Οι δύο δημιουργοί που δούλεψαν σκληρά για το πολυσυζητημένο άλμπουμ «Reworks» της μεγάλης ερμηνεύτριας εξηγούν πώς είναι να μετράς το μπόι σου με τα ιερά και τα όσια της ελληνικής μουσικής
Ηταν μια δύσκολη δουλειά, αλλά κάποιος έπρεπε να την κάνει. Ο Ερμής Γεραγίδης και ο Ισίδωρος Κιλούδης, γνωστοί ως Ermis και Issy Beats, ανέλαβαν να ακούσουν αλλιώς διαχρονικά τραγούδια της Χάρις Αλεξίου και να τους δώσουν νέα πνοή, ανοίγοντας έναν νέο κύκλο ζωής για τις μελωδίες και αυξάνοντας τις πιθανότητες να φτάσουν στα αυτιά -και κυρίως στην καρδιά- μιας νεότερης γενιάς ακροατών.
Η περιπέτεια που ξεκίνησε από μια ιδέα του Μάνου Θεοφίλου, μουσικού παραγωγού και γιου της Χάρις Αλεξίου, αποδείχτηκε συναρπαστική, όπως δηλαδή οφείλει να είναι κάθε πρόκληση για τον Ermis, τον 28χρονο αυτοδίδακτο μουσικό που γνωρίσαμε μέσα από κομβικές συνεργασίες του (βλ. Good Job Nicky), και τον Issy Beats, ο οποίος δηλώνει απερίφραστα ευγνώμων στους γονείς του, που σχεδόν τον εξανάγκασαν να μαθητεύσει στο αρμόνιο όταν ήταν παιδί.
GALA: Κατ’ αρχάς το αυτονόητο. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το «Reworks» και πώς σας έγινε η πρόταση να το αναλάβετε; ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΙΛΟΥΔΗΣ: Η ιδέα γεννήθηκε από τον Μάνο Θεοφίλου. Βρισκόμαστε σε μια εποχή μουσικά όπου οι επανεκτελέσεις είναι πολύ συχνές. Οταν με ρώτησε πώς θα μου φαινόταν, μου φάνηκε τρελά αδιανόητο να «πειράξουμε» τόσο διαχρονικά, κλασικά κομμάτια. Εκεί όμως ήταν τελικά και η πρόκληση.
ΕΡΜΗΣ ΓΕΡΑΓΙΔΗΣ: Οπως είπε και ο Ισίδωρος, η ιδέα των «Reworks» ήταν σύλληψη του Μάνου. Στα αυτιά μου έφτασε από τον ίδιο, σε μια τυχαία συνάντηση στον διάδρομο μιας δισκογραφικής εταιρείας. Γνωρίζοντας τη δουλειά μου, μου πρότεινε μια συνάντηση και από εκεί όλα είναι ιστορία.
G.: Ποια ήταν η πρώτη αυθόρμητη σκέψη σας;
Ε.Γ.: Τι; Ωχ; Λες; Δεν το ’χω. Το ’χω! Πάμε!
G.: Πρακτικά, λοιπόν, τι κάνατε στο «Reworks»;
Ι.Κ.: Οταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα τέτοιο project όλα θέλουν προσοχή και σεβασμό. Πρέπει όλα να φρεσκαριστούν, χωρίς όμως να αλλοιωθεί το αρχικό συναίσθημα. Οι ενορχηστρώσεις των κομματιών πρέπει να τα δένουν αρμονικά και αισθητικά. Κάναμε νέες συνθέσεις πάνω στα αρχικά κομμάτια, πειραματισμό με νέους ήχους, μέχρι και παντρέματα διαφορετικών ειδών μουσικής.
Ε.Γ.: Για εμένα η διαδικασία άρχισε «ξεντύνοντας» τα κομμάτια και αφήνοντας μόνο τη φωνή της κυρίας Αλεξίου να μου τα τραγουδήσει - τι προνόμιο να κληθεί κανείς να διαχειριστεί τα πολυκάναλα των πρωτότυπων ηχογραφήσεων. Εχοντας αφεθεί στη μελωδία, στον στίχο και το μήνυμα κάθε τραγουδιού, άφηνα τον εαυτό μου να ξαναφανταστεί το κάθε όργανο που θα πλαισιώσει τη φωνή, την κάθε αντιστικτική μελωδία, τις παύσεις, ζωγραφίζοντας έτσι μια διαφορετική εικόνα.
Τζάκετ και τζιν παντελόνι, BOSS Boutique, attica, The department store. Sneakers, Common Projects
G.: Και πώς είναι να «πειράζει» κανείς μελωδίες που από πολλούς έχουν διαστάσεις ιερού και όσιου; Αυτολογοκριθήκατε;
Ι.Κ.: Σίγουρα οι σκέψεις ήταν πολύ έντονες κάθε φορά που ξεκινούσαμε ένα καινούριο κομμάτι. Πώς θα ακουστεί, κυρίως εάν θα αρέσει στην κυρία Αλεξίου. Θα της δημιουργήσει κάτι νέο; Θα της φέρει νοσταλγία; Θα επαναφέρει εικόνες; Θα δημιουργήσει νέες; Κάποια κομμάτια έπρεπε να κρατήσουν το αρχικό ύφος και vibe τους. Το σκεπτικό ήταν να δημιουργήσουμε originals (πρωτότυπα), σαν να κυκλοφορούν τώρα για πρώτη φορά. Πώς θα ντύναμε αυτές τις ιστορίες με πιο σύγχρονη αισθητική.
G.: Ποιο μικρό στιγμιότυπο από τη συνεργασία με τη Χάρις Αλεξίου ανακαλείτε;
Ι.Κ.: Οταν φάγαμε την τρομερή κολοκυθόσουπα που είχε φτιάξει η ίδια. (γέλια) Ηταν έπειτα από μία δύσκολη μέρα στο στούντιο φτιάχνοντας το «Μια πίστα από φώσφορο». Ηρθε, μπορώ να πω, σαν ανταμοιβή όταν τελικά βρήκαμε τη ροή του κομματιού.
Ε.Γ.: Θα μου μείνει αξέχαστο το πιο απλό στιγμιότυπο της συνεργασίας μας, η πρώτη μας συνάντηση, στην πόρτα της μοσχομυρωδάτης κουζίνας της, όπου μέσα σε λίγες μόλις στιγμές και κουβέντες μού έλυσε όλο το άγχος για τη γνωριμία, αλλά και το εγχείρημα, και με έκανε να νιώσω πως είμαστε σύμμαχοι.
T-Shirt και παντελόνι, Dirty Laundry Boutique. Sneakers, Nike
G.: Θυμάστε την πρώτη φορά στη ζωή σας που ακούσατε κάποιο τραγούδι της Αλεξίου;
Ι.Κ.: Ηταν σε μία από τις συναυλίες της στο Φεστιβάλ του Αρδα, πολλά χρόνια πίσω. Μου είχε κάνει εντύπωση πώς το κοινό τραγουδούσε όλα τα κομμάτια μαζί της.
Ε.Γ.: Γεννήθηκα στη Μαλαισία, από Ελληνες γονείς που αναπολούσαν την πατρίδα τους και έπαιζαν ελληνική μουσική. Επομένως, νιώθω πως την άκουγα από τότε που γεννήθηκα. Στην πραγματικότητα, όμως, την ανακάλυψα κάπου στην εφηβεία μου.
G.: Και τι συμβολίζει μια τόσο σπουδαία και διαχρονική καλλιτέχνις για νέους ανθρώπους και δημιουργούς, όπως εσείς;
Ι.Κ.: Είναι ένα ορόσημο της μουσικής μας σκηνής εντός και εκτός συνόρων. Παρόλο που μεγάλωσα με εντελώς διαφορετικά ακούσματα, πάντα όταν άκουγα τις δουλειές της καταλάβαινα το πόσο μεγάλα και αληθινά ήταν αυτά τα κομμάτια. Νομίζω πως η Χάρις Αλεξίου η ίδια είναι ένα κίνητρο έκφρασης για τους δημιουργούς.
Ε.Γ.: Είναι η κυρία Αλεξίου που μας μαθαίνει να ρισκάρουμε, να εξελισσόμαστε και να τιμούμε τον χρόνο μας σε αυτή τη γη. Είναι και η Χαρούλα, που είναι η φίλη που μας αγκαλιάζει, μας παρηγορεί και ορίζει ένα μέρος της ταυτότητάς μας.
G.: Σε μια εποχή με περισσότερη πληροφορία από αυτή που μπορούμε να καταναλώσουμε, μπορεί ένας καλλιτέχνης να επικοινωνήσει ουσιαστικά το έργο του;
Ι.Κ.: Και ναι και όχι. Πιστεύω ακόμη στις προσωπικές σχέσεις και ότι χρειάζεσαι ομάδα για να μπορέσει το έργο σου να φτάσει όσο πιο μακριά γίνεται. Το να έχεις όμως τη δυνατότητα να κυκλοφορήσεις κάτι άμεσα από τον προσωπικό σου χώρο είναι ένα τρομερό πλεονέκτημα. Η εποχή αυτή δείχνει ότι όσο πιο αληθινός παραμένεις μέσα στην όποια ψευδαίσθηση δημιουργούν τα social media τόσο περισσότερο ο κόσμος θα ταυτιστεί.
Ε.Γ.: Ακριβώς αυτό. Ο καλλιτέχνης οφείλει να παραμείνει ειλικρινής απέναντι στο έργο του, με όλους τους τρόπους που εκείνος αισθάνεται. Ενα κομμάτι μπορεί να κάνει και μόνο του το ταξίδι του, όμως ένας καλλιτέχνης μπορεί πια να εκφραστεί με περισσότερους τρόπους: τα οπτικά υλικά που θα το συνοδεύσουν στις πλατφόρμες, τα βίντεο, ο τρόπος που φέρει τον εαυτό του στα μέσα δικτύωσης. Στην προσωπική μου δισκογραφία, ως Ermis, απολαμβάνω να δημιουργώ αυτά τα υλικά διότι με βοηθούν να καταλάβω καλύτερα τα κομμάτια μου, την έμπνευσή μου και το πώς αλλάζω μαζί τους ανά τους καιρούς.
G.: Μουσικό guilty pleasure έχετε;
Ι.Κ.: Οχι κάτι συγκεκριμένο. Μου αρέσει να ακούω σχεδόν τα πάντα εκτός από σκληροπυρηνική metal.
Ε.Γ.: Οταν ήμουν 7 χρόνων, βρήκα στον δρόμο ένα CD χωρίς τίτλο. Προς έκπληξή μου ανακάλυψα πως ήταν live ηχογράφηση ενός πανηγυριού από κονσόλα. Από τότε τρελαίνομαι για πανηγύρια, αλλά ομολογώ ότι δεν ντρέπομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό.