Κλέλια Ανδριολάτου: Nιώθω πιο ελεύθερη για να δείξω διαφορετικά πράγματα για μένα

Αν ρωτήσεις την Κλέλια Ανδριολάτου τι της έρχεται στον νου όταν ακούει τη λέξη «Χριστούγεννα», δεν ανατρέχει στα βαθιά παιδικά της χρόνια, αλλά σε μια σκηνή που συνέβη μόλις πέρυσι.

Στο πατρικό της σπίτι, με τους γονείς της να χορεύουν βαλς ανήμερα το πρωινό της Πρωτοχρονιάς υπό τους ήχους της περίφημης συναυλίας που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στο Musikverein της Βιέννης. Γιατί ό,τι κι αν κάνει στη ζωή, στη σκηνή ή στην τηλεόραση προτάσσει τους ανθρώπους. Μέσα από την επαφή, την επικοινωνία και τη σχέση μαθαίνει τον ίδιο της τον εαυτό.

Η φετινή θεατρική σεζόν για την Κλέλια Ανδιολάτου είναι ένα μεγάλο μάθημα. Οχι μόνο γιατί καταπιάνεται με τον Πίντερ, αλλά και επειδή με τον συμπρωταγωνιστή της Πάνο Παπαδόπουλο έχουν αναλάβει το στήσιμο της παράστασης «Ο εραστής», στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, από την αρχή έως το τέλος.

Ναι, ενδιαφέρεται περισσότερο για την ουσία της δουλειάς παρά για τη στερεοτυπική εικόνα που μπορεί να τρέφει κανείς για εκείνη.

GALA: Είσαι στο καμαρίνι σου, άρα στον ιδανικό χώρο για να μιλήσεις για τη θεατρική ηρωίδα σου, τη Σάρα.

ΚΛΕΛΙΑ ΑΝΔΡΙΟΛΑΤΟΥ: Είμαι στο καμαρίνι του θεάτρου έτοιμη να υποδυθώ για ένα ακόμα βράδυ τη Σάρα και όλους τους εαυτούς μου γύρω από αυτήν. Η Σάρα είναι μια γυναίκα-σύμβολο για μένα. Αυτός ήταν και ο τρόπος που θέλαμε να αποδώσουμε με τον Πάνο Παπαδόπουλο τους δύο ήρωες. Μέσα από τη δική τους ύπαρξη να δούμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να πιάσει τόπο στην ψυχή του άλλου ανθρώπου.

G.: Εννοείς καταχρηστικά ή εποικοδομητικά;

ΚΛ.Ανδρ.: Να τον αφορά, να τον νοιάζει, να τον επηρεάζει, να μπορεί να τον κάνει να νιώσει. Η ιστορία που επιλέξαμε να αφηγηθούμε είναι αυτή ενός ζευγαριού που κάποτε είχε αγαπηθεί πολύ και ζει πια με αυτή την ανάμνηση. Από τη μία δεν μπορεί να αποδράσει από την ανάμνηση, από την άλλη δεν μπορεί να είναι όπως ήταν κάποτε.

G.: Ματαιωτικό δεν είναι αυτό;

ΚΛ.Ανδρ.: Ναι, αλλά δεν συμβαίνει κιόλας; Αυτοί οι δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν πολύ και τώρα δεν ξέρουν πώς να υπάρξουν ο ένας με ή χωρίς τον άλλον. Οπότε ψάχνουν τρόπους να μειώσουν τη μεταξύ τους απόσταση, κι αυτό το κάνουν μέσω του πόνου.

Διεκδικούν ο ένας την παρουσία του άλλου δίπλα του. Και φτάνουν στο σημείο να θέλουν να πονέσουν τον άλλον ώστε να αισθανθούν έστω πόνο. Το πιο άρρωστο της υπόθεσης είναι ότι αρχίζουν να ζηλεύουν τον εαυτό τους ως εραστές, φθονούν τις διαφορετικές εκφάνσεις τους.

Και είναι κάτι που συμβαίνει και στη ζωή. Πολλές φορές υποβάλλουμε τον εαυτό μας στη διαδικασία να υποδυθούμε κάποιον ο οποίος είναι πολύ περισσότερο αποδεκτός από τον ίδιο, τον πραγματικό εννοώ, τον εαυτό μας. Σκέψου πόσο διαφορετικός είναι ο καθένας μας όταν βρίσκεται μόνος στο σπίτι και μιλάει στον τοίχο του και πώς όταν επικοινωνεί με έναν άλλον άνθρωπο. Αυτή η ασυνείδητη υποκρισία είναι ποτισμένη μέσα μας. Μάλλον για να αντέχουμε και να επιβιώνουμε. Να είμαστε αποδεκτοί.

G.: Τον ηθοποιό δεν τον ενδιαφέρει η αποδοχή;

ΚΛ.Ανδρ.: Η δουλειά είναι σκληρή και αν κάτσεις και ακούσεις τι λέει και πώς σε κρίνει ο καθένας, μπορεί να γίνει μεν λειτουργικό, αλλά από την άλλη δεν γίνεται να βρίσκεσαι διαρκώς αντιμέτωπος με την αδυναμία κάθε ανθρώπου και πώς μπορεί να την προβάλλει πάνω σου. Μου αρέσει να ακούω το λάθος, αρκεί να νιώθω ότι λέγεται με αγάπη και νοιάξιμο. Δεν νομίζω όμως ότι συμβαίνει τόσο συχνά.

G.: Πότε πρωτοδιάβασες το έργο του Πίντερ;

ΚΛ.Ανδρ.: Τη μέρα που μου το πρότεινε ο Πάνος. Δεν ήξερα το έργο. Βγήκαμε για φαγητό. Εγώ του είπα να ασχοληθούμε με τον Πίντερ γιατί με γοητεύουν η γραφή και η σκέψη του. Εκείνος πρότεινε τον «Εραστή». Πήγα την ίδια μέρα, αγόρασα το βιβλίο, το διάβασα και του είπα «πάμε». Τόσο απλά και τόσο δύσκολα μετά. Γιατί δεν είναι απλό να διαχειριστείς τέτοιου είδους κείμενα και μάλιστα όταν είσαι υπεύθυνος από την αρχή μέχρι το τέλος για μια παράσταση. Προσωπικά, δεν είχα ξανά αυτή την εμπειρία.

G.: Το feedback είναι θετικό, απ’ ό,τι βλέπω.

ΚΛ.Ανδρ.: Κάθε μέρα που περνά έρχεται στο θέατρο όλο και πιο δικό μας κοινό. Εννοώ ένα πιο νεανικό κοινό που ίσως μας καταλαβαίνει λίγο καλύτερα.

G.: Ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.

ΚΛ.Ανδρ.: Φυσικά. Η τέχνη είναι για να ανοίγει διάλογο. Αν συμφωνούσαμε όλοι, τι θα διαπραγματευόμασταν;

G.: Το τηλεοπτικό κοινό που σε γνώρισε μέσα από τη σειρά «Maestro» νιώθεις ότι έρχεται με συγκεκριμένες προσδοκίες από σένα στο θέατρο; Σε περιορίζει αυτό;

ΚΛ.Ανδρ.: Καθόλου, ίσα-ίσα που νιώθω πιο ελεύθερη για να τους δείξω διαφορετικά πράγματα για μένα. Δεν είμαι ούτε αυτό που βλέπει κανείς στο «Maestro», ούτε σε μια παράσταση. Είμαι πολλά περισσότερα, όπως όλοι οι άνθρωποι. Και είναι πολύς ο κόπος που καταβάλλω για να κάνω διαφορετικά πράγματα. Αλλωστε αυτό είναι και το ζητούμενό μου.

G.: Ποιος είναι αυτός ο κόπος;

ΚΛ.Ανδρ.: Να, ας πούμε το γεγονός ότι με τον Πάνο αποφασίσαμε να αρνηθούμε δουλειές που μας είχαν προτείνει και να κάνουμε κάτι που έχει ρίσκο και τη δική μας σφραγίδα. Αυτό είναι κοπιαστικό. Θέλει, θέλει, πώς να το πω;

G.: Guts μήπως;

ΚΛ.Ανδρ.: Ισως αυτό ακουστεί ναρκισσιστικό. Θέλει τόλμη. Και ως νέοι ηθοποιοί την έχουμε.

G.: Θέλει και ευθύνη;

ΚΛ.Ανδρ.: Ναι, και ευθύνη, αλλά η ανταπόκριση του κόσμου μάς γεμίζει ψυχικά.

G.: Μια που βρίσκεσαι στο καμαρίνι σου αυτή τη στιγμή, θέλεις να μου το περιγράψεις;

ΚΛ.Ανδρ.: Στο ίδιο καμαρίνι ήμουν πέρυσι με τις «Πεταλούδες στο στομάχι», οπότε έχω πολλές αναμνήσεις. Ημασταν πιο πολλά άτομα. Τώρα το μοιράζομαι με τον Πάνο. Εχουμε ανάψει τα φωτάκια μας, έχουμε τα πραγματάκια μας, έχουμε ο ένας τον άλλον, τραγουδάμε και χορεύουμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια, τραγουδάμε Σκιαδαρέσες. Περνάμε ωραία. Είναι τέλειο να μπορείς να δουλεύεις με ανθρώπους που κάτι σας ενώνει. Η δουλειά από τη φύση της είναι ομαδική. Τότε έχει νόημα και αξία.

G.: Δεν μεγεθύνεται όμως έτσι το άγχος του αποχωρισμού;

ΚΛ.Ανδρ.: Μα δεν θα αποχωριστούμε. Με τους ανθρώπους που δουλεύω προσπαθώ να κρατάω σχέση. Είμαι αυτή που θα οργανώσει, για παράδειγμα, ένα reunion. Μου αρέσει να ενώνω τους ανθρώπους. Είμαι και της άποψης πως ό,τι είναι να μείνει μένει.

G.: Είσαι ευχαριστημένη από την πορεία σου έως τώρα; Ερχονται τα πράγματα όπως τα υπολόγιζες;

ΚΛ.Ανδρ.: Δεν υπολόγιζα κάτι. Είμαι ανοιχτή στην πρόκληση, στο ρίσκο, στις επιλογές. Είμαι σίγουρα χαρούμενη που μου συμβαίνουν όλα αυτά. Και αισιόδοξη για όμορφες συνεργασίες με όμορφους ανθρώπους. Οι άνθρωποι με ενδιαφέρουν.

G.: Ωστόσο κάνεις ένα ανταγωνιστικό επάγγελμα.

ΚΛ.Ανδρ.: Ποιον ανταγωνίζομαι; Τον εαυτό μου. Ολοι μας θέλουμε να πάμε παρακάτω. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι ανταγωνίζομαι κάποιον άλλον.

G.: Τι, δεν θέλετε οι ηθοποιοί να είστε πρωταγωνιστές;

ΚΛ.Ανδρ.: Προέρχομαι από τη σχολή του Ωδείου Αθηνών που τοποθετεί στο επίκεντρο την ομάδα, οπότε έχω μάθει να λειτουργώ έτσι. Το άλλο που λες μου κάνει λίγο παλιό.

G.: Φοβάσαι μην την ακούσεις;

ΚΛ.Ανδρ.: Τι να φοβάμαι; Δεν έχω έλεγχο του εαυτού μου; Τι είμαι; Μικρό παιδί; Η δημοσιότητα δεν έχει να κάνει καθόλου με το ποιόν του ανθρώπου. Αν δουλεύεις με τον εαυτό σου και είσαι συνειδητοποιημένος, πόσο πολύ λάθος μπορεί να πάει αυτό;

G.: Δηλαδή εσένα η υπερτροφική δημοσιότητα δεν σε άλλαξε καθόλου;

ΚΛ.Ανδρ.: Καθόλου. Δεν νομίζω ότι έχω δώσει ποτέ το δικαίωμα σε κάποιον να πει ότι έχω αλλάξει.

G.: Δεν νιώθεις δηλαδή σταρ;

ΚΛ.Ανδρ.: Το πιο κοντινό σε αυτό που μου λες είναι ότι μου αρέσουν πολύ τα αστέρια. Οχι μόνο του ουρανού, αλλά και αυτά που περιβάλλουν τη ζωή μου, οι δικοί μου άνθρωποι.

G.: Είσαι κοινωνική;

ΚΛ.Ανδρ.: Προσαρμόζομαι παντού. Αλλά μου αρέσουν πολύ και η μοναχικότητα και το σπίτι μου. Και εκεί θέλω να είμαι μόνη μου και να μην ακούω ούτε μουσική.

G.: Ταβανοθεραπεία δηλαδή;

ΚΛ.Ανδρ.: Πολύ.

G.: Δεν σου το είχα.

ΚΛ.Ανδρ.: Είμαι πολλά που δεν γνωρίζετε. Τον πυρήνα μου τον ξέρω εγώ.

G.: Είναι αλήθεια ότι το κουδούνι στο σπίτι σου γράφει Μπλανς Ντιμπουά;

ΚΛ.Ανδρ.: Ναι, είναι ένας πολύ αγαπημένος μου ρόλος. Το έβαλα έτσι, χωρίς να το σκεφτώ.

G.: Ασυνήθιστο.

ΚΛ.Ανδρ.: Ποιος είπε ότι μου αρέσουν τα συνηθισμένα;

G.: Τι σε έχει εντυπωσιάσει περισσότερο στο θέατρο έως τώρα;

ΚΛ.Ανδρ.: Οτι κάθε βράδυ έχουμε μια άλλη παράσταση. Είναι τρομερό και σε σημεία τρομακτικό. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Κάθε βράδυ είναι συγκλονιστικά διαφορετικά.

G.: Τι κάνεις όταν τελειώνει η παράσταση;

ΚΛ.Ανδρ.: Τρώω κάτι και πηγαίνω για ύπνο. Γενικά το πρόγραμμά μου είναι πάντα πολύ συγκεκριμένο.

G.: Φροντίζεις τον εαυτό σου ως εργαλείο της δουλειάς;

ΚΛ.Ανδρ.: Σε βαθμό στρατιωτικό. Δεν είναι εύκολο να δίνεις κάθε βράδυ όλο σου το είναι πάνω στη σκηνή.

G.: Εχεις κάποια μικρή καθημερινή ιεροτελεστία;

ΚΛ.Ανδρ.: Η πιο απολαυστική στιγμή της μέρας είναι το καυτό μπάνιο. Μετά χώνομαι στο πάπλωμά μου και εκεί σβήνουν όλα. Είναι η στιγμή της κάθαρσης.

G.: Ηθοποιός γιατί πιστεύεις ότι έγινες;

ΚΛ.Ανδρ.: Ξεκίνησα αυθόρμητα, πρώτα έπαιξα και μετά κατάλαβα ότι θέλω να εμβαθύνω και να ζήσω με αυτό.

G.: Οπότε δεν σε είχες φανταστεί από μικρή στα φώτα;

ΚΛ.Ανδρ.: Στο σχολείο έπαιζα ερασιτεχνικά θέατρο, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός όλο αυτό.

G.: Δηλαδή πώς σε φανταζόσουν;

ΚΛ.Ανδρ.: Εκείνη την εποχή ήθελα να μπω στο διπλωματικό σώμα. Τελικά πέρασα στο Τμήμα Δημοσιογραφίας στο ΑΠΘ, δεν το τελείωσα ποτέ και μετά μπήκα στο Ωδείο Αθηνών.

G.: Εχεις σκεφτεί τι θα γινόταν αν...

ΚΛ.Ανδρ.: Πιστεύω ότι θα μου το έφερνε πάλι η ζωή. Η ζωή ξέρει. Νομίζω ότι η ψυχή και το πνεύμα μου θα με οδηγούσαν στο θέατρο. Γιατί εδώ νιώθω ο εαυτός μου. Είμαι ελεύθερη.

G.: Είναι κι ένας τρόπος να ξεχνάς τον εαυτό σου;

ΚΛ.Ανδρ.: Οχι, είναι ένας τρόπος να εμβαθύνω σε αυτόν. Αλλά και να βρίσκω εαυτούς που δεν τους ξέρω ή δεν τους είχα καν φανταστεί.

G.: Δεν φοβάσαι;

ΚΛ.Ανδρ.: Αντιθέτως, το βρίσκω πολύ γοητευτικό. Εκείνο που με φοβίζει είναι ότι στη ζωή οι άνθρωποι έχουν μάθει να κρύβουν τον εαυτό τους και να υποδύονται οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που είναι.