Αποστόλης Τότσικας: Τα σχολικά του χρόνια, η Ρούλα Ρέβη και το όνειρο που πραγματοποιήθηκε

Ο Αποστόλης Τότσικας είναι ακούραστος στη διάρκεια της φωτογράφησης. Αλλάζει αδιαμαρτύρητα πόζες, κάνει ακροβατικά πάνω σε ένα σκαμνί, πηδάει στον αέρα. Και ταυτόχρονα μιλάει ασταμάτητα και ανταλλάσσει αστεία με τον Πάνο Γιαννακόπουλο που είναι πίσω από τον φακό.

Μοιάζει με ροκ σταρ. Και θα μπορούσε να είναι, αν τελικά επέλεγε να ασχοληθεί με τη μουσική.

Ωστόσο, ακολούθησε την υποκριτική, ως συνεχιστής της παράδοσης που ξεκίνησε άτυπα ο πατέρας του, ο σπουδαίος Γιάννης Τότσικας. Είναι γνωστό σε όλους ότι προέρχεται από οικογένεια άκρως καλλιτεχνική, όπως και αυτή που δημιούργησε με τη φωτογράφο Ρούλα Ρέβη και τα δίδυμα παιδιά τους.

Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν πιστεύει και τόσο στα καλλιτεχνικά γονίδια, αλλά στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει κανείς και στα ερεθίσματα που παίρνει. Και εκείνος μεγάλωσε μέσα στο θέατρο και δίπλα στους ηθοποιούς πολύ πριν αρχίσει να τους αποκαλεί συναδέλφους του.

Παραδόξως, ή και όχι, δεν θα σου μιλήσει ποτέ για τους ρόλους που τον σημάδεψαν -βαριέται να λέει μεγάλα λόγια, είναι πολύ cool για να τα πει-, ούτε γι’ αυτούς που ονειρεύεται να παίξει. Μόνο συνεργασίες ονειρεύεται και σ’ αυτές εστιάζει, όπως η φετινή με τον Γιώργο Κωνσταντίνου στην παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην», στο Θέατρο Αργώ.

Και με αυτή την ερώτηση ξεκινάει και η συζήτησή μας, όταν πια τελειώνει η φωτογράφηση-μαραθώνιος και εκείνος κάθεται στην απέναντι πολυθρόνα.

Και όχι, δεν είναι καθόλου κουρασμένος.

GALA: Πώς είναι να συνυπάρχεις στη σκηνή με έναν ζωντανό θρύλο;

ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΤΣΙΚΑΣ: Θα σου πω τι συνέβη. Εγώ γούσταρα πάρα πολύ υποκριτικά τον Γιώργο. Ηταν για μένα κάτι το εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι έβλεπα γενικά στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Με εξίταρε ο ρεαλισμός του και το ότι δεν ήταν ποτέ ίδιος σε κάθε δουλειά.

Μου άρεσε πάντα αυτή η αλήθεια του. Και όπως έχω πει και για τον πατέρα μου που τον είχα δει στην «Αναπαράσταση» και ήταν σαν να βλέπω ντοκιμαντέρ, ήθελα να προσπαθήσω να κατακτήσω αυτή την αλήθεια, γιατί όσο ζεις στην τέχνη αυτό κάνεις: προσπαθείς να κατακτάς πράγματα.

Οντας γιος ηθοποιού και έχοντας γνωρίσει και ζήσει πολλούς από τους παλιούς συναδέλφους, το μόνο άγχος που είχα για τον Γιώργο ήταν τι χαρακτήρας είναι.

Και τελικά με το που μπήκα στο θέατρο και κάναμε την πρώτη μας επαφή ήταν σαν να γνωριζόμαστε χρόνια.

Για μένα ήταν μεγάλο κέρδος αυτή η χημεία που είχαμε στις πρόβες και μετά πάνω στη σκηνή. Είναι ένας φανταστικός άνθρωπος, ένα παιδί, τον αγαπάω πάρα πολύ.

Ξέρεις, το να είσαι 62 χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά σε αλλοιώνει. Αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι αναλλοίωτος, γενναιόδωρος. Και με τον Κώστα Γάκη, τον σκηνοθέτη, παίζαμε πολύ ωραία μπάλα. Εχω μάθει πάρα πολλά από τη μέχρι στιγμής συνεργασία μου με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, είναι ένα μεγάλο σχολείο.

G.: Θα έλεγες ότι ήταν όνειρό σου να συνεργαστείτε;

Α.Τ.: Για μένα όνειρό μου ήταν πάντα οι συνεργασίες και όχι οι ρόλοι. Οπότε ναι, ήταν ένα όνειρο που ξύπνησα και τελικά ήταν πραγματικότητα. Και αυτό ήταν και το πιο ευτυχές. Πάντα πόνταρα στις συνεργασίες και είμαι ευτυχής που έχω συνεργαστεί με τους περισσότερους ανθρώπους που πραγματικά εκτιμώ και έχω περάσει πολύ ωραία.

G.: Μονόδρομος ήταν να γίνεις ηθοποιός;

Α.Τ.: Ε, μάλλον, γιατί υποσυνείδητα είχε λειτουργήσει πάρα πολύ το επάγγελμα του πατέρα μου και το ότι εξαιτίας του κάθε φορά έμπαινα σε διαφορετικούς κόσμους ως παιδάκι. Σίγουρα θα ασχολούμουν με κάτι καλλιτεχνικό, γιατί είμαι και λάτρης της μουσικής, οπότε έναν από τους δύο δρόμους θα διάλεγα.

G.: Φέρνεις πάντως σε ροκ σταρ.

Α.Τ.: Ναι; Σ’ ευχαριστώ. Ελπίζω μόνο να μην παίξει το ρητό «live fast, die young». (γελάει)

G.: Σου αρέσει που αλλάζεις επαγγέλματα μέσα από τους ρόλους σου;

Α.Τ.: Ναι, πολύ.

G.: Στην καθημερινή σειρά «Ηλέκτρα», στην ΕΤ1, υποδύεσαι έναν καθηγητή.

Α.Τ.: Ναι, και μου αρέσει που δεν είναι το είδος του δασκάλου που σιχαινόμασταν. Κάνω αυτό τον δάσκαλο που συναντάς μια φορά στη ζωή σου και τον θυμάσαι για πάντα, αυτόν που πλάθει τις ψυχές των παιδιών με αγάπη γιατί το όραμά του είναι μια ελεύθερη κοινωνία. Και είναι σημαντικό αυτό γιατί η σειρά διαδραματίζεται το 1972 που τα πράγματα ήταν πολύ σκοτεινά και ζοφερά.

G.: Πώς ήταν τα δικά σου σχολικά χρόνια;

Α.Τ.: Πολύ ανέμελα. Δεν με ενδιέφερε τίποτα, εκτός από το να ακούω μουσική, να πηγαίνω βόλτες με τους φίλους μου και να παίζω στη γειτονιά.

G.: Δεν είχαν αγωνία οι γονείς σου για το τι θα γινόσουν στη ζωή σου;

Α.Τ.: Δεν νομίζω, γιατί ενώ ήμουν ένα πολύ χύμα άτομο και εξακολουθώ να είμαι, έβγαζα πάντα μια αυτοπεποίθηση ότι αν θέλω να κάνω κάτι, κανείς δεν θα με παρεκκλίνει από τον στόχο μου. Νομίζω ότι παρά τις τρέλες που έκανα, όπως όλα τα παιδιά, οι γονείς μου είχαν μια σιγουριά για μένα. Ηξεραν ότι έχω μέτρο σε όλα.

G.: Υπάρχουν πράγματα που έκανες μικρός και δεν θα ήθελες να τα επαναλάβουν τα παιδιά σου;

Α.Τ.: Να σου πω την αλήθεια, δεν έχει νόημα γιατί δεν θα είμαι παρών στην τρέλα τους. Απλώς οι γονείς μου είχαν την τύχη ή την ατυχία να τους λέω όλα όσα έκανα. Πάντα έχεις μεγάλη αγωνία ως γονιός, ασχέτως αν φαίνεται ή αν το δείχνεις.

Σημασία έχει να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με ψυχραιμία για να το βλέπουν αυτό και τα παιδιά σου, γιατί για όλα, μα για όλα, υπάρχει μια λύση. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να απογοητευόμαστε, όλα είναι ένα πείραμα το οποίο ή θα πετύχει ή δεν θα πετύχει.

Αλλά και η αποτυχία είναι ένα πολύ καλό μάθημα. Οπότε θέλω τα παιδιά μου να είναι ο εαυτός τους κι ας κάνουν ό,τι τρέλα θέλουν. Δεν θέλω να υποφέρουν σε μια πραγματικότητα, σε μια δουλειά, σε μια συναναστροφή κάνοντας κάτι άλλο από αυτό που θα ήθελαν να κάνουν.

G.: Σε άλλαξε η πατρότητα;

Α.Τ.: Με άλλαξε, ναι. Προσπαθώ να μετράω αυτό που κάνω λίγο πριν το κάνω. Αλλά όπως είπα, προσπαθώ, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο.

G.: Τι είδους οικογένεια είστε; Κάνετε πλάκα;

Α.Τ.: Πολύ, μόνο χαβαλέ κάνουμε. Και αυτό είναι κάτι που επίσης έμαθα από τον πατέρα μου. Το χιούμορ και η χαλαρότητα απέναντι στα πράγματα είναι μεγάλο όπλο στη ζωή. Γιατί αν τα παίρνεις όλα βαριά, αυτό μπαίνει μέσα στο σώμα σου και δημιουργεί άλλα θέματα, ψυχοσωματικά. Οπότε όσο το μυαλό σου λειτουργεί, ακόμα και σε μια άσχημη κατάσταση, με ήρεμο και ψύχραιμο τρόπο αποφεύγεις αυτού του είδους τα προβλήματα. Αυτό προσπαθώ να κάνω ως γονιός. Και θέλω να είμαι ένας άνθρωπος στον οποίο μπορούν να μιλήσουν τα παιδιά μου για τα προβλήματά τους, για να μπορώ να τα προστατεύσω.

G.: Είστε πολλά χρόνια μαζί με τη Ρούλα Ρέβη. Ποιο είναι το μυστικό της καλής σχέσης όντας και μέσα στη σόουμπιζ;

Α.Τ.: Το θέμα της σόουμπιζ δεν μας έχει απασχολήσει ποτέ. Εχοντας μεγαλώσει μέσα στη σόουμπιζ, την έχω από μικρός απομυθοποιήσει, την έχω σιχαθεί. Οχι τη δουλειά, αλλά τον περίγυρο της δουλειάς. Και η Ρούλα επίσης το έχει βιώσει πολύ από μέσα, αλλά έχει μεγάλη ενσυναίσθηση και αγάπη για τον άνθρωπο και προσπαθεί να κατανοήσει την αφετηρία της ενέργειας κάποιου και γιατί κατέληξε να γίνει αυτό που είναι. Υπάρχει μια έγνοια.

G.: Κάνει δηλαδή μια έρευνα όπως κάνεις εσύ για κάθε ρόλο...

Α.Τ.: Ακριβώς. Εκείνη το κάνει για τον πραγματικό άνθρωπο. Αυτό το είχαμε εξαρχής και ήρθε και έδεσε. Από κει και πέρα δεν υπάρχουν συνταγές. Πρέπει να δουλεύεις πάντα για μια σχέση. Το εύκολο είναι να φύγεις. Οταν έχεις βρει έναν άνθρωπο που σε αγαπάει δεν τα παρατάς ποτέ, ειδικά σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει πραγματική αγάπη και οι περισσότεροι κάνουν επιφανειακές σχέσεις ή από συμφέρον. Αυτό αποδείχτηκε και με τον COVID, πόσοι χώρισαν επειδή πέρασαν χρόνο μαζί;

Είναι πολύ σημαντικό να περνάς χρόνο με τον άλλο. Εμάς μας έδεσε ακόμα πιο πολύ εκείνη η περίοδος. Οπότε αυτό είναι το μυστικό: η συνεχής εγρήγορση και η αγάπη για τα πράγματα και απέναντι στον άλλο.

G.: Με το πέρασμα του χρόνου πιστεύεις ότι έχεις βελτιώσει πράγματα σε σένα;

Α.Τ.: Εχω μάθει πλέον να συγχωρώ πιο εύκολα καταστάσεις και ανθρώπoυς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάω κιόλας. Αλλά και μέσω της Ρούλας, που σαφώς με έχει κάνει έναν καλύτερο άνθρωπο, έχω μάθει να έχω κατανόηση.

G.: Γνώρισες εμπόδια στην αρχή της πορείας σου;

Α.Τ.: Οπως όλοι. Αλλά τα εμπόδια είναι το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα, γιατί έτσι έμαθα να σκαρφαλώνω το βουνό, να ξεπερνάω τη δυσκολία, να βουτάω στα βαθιά και να βγαίνω στο φως.

G.: Εξακολουθείς να έχεις το ίδιο πάθος;

Α.Τ.: Ναι, το πάθος είναι αμείωτο, γιατί είναι ατελείωτα και τα πράγματα που θέλεις να ψάξεις να βρεις. Θα πεθάνουμε και θα θέλουμε ακόμα να ψάχνουμε. Η υποκριτική είναι μία τέχνη που δεν μπορείς να πεις ποτέ ότι την κατέχεις. Για μένα η μεγαλύτερη σχολή ήταν οι ταινίες που έβλεπα. Πολύ Σκορσέζε, Κιούμπρικ, Σπίλμπεργκ. Αυτοί από μόνοι τους μπορούν να σου πλάσουν έναν κόσμο φοβερά σαγηνευτικό για να θελήσεις να μπεις μέσα του. Οπότε αυτό με οδηγούσε συνέχεια.

Μετά μπήκα στη σχολή, αλλά πάντα ο οδηγός μου ήταν οι ηθοποιοί που μου άρεσε να τους βλέπω και μάθαινα από τη λεπτομέρειά τους, από το πώς θα έλεγαν μια ατάκα, από το πώς θα κοιτούσαν. Κι άρχισα να κλέβω στυλ.

G.: Επομένως για να μπεις σε έναν ρόλο παίρνεις στοιχεία μόνο από ηθοποιούς ή και από καθημερινούς ανθρώπους;

Α.Τ.: Είναι διττό. Δυστυχώς επειδή τρέχω σαν τον τρελό δεν έχω την πολυτέλεια να κάθομαι, ας πούμε, σε ένα πεζοδρόμιο και να παρατηρώ κόσμο και να παίρνω από τις συμπεριφορές και την κινησιολογία τους. Μικρός, που είχα πολύ χρόνο, το έκανα πάρα πολύ. Αλλά και τώρα, όποτε μπορώ, είμαι σαν τον τρελό που κάθεται και παρατηρεί.

G.: Πού νιώθεις καλύτερα; Θέατρο, σινεμά ή τηλεόραση;

Α.Τ.: Τα τελευταία δέκα χρόνια, τα μισά από αυτά που είμαι στον χώρο, νιώθω πάρα πολύ καλά στο θέατρο γιατί έχω αρχίσει να συγκεντρώνομαι περισσότερο. Βέβαια πάντα ήμουν συγκεντρωμένος, απλώς μου έχει φύγει το υπερβολικό άγχος.

Αλλά εκεί όπου νιώθω άνετα είναι στον κινηματογράφο, νιώθω ότι είμαι σαν στο σπίτι μου. Στο θέατρο δεν θέλω να νιώσω σαν στο σπίτι μου γιατί δεν θέλω να επαναπαυτώ. Θέλω να είμαι alert, αλλά με μια χαλαρότητα.

Αυτό βέβαια που συμβαίνει τώρα με τον Κωνσταντίνου είναι συγκλονιστικό. Απλά αφήνομαι και χάνομαι.

G.: Αρα την τηλεόραση την κάνεις μόνο για βιοποριστικούς λόγους;

Α.Τ.: Οχι, και την τηλεόραση τη θεωρώ κινηματογράφο, αλλά είναι θέμα προθέσεων και συνθηκών. Σίγουρα όταν παίζεις σε μια σειρά οχτώ ή δεκαέξι επεισοδίων η δουλειά είναι πιο προσεγμένη και σου δίνει περισσότερο χρόνο να εμβαθύνεις στον ρόλο σου. Οταν κάνεις 250 επεισόδια σε μια χρονιά, δεν είναι εύκολο. Δεν υποτιμώ το ένα ή το άλλο.

Το καθημερινό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ο κόσμος δεν μπορεί να το καταλάβει, και πολλοί συνάδελφοι δεν μπορούν να το καταλάβουν, όπως δεν το καταλάβαινα κι εγώ πριν αρχίσω να κάνω καθημερινό.

Είμαστε και μια γενιά ηθοποιών που έχουν μάθει να κάνουν και τα δύο πράγματα, θέατρο και τηλεόραση μαζί. Και δεν γίνεται αλλιώς, γιατί δεν ζούμε στο Χόλιγουντ. Οπότε ναι, τηλεόραση κάνω για βιοποριστικούς λόγους, δεν θα σου πω ψέματα και δηθενιές, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν θα δώσω κάτι λιγότερο από το 110% του εαυτού μου.

G.: Σου αρέσει να σε βλέπεις στην οθόνη;

Α.Τ.: Οχι, καθόλου. Πάντα νιώθω ότι θα μπορούσα να το κάνω καλύτερα. Στο θέατρο δεν μπορείς να ξέρεις γιατί δεν μπορείς να βγεις έξω από το σώμα σου για να σε δεις. Εχεις γνώμονα τον συνάδελφο και τους θεατές. Πιάνεις τα vibes για να δεις αν τα έχεις καταφέρει. Αν το έργο έχει 16 σημεία στα οποία περιμένεις να αντιδράσει το κοινό και εκείνο αντιδράει και στα 16, έχεις πετύχει.

G.: Εχεις παίξει σε άδεια αίθουσα;

Α.Τ.: Εντελώς άδεια, όχι, δεν μου έχει τύχει, αλλά δεν έχει σημασία πόσο κόσμο έχεις. Το θέατρο για μένα είναι το γυμναστήριό μου, είναι η βάση μου, τα θεμέλιά μου. Με ενδιαφέρει ο κόσμος που θα έρθει να καταλάβει την αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω και το τι θέλω να μεταδώσω με κάθε έργο.

Δεν ξέρω αν θα κάνω τη ζωή του καλύτερη, πιστεύω πως ναι και όχι. Αυτό που προσπαθείς με τον κόσμο είναι να του ανοίξεις λίγο τα μάτια και την καρδιά. Κι όταν αυτό συμβαίνει, είναι ευτυχία.