Μπρίτνεϊ Σπίαρς: Διαβάστε αποσπάσματα από την bestseller αυτοβιογραφία της

O μεγάλος έρωτας της Μπρίτνεϊ Σπίαρς με τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, τα ξυρισμένα μαλλιά, οι επιθέσεις των παπαράτσι, ο διασυρμός από τα media, η στέρηση του δικαιώματος να βλέπει τα παιδιά της, τα 13 χρόνια της αυστηρής κηδεμονίας από τον πατέρα της που την έκαναν να χάσει τον εαυτό της. Στα 41 της χρόνια και επιτέλους ελεύθερη, η τραγουδίστρια-φαινόμενο με τα 200.000.000 πωλήσεις δίσκων αποκαλύπτει όσα συνέβαιναν την περίοδο που μεσουρανούσε στην παγκόσμια ποπ σκηνή σε μια αυτοβιογραφία που μόλις κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο πωλήσεις.

To «Britney Spears - H γυναίκα μέσα μου» κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Athens Bookstore Publications και το «Gala» παρουσιάζει αποκλειστικά αποσπάσματα.



Μπρίτνεϊ + Τζάστιν
«Ημουν πολύ ευτυχισμένη. Ζούσα με τον Τζάστιν στο Ορλάντο. Μοιραζόμασταν ένα υπέροχο διώροφο σπίτι με κεραμίδια και πισίνα στο πίσω μέρος. Παρόλο που και οι δύο δουλεύαμε πολύ, βρίσκαμε χρόνο να είμαστε μαζί στο σπίτι όσο πιο συχνά μπορούσαμε. Το σπίτι αυτό ήταν η βάση μας. […] Ημουν πάρα πολύ ερωτευμένη με τον Τζάστιν, για την ακρίβεια ερωτοχτυπημένη. Δεν ξέρω αν ο έρωτας είναι διαφορετικός για τους πολύ νέους, πάντως αυτό που είχαμε εγώ κι ο Τζάστιν ήταν ιδιαίτερο και ξεχωριστό.



Δεν χρειαζόταν καν να πει ή να κάνει κάτι για να νιώθω ευτυχισμένη. […] Καταλαβαίνω ότι το αποτέλεσμα ήταν κιτς (σ.σ.: το total jean look με το οποίο εμφανίστηκαν αμφότεροι το 2001 στα Αμερικανικά Μουσικά Βραβεία), αλλά ήταν και άπαιχτο, χαίρομαι που το βλέπω να παρωδείται ως αποκριάτικη στολή. Σε ένα podcast όπου πείραξαν τον Τζάστιν σχετικά, εκείνος απάντησε: “Κάνεις πολλά πράγματα όταν είσαι νέος και ερωτευμένος”. Και είχε απόλυτο δίκιο».



Τα ξυρισμένα μαλλιά
«Λίγες μέρες μετά το ξύρισμα, η εξαδέλφη μου Aλι με πήγε στον Κέβιν (σ.σ.: σύζυγός της το διάστημα 2004-2006). Πίστευα ότι, εκείνη τη φορά τουλάχιστον, δεν θα το μυρίζονταν οι παπαράτσι. Προφανώς, όμως, κάποιος το κάρφωσε σε κάποιον φωτογράφο κι εκείνος φώναξε ένα φιλαράκι του. Οταν σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο, μου την έπεσαν και οι δυο τους. […] Ο ένας με βομβάρδιζε με ερωτήσεις: “Τι κάνεις; Είσαι καλά; Ανησυχούμε για σένα”. Οδηγήσαμε μέχρι το σπίτι του Κέβιν. Οι παπαράτσι μάς ακολούθησαν τραβώντας ασταμάτητα φωτογραφίες, ενώ, για μία ακόμα φορά, δεν μου επιτράπηκε η είσοδος. Δεν μου επιτρεπόταν να δω τα ίδια μου τα παιδιά.



Μόλις φύγαμε, η Aλι πάρκαρε στην άκρη για να σκεφτούμε τι θα κάναμε. Και να σου πάλι δίπλα στο παράθυρό μου ο τύπος που μας βιντεοσκοπούσε. “Το μόνο που θα κάνω είναι να ρωτήσω μερικά πράγματα”, είπε ο ένας. Δεν μου ζητούσε την άδεια. Με ενημέρωνε απλώς τι σκόπευε να κάνει. Η Aλι άρχισε να τους ικετεύει να φύγουν. “Σας παρακαλώ, παιδιά. Μη, παιδιά. Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ…”. Ηταν τόσο ευγενική και τους εκλιπαρούσε σαν να ζητούσε να μας χαρίσουν τη ζωή, πράγμα που, κατά κάποιον τρόπο, ίσχυε. Αλλά εκείνοι δεν σταματούσαν. Εβαλα τις φωνές. Αυτό τους άρεσε - ο τρόπος που αντέδρασα. Ο ένας τους συνέχισε να χαμογελά χαιρέκακα, να μου κάνει τις ίδιες απαίσιες ερωτήσεις, ξανά και ξανά, προσπαθώντας να με κάνει να αντιδράσω με τον ίδιο τρόπο. Είχε κάτι τόσο αποκρουστικό η φωνή του - τόση έλλειψη ανθρωπιάς! Ζούσα μία από τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου κι εκείνος συνέχιζε να με καταδιώκει.



Δηλαδή, δεν μπορούσε να μου φερθεί σαν σε ανθρώπινη ύπαρξη; Οχι, δεν το έκανε. Συνέχισε να με ρωτά, ξανά και ξανά, πώς ένιωθα που δεν μπορούσα να δω τα παιδιά μου. Χαμογελούσε. Τελικά, έσπασα. Αρπαξα το πρώτο πράγμα που βρέθηκε κοντά μου, μια πράσινη ομπρέλα, και πήδηξα έξω από το αυτοκίνητο. Δεν σκόπευα να τον χτυπήσω, γιατί, ακόμα και στα χειρότερά μου, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Χτύπησα και πάλι το πιο κοντινό πράγμα, το αυτοκίνητό του. Εντάξει, ήταν θλιβερό. Μια ομπρέλα! Δεν μπορείς να κάνεις ζημιά με μια ομπρέλα. Ηταν μια κίνηση απελπισίας από έναν απελπισμένο άνθρωπο. Ενιωθα τόση ντροπή γι’ αυτό που είχα κάνει. Αργότερα, εκείνος ο παπαράτσο δήλωσε σε ένα ντοκιμαντέρ για εμένα: “Δεν ήταν και πολύ καλή βραδιά για εκείνη… Αλλά ήταν καλή για εμάς - τα βγάλαμε τα λεφτά μας”».



Ο διασυρμός μετά τα VMA
«Το “Blackout”, η δουλειά για την οποία είμαι πιο υπερήφανη απ’ όλες, κυκλοφόρησε κοντά στο Χάλογουιν το 2007. Θα τραγουδούσα το “Gimme More” στα VMA για την προώθησή του. Δεν ήθελα, αλλά οι συνεργάτες μου με πίεζαν να εμφανιστώ και να δείξω στον κόσμο ότι ήμουν μια χαρά. Το μόνο πρόβλημα: δεν ήμουν μια χαρά. Εκείνη τη νύχτα τίποτα δεν πήγαινε καλά. Υπήρχε πρόβλημα με τη στολή και τα extensions. Δεν είχα κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Ζαλιζόμουν. Δεν είχε κλείσει καν ένας χρόνος από τη δεύτερη γέννα μου μέσα σε δύο χρόνια, αλλά όλοι έκαναν σαν να ήταν ντροπή που δεν είχα τέλειους κοιλιακούς. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν αναγκασμένη να βγω στη σκηνή ενώ ένιωθα έτσι όπως ένιωθα. Επεσα πάνω στον Τζάστιν στα παρασκήνια. Είχε περάσει κάμποσος καιρός από την τελευταία φορά που τον είχα δει. Στον κόσμο του όλα πήγαιναν τέλεια. Ηταν στα καλύτερά του κι έκανε φιγούρα. Επαθα κρίση πανικού.



Δεν είχα κάνει αρκετές πρόβες. Σιχαινόμουν την εμφάνισή μου. Ηξερα ότι δεν θα τα πήγαινα καλά. Ανέβηκα εκεί πάνω κι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, το οποίο -ναι, το παραδέχομαι- απείχε πολύ από το καλύτερό μου. […] Αργότερα βγήκε στη σκηνή η κωμικός Σάρα Σίλβερμαν. Είπε ότι στην ηλικία των 25 είχα ήδη κάνει όλα όσα αξίζουν στη ζωή μου. Αποκάλεσε τα δυο μου μωρά “τα πιο αξιολάτρευτα λάθη που θα δείτε ποτέ σας”. Εγώ, όμως, δεν το άκουσα αυτό. Εκλαιγα με υστερικούς λυγμούς στα παρασκήνια. Τις μέρες και τις εβδομάδες που ακολούθησαν, τα ΜΜΕ έσπαγαν πλάκα με το σώμα και την εμφάνισή μου. Η μόνη προωθητική ενέργεια που έκανα για το “Blackout” ήταν μια ζωντανή ραδιοφωνική συνέντευξη με τον Ράιαν Σίκρεστ, η οποία υποτίθεται ότι είχε θέμα τον δίσκο, αλλά εκείνος μου έκανε ερωτήσεις τύπου: “Τι απαντάς σε όσους σε κριτικάρουν ως μητέρα;” ή “Αισθάνεσαι ότι κάνεις τα πάντα για τα παιδιά σου;” και “Πόσο συχνά τα βλέπεις;”. Το μόνο πράγμα για το οποίο ήθελαν να μιλούν όλοι ήταν αν ήμουν ή δεν ήμουν κατάλληλη για μητέρα. Οχι για το πώς έκανα ένα δυνατό άλμπουμ με δύο μωρά στην αγκαλιά και κυνηγημένη από επικίνδυνους άντρες όλη μέρα, κάθε μέρα».



Κεφάλαιο «Κηδεμονία»
«Μου επιβλήθηκε επειδή, υποτίθεται, ήμουν ανίκανη να κάνω οτιδήποτε - να τραφώ, να διαχειριστώ τα χρήματά μου, να είμαι μητέρα, οτιδήποτε. Οπότε, πώς λίγες εβδομάδες αργότερα με κάλεσαν να συμμετάσχω σε ένα επεισόδιο του “How I Met Your Mother” και στη συνέχεια με έστειλαν σε μια εξουθενωτική παγκόσμια περιοδεία; […] Ο μπαμπάς μου απομάκρυνε τον φίλο μου και δεν μπορούσα να οδηγήσω. Η μαμά μου και ο πατέρας μου μού είχαν αφαιρέσει την ιδιότητα της ενήλικης γυναίκας.
Ηταν διπλή νίκη γι’ αυτούς. Δεν μπορούσα να ξεπεράσω το σοκ από το γεγονός ότι η Πολιτεία της Καλιφόρνιας είχε αφήσει έναν άντρα σαν τον πατέρα μου -έναν αλκοολικό, χρεοκοπημένο, έναν αποτυχημένο επιχειρηματία, αυτόν που με τρομοκρατούσε όταν ήμουν μικρή- να με ελέγχει, παρά τα όσα είχα καταφέρει.



[…] Ο πατέρας μου παρουσίαζε την κηδεμονία ως ένα σημαντικό βήμα στον δρόμο για την “επιστροφή” μου. Μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχε κυκλοφορήσει το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας μου, αλλά σιγά το πράγμα! Το μόνο που “άκουγα” μέσα στα λόγια του πατέρα μου ήταν: “Είναι μια χαρά τώρα! Δουλεύει για μας!”. Μια χαρά για εμένα; Ή μια χαρά για τον ίδιο; Τι ωραία! σκεφτόμουν. Μπορώ να επιστρέψω στη δουλειά σαν να μην έχει συμβεί τίποτα! Πολύ άρρωστη για να διαλέξω αγόρι μόνη μου, αλλά αρκετά υγιής για να εμφανίζομαι σε εκπομπές και να κάνω σόου για χιλιάδες ανθρώπους σε διαφορετικό μέρος του κόσμου κάθε εβδομάδα! Από εκείνο το σημείο και μετά, άρχισα να σκέφτομαι ότι ο πατέρας μου πίστευε πως είχα έρθει στη Γη αποκλειστικά για να φέρνω χρήματα στην οικογένεια.



Κατέλαβε το γραφειάκι μου και το μπαράκι που είχα στο σπίτι μου, κι έφτιαξε το δικό του γραφείο. Υπήρχε ένα μπολ εκεί, όπου φύλαγα τις αποδείξεις. Ναι, το ομολογώ, ήμουν τόσο σχολαστική που φύλαγα όλες μου τις αποδείξεις σε ένα μπολ. Κάθε εβδομάδα άθροιζα τα έξοδά μου. Για μένα, εκείνο το μπολ ήταν απόδειξη ότι ήμουν ακόμα ικανή να διαχειρίζομαι τις υποθέσεις μου. [...] Ο πατέρας μου ξεφορτώθηκε το μπολ και βόλεψε τα δικά του πράγματα στο μπαράκι. “Απλά να ξέρεις”, μου είπε, “ότι εγώ κάνω κουμάντο. Κάτσε και θα σου εξηγήσω πώς πάει το πράγμα”. Τον κοίταξα με τρόμο που όλο και μεγάλωνε. “Εγώ είμαι η Μπρίτνεϊ Σπίαρς τώρα” μου είπε».

Οι δύσκολες ώρες
«Είχα αποφασίσει να υποταχτώ στην κηδεμονία του για χάρη των γιων μου, αλλά το να την υφίσταμαι ήταν πραγματικά δύσκολο. Ηξερα ότι υπήρχε κάτι περισσότερο μέσα μου, αλλά το ένιωθα να αποδυναμώνεται μέρα με τη μέρα. Με τον καιρό, η φωτιά μέσα μου έσβησε εντελώς. Το φως χάθηκε από τα μάτια μου. Ξέρω ότι οι φαν μου το έβλεπαν αυτό, παρότι δεν καταλάβαιναν όλο το εύρος αυτού που είχε συμβεί. Νιώθω μεγάλη συμπόνια για τη γυναίκα που ήμουν πριν με βάλουν στο καθεστώς κηδεμονίας. Παρότι με παρουσίαζαν ως ένα ανεξέλεγκτο κορίτσι, εκείνο το διάστημα είχα κάνει τις καλύτερες δουλειές μου. Συνολικά, όμως, ήταν μια φρικτή περίοδος. Τα παιδιά μου ήταν μωρά και έπρεπε συνεχώς να δίνω μάχη για να τα βλέπω.



Κοιτάζω πίσω τώρα και σκέφτομαι ότι, αν ήμουν συνετή, δεν θα είχα κάνει τίποτε άλλο εκτός από το να εστιάσω στη ζωή μου στο σπίτι, όσο δύσκολο κι αν ήταν αυτό. Εκείνη την εποχή ο Κέβιν έλεγε: “Κοίτα, αν βρεθούμε αυτό το Σαββατοκύριακο, θα είναι για δύο ώρες, θα κάνουμε αυτό κι αυτό, και ίσως σε αφήσω να δεις τα παιδιά λίγο παραπάνω”. Ολα έμοιαζαν περίπου σαν συμφωνία με τον διάβολο για να μπορέσω να πάρω αυτό που ήθελα. Επαναστατούσα, ναι, αλλά, όπως καταλαβαίνω τώρα, υπάρχει λόγος που οι άνθρωποι οδηγούνται σε επαναστατικές συμπεριφορές. Και πρέπει να τους επιτρέπουμε να το κάνουν. Δεν λέω ότι είχα δίκιο που βγήκα εκτός ελέγχου, αλλά νομίζω ότι το να καταστέλλεις κάποιον σε τέτοιο σημείο μέχρι που να μην είναι πια ο εαυτός του δεν είναι υγιές.



Ως άνθρωποι πρέπει να γνωρίσουμε τον κόσμο. Πρέπει να δοκιμάζεις τα όριά σου, να ανακαλύπτεις ποιος είσαι, πώς θες να ζήσεις. Σε άλλους -και εννοώ άντρες- έχει δοθεί αυτή η ελευθερία. Οι άντρες ρόκερ εμφανίζονται αλλοπρόσαλλοι στις απονομές βραβείων και τους θεωρούμε κουλ. Οι άντρες ποπ σταρ κοιμούνται με ένα σωρό γυναίκες και αυτό είναι σούπερ. Ο Κέβιν με άφηνε μόνη με δύο μωρά όταν ήθελε να κάνει μπάφους και να ηχογραφήσει το “Popozão”, λέξη της αργκό που σημαίνει “μεγάλος κώλος” στα πορτογαλικά. Μετά μου στερούσε τα μωρά και το “Details” τον αναγόρευε “Μπαμπά της Χρονιάς”.

Ενας παπαράτσο που με καταδίωκε και με βασάνιζε για μήνες με μήνυσε ζητώντας 230.000 δολάρια, με την κατηγορία ότι του πάτησα το πόδι με το αυτοκίνητο μια φορά που προσπαθούσα να του ξεφύγω. Ηρθαμε σε συμβιβασμό, αλλά και πάλι έπρεπε να του καταβάλω ένα μεγάλο ποσό. Οταν με απάτησε ο Τζάστιν και μετά το έπαιζε σέξι, ο κόσμος το θεώρησε χαριτωμένο. Αλλά όταν εγώ φόρεσα μια αστραφτερή ολόσωμη φόρμα, είχα την Νταϊάν Σόγιερ να με κάνει να κλαίω σε κανάλι εθνικής εμβέλειας, το MTV να με αναγκάζει να ακούω κόσμο να επικρίνει το ντύσιμό μου και τη σύζυγο ενός κυβερνήτη να λέει ότι ήθελε να με πυροβολήσει.



[…] Με το καθεστώς της κηδεμονίας έπρεπε να αφήσω τα μαλλιά μου να μακρύνουν και να ξαναβρώ τη φόρμα μου. Επρεπε να κοιμάμαι νωρίς και να παίρνω όποια φάρμακα μου έλεγαν να πάρω. Αν με πείραζε το ότι οι δημοσιογράφοι με έκριναν συνεχώς για το σώμα μου, ήταν ακόμα πιο οδυνηρό όταν το έκανε ο ίδιος μου ο πατέρας. Επανειλημμένα μου έλεγε ότι φαινόμουν χοντρή και ότι έπρεπε να κάνω κάτι γι’ αυτό.

Ετσι, κάθε μέρα, φορούσα τη φόρμα μου και πήγαινα στο γυμναστήριο. Πού και πού ασχολιόμουν με κάνα δυο δημιουργικά πραγματάκια, αλλά δεν τα έκανα πια με την καρδιά μου. Οσο για το πάθος μου για το τραγούδι και τη μουσική, αστεία πράγματα εκείνη την περίοδο! Το αίσθημα πως ποτέ δεν πρόκειται να σε θεωρήσουν αρκετά καλή μπορεί να συντρίψει την ψυχή ενός παιδιού. Ο πατέρας μου με είχε σφραγίσει με αυτό το μήνυμα όταν ήμουν μικρή και, παρότι είχα καταφέρει τόσα μεγαλώνοντας, συνέχιζε πάντα το ίδιο βιολί. “Με κατέστρεψες!” ήθελα να του πω. Τώρα με βάζεις να δουλεύω για σένα. Θα το κάνω, αλλά ανάθεμά με αν βάλω έστω και λίγη από την καρδιά μου σ’ αυτό».

Από το σκοτάδι στο φως
«Αν με είχαν αφήσει να ζήσω τη ζωή μου, ξέρω ότι θα έβγαινα απ’ όλα αυτά με τον σωστό τρόπο, θα προσπαθούσα και θα τα κατάφερνα. Πέρασαν 13 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ένιωθα σαν σκιά του εαυτού μου. Σκέφτομαι τον πατέρα μου και τους συνεργάτες του που ήλεγχαν το σώμα και τα χρήματά μου για τόσο μεγάλο διάστημα και αρρωσταίνω. Σκέφτομαι πόσοι άντρες καλλιτέχνες έχασαν όλα τους τα λεφτά στον τζόγο, πόσοι είχαν προβλήματα εθισμού ή ψυχικής υγείας. Κανείς δεν πήρε τον έλεγχο του σώματος και των χρημάτων τους. Δεν μου άξιζε αυτό που μου έκανε η οικογένειά μου. Είχα κατορθώσει πάρα πολλά (σ.σ.: επιτυχίες, βραβεύσεις) στο διάστημα που υποτίθεται ότι ήμουν ανίκανη να φροντίσω τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν ότι ήταν σχεδόν αστείο. Η αλήθεια ήταν, ωστόσο, ότι όταν το σκεφτόμουν για πολύ δεν ήταν καθόλου αστείο».