Ο δημοσιογράφος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «I Love Σου Κου» και βούρκωσε, όσο μιλούσε για την αδερφή του, αλλά και την απώλεια του αδερφού του.
«Το Μαράκι με σύνδρομο Down ήταν ένα μεγάλο… Έχω 11 χρόνια διαφορά. Είδες; Έχω…» είπε ο Γιώργος Παπαδάκης και διέκοψε για μερικά δευτερόλεπτα.
Δείτε το βίντεο
Συνέχισε, περιγράφοντας ότι: «Ήταν πολύ δύσκολο για εμένα. Πέθαναν οι γονείς μου και το Μαράκι έμεινε να προστατεύεται από εμένα και τον Μάρκο, τον αδερφό μου. Ξαφνικά στα 49 του πέθανε και ο Μάρκος. Το Μαράκι είχε φοβερή αδυναμία και στους δυο μας. Έπρεπε να το διαχειριστώ αυτό το πράγμα. Με ρωτούσε και είχε τη συμπεριφορά ενός παιδιού 6-7 ετών, αν και ήταν κοντά στα 40. Όταν με ρώτησε που είναι ο Μάρκος, της είπα πολύ πρόχειρα ότι είναι στην Αμερική».
Τέλος, ο Γιώργος Παπαδάκης, θυμήθηκε: «Από εκεί και πέρα για πολλά χρόνια την έπαιρνα τηλέφωνο από την Αμερική και της μιλούσα ο Μάρκος και στη συνέχεια γύριζα και της έλεγα "σε πήρε αυτός; ". Υποτίθεται ότι είχαμε κόντρα σε κάποια πράγματα. Το μυαλουδάκι λειτουργούσε ως 6-7 χρονών. Δεν της το είπα ποτέ».
«Δεν αισθάνθηκα ποτέ ντροπή για την αδερφή μου, αντιθέτως έχω παίξει ξύλο. Όταν πια άρχισα να μεγαλώνω, εκεί στα 13, 14, 15 μου, με την αδερφή μου είχαμε 11,12 χρόνια διαφορά, άρχισα να την παίρνω και να βγαίνουμε έξω. Μου την έδινε που κοιτούσαν περίεργα, όπως και το "χαζό κοριτσάκι" που είπε κάποια στιγμή ένας μέσα στο λεωφορείο και τον έδειρα.
Όταν γεννήθηκε η αδερφή μου πήγαινα έκτη δημοτικού, το έκρυβα δύο χρόνια ότι η αδερφή μου έχει σύνδρομο Down. Δούλευα και από τα λεφτά που έπαιρνα, το 90% πήγαινε στο σπίτι και τα υπόλοιπα, το 10% τα κρατούσα εγώ. Τα μάζεψα, τα μάζεψα, τα μάζεψα και είπα στον πατέρα μου και στη μάνα μου ότι θέλω να κάνω ένα πάρτι. Και έκανα πάρτι για να παρουσιάσω την αδερφή μου στους συμμαθητές μου και στους φίλους μου.
Και πήγαινα Τρίτη γυμνασίου όταν οι φίλοι μου και οι συμμαθητές μου είδαν το Μαράκι. Θα πρέπει να πω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών μου είχε μια εκπληκτική συμπεριφορά και αυτό είναι ένα θέμα που μου έχει μείνει στο μυαλό μου, το πόσο την αγκάλιασαν, το πόσο όμορφα της φέρθηκαν…».