Ασημένια Βουλιώτη: Η νεοεμφανιζόμενη ηθοποιός από τις «Ψυχοκόρες» μιλά για όσα θαυμαστά ανακαλύπτει στην υποκριτική

Ντυμένη με τις εξαιρετικές δημιουργίες της σχεδιάστριας Λουκίας, η Ασημένια Βουλιώτη αυτοσυστήνεται με μια έμφυτη απλότητα:

«Γεια! Είμαι η Ασημένια. Εσύ;». Τη χαζεύουμε υπνωτισμένοι, μοιάζει σαν να ξέφυγε από κάδρα ταινιών ελληνικού μοντερνισμού του ’60, το πρόσωπό της θυμίζει Ελληνίδες σταρ που αγαπήσαμε. Ένα φρέσκο κορίτσι 24 ετών με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, η ταλαντούχα ηθοποιός δεν στέκεται να παρατηρεί στο ράντσο της Βαρυμπόμπης όπου τη φωτογραφίζουμε. Μεταφέρει μαζί μας σύνεργα, οι γάτες έρχονται κοντά της να τις χαϊδέψει, ίσως επειδή οσμίζονται ενσυναίσθηση, αυτή την ικανότητα και το εφόδιο που συμβάλλει στις πολύπλευρες ερμηνείες. Το υπέροχο παρουσιαστικό της με τα εκφραστικά μάτια και τα μαύρα στιλπνά μαλλιά συμπληρώνουν το ένστικτο, η παιδεία και το μέτρο.

Μου μιλάει για τη δύναμη της μεταμόρφωσης, την τέχνη του να χάνεις τον εαυτό σου για να υποδυθείς έναν άλλον χαρακτήρα. «Η υποκριτική βασίζεται και στην αναπαράσταση της καθημερινότητας. Η επαφή με τους άλλους σε βοηθά να πλάθεις χαρακτήρες πολυδιάστατους. Στην εφηβεία μου επέλεξα συνειδητά την υποκριτική. Εγινε από χόμπι και παιχνίδι, στόχος επαγγελματικός. Το ένστικτό μου με οδήγησε σε αυτόν τον δρόμο από πολύ νωρίς. Τα καλοκαίρια του Δημοτικού με την ξαδέρφη μου διοργανώναμε βραδιές χορού - στέλναμε προσκλήσεις στη γειτονιά και περιμέναμε το βράδυ να έρθει στην “παράστασή” μας στην αυλή», περιγράφει χαμογελώντας. 

Ο ρόλος της στη σειρά «Ψυχοκόρες», που προβάλλεται στον ΑΝΤ1, φαίνεται ότι είναι ιδανικό σημείο εκκίνησής της ως ηθοποιού. «Αυτό θα το κρίνουν ο χρόνος και η πορεία· τη στιγμή που συμβαίνουν τα πράγματα είναι πολύ δύσκολο να τα δεις καθαρά κι εγώ βρίσκομαι ακόμα στο ξεκίνημα. Στηρίζω την επιλογή που έκανα και που με απελευθερώνει καλλιτεχνικά. Νιώθω χαρούμενη και τυχερή που ξεκίνησα δουλεύοντας δίπλα σε άριστους συνεργάτες με ποιότητα και ήθος», με προσγειώνει.

Η Ασημένια Βουλιώτη δεν προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια, κάτι που σημαίνει ότι όλο αυτό ήταν αρκετά μακριά από την κουλτούρα των γονιών της, κάτι το άγνωστο. «Το βράδυ που τους ανακοίνωσα ότι θα σταματήσω τα φροντιστήρια και την προετοιμασία για τις Πανελλήνιες επειδή αποφάσισα να μη δώσω, αλλά αντ’ αυτού θα ξεκινήσω προετοιμασία για τις εξετάσεις στις σχολές υποκριτικής, οι γονείς μου με κοίταξαν με ανοιχτά στόματα και με απορία με ρώτησαν: “Μα τι σε έπιασε;”. Δεν ήξερα τι με είχε πιάσει, όμως το είχα πάρει πραγματικά απόφαση, οπότε το μόνο που απάντησα ήταν “απλά δεν θέλω να γίνω γιατρός”.

«Δεν θα συμμετείχα σε καμία δουλειά χωρίς ένα βαθύτερο νόημα και την πιθανότητα να εξελιχθώ»

Τους πήρε λίγο χρόνο να το χωνέψουν, αλλά όταν έφυγα από τα Τρίκαλα και ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω, άρχισαν να στηρίζουν τα θέλω μου. Τώρα τηλεφωνούν και με ρωτάνε: “Ποτέ βγαίνει το καινούριο επεισόδιο;”».

Σχολιάζουμε το γεγονός ότι πολλοί πιστεύουν πως δεν είναι και κάτι δύσκολο να πεις μια γραμμή, θεωρώντας ότι η υποκριτική είναι διασκέδαση. «Η υποκριτική θέλει συνεχή μελέτη και άσκηση, αφοσίωση, επιμονή, υπομονή, πάθος και τρέλα. Ακόμη κι αν δεν έχεις να πεις κάποια γραμμή, το μάτια και το σώμα δεν σταματούν να μιλάνε. Είναι ένας μαραθώνιος, δεν μπορείς να επαναπαυτείς, πρέπει να είσαι ανοιχτός στην αλλαγή διαρκώς.

Αυτή είναι η μαγεία και η δυσκολία της εξάλλου. Πολλές φορές, μάλιστα, χρειάζεται να έρχεσαι πιο κοντά στον εαυτό σου παρά να τον ξεπεράσεις. Οταν ήρθα αντιμέτωπη με τον ρόλο της Δεσποινιώς προσπαθούσα να καταλάβω και αναρωτιόμουν “μα καλά, με πόση αφέλεια και ευκολία αυτό το κορίτσι λέει τέτοιες μεγαλοστομίες;” και τότε μου ήρθε φλασιά από το παρελθόν, όταν στην εφηβεία μου φιλήθηκα πρώτη φορά, με πόση μεγάλη ευκολία είπα κατευθείαν “σ’ αγαπώ”. Παρόλο που κάθε ρόλος είναι μοναδικός και χρησιμοποιείς διαφορετικά εργαλεία για να τον ενσαρκώσεις, ό,τι ανακάλυψα για τη Δεσποινιώ θα μείνει στη Δεσποινιώ. Εγώ θα πάρω μαζί μου τις ποιότητες της Ασημένιας που μου φανερώθηκαν μέσα από αυτή τη διαδικασία και με έκαναν να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου».

Αναφερόμαστε στην οσκαρούχα Ολίβια Κόλμαν, η οποία έχει αναφερθεί στο ακατανόητο μυστήριο του ότι η τύχη ή η έλλειψη αυτής μπορούν να σε πάνε μπροστά ή πίσω. «Πιστεύω περισσότερο στην επιλογή, στην επιμονή και τη δουλειά. Ακούω το ένστικτό μου και προχωρώ ανάλογα. Λειτουργεί σαν κινητήριος δύναμη. Μπροστά ή πίσω δεν έχει σημασία, όλα αυτά είναι σχετικά. Το θέμα είναι να βρίσκεσαι σε κίνηση και σίγουρα η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς». Με ένα τέλειο συμμετρικά πρόσωπο που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε καμπάνιες, φαντάζεται τον εαυτό της ως μοντέλο;

«Νομίζω ότι με τα χρόνια απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από το πρότυπο τύπου όμορφα αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Οι εργαζόμενες γυναίκες σε όλους τους χώρους είναι δυναμικές, έχουν τσαγανό, έχουν κάτι να επικοινωνήσουν.

«Η υποκριτική θέλει συνεχή άσκηση. Ακόμη κι αν δεν έχεις λόγια, τα μάτια και το σώμα μιλουν ασταμάτητα» 

Δεν θα συνεργαζόμουν με οποιονδήποτε σκηνοθέτη, δεν θα τραγουδούσα οποιοδήποτε τραγούδι και δεν θα συμμετείχα σε οποιαδήποτε καμπάνια ομορφιάς, αν δεν υπήρχε σε αυτή τη συνεργασία κάποιο βαθύτερο νόημα και η πιθανότητα να προχωρήσω ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας καλλιτέχνις», τονίζει δυναμικά. Στις «Ψυχοκόρες», όμως, ερμηνεύει και το τραγούδι των τίτλων. «Μου άρεσε να τραγουδάω από μικρή καραόκε και να ακούω τη μαμά μου να παίζει πιάνο. Αρχισα μαθήματα κλασικού τραγουδιού στα 13 μου, ακολούθησαν συναυλίες με το Ωδείο, δημιουργία μπάντας στην εφηβεία. Αγαπώ πολλά είδη: ροκ, μιούζικαλ, λαϊκά, τέκνο, κλασική, τζαζ».

Ο χώρος της φωτογράφησης, ένα ράντσο με άλογα, δεν επιλέχθηκε τυχαία. Η σχέση της Ασημένιας μαζί τους μετρά χρόνια. «Στα Τρίκαλα και στις καλοκαιρινές διακοπές τυχαίνει να συναντιέμαι με φίλους που έχουν άλογα.

Εχω απολαύσει αρκετές φορές βόλτες με αυτά τα υπέροχα ζώα και όταν έμαθα το κόνσεπτ της φωτογράφησης ενθουσιάστηκα. Εδώ ήρθα σε επαφή με τη φύση και ξαναθυμήθηκα το αίσθημα ελευθερίας που προσφέρει η συνύπαρξη με ένα τόσο σπουδαίο ζώο σε αυτή την πρώτη μου φωτογράφηση που θα θυμάμαι για πάντα».