Είναι νέα, όμορφη και ταλαντούχα - Όμως η ανερχόμενη ηθοποιός είναι στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα από τους αυταπόδεικτους επιθετικούς προσδιορισμούς που έχουν γίνει σκιά της
Δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πώς ένα κορίτσι που όταν ήταν μικρό ο μεγάλος αδελφός του το αποκαλούσε χαϊδευτικά «Σταλίτσα», λόγω του μικρού δέματός του, θα ενηλικιωνόταν σε μια χειραφετημένη, δυναμική και διεκδικητική γυναίκα που δεν καταδέχεται να θυσιάσει την ακεραιότητά της στον βωμό οποιουδήποτε ρόλου ή δουλειάς. Η Αλκηστις Ζιρώ, ή αλλιώς μια νέα, ταλαντούχα και ταχέως ανερχόμενη ηθοποιός, λέει πως τρία πράγματα την καθόρισαν: η φιλελεύθερη οικογένειά της, το ελευθεριακό περιβάλλον του καλλιτεχνικού σχολείου όπου φοίτησε και η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008.
Πουκάμισο Stelios Koudounaris, The Greek Designers Store. Φούστα, Ralph Lauren. Τσόκερ, Saint Laurent
Ηταν γεγονότα και συνθήκες που τη διαμόρφωσαν και την έκαναν αυτή που είναι σήμερα. Μια γυναίκα που αρνείται να σιωπά, βγαίνει μπροστά και μιλά χωρίς να κραυγάζει. Αλλά και μια ηθοποιός που πιστεύει στη δύναμη και την επιδραστικότητα της τέχνης της και σχεδόν ανακουφίζεται τις φορές που θεατές την πλησιάζουν για να της πουν πως έφυγαν από μια παράσταση κατά τι αλλαγμένοι προς το καλύτερο. Είναι οι στιγμές που καταλαβαίνει πως αξίζει η διαρκής κίνηση στην οποία βρίσκεται τον τελευταίο καιρό, μεταξύ των γυρισμάτων της σειράς «Μετά τη Φωτιά» του ΑΝΤ1 και της παράστασης «Αυτές που δεν προλάβατε» στο Θέατρο Χώρα.
GALA: Είσαι σε ένα διαρκές τρέξιμο. Γιατί; ΑΛΚΗΣΤΙΣΖΙΡΩ: Η αλήθεια είναι ότι τρέχω πολύ. Δεν θέλω βέβαια να γκρινιάζω. Βιοπορίζομαι από αυτό που έχω επιλέξει να κάνω, και αυτό είναι ευλογία. Αλλά υπάρχουν και οι μέρες της γκρίνιας.
G.: Είναι μήπως το τίμημα για τον νέο ηθοποιό; Να μην μπορεί να αρνηθεί επαγγελματικές προτάσεις; Α.Ζ.: Είμαι της άποψης ότι με τα «όχι» πας μπροστά, αλλά όταν βλέπεις ότι πρέπει να πληρώσεις ενοίκιο, λογαριασμούς, βενζίνες, αναγκαστικά θα κάνεις πίσω. Για να συντηρήσεις τον εαυτό σου. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους ηθοποιούς.
G.: Πρωταγωνιστείς στο «Μετά τη Φωτιά» του ΑΝΤ1, παίζεις στην παράσταση «Αυτές που δεν προλάβατε», έχω την αίσθηση ότι είσαι παντού. Τι γίνεται με σένα; Α.Ζ.: Είμαι αρκετά δραστήρια. Κυρίως είμαι χαρούμενη για την παράσταση. Πέρα από το γεγονός ότι αγαπώ πολύ το θέατρο και την ομάδα μου, αυτή η παράσταση είναι κάτι τελείως δικό μας. Δικό μας κείμενο, δική μας σκηνοθεσία, ξεκινήσαμε πέρσι μόνες μας με δικά μας χρήματα. Οτι πάμε δεύτερη χρονιά, και μάλιστα με έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, είναι επίτευγμα. Και προσπαθώ να μην το ξεχνάω. Είμαι περήφανη γι’ αυτό που πετύχαμε με τα κορίτσια.
G.: Η παράσταση καταπιάνεται με γυναικεία ζητήματα; Τη χειραφέτηση, την πατριαρχία; Α.Ζ.: Είναι μια φεμινιστική κωμωδία που εστιάζει στη γυναικεία φιλία. Ξέρεις, διακινείται ακόμα το στερεότυπο ότι δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή φιλία ανάμεσα σε γυναίκες. Κι όμως, υπάρχει και είναι πολύ ισχυρή. Το έργο λοιπόν μιλά για τη γυναικεία φιλία, τη χειραφέτηση, την αυτοδιάθεση του σώματος. Το έργο ξεκινά από την απόφαση του υπουργού Υγείας της χώρας να περάσει ένα νομοσχέδιο κατά των αμβλώσεων. Από εκεί ξεκινά ένα σουρεάλ παραμύθι.
Φόρεμα, Angelos Bratis. Κοσμήματα Art Discovery In Museums, The Greek Designers Store
G.: Πιστεύεις ότι μέσα από την τέχνη μπορούν να αναθεωρηθούν ριζωμένες νοοτροπίες; Α.Ζ.: Πιστεύω πολύ ότι βλέποντας, ακούγοντας ή νιώθοντας ένα ερέθισμα από την τέχνη μπορεί να αλλάξει κατά 180 μοίρες η κοσμοθεωρία ενός ανθρώπου. Πόσο μάλλον μέσω του θεάτρου που δεν απαντά σε ερωτήματα, αλλά τα θέτει στον θεατή και τον προκαλεί να τα διαπραγματευτεί με τον εαυτό του. Πιστεύω στην αλλαγή και γι’ αυτό προσπαθώ. Και μέσα από τη δουλειά στο θέατρο και μέσα από τα κοινωνικά μου δίκτυα.
G.: Γιατί ηθοποιός; Α.Ζ.: Ποτέ δεν είπα «θα γίνω ηθοποιός». Ούτε στο δημοτικό, ούτε στο γυμνάσιο, ούτε στο λύκειο. Ομως μου άρεσε πάρα πολύ. Προφανώς έπαιξαν ρόλο τα ερεθίσματα που πήρα από το καλλιτεχνικό σχολείο όπου φοίτησα. Η ανάγκη μου να εκδηλώσω ότι θα γίνω ηθοποιός ήρθε όταν αποφάσισα να δώσω Πανελλήνιες Εξετάσεις. Πονούσε η ψυχή μου με αυτό που πήγαινα να κάνω στον εαυτό μου, με το άγχος που ζούσα. Τότε το άρθρωσα και ξεκίνησα τα μαθήματα θεάτρου.
G.: Και πώς ήταν τα χρόνια στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης; Α.Ζ.: Ηταν ωραία, αλλά και τρομακτικά. Τότε κατάλαβα ότι δεν υπάρχει ζωή εκτός θεάτρου. Τα μαθήματα ξεκινούσαν στις 10 το πρωί και τελείωναν στις 10 το βράδυ. Δεν το περίμενα ότι θα ήταν τόσο απαιτητικά. Μετά ήρθε το επόμενο δύσκολο κομμάτι.Εκείνο της δουλειάς. Ακροάσεις, βιογραφικά, απορρίψεις. Ακόμα συμβαίνει να μη μου απαντήσουν ποτέ σε κάποιο βιογραφικό που στέλνω. Ομως δεν γίνεται να κάνεις αυτή τη δουλειά και να μη δέχεσαι την απόρριψη. Διαφορετικά χάνεις το μυαλό σου. Από την άλλη υπήρξε και το κομμάτι της απομυθοποίησης καταστάσεων, αλλά και ανθρώπων που προηγουμένως θαύμαζα και στην πραγματικότητα δεν ήταν όπως τους είχα στο μυαλό μου.
G.: Θυμάσαι την πρώτη σου επαγγελματική παράσταση; Α.Ζ.: Ηταν στο τρίτο έτος της σχολής. Στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Νίκου Μαστοράκη. Ηταν μια συγκλονιστική εμπειρία.
G.: Με πολύ άγχος στην πρεμιέρα; Α.Ζ.: Θα το γράψεις όπως σ’ το λέω: είχε ιδρώσει μέχρι και το βρακί μου. Μου είχαν κοπεί τα πόδια, έτρεμα, δεν πίστευα ότι ήμουν στη σκηνή και έπαιζα. Εχει αδρεναλίνη αυτή η κατάσταση. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια πορεία, να πέφτει δίπλα σου ένα δακρυγόνο, να τρέχουν όλοι κι εσύ να κάθεσαι να βλέπεις τι συμβαίνει. Εγώ αυτό κάνω. Νιώθω ότι πρέπει να φύγω, αλλά θέλω να ζήσω αυτή την κατάσταση.
Κοστούμι Versace, attica, The Department Store. Γόβες, Envie Shoes. Κοσμήματα, 3rd Floor
G.: Οπότε μόλις είπες ότι κατεβαίνεις σε πορείες. Α.Ζ.: Είμαι αρκετά δραστήρια κοινωνικά. Κι αυτό φυτεύτηκε μέσα μου από πολύ μικρή ηλικία. Οταν πήγαινα στην Α’ Γυμνασίου δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Αυτή η δολοφονία με στιγμάτισε και με διαμόρφωσε.
G.: Φοβάσαι ότι το να διεκδικείς μπορεί να σου στοιχίσει στη δουλειά; Α.Ζ.: Το έχω σκεφτεί, γιατί αυτόν τον τρόμο μάς τον έχουν ταΐσει. Οτι αν μιλήσεις, μπορεί να μην ξαναβρείς δουλειά. Είναι υπαρκτή η τρομοκρατία τού να μη σπάσει κανείς τα αβγά της τέχνης. Στην αρχή φοβόμουν. Μπορεί να συνέβαινε κάτι και να μη μιλούσα. Ομως πλέον το κίνημα του #MeToo έχει δώσει φωνή, έχει δημιουργήσει τη βάση για να μιλά κανείς.
G.: Αρα θεωρείς ότι έχει αντίκρισμα; Α.Ζ.: Φυσικά. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Πέρυσι αποχώρησα από μια παράσταση που θα ανέβαινε στην Επίδαυρο επειδή μια συνάδελφος αντιμετώπισε κακοποιητική συμπεριφορά. Φυσικά και μου στοίχισε, όμως ένιωθα καλά που έφυγα. Κι ας μην είχα άλλη δουλειά. Είπα στον εαυτό μου ότι αν ήθελα να είμαι συνεπής στις ιδέες μου, έπρεπε να αποχωρήσω. Και δεν μπορεί, θα ερχόταν μια άλλη δουλειά. Και ήρθε μετά από τρεις μέρες στα «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά.
Φόρεμα, Angelos Bratis. Kοσμήματα Art Discovery In Museums, The Greek Designers Store
G.: Αρκετά γενναία ακούγεται η φυγή σου. Α.Ζ.: Πνίγηκα. Κουράστηκα να ακούω ανθρώπους να πιπιλάνε την καραμέλα πως είναι πάντα με το μέρος των θυμάτων και όταν έρχεται η ώρα να σιωπούν. Είναι αποκαρδιωτικό. Ετσι ένιωσα. Αλλά πραγματικά δεν αισθάνθηκα ηρωίδα.
G.: Είσαι τόσο δυναμική όσο ακούγεσαι; Α.Ζ.: Είμαι. Αλλά δεν θα με δεις ποτέ να φωνάζω ή να βγαίνω εκτός εαυτού. Ενώ είμαι πολύ αυθόρμητη, όταν νιώθω ότι αδικούμαι ποτέ δεν αντιδρώ παρορμητικά. Πρώτα σκέφτομαι και μετά τοποθετούμαι. Ετσι βρίσκω το κουράγιο, τη δύναμη και τη σκέψη. Δεν ξέρω αν είναι δυναμισμός. Θα το έλεγα μάλλον στιβαρότητα.
