Νικολάκης Ζεγκίνογλου: Οι Κάννες, το «Milky way» και οι ιστορίες πίσω από τους ρόλους
18.12.202307:53
Τα παιδικά χρόνια στην Κρήτη, η γνωριμία με τον Κεκάτο, τα περιπετειώδη γυρίσματα για την πολυσυζητημένη σειρά: ο κινηματογραφικός ηθοποιός κατακτά και τη μικρή οθόνη μέσα από μια καταιγιστική διαδρομή
Ηταν στην Κρουαζέτ του 2019 όταν ο Νικολάκης Ζεγκίνογλου έλαβε Τιμητική Διάκριση Ανδρικής Ερμηνείας για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στη μικρού μήκους ταινία «Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς», η οποία χάρισε στον Βασίλη Κεκάτο τον Χρυσό Φοίνικα. Σήμερα οι δυο τους ξανασυναντιούνται στη σειρά «Milky Way»(MEGA) κάνοντας τη διαφορά στην ελληνική τηλεόραση.
Γιατί να την παρακολουθήσουμε; «Εδώ έχετε δει άλλα κι άλλα, γιατί να μη δείτε το “Milky Way”; Είναι μια σειρά που έχει φτιαχτεί ως επί το πλείστον από νέους ανθρώπους, εισάγει μια γλώσσα στην τηλεόραση που δεν έχει μιληθεί μέχρι σήμερα. Μέσα από τον ρεαλισμό προκύπτουν καταστάσεις που σε κάνουν να γελάς και να κλαις, χωρίς όμως να σ’ το εκμαιεύσει ο σκηνοθέτης. Εχει ποιητικότητα, εντυπωσιακή χαλαρότητα και πολύ σύγχρονους προβληματισμούς», απαντά αφοπλιστικά, και τον ρωτώ για την εμπειρία των γυρισμάτων.
«Ταξιδέψαμε σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Είχαμε κάποια πολύ θεαματικά γυρίσματα, επεισοδιακά, στη Φλώρινα. Μέσα σε τρομερή χιονόπτωση, με έναν οδηγό στην κοσμάρα του, όλοι μας στοιβαγμένοι σε ένα βανάκι στη μέση του πουθενά, παραλίγο να αποκλειστούμε. Σκουπίζαμε τον χωματόδρομο για να βρουν τα λάστιχα χώμα να μπορέσουν να κυλήσουν οι ρόδες», περιγράφει.
Ο ρόλος του Τάσου δοκίμασε αρκετές φορές τα όριά του. «Για να προετοιμαστώ έκανα μεικτές πολεμικές τέχνες και είχα αυξήσει το φαγητό. Οταν γυρίζαμε τις σκηνές πάλης, υπήρξε φάση που είχα χτυπήσει και δημιουργήσει κήλες στον αυχένα. Κρατούσα παγοκύστες ενώ έπαιζα αντιμέτωπος με έναν πρωταθλητή bodybuilder. Ο χαρακτήρας δεν είναι κάτι που δημιουργείται στο γύρισμα, είναι κάτι που έχει δουλευτεί αρκετό καιρό πριν, χτίζεται σε στιγμές μικρές μέσα στη μέρα και σε απασχολεί συνεχώς. Πήγαινα σε ομάδες όπου, σαν αρχάριος που ήμουν, έτρωγα πολλές, έφτασα σε σημείο να μη σκέφτομαι τίποτα, κοιτούσα αποχαυνωμένος τον τοίχο. Εβλεπα ότι αυτό είναι ένα καθοριστικό στοιχείο για να χτίσω τον χαρακτήρα του Τάσου. Επειδή κάνει χρόνια μποξ δεν δουλεύει το κεφάλι του, πράγμα απόλυτα λογικό για έναν εγκέφαλο που τρώει συνεχώς μπουνίδια, κάποια στιγμή θα φρακάρει. Η Κορίννα Ντουλλάαρτ (Μαρία) είναι το κορίτσι μου, η γυναίκα που φαντάζομαι ότι θα κάνω οικογένεια μαζί της χωρίς να ρωτήσω την ίδια αν το θέλει. Το ότι αυτός αποφασίζει γι’ αυτήν είναι βίαιο χωρίς να είναι βίαιο».
Στο «18» του ΒασίληΔούβλη παίζει τον κακό τόσο πειστικά που δεν τον αναγνωρίζεις. «Για να υποδυθείς έναν φασίστα δεν χρειάζεται να κυνηγάς Πακιστανούς στα στενά. Είναι υποδόρια η διαδικασία», χαμογελά, και συνεχίζει:
«Κάποτε ήθελα να γίνω Ικαρος, αλλά μετά τη θητεία μου κατάλαβα πως ο στρατός είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Σαν να κάνεις προπόνηση για να βγεις έξω χωρίς ρομαντισμούς και να μπορέσεις να επιβιώσεις.
Είχα μεγάλη ελπίδα για τη γενιά μου, αλλά εκεί μέσα με απογοήτευσε πάρα πολύ». Αν και κατεξοχήν κινηματογραφικός ηθοποιός που δεν πολυσυμπαθεί το θέατρο, βλέπει απενοχοποιημένα τηλεόραση. «Την έχω παρέα, σαν τις γιαγιάδες, πάντα ανοιχτή. Στην καραντίνα έβλεπα πάρα πολύ reality. Μπορεί να καθαρίζω φασολάκια και να ακούω τηλεόραση. Ναι, μαγειρεύω πολύ. Σήμερα έχω τραπέζι στους φίλους μου, στην παρέα της “Απόστασης”. Θα φτιάξω μπέργκερ, αντρικό φαγητό!», αστειεύεται.
Για τον Ζεγκίνογλου όλα άλλαξαν το 2018, στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. «Εκεί γνώρισα τον Βασίλη. Και μετά, μου πρότεινε να παίξω στο “Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς” που κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα στο 72ο Φεστιβάλ των Καννών».
Πώς είναι όμως να συνεργάζεσαι με ένα βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα σκηνοθέτη; «Δεν έχει αλλάξει κάτι. Είχα αναγνωρίσει την αξία του πολύ πριν, όλα πάνω του έδειχναν έναν άνθρωπο που κάποια στιγμή θα βραβευόταν. Γιατί δουλεύει πάρα πολύ με προσήλωση και πάθος. Αναζητά πάντα το τέλειο. Αυτή η αυστηρότητα μου δημιουργεί ασφάλεια. Ξέρω ότι δεν θα με αφήσει να κολυμπήσω μόνος μου και ό,τι βγει».
Εχοντας μεγαλώσει στο Ηράκλειο Κρήτης, θεωρεί σκληρή την ελληνική επαρχία. «Δεν ήμουν ο δημοφιλής στο σχολείο, έκανα πιο πολύ παρέα με κορίτσια. Η δημοφιλία στην επαρχία είχε να κάνει με το αν έπαιζες καλή μπάλα, ποιος έχει μηχανάκι και με τι εξάτμιση κι εγώ δεν το είχα ούτε με την μπάλα, αλλά ούτε με την αλητεία, τη μαγκιά, δεν είχα τίποτα από αυτά».
Νοσταλγεί όμως τον τόπο του. «Οταν οδηγώ, ακούω κρητικά στο ράδιο, μου λείπουν πολύ ο παππούς μου και η γιαγιά μου, όλοι μου λείπουν γιατί ζουν στην Κρήτη. Νοσταλγώ τα μέρη μου, τον αδελφό μου, την οικογένειά μου, τους χαλαρούς ρυθμούς. Ο χρόνος διαστέλλεται στην επαρχία, μπροστά στους ανοιχτούς ορίζοντες δεν είσαι σε μια γυάλα κλεισμένος», λέει, και μου επισημαίνει ότι θεωρεί τη μουσική μητέρα όλων των γλωσσών.
«Aκούω πολύ μουσική, ενώ ένα βιβλίο δεν με ελκύει το ίδιο. Στη σχολή αισθανόμουνα υποδεέστερος γιατί δεν είχα ακαδημαϊκές γνώσεις όπως οι συμφοιτητές μου που ήξεραν όλα τα έργα του Τσέχοφ, του Πιραντέλο ή του Γκολντόνι. Σκεφτόμουνα “ηλίθιε, πού πας;”. Τελικά κατάλαβα ότι η θεωρία από την πράξη έχει μεγάλη απόσταση, ότι το να γνωρίζω όλο το έργο του Τσέχοφ δεν θα με βοηθήσει στη σκηνή, ξεπέρασα πολλές αναστολές και αισθάνθηκα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Το ότι κάνω αυτό που μου αρέσει και ταυτόχρονα πληρώνομαι το θεωρώ τη μεγαλύτερη επιτυχία μου - το ότι ξυπνάω το πρωί και πηγαίνω χαρούμενος στη δουλειά μου. Δεν είναι τύχη, είναι επιτυχία γιατί έχω προσπαθήσει πολύ γι’ αυτό».
Μου περιγράφει το ρετιρέ των 50s που νοίκιασε στην Αχαρνών - χαίρεται τη νέα του συνοικία με τις πολλές εθνικότητες, το ότι οι γάτες του έχουν μπαλκόνι. Και έχει μια εικόνα για το μέλλον του.
«Σε δέκα χρόνια από σήμερα με φαντάζομαι να μένω στην Κρήτη, να έχω δύο-τρεις δουλίτσες τον χρόνο και να μη χρειάζεται να τρέχω σε κάστινγκ, να έχω ένα 4X4 και με το κορίτσι μου να επισκέπτομαι συχνά τον Αγιο Υάκινθο πάνω από τα Ανώγεια. Να μπορώ να βρίσκομαι σε μισή ώρα κάπου σαν τα Ζωνιανά, τον Αξό, τον Μυλοπόταμο. Κάπου που να βλέπω την Αθήνα από μακριά!»