Η τραγουδίστρια αναφέρθηκε στον καρκίνο από τον οποίο έπασχε ο αδικοχαμένος αδελφός της, τις τελευταίες του στιγμές στο νοσοκομείο και το λάθος που ισχυρίζεται ότι έγινε από την πλευρά των γιατρών κατά τη διάρκεια της θεραπείας του.
Αρχικά, η Άννα Φλωρινιώτη ανέφερε: «Είχαμε διαφορετικό δέσιμο, καταρχάς εγώ από μωρό παιδί - γιατί όλοι πονάμε για τους γονείς μας και τρέμουμε μην τους χάσουμε - φανταστείτε ότι εγώ με την οικογένειά μου, ιδίως με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου είμαι από μικρή μαζί και στην καθημερινότητά μας και στη δουλειά».
Δείτε το βίντεο
Για τη νομική διαδικασία που έχουν ξεκινήσει απέναντι στο ιατρικό λάθος που ισχυρίζονται ότι έγινε, η αδελφή του Νίκου Φλωρινιώτη είπε: «Πώς γίνεται να χάθηκε ξαφνικά ένας άνθρωπος; Πώς γίνεται να μην γίνει βιοψία σε μία ελιά που αφαιρέθηκε; Αυτό είναι αμέλεια, έχουμε κινήσει τις νομικές διαδικασίες με τον αδελφό μου για τον θάνατο του Νίκου».
Επίσης, πρόσθεσε: «Πέρασαν 2 χρόνια και αυτό είχε πάει παντού, χάσαμε πολύτιμο χρόνο και αυτό είχε ενεργοποιηθεί μετά την αφαίρεση της ελιάς. Στην αρχή ήταν ένα τίποτα, θα κάναμε μία θεραπεία και θα είχε σωθεί το παιδί. Αυτό είναι που μας τρελαίνει».
Στη συνέχεια, ανέφερε: «Τον είχε αναλάβει η κυρία Γκόγκα, που είναι κορυφή στην Ελλάδα στα μελανώματα, και μέσα σε 3 μήνες από τη θεραπεία είχαν εξαφανιστεί όλα. Έκανε όμως μετάσταση στο χειρότερο σημείο που θα μπορούσε να κάνει… στα μηνίγγια, στον εγκέφαλο. Ακόμα και η γιατρός έκλαιγε και έλεγε: "Μα γιατί; Είχε 2% πιθανότητες να πάει σε αυτό το σημείο και πήγε"».
H Άννα Φλωρινιώτη στο μνημόσυνο του αδερφού της
Η Άννα Φλωρινιώτη αποκάλυψε ότι δεν είπε ποτέ στον αδελφό της ότι ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στον εγκέφαλο: «Με ρωτούσε γενικά αλλά μου είχε εμπιστοσύνη. Του έλεγα: "Μην φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ, δίπλα σου, δεν είναι κάτι, θα το ξεπεράσουμε". Δεν άφησα τους γιατρούς να του το πούνε, γιατί ξέρω ότι ο αδελφός μου δεν είναι δυνατός και θα τον έπαιρνε από κάτω. Σε αυτή την αρρώστια το συναισθηματικό παίζει τον σημαντικότερο ρόλο».
Ενώ, συμπλήρωσε: «Όταν είχε ξεκινήσει πλέον η αντίστροφη μέτρηση, το είχα καταλάβει. Με πήρε η μάνα μου και μου λέει: τρέχα στο Λαϊκό, πάμε το παιδί στα επείγοντα, δεν είναι καλά. Πηγαίνω εκεί και βλέπω τον αδελφό μου που δεν με αναγνώριζε. Του μίλαγα και κοίταγε αλλού. Εκεί έπαθα πανικό. Κάποια στιγμή έπρεπε να πάει για μαγνητική και έπαθε κρίση πανικού από τον φόβο του. Τους λέω: σας παρακαλώ, αφήστε με να είμαι μαζί με τον αδελφό μου, για να μη φοβάται. Μου λέει μία γιατρός: άκουσε, κούκλα μου, και που είσαι δίπλα του ούτε σε βλέπει, ούτε σε αισθάνεται. Της λέω: "Εμένα ο αδελφός μου με αισθάνεται". Και όντως με άφησαν να μπω, του έλεγα: "Είμαι δίπλα σου, κάνε αυτό, κάνε το άλλο" και τα έκανε. Ακόμα και όταν ήταν σε κώμα, όταν έμπαινα εγώ στο δωμάτιο, άνοιγε τα μάτια του».