υιοθεσία εκείνη την εποχή οι ψυχοκόρες. Αυτά τα κορίτσια δεν ήταν αγνώστων γονέων. Ηταν λοιπόν ένας συνολικός ξεριζωμός, ο οποίος έχει ένα τεράστιο συναισθηματικό κόστος και κουβαλάει και μια βαθιά ενοχή, την ενοχή της απάρνησης των γονιών τους. Της διαγραφής του παρελθόντος τους».

Η ίδια τι διδάσκεται από αυτή τη σειρά; «Το μεγαλύτερο μάθημα για μένα ήταν ο ίδιος ο ρόλος μου. Η Μαρίκα είναι ο άνθρωπος που θα ήθελα να μπορώ να είμαι. Κυρίως λόγω του αλτρουισμού της, ο οποίος βασίζεται στη σκέψη πως οποιαδήποτε χαρούμενη στιγμή είναι χαρούμενη μόνο αν μπορείς να τη μοιραστείς», μου λέει.

Για τους έμπειρους ηθοποιούς της σειράς αναφέρει πως της έμαθαν πολλά και, το βασικότερο, πώς πρέπει να υπάρχει μέσα σε μία δουλειά και δίπλα τους. «Ακόμα μαθαίνω. Νομίζω ότι είναι μια διαδικασία που δεν σταματάει ποτέ. Πόσο μάλλον όταν περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που εκτιμάς καλλιτεχνικά», ομολογεί. Οπως ο σκηνοθέτης Μιχάλης Χαραλαμπίδης, που έχει δούλεψει σε αμερικανικές σειρές και στο Game of Thrones. «Θεωρώ πως έχω υπάρξει απίστευτα τυχερή. Από την παραγωγή, τους σκηνοθέτες μέχρι τους συναδέλφους μου και το συνεργείο, όλοι συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί το απαραίτητο κλίμα ασφάλειας από την πρώτη κιόλας μέρα».

Ο πατέρας της Γιώργος Κιμούλης είχε μπει στα σπίτια μας με την Αστροφεγγιά και τον Κίτρινο Φάκελο, σειρές που ανήκουν στην ανθολογία της ελληνικής τηλεόρασης. Τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς, φαίνεται να επιστρέφει η ποιότητα στις ελληνικές σειρές. «Μακάρι», σχολιάζει η Μαριάννα. «Μέχρι πριν από κάποια χρόνια η μυθοπλασία στην τηλεόραση είχε σταματήσει και τώρα δείχνει ότι επιστρέφει. Η τηλεόραση πλέον είναι ένα ολόκληρο σύστημα. Εμπεριέχει και την ενημέρωση και την εκπαίδευση και τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία. Είναι αναγκαία λοιπόν η συνεχής προσπάθειά μας για την καλυτέρευση της ποιότητάς της».

Η νεαρή ηθοποιός είναι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και καμαρώνει για το πτυχίο του Τμήματος Θεατρολογίας του Queen Mary University of London και για το Acting Diploma του Royal Central School of Speech and Drama. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα υποκριτικής στη Royal Academy of Dramatic Art και στο Guildhall School of Music and Drama.

Οσο σπούδαζε στο Λονδίνο πρόλαβε να συνεργαστεί με την ηθοποιό και σκηνοθέτη Μέρι Χέις στην παράσταση «Pornography» του Σάιμον Στίβενς. Ωστόσο, επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αραγε μια καριέρα στην Αγγλία μπορεί να περιμένει;

«Είναι πολύ όμορφο να ζεις σε μια χώρα όπως η Αγγλία, γιατί το σημαντικό που βιώνεις εκεί είναι η εκτίμηση για την τέχνη που κάνεις. Και από αυτούς που τη διακονούν αλλά και από εκείνους που την παρακολουθούν. Και αυτή η εκτίμηση και ο σεβασμός υπάρχουν και στο θέατρο και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση», μου λέει. «Θεωρώ ότι το πιο μεγάλο μάθημα που πήρα από τα χρόνια που έζησα εκεί, πέρα από την πειθαρχία και την οργάνωση, είναι πως τα άτομα που ασχολούνται με τις τέχνες πρέπει να παίρνουν περισσότερο σοβαρά αυτό που κάνουν παρά τον εαυτό τους, πράγμα που σπανίζει στις μέρες μας. Τώρα το αν η Αγγλία μπορεί να περιμένει, δεν νομίζω πως η βιομηχανία του θεάματος περιμένει τον οποιονδήποτε. Χρειάζεται επιμονή και συνεχής ενασχόληση με το αντικείμενο της τέχνης σου, αλλά και να διατηρείς τις σχέσεις που έχεις επισκεπτόμενη τη χώρα αυτή όσο συχνότερα γίνεται», καταλήγει.
Πότε, όμως, άρχισε να ενδιαφέρεται για την υποκριτική; «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου», απαντά καθόλου απρόσμενα. «Η αλήθεια είναι ότι είχα την τύχη να ανακαλύψω αυτόν τον χώρο από μικρή ηλικία. Τις μαγικές πλευρές του, αλλά και τις δυσκολίες που κρύβει. Είναι μια συνειδητή επιλογή μου. Με μαθαίνει να συμβιώνω. Στις μέρες μας μοιάζει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προστατέψουμε το προσωπικό μας συμφέρον και να αποφύγουμε οποιαδήποτε ειλικρινή έκθεση. Λες και ο προσωπικός μας χώρος κινδυνεύει από το σύνολο. Το αντίθετο. Θυμάμαι πως τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι η ανάγκη μου να ασχοληθώ με αυτό το αντικείμενο ήταν τόσο μεγάλη ένιωθα πως δεν έχω άλλη επιλογή».

Τη ρωτώ αν υπάρχει κάποιο γεγονός που να θυμάται από τις προηγούμενες συνεργασίες της. «Ξεχωρίζω τη δεύτερη φορά που είχα την τύχη να παίξω στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Θυμάμαι έντονα πως όλη η ατμόσφαιρα έντασης και άγχους που επικρατούσε εξαφανίστηκε ως διά μαγείας με το που ξεκίνησε η παράσταση. Αντικαταστάθηκε από ένα αίσθημα ελευθερίας και περίεργης ασφάλειας».

Ως ηθοποιός εκτίθεται, ό,τι κάνει είναι μια κατάθεση ψυχής. Πόσο ισχυρό «εγώ», πραγματικό ταλέντο και «καλό» εγωισμό πρέπει να διαθέτει; «Το πραγματικά ανθρώπινο είναι να μη φοβόμαστε να εκτεθούμε, να θέλουμε να καταθέτουμε και τα πιο προσωπικά κομμάτια του εαυτού μας. Η υποκριτική, αν σου μαθαίνει κάτι, είναι το πώς να ζεις. Οντας μέρος ενός κοινωνικού συνόλου δεν μπορείς να μην εκτίθεσαι. Είναι αναγκαίο να καταθέτεις και να εκθέτεις όλο αυτό που είσαι χωρίς φόβο», επισημαίνει η ηθοποιός. Αν η κάμερα δεν μπορεί να σε δει, δεν λειτουργεί πραγματικά, λένε. Μπορείς να κρυφτείς από την κάμερα; «Η κάμερα λειτουργεί πάντα μεγεθυντικά. Μεγεθύνει την αλήθεια, αλλά μεγεθύνει και το ψέμα. Δεν μπορείς απλώς να επιτρέπεις στην κάμερα να κλέβει στιγμές σου. Χρειάζεται να συνυπάρχεις και να συνεργάζεσαι μαζί», απαντά με ειλικρίνεια.

Η Μαριάννα Κιμούλη υπηρετεί μια ιδέα που δεν της ανήκει και της προσθέτει ευαισθησία, ταλέντο, όραμα, ευφυΐα, καλώντας το κοινό να ταυτιστεί με τον χαρακτήρα που υποδύεται. «Ο στόχος μου δεν είναι να είμαι απλώς ερμηνεύτρια αλλά συνδημιουργός. Το κοινό μπορεί να ταυτίζεται με τους χαρακτήρες που δημιουργούν οι ηθοποιοί, αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως το έργο τέχνης είναι μια κατασκευή και για το αποτέλεσμα αυτής της κατασκευής εργάστηκαν πολλοί. Από τον σκηνοθέτη και τον οπερατέρ μέχρι τον βοηθό ενδυματολόγου».

Ειδήσεις σήμερα:

Γιατί παθαίνουμε déjà vu; Σύμπτωμα νευρολογικής πάθησης ή φυσιολογικό φαινόμενο;

Αδιανόητο: 71χρονος Βρετανός ήθελε να βιάσει βρέφος 12 εβδομάδων!

Μπρα ντε φερ για ομήρους και ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα - Αδειάζει η κλεψύδρα για την εισβολή του ισραηλινού στρατού