Ο Άντονι Κουίν ήταν ένας Ζορμπάς στη ζωή του, λέει ο γιος του, Λορέντζο

Ο Ιταλός γλύπτης Λορέντζο Κουίν εμπνέεται από κορυφαίους εραστές της τέχνης, όπως ο Μιχαήλ Αγγελος, ο Μπερνίνι και ο Ροντέν. Τα έργα του εκτίθενται διεθνώς αντανακλώντας το πάθος του για αιώνιες αξίες και αληθινά συναισθήματα. Αυτή την εποχή παρουσιάζει τη δουλειά του στην «Artion Galleries» στο «Four Seasons Hotel Astir Palace», όπου και συναντηθήκαμε.



Ο διάσημος δημιουργός είναι περισσότερο γνωστός για τις εκφραστικές αναπαραστάσεις των ανθρώπινων χεριών. «Ηθελα να σμιλεύσω αυτό που τεχνικά θεωρείται το πιο δύσκολο μέρος του ανθρώπινου σώματος», εξηγεί. «Το χέρι έχει τόση δύναμη: τη δύναμη να αγαπάς, να μισείς, να δημιουργείς, να καταστρέφεις». Γεννημένος τον Μάιο του 1966 στη Ρώμη με γονείς τον αείμνηστο Μεξικανό Αντονι Κουίν και τη δεύτερη σύζυγό του, τη σχεδιάστρια κοστουμιών Γιολάντα Αντολόρι, ο Λορέντζο έζησε τα παιδικά του χρόνια μεταξύ Ιταλίας και ΗΠΑ. Ο βραβευμένος με Οσκαρ πατέρας του άσκησε βαθιά επιρροή πάνω του, τόσο με την εμπειρία του την εποχή της σύντομης κινηματογραφικής διαδρομής του Λορέντζο όσο και με τον σεβασμό που έδειξε απέναντι στα πρώτα βήματά του στη ζωγραφική και τη γλυπτική.

Στα 20 χρόνια του ο υιός Κουίν εμφανίστηκε στο πλευρό του πατέρα του στην ταινία «Stradivari» (1988), ενώ το 1991 αποδείχτηκε εξαιρετικός ως Σαλβαδόρ Νταλί στην ταινία «Dali». Γρήγορα, ωστόσο, αποφάσισε να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη γλυπτική. «Οταν πατέρας σου είναι ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του, είναι σίγουρο ότι θα επηρεαστείς», αναφέρει. «Ομως συνειδητοποίησα ότι η υποκριτική δεν ήταν κάτι που με γέμιζε τελικά, κι έτσι στράφηκα στη γλυπτική. Ο πατέρας μου με στήριζε σε οτιδήποτε κι αν ήθελα να ασχοληθώ. Οπως λέμε οι καλλιτέχνες, άλλωστε, όλες οι τέχνες κάπου συναντιούνται».



Ο Λορέντζο -με την κατά κοινή ομολογία εντυπωσιακή ομοιότητα με τον θρυλικό Αντονι Κουίν- σπούδασε στην Αμερικανική Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Νέα Υόρκη. Θυμάται έντονα το 1989, όταν δημιούργησε το πρώτο του έργο τέχνης. «Είχα φτιάξει το σώμα του Αδάμ με έμπνευση από έργο του Μιχαήλ Αγγελου και στη συνέχεια άρχισα να σκαλίζω την Εύα, η οποία πρόβαλλε από τον κορμό του Αδάμ. Κάπως έτσι έφτιαξα το πρώτο μου γλυπτό», λέει και τον ρωτώ για τα τωρινά του έργα που έχουν γοητεύσει συλλέκτες και φιλότεχνες προσωπικότητες απ’ όλο τον κόσμο.

Εκτός από ιδιωτικές συλλογές, δημιουργίες του έχουν τοποθετηθεί και σε περίοπτες θέσεις σε δημόσιους χώρους, όπως το περίφημο γλυπτό «Together» από ανοξείδωτο ατσάλι ύψους 6 μέτρων που δεσπόζει στην Κρουαζέτ των Καννών, αλλά και σε σημεία της Βενετίας, της Φλωρεντίας και της Αιγύπτου. Τα γλυπτά του είναι συμβολικά: χέρια που ενώνονται μεταξύ τους παραπέμποντας στην ενότητα και το «πάρε-δώσε», με πανανθρώπινα μηνύματα για την αγάπη, τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φύση. «Ως καλλιτέχνης, πατέρας και άνθρωπος, φιλοδοξώ να αφήσω τον κόσμο σε μια καλύτερη κατάσταση από αυτή που τον βρήκα. Ο κόσμος είναι ένα θαυμάσιο αλλά επισφαλές δώρο. Η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη διατηρείται χάρη σε μια λεπτή ισορροπία».



Η Ελλάδα μέσα του
Ο Λορέντζο Κουίν κατοικεί μόνιμα στην Ισπανία, όμως έχει χαρούμενες παιδικές μνήμες από τη χώρα μας, την οποία εξακολουθεί να επισκέπτεται.
«Ηταν εδώ, στον “Αστέρα”. Είχαμε έρθει οικογενειακώς και μέναμε σε ένα μπάνγκαλοου. Υπέροχες διακοπές, το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Μαζί με τα αδέλφια μου νιώθαμε ότι είχαμε βρεθεί ξαφνικά στον παράδεισο. Θυμάμαι ότι είχαμε γνωρίσει και άλλα παιδιά και παίζαμε μαζί τους όλη μέρα. Ο “Αστέρας” άλλαξε, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα μαγικό μέρος», μου λέει και ομολογεί ότι αγάπησε την Ελλάδα χάρη στον πατέρα του και τις πασίγνωστες ταινίες που γύρισε εδώ. «Εκτοτε έχω περάσει υπέροχες στιγμές στη χώρα σας. Ξέρω ότι εσείς οι Ελληνες ταυτίζετε τον Αντονι Κουίν με τον Ζορμπά.

Ο Κουίν ήταν ένας Ζορμπάς στη ζωή του, έστω κι αν δεν ήταν αυτή η ταινία που του χάρισε το Οσκαρ. Δεν το πήρε γιατί ήταν Μεξικανός. Το Χόλιγουντ έχει τέτοια κολλήματα. Ο Νίκος Καζαντζάκης συμβολίζει πολλά για την Ελλάδα. Κατανοώ την αιώνια αξία μιας τέτοιας ταινίας για τη χώρα σας. Αλλά έχω νιώσει και την αγάπη σας για τον Αντονι Κουίν. Οπου κι αν πάω, όπου κι αν βρεθώ, όλοι μου μιλούν για εκείνον. Ηταν ένας άνθρωπος πολύ αγαπητός στον κόσμο και αυτό με χαροποιεί. Πόσο μάλλον για εσάς τους Ελληνες που κρατάτε ανεξίτηλη στη μνήμη σας τη σκηνή όπου χορεύει συρτάκι. Ο πατέρας μου μιλούσε στις ψυχές των ανθρώπων. Και ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος».



Οσο για το παγκοσμίως διάσημο επώνυμό του: «Συμβαίνει με όλα τα παιδιά διασημοτήτων - ένα γνωστό επώνυμο δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Στο ξεκίνημα τουλάχιστον, οι άλλοι δυσκολεύονται να σε αντιμετωπίσουν ως μια ανεξάρτητη προσωπικότητα με αυτόνομη πορεία. Η αναγνωρισιμότητα, λοιπόν, είναι ένα νόμισμα που έχει δύο όψεις. Η ουσία είναι ότι οφείλεις να καθιερωθείς στον χώρο που επιλέγεις στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές σου δεξιότητες, στο δικό σου ταλέντο», τονίζει. Ο Λορέντζο υπεραγαπά την τέχνη του, όπως και τα παιδιά του. Εχει τρεις γιους, εκ των οποίων ο ένας ονομάζεται Αντονι-Αλεξ Κουίν. «Παρότι όταν γεννήθηκε ο γιος μου ο πατέρας μου είχε πεθάνει, πήρε το όνομά του. Το Αλεξ προστέθηκε προς τιμήν του ρόλου του ως Αλέξη Ζορμπά».

Στην πρόσφατη επίσκεψη του Λορέντζο στη χώρα μας τα έργα του έγιναν sold out καταλήγοντας σε ιδιωτικές συλλογές γνωστών Ελλήνων, γεγονός που τον χαροποίησε ιδιαίτερα. Επόμενος σταθμός του είναι οι Κάννες, όπου θα παρουσιάσει για μία ακόμη φορά τη δουλειά του, αλλά και η Μπιενάλε της Βενετίας. Και καθώς ολοκληρώνουμε την κουβέντα μας θυμάται ένα περιστατικό: «Πρόσφατα με είχαν καλέσει σε ένα δείπνο με πρέσβεις. Είχε πλάκα γιατί όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά εγώ δεν ήξερα κανέναν. Μου συστήθηκαν, λοιπόν, λέγοντάς μου “εγώ είμαι πρέσβης εδώ”, “εγώ είμαι πρέσβης εκεί”... Οταν έφτασε η σειρά μου, τους είπα ότι εγώ είμαι πρέσβης της αγάπης και άρχισα να τους εξηγώ τη φιλοσοφία των έργων μου».