Ναταλία Σουίφτ: Το θέατρο, η τηλεόραση και η... δεύτερη εφηβεία
Από τη μέρα που η ταλαντούχα ηθοποιός κατάλαβε ότι μπορεί να ζει παίζοντας δεν σταμάτησε ποτέ να το κάνει - Ηταν αναμφίβολα μια φαεινή στιγμή στο μυαλό ενός 12χρονου τότε κοριτσιού
Κώστας Μπουρούσης
Φόρεμα, Angelos Bratis
Αν κανείς είχε το προνόμιο (ή έστω την αδιακρισία) να παρεισφρήσει στις μουσικές λίστες της Ναταλίας Σουίφτ στο Spotify, θα ερχόταν αντιμέτωπος με ατελείωτα γυναικεία ονόματα. Ειδικά αυτή την περίοδο, θα έβλεπε πως οι αγαπημένες της ταλαντούχας ηθοποιού είναι εκείνες με τους τίτλους Αλις, Κάτε και Αλίκη.
Δηλαδή με τα ονόματα των ηρωίδων που εκείνη ενσαρκώνει στην παράσταση «Closer» και στις τηλεοπτικές σειρές «Milky Way» και «To Ναυάγιο» του MEGA.
Πουκάμισο και παντελόνι Zoya, The Greek Designers Store. Κόσμημα, Aleksandr Titkov. Μπότες, Envie Shoes
Η Σουίφτ έχει μια συνήθεια. Εκτός από τις σημειώσεις που κρατά -με τον παλιό, καλό, αναλογικό τρόπο, δηλαδή σε τετράδιο- για τους χαρακτήρες που ενσαρκώνει, συνηθίζει να δημιουργεί λίστες με τραγούδια που μοιάζουν γραμμένα για εκείνους. Είναι ένας από τους τρόπους που η ίδια έχει επινοήσει για να μπαινοβγαίνει στον κόσμο τους.
Tuxedo Nevro, The Greek Designers Store.
Γόβες, Envie Shoes.
Αυτή την περίοδο η Ναταλία Σουίφτ την παραλληλίζει με μια δεύτερη εφηβεία. Με δύο τηλεοπτικούς ρόλους και έναν θεατρικό στην παράσταση «Closer», που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου στο Θέατρο Χώρα, η ηθοποιός βρίσκεται αναμφίβολα σε δημιουργικό αναβρασμό. Ναι, δουλεύει πολύ, ναι, τρέχει διαρκώς πίσω από ένα ευμετάβλητο καθημερινό πρόγραμμα, όμως δεν ψελλίζει ούτε συλλαβή για κούραση.
Στο τέλος μιας απαιτητικής αλλά τελικά καλής ημέρας, λίγο πριν χωθεί στο πολύ προσωπικό κουκούλι της, το οποίο πολλές φορές είναι κάτι τόσο απλό όσο ένα επεισόδιο από τα «Friends» ή το «Gilmore Girls» -«όχι, δεν γυρνάω τα βράδια στο σπίτι και κάνω binge watching Ταρκόφσκι»-, μιλάμε για το άγχος της πρεμιέρας, την τέχνη που δεν είναι τέχνη αν δεν ξεβολεύει και για εκείνη την πρώτη της υπόκλιση στο δημοτικό σχολείο που την έκανε να αποφασίσει πως μπορεί να ζει παίζοντας.
GALA: Πώς είναι οι ημέρες πριν από την πρεμιέρα; Αγχωτικές; ΝΑΤΑΛΙΑ ΣΟΥΙΦΤ: Για μένα όλη η ζωή είναι μια αγχώδης περίοδος.
G.: Και πώς το διαχειρίζεσαι;
Ν.Σ.: Με ψυχοθεραπεία. Από τα 16 μου διαγνώστηκα με αγχώδη διαταραχή, οπότε έχω μάθει πια τι με ηρεμεί, τι να αποφεύγω, να καταλαβαίνω ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι πάντα τόσο σοβαρό και να το αποδομώ.
G.: Μήπως όμως διάλεξες λάθος δουλειά; Εννοώ ότι οι ηθοποιοί ζείτε σε μια ατέρμονη ανασφάλεια.
Ν.Σ.: Επέλεξα πράγματα για να με αγχώνουν. Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Ομως η δουλειά του ηθοποιού σού δίνει και μια μεγάλη ελευθερία. Με τρομάζει το γεγονός ότι δεν υπάρχει σταθερότητα, αλλά είναι μεγάλη ελευθερία να ξεκινάς κάθε έξι μήνες κάτι καινούριο. Σε ανανεώνει.
G.: Στο «Closer», λοιπόν, ποια είσαι;
Ν.Σ.: Είμαι η Αλις -στην ταινία του Μάικ Νίκολς την υποδύθηκε η Νάταλι Πόρτμαν-, την οποία έχω αγαπήσει πάρα πολύ. Είναι μια φανταστική ευκαιρία αυτός ο ρόλος.
G.: Τι σε έχει κάνει να την αγαπήσεις;
Ν.Σ.: Το γεγονός ότι ενώ σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει πληγωμένη και απροστάτευτη, τελικά είναι τρομερά γενναία.
G.: Πρέπει να αγαπάς την ηρωίδα σου για να μπορέσεις να συμβιώσεις μαζί της;
Ν.Σ.: Πιστεύω πως ναι. Χωρίς όμως να δικαιολογείς τους χαρακτήρες που κάθε φορά υποδύεσαι. Εκεί είναι η επικίνδυνη παγίδα.
G.: Και πώς τους προσεγγίζεις;
Ν.Σ.: Γράφω πολύ για τους χαρακτήρες που ενσαρκώνω. Τι έχει ζήσει, από πού ξεκίνησε, ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα. Εκείνο που με βοηθά πάρα πολύ είναι να φτιάχνω playlists με τραγούδια στο Spotify για κάθε ηρωίδα.
G.: Αλήθεια, γιατί ηθοποιός;
Ν.Σ.: Γιατί όχι; (γελάει) Θα το πω πολύ πεζά και απλά. Επειδή δεν σκέφτηκα ποτέ την πιθανότητα να κάνω κάτι άλλο.
G.: Από πιτσιρίκι δηλαδή αυτό ήταν το όνειρό σου;
Ν.Σ.: Είμαι από αυτές τις γραφικές περιπτώσεις. Στη ΣΤ’ Δημοτικού έπαιξα τη Μαίρη Πόπινς σε μια σχολική παράσταση. Και τότε σκέφτηκα: «Α, ωραία. Αυτό μπορώ να το κάνω και κανονικά δηλαδή στη ζωή μου; Να είναι η δουλειά μου;». Είχα παίξει και είχα περάσει ωραία, μου φαινόταν απίθανο.
G.: Και από τη σχολική παράσταση βρέθηκες πολλά χρόνια μετά στη σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Ν.Σ.: Πρώτα έκανα και ένα πέρασμα από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, αλλά το παράτησα. Σαν να λέμε «καλά πήγε αυτό». (γελάει)
G.: Οταν μπήκες πρακτικά στον κόσμο της υποκριτικής, την απομυθοποίησες καθόλου;
Ν.Σ.: Και ναι και όχι. Απομυθοποίησα κάποιες πλευρές και άλλες τις εξιδανίκευσα παραπάνω. Αλλαξε ο τρόπος με τον οποίο έβλεπα τη δουλειά. Κατάλαβα τον κόπο που χρειάζεται, τον χρόνο που χρειάζεται, τι πρέπει να στερηθείς για να είσαι ηθοποιός. Αυτό ήταν καλό τελικά. Γιατί είχα την ευκαιρία να καταλάβω αν είναι ή δεν είναι για μένα και να αποφασίσω αν συνεχίζω ή αν φεύγω.
G.: Αρα ήταν τελικά για σένα;
Ν.Σ.: Ετσι φαίνεται. Δεν ξέρω. Θα δείξει, μπορεί.
G.: Ε, πώς. Ειδικά τον τελευταίο καιρό δουλεύεις πολύ. Είσαι στο «Milky Way» και στο «Ναυάγιο» στο MEGA, παίζεις στο θέατρο. Μπαίνεις στον πειρασμό να θες να τα κάνεις όλα;
Ν.Σ.: Ναι, έχω την πρεμούρα. Ομως δεν δυσκολεύομαι καθόλου να πω «όχι» αν κάτι δεν με αντιπροσωπεύει και δεν με αφορά.
G.: Στον Κεκάτο, πάντως, κι εγώ θα έπαιζα.
Ν.Σ.: Αυτό ήταν από τα λίγα πράγματα στη ζωή μου που δεν σκέφτηκα ούτε millisecond. Είπα το «ναι» πριν καν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτηση.
G.: Τι κάνεις στο «Milky Way»;
Ν.Σ.: Εκεί είμαι η Κάτε. Μια 17χρονη θεοφοβούμενη γυναίκα που όμως είναι τρελαμένη με το make-up και θέλει να γίνει make-up artist.
G.: Σκέφτεσαι τις αντιδράσεις για τα θέματα που θίγει η συγκεκριμένη σειρά;
Ν.Σ.: Με χαροποιεί πολύ αυτό που θα προκαλέσει. Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, αλλά τους ανθρώπους που θα έχουν ζήτημα με όσα θα αναδείξει το «Milky Way» δεν είναι ότι τους θέλω και για συμμάχους. Οσοι ενοχληθούν μάλλον θα πρέπει να κοιτάξουν μέσα τους για να βρουν το γιατί.
G.: Πιστεύεις δηλαδή ότι η τέχνη πρέπει να μας ξεβολεύει;
Ν.Σ.: Δεν μπορεί να είναι τέχνη αλλιώς.
G.: Εσύ αναγκάστηκες να ξεβολευτείς, να μετατοπιστείς μέσα σου για να είσαι ηθοποιός;
Ν.Σ.: Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον όπου μπορούσα από μικρή να είμαι αυτό που είμαι αναπολογητικά. Είμαι πολύ τυχερή που έχω αυτούς τους γονείς.
G.: Εκείνοι έχουν σχέση με την τέχνη;
Ν.Σ.: Ο πατέρας μου είναι αρχιτέκτονας και η μητέρα μου γραφίστρια. Είναι λάτρεις της τέχνης, οπότε από μικρή με έτρεχαν παντού, μου έδιναν ερεθίσματα. Και είναι πάντα πολύ υποστηρικτικοί.
G.: Μητέρα Ελληνίδα, πατέρας Βρετανός. Σωστά;
Ν.Σ.: Ναι, και θέλω να διευκρινίσουμε σε αυτό το σημείο ότι Σουίφτ είναι το πραγματικό μου επίθετο. Με τρομάζει να σκέφτεται κάποιος ότι κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να με λένε έτσι, ότι ήθελα να είμαι μια άλλη.
G.: Δεν ήθελες ποτέ να είσαι μια άλλη;
Ν.Σ.: Α, πολλές φορές θα το ’θελα. Γι’ αυτό ίσως διάλεξα κι αυτή τη δουλειά.
G.: Σκέφτηκες να φύγεις για την Αγγλία; Να δοκιμαστείς εκεί;
Ν.Σ.: Ακόμα το σκέφτομαι. Είναι ένα βήμα που ίσως κάνω.
G.: Είσαι πολύ φωτεινή, χαμογελαστή, ευχάριστη. Το κλισέ δεν θέλει τους ηθοποιούς και λίγο «καταραμένους» καλλιτέχνες;
Ν.Σ.: Αυτό νομίζω ότι είναι ένα στερεότυπο που πεθαίνει. Καιρός του είναι κιόλας. Δεν χρειάζονται τόσες ταμπέλες. Καθένας μπορεί να είναι με όποιον τρόπο θέλει να είναι. Πάντως, την αποθέωση της θλίψης και της δυστυχίας δεν την μπορώ. Εχω περάσει κι εγώ αυτή τη βερθερική φάση, αλλά φτάνει. Με ενδιαφέρει η προσπάθεια προς το φως. Μου αρέσει.
G.: Τι βρίσκουν οι δημιουργοί σε σένα;
Ν.Σ.: Εκείνο που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι δουλεύω. Δίνομαι. Αν είναι να το κάνουμε, θα το κάνουμε. Μπορεί αυτό να βλέπουν σε μένα.
G.: Είναι πάντως εντυπωσιακό ότι μπορείς να είσαι ταυτόχρονα και σε κάτι εναλλακτικό, όπως οι δουλειές του Κεκάτου, αλλά και σε μια mainstream, οικογενειακή σειρά, όπως το «Ναυάγιο».
Ν.Σ.: Ζούμε σε μια εποχή όπου τα στεγανά σπάνε. Διαφορετικά είναι σαν να μου λες ότι θα παίζω στο θέατρο μια ζωή τον ίδιο ρόλο. Ανατρίχιασα και μόνο που το είπα. Γυρνώντας στην ερώτηση, τα πράγματα έχουν εκφάνσεις και ενδιαφέρον ανεξαρτήτως πού τα τοποθετεί κανείς. Οι διαχωριστικές γραμμές εξαφανίζονται πια. Και καλώς εξαφανίζονται. Και ας μην ξεχνάμε ότι για μας είναι η δουλειά μας. Πρέπει και να ζήσουμε με κάποιον τρόπο.
G.: Αν σου πουν αύριο ότι δεν μπορείς να παίξεις ξανά, τι θα κάνεις;
Ν.Σ.: Νομίζω ότι θα διάλεγα κάτι εντελώς χειρωνακτικό. Ισως να καλλιεργούσα λαχανικά στο εξοχικό μου στην Αργολίδα. Είναι το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο. Στη μέση του πουθενά. Ή μπορεί και να άνοιγα ένα μπαρ.
