Μόνικα: Δεν κάνω κάτι σπουδαίο, απλά μουσική

Το καλοκαίρι του 2020, εκείνο το πρώτο αμήχανο πανδημικό καλοκαίρι, μια νεαρή μικροκαμωμένη γυναίκα περνούσε τον ελεύθερο χρόνο της κάνοντας βόλτες με το ποδήλατό της στις Σπέτσες και παρατηρώντας από απόσταση ασφαλείας τα γυρίσματα του φιλμ «Η Χαμένη Κόρη».

Η Μάγκι Τζίνενχαλ είχε επιλέξει το νησί του Αργοσαρωνικού για το σκηνοθετικό ντεμπούτο της, στο οποίο πρωταγωνιστούσαν η Ολίβια Κόλμαν, η Ντακότα Τζόνσον, ο Εντ Χάρις και ο Πολ Μέσκαλ.

Η γυναίκα στο ποδήλατο ήταν η Μόνικα, η χαρισματική τραγουδοποιός που γνωρίσαμε πίσω στα βαθιά 00s. Σήμερα λέει πως σε εκείνες τις βόλτες σκεφτόταν πόσο συναρπαστικό θα ήταν να συνέθετε μουσική για μια ταινία που γυριζόταν στο νησί του οποίου αποφάσισε να πολιτογραφηθεί μόνιμη κάτοικος.

Παρότι δεν άρθρωσε ποτέ εκείνη τη σκέψη της, η επιθυμία της ικανοποιήθηκε. Λίγους μήνες μετά το τέλος των γυρισμάτων, η Τζίλενχαλ επικοινώνησε μαζί της και της ζήτησε να γράψει το soundtrack για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Ελενα Φεράντε.

Τρία χρόνια μετά, η Μόνικα είναι ακόμα στις Σπέτσες μαζί με την κόρη, τον γιο και τον σύζυγό της, όταν δηλαδή δεν βρίσκεται για δουλειά στη Νέα Υόρκη ή στο Λος Αντζελες, όπου παρεμπιπτόντως φωτογραφήθηκε για το «Gala».

Παρότι αφοσιωμένη τα τελευταία χρόνια στην οικογενειακή ζωή, αποφάσισε πως αυτή είναι μια καλή στιγμή για να επιστρέψει στην ενεργό δράση. Και λέει πως δεν θα μπορούσε η αφετηρία της να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού, εκτός από την Ελλάδα.

GALA: Πού βρίσκεσαι;

ΜΟΝΙΚΑ: Κι εγώ έχω μπερδευτεί. Είμαστε οικογενειακώς μεταξύ Ελλάδας και Λος Αντζελες. Το πλάνο είναι να ζούμε έξι μήνες εδώ και έξι μήνες εκεί. Αυτή τη στιγμή στην Αμερική πηγαίνω μόνο για επαγγελματικούς σκοπούς.

G.: Και τι αναζητάς εκεί;

Μ.: Ολα αυτά τα χρόνια διατηρώ τη σχέση με τον ατζέντη μου, την εταιρεία δημοσίων σχέσεων, τα ραδιόφωνα, τους παραγωγούς, την ομάδα μου. Οπότε συχνά πηγαίνω για ραντεβού και συζητήσεις. Για παράδειγμα, πριν από λίγες ημέρες ήμουν ξανά στο Λος Αντζελες επειδή είχα αρκετά ραντεβού για σύνθεση μουσικής για τον κινηματογράφο.

G.: Η μουσική για τη «Χαμένη Κόρη» της Μάγκι Τζίλενχαλ έφερε προτάσεις;

Μ.: Εχουν αυξηθεί οι προτάσεις, δεν έχει έρθει όμως κάποιο project το οποίο θα ήθελα να κάνω 100%. Αλλά πρέπει να είμαι εκεί. Να πω την αλήθεια, πολλές φορές κάτι τέτοια ραντεβού είναι και μια ευκαιρία για μένα να πάω σε live, να μιλήσω με κόσμο, να δω φίλους, να ανατροφοδοτηθώ. Στις 11 Δεκεμβρίου θα βρεθώ ξανά στη Νέα Υόρκη για ένα private event με τον Μαρκ Ρόνσον.

G.: Ακούγεται πολύ συναρπαστικό. Είναι μόνο αυτό ή είναι και κουραστικό;

Μ.: Είναι σίγουρα συναρπαστικό. Ακόμα και λίγο πριν μπω στο αεροπλάνο συνήθως έχω βαριά καρδιά και λέω «πού τρέχω τώρα;», αλλά με το που φτάνω στην Αμερική, λέω «ευτυχώς που ήρθα». Είναι σαν να ξυπνάει ένας άλλος μου εαυτός. Σαν να είμαι σπίτι μου.

G.: Γιατί οι εμφανίσεις τώρα στην Αθήνα;

Μ.: Οταν επανέρχομαι στα πράγματα, θέλω να το κάνω στην Ελλάδα. Εδώ είναι η αρχή μου. Και η αυστηρή κρίση.

G.: Η πολύ αυστηρή θες να πεις.

Μ.: Ναι, αλλά αυτό μου δίνει ώθηση και μου ανεβάζει τα στάνταρ. Η Ελλάδα με παρακινεί να ξεπερνάω τον εαυτό μου.

G.: Αγχωτικό δεν είναι αυτό;

Μ.: Δεν μπορώ να πω ότι αγχώνομαι.

Γιατί ξέρω πού πάω. Ξέρω ότι ζω σε μια χώρα όπου η βασική βιομηχανία στη μουσική είναι η ελληνική. Ξέρω ότι ανήκω σε ένα πολύ μικρό κομμάτι της βιομηχανίας. Ομως πιστεύω ότι η μουσική που κάνω τους αφορά όλους γιατί δεν έχει να κάνει τόσο με τους στίχους όσο με το συναίσθημα που δημιουργεί. Πάντως, δεν κυνηγάω τα νούμερα ή την αναγνώριση.

G.: Αυτά τα είχες από μικρή.

Μ.: Ναι, στάθηκα τυχερή στο ξεκίνημά μου.

G.: Και δεν εθίστηκες;

Μ.: Οχι. Ακόμα και όταν έκανα την πρώτη μου συναυλία στο Ηρώδειο, την επομένη πήγα στο «Γιασεμί» στην Πλάκα και επανέλαβα την ίδια συναυλία για μερικές δεκάδες φίλους. Τώρα θα παίζω κάθε εβδομάδα σε ένα μαγαζί. Αλλάζει τόσο πολύ ο κόσμος και οι συνθήκες και σκέφτηκα «γιατί να μην το δοκιμάσω;».

Μ' αρέσει αυτή η ιδέα της εβδομαδιαίας συνάντησης με το κοινό.

Σκέφτομαι μάλιστα να το κάνω και στη Νέα Υόρκη σε κάποιον μικρό χώρο. Δεν θέλω να απευθύνομαι μόνο στους χιλιάδες. Με ενδιαφέρει και με αφορά η αμεσότητα.

G.: Νιώθεις ποτέ ότι έκανες πράγματα με κεκτημένη ταχύτητα στην καριέρα σου;

Μ.: Οχι. Εκείνο που μου έδωσε ελευθερία είναι το ότι δεν καταλάβαινα τι έκανα. Ακόμα και τώρα, η μπάντα μου λέει πως κάθε φορά που κάνουμε πρόβες ή παίζουμε μαζί, νιώθουν σαν παιδιά. Είναι η μουσική. Πιο παλιά ίσως ήμουν πιο αγχωμένη στο να κάνω σωστά τα πράγματα.

Πάντως δημιουργικά δεν με περιόρισε. Ισως τεχνικά. Είχα, όμως, πάντα ανθρώπους γύρω μου να μεταφράζουν αυτό που σκέφτομαι ή που τους τραγουδούσα. Σκέψου ότι τα πάντα τα γράφω με τη φωνή. Τα περισσότερα τα γράφω στον ύπνο μου.

G.: Βλέπεις τραγούδια στον ύπνο σου;

Μ.: Παίζει παιχνίδια το υποσυνείδητο. (γελάει)

G.: Αλλαξε τον τρόπο που γράφεις μουσική η εμπειρία της μητρότητας;

Μ.: Τι κάνει η μητρότητα; Σου μικραίνει το εγώ. Πιστεύω ότι ακόμα δεν είμαι σε φάση να αναγνωρίσω αυτό που βιώνω. Θα μου πάρει δυο-τρία χρόνια. Σκέψου πάντως ότι την αγάπη που βίωνα από τον κόσμο στις συναυλίες μου τώρα την έχω μέσα στο σπίτι μου. Βλέπω τον αντίκτυπο που έχει ένα όμορφο τραγούδι στα παιδιά μου.

G.: Οπότε ακούνε τη μουσική σου;

Μ.: Ναι, ευτυχώς. (γελάει)

G.: Δίνεις πια περισσότερο χρόνο στην οικογένεια απ’ ό,τι στην καριέρα;

Μ.: Η αλήθεια είναι ότι δεν δίνω πολύ χρόνο στη μουσική, πέραν των ταξιδιών που κάνω. Η καθημερινότητά μου πάντως είναι εστιασμένη στα παιδιά. Η Μελίνα είναι πέντε ετών και ο Παύλος 10 μηνών. Τώρα μόλις τον έβαλα για ύπνο.

G.: Η απαίτηση που σε κυνηγάει από μικρή να γεμίζεις θέατρα ή να πουλάς δίσκους σε έχει πιέσει ποτέ;

Μ.: Με είχε περιορίσει όταν ήθελα να βγάλω τα ελληνικά τραγούδια. Ομως εγώ αυτό ήθελα να κάνω. Δεν γίνεται να μην κυκλοφορώ τραγούδια για να μην μπερδεύεται το κοινό. Εχω επίγνωση ότι το κάνω. Αναρωτιούνται πολλοί τι είναι η Μόνικα; Τι παίζει; Ντίσκο; Μπαλάντες; Ποπ; Αλλά δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Εκτός κι αν αποφάσιζα να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου. Ομως για μένα η μουσική είναι οξυγόνο. Και αφού μεγαλώνω και αλλάζω εγώ, δεν πρέπει να αλλάζει και η μουσική μου;

G.: Την ψώνισες ποτέ;

Μ.: Δεν νομίζω ότι κάνω κάτι σπουδαίο. Είναι απλά μουσική. Τι να πουν και οι γιατροί που σώζουν ζωές;

G.: Δεν μασάς με τη celebrity εικόνα;

Μ.: Καθόλου.

G.: Εχεις αναρωτηθεί γιατί συνέβησαν όσα συνέβησαν σε σένα;

Μ.: Ξέρω ότι ένας άνθρωπος για να πετύχει κάτι τόσο ξεχωριστό τόσο εύκολα σημαίνει ότι μέσα του υπήρχε μια πολύ μεγάλη ανάγκη, μια πολύ μεγάλη ορμή. Για να έχει όμως κάποιος την ανάγκη και να αναζητά την αποδοχή, πάει να πει ότι έχει περάσει μέσα από πόνο. Ηρθαν εύκολα και φαίνονται όμορφα τα πράγματα, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν δυσκολεύομαι, δεν πονάω, δεν έχω ανάγκη το χειροκρότημα, ότι δεν ξυπνάω κάποιες μέρες με το άγχος αν θα ξαναγράψω ποτέ ένα hit.

G.: Σε τι άλλο έχεις ταλέντο;

Μ.: Στη ζωγραφική και στα σπορ. Εχω έφεση στα σπορ. Αυτό το λέω με βεβαιότητα. Εκανα φανατικά wind surf, κάνω καλό σκι, παίζω τένις και παλιότερα ποδόσφαιρο. Επαιζα και σε ομάδες.

G.: Μικρή σε φανταζόσουν κάπως;

Μ.: Θυμάμαι ότι ήμουν αυστηρή με τον εαυτό μου.

Οτι έπρεπε να είμαι καλή στο σχολείο κ.λπ. Σίγουρα έλεγα ότι θα κάνω μια δουλειά που θα έχει να κάνει με πολύ κόσμο. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο. Γι' αυτό μάλλον και σπούδασα Μαθηματικά. Αν και τελικά θα έπρεπε να πάω στην Καλών Τεχνών.

G.: Μικρή καθημερινή ιεροτελεστία έχεις;

Μ.: Ναι, πηγαίνω περίπατο και ακούω μουσική.

G.: Συγκεκριμένη playlist;

Μ.: Αλλάζω κάθε τόσο, αλλά συνήθως είναι 80s.

G.: Μόνικα ακούς;

Μ.: Τώρα πρέπει να ακούω, αφού κάνω τις πρόβες. Πρέπει να θυμηθώ τι έχω κάνει.