O Θανάσης Ευθυμιάδης ανέβασε μια φωτογραφία από τη φύση και συγκεκριμένα από τον ποταμό Ζυγάκτη και προχώρησε σε ένα μακροσκελές κείμενο, στο οποίο μοιράστηκε διάφορες υπαρξιακές ανησυχίες του και τα πράγματα για τα οποία είναι ευγνώμων στη ζωή.
Αρχικά, ξεκίνησε: «Τα μαθήματα της ζωής δεν τελειώνουν ποτέ. Εύκολα ή δύσκολα, με γέλια ή με δάκρυα, ανεβάζοντας μας στον ηλιόλουστο αφρό της θάλασσας και ξαναβουτώντας μας μέσα μέχρι τον σκοτεινό βυθό, τα μαθήματα αυτά μπορούν να μας φέρουν πιο κοντά στο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας».
Και πρόσθεσε: «Αυτό θα είναι το βασικό θέμα που θα "πέσει στις εξετάσεις", όταν θα τελειώσουμε από το σχολείο της ζωής και θα θέλουμε να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο τής ύπαρξής μας: Γνωρίσαμε τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια των "σπουδών" μας στο γήινο πανεπιστήμιο τής ζωής ή αρκεστήκαμε στη γνώμη που είχαν οι άλλοι για μας; Συνειδητοποιήσαμε πόσο πολύτιμο είναι το δώρο της ζωής ή το σπαταλήσαμε σε αυταπάτες και φόβους; Αξιοποιήσαμε τις αληθινές θεϊκές μας δυνατότητες ή δεν πιστέψαμε ποτέ σε αυτές;».
Είπε στη συνέχεια: «Τολμήσαμε όλα όσα θέλαμε ή μείναμε στο βόλεμα τής απλής επιβίωσης; Χαρήκαμε ή γκρινιάζαμε μια ζωή; Όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες που ζούμε στην εποχή μας, δεν παύω ποτέ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι από τη στιγμή που έχω κάπου να κοιμηθώ, έχω κάποια τρόφιμα – καθαρό νερό και έστω ελάχιστα χρήματα στην τσέπη, ανήκω στο τυχερό 25% των ανθρώπων του πλανήτη, γιατί το υπόλοιπο 75% δεν έχει αυτές τις δυνατότητες. Ο ένας στους τέσσερις κατοίκους της γης δεν έχει πρόσβαση ούτε καν σε καθαρό νερό. Ας μην μιλήσω για τους αθώους αμάχους που σκοτώνονται στην τρέλα του πολέμου. Ευγνώμων που ξαναβρέθηκα στο χωριό μου για λίγες μέρες, μόνος».
Κλείσιμο
Τέλος, έκλεισε λέγοντας: «Πολύ ωραίες ιδέες μού γεννήθηκαν (ή μου στάλθηκαν από τους προγόνους μου) και σύντομα θα σας έχω νέα. Ίσως έφτασε η ώρα να τα λέμε από κοντά…».
