Στέλλα Ψαρουδάκη: Από τα πτυχία στην prime time

Ο όρος «αιώνια φοιτήτρια» θα της ταίριαζε γάντι αν δεν είχε αρνητική έννοια και δεν αφορούσε εκείνους που αφήνουν τα βιβλία τους να σκονίζονται και δεν βλέπουν το πτυχίο ούτε με το κιάλι. Η Στέλλα Ψαρουδάκη, αντιθέτως, καμαρώνει ήδη για τα δύο πρώτα πτυχία της και τρέχει ολοταχώς για το τρίτο. Στην πραγματικότητα βέβαια, αν εξαιρέσουμε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού, οι επιπλέον σπουδές στα ΜΜΕ και τη Φιλολογία λειτουργούν μάλλον ως στοκάρισμα περισσότερων γνώσεων, για τις οποίες η νεαρή χαρισματική ηθοποιός δηλώνει ισοβίως διψασμένη. Προς το παρόν, πάντως, διαβάζει τα λόγια του ρόλου της για το επόμενο γύρισμα του «Ναυαγίου», της συναρπαστικής δραματικής σειράς του MEGA.

GALA: Ποια είναι η Βάσω Γιαννακάκη που υποδύεσαι στο «Ναυάγιο»;

ΣΤΕΛΛΑ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗ: Είναι η αδελφή της Λίνας, που επέζησε από το ναυάγιο, και έχει έρθει στην Αθήνα για να την προσέχει. Είναι το καλό κορίτσι που κάνει ό,τι της πει ο μπαμπάς της, υποταγμένη στις κοινωνικές προσταγές για το ποια είναι η θέση της γυναίκας και πώς πρέπει να φέρεται, αλλά νομίζω ότι στην πραγματικότητα πιέζεται από αυτό. Οπότε όταν μένει μόνη της με την αδελφή της η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει και να βρίσκει σιγά-σιγά τις ελευθερίες της. Τώρα θα ζήσει κι έναν πολύ ωραίο έρωτα με τον Αγγελο, που τον υποδύεται ο Μιχαήλ Ταμπακάκης.

G.: Δύσκολο να φιλάς ερωτικά κάποιον με τον οποίο δεν είσαι ερωτευμένη;

Σ.Ψ.: Εντάξει, αυτή τώρα είναι ιδιάζουσα περίπτωση, γιατί εγώ με τον Μιχαήλ ήμασταν συμμαθητές στη σχολή τρία χρόνια. Οπότε έχουμε ρίξει τρομερό γέλιο σ’ αυτές τις σκηνές. Δεν υπήρχε αμηχανία, ούτε ένιωσα περίεργα. Υπήρχε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη.

G.: Είσαι κι εσύ το καλό παιδί, όπως ο χαρακτήρας που ερμηνεύεις;

Σ.Ψ.: Είμαι καλό παιδί, αλλά δεν ακολουθώ πάντα αυτό που μου λένε.

G.: Τι σχόλια εισπράττεις για τη Βάσω;

Σ.Ψ.: Ο κόσμος τη συμπαθεί. Είναι και υποστηρικτική με την αδελφή της, είναι και λίγο η φωνή της λογικής, έχει και μια προσωπικότητα που τώρα έχει αρχίσει να ανθεί στην Αθήνα. Ως προς τη δουλειά μου, όμως, προτιμώ να ακούω τα σχόλια των δικών μου ανθρώπων που νοιάζονται για μένα και υπολογίζω πολύ την άποψή τους.

G.: Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχεις ακούσει από τον κόσμο;

Σ.Ψ.: Το καλύτερο το είχα ακούσει για τον ρόλο μου στις «Αγριες Μέλισσες», όπου έπαιζα μια κακομαθημένη. Μου είχαν πει: «Μπράβο σου, είσαι πολύ ξινή στη σειρά». Γελάω πολύ με αυτά. Μου αρέσει αυτή η αλληλεπίδραση με τον κόσμο.

G.: Πότε πρόλαβες να σπουδάσεις σε τρεις σχολές;

Σ.Ψ.: Εγώ ηθοποιός ήθελα να γίνω, αλλά επειδή ήμουν και πολύ καλή μαθήτρια έδωσα Πανελλαδικές και πέρασα στα 18 μου στη Σχολή Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας στο Καποδιστριακό. Επειτα από έναν χρόνο πέρασα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Κάπως παράλληλα τα έκανα όλα. Επειδή η σχολή του Εθνικού ξεκινούσε μαθήματα τον Οκτώβριο, έδινα μαζεμένα μαθήματα στα ΜΜΕ τον Σεπτέμβριο. Και όταν αποφοίτησα από το Εθνικό, πήγα σε κάποια σεμιναριακά που ήταν υποχρεωτικής παρακολούθησης, έκανα την πτυχιακή μου και τελείωσα και τα ΜΜΕ. Με το που τελείωσα, όμως, ένιωσα κάπως άδεια. Δεν μπορούσα να μην έχω κάτι να ασχολούμαι πλέον. Ηταν και η περίοδος της καραντίνας τότε.

G.: Και επομένως δεν μπορούσες να δουλέψεις.

Σ.Ψ.: Ηταν κι αυτό, αλλά γενικά έχω την ανάγκη να κάνω πολλά πράγματα. Ο χώρος του θεάτρου είναι πολύ ανταγωνιστικός και χρειάζομαι να κάνω κάτι διαφορετικό για να αποφορτίζομαι από αυτό το στρες. Οπότε έδωσα και στη Φιλολογία, πέρασα και τώρα είμαι στο τέταρτο έτος.



G.: Θεώρησες ποτέ αυτές τις σπουδές και ως plan B, αν τα έβρισκες σκούρα με την ηθοποιία;

Σ.Ψ.: Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να γίνω ποτέ δημοσιογράφος. Είμαι πολύ ντροπαλή.

G.: Ωστόσο έγινες ηθοποιός...

Σ.Ψ.: Δεν βγαίνω στο κοινό ως Στέλλα, κάνω έναν ρόλο. Οπότε εκεί κάπως φεύγει η ντροπή. Νιώθω ότι απελευθερώνομαι μέσα από αυτό, ότι αυτή η διαδικασία είναι οριακά θεραπευτική για μένα. Αλλά ως δημοσιογράφος θα έπρεπε να κάνω ερωτήσεις και να είμαι κάπως παρεμβατική. Θα μπορούσα όμως να γράφω άρθρα, γιατί νομίζω ότι έχω ωραία γραφή. Η Φιλολογία, από την άλλη, είναι πολύ βοηθητική για το κομμάτι του θεάτρου γιατί σου μαθαίνει έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των κειμένων και σου δίνει πολύ ωραία εργαλεία και ένα έναυσμα να διαβάσεις κάποια πράγματα που δεν θα διάβαζες από μόνος σου.

G.: Οταν πάρεις κι αυτό το πτυχίο, θα συνεχίσεις να σπουδάζεις;

Σ.Ψ.: Ναι, νομίζω ότι θα σπουδάζω για πάντα. Ακόμα κι αν δεν πάω σε άλλη σχολή, σκέφτομαι κάτι για μεταπτυχιακό. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν γνωρίζουμε και αξίζει να τα μάθουμε.Νιώθω ότι είναι υπέροχο να είσαι μαθητής, να ρουφάς γνώσεις και να εξελίσσεσαι πνευματικά.

G.: Μήπως δεν θέλεις να μεγαλώσεις;

Σ.Ψ.: Δεν θέλω καθόλου να μεγαλώσω. (γελάει)

G.: Θέατρο ή τηλεόραση;

Σ.Ψ.: Και τα δύο μου αρέσουν - και το καθένα καλύπτει διαφορετικές ανάγκες. Το θέατρο καλύπτει αυτή την ενέργεια που πρέπει να έχεις εδώ και τώρα, τη μεγέθυνση όλων των συναισθημάτων και των σωματικών δυνατοτήτων για να φτάσει κάτω στο κοινό. Εχει ένα excitement φοβερό. Η τηλεόραση έχει τη δυσκολία τού να είναι πιο απλά τα πράγματα, πιο καθημερινά, να μπορείς να παίξεις περισσότερο με το βλέμμα. Εχει μια πολύ ωραία εγκεφαλική διεργασία, γιατί μπορεί να γυρίζεις σκηνές για πράγματα που θα γίνουν αργότερα και μετά να γυρίζεις τις σκηνές που προηγούνται. Ενα πολύ ενδιαφέρον πίσω - μπρος.

G.: Ποιο είναι για σένα το χειρότερο κομμάτι στη δουλειά σου;

Σ.Ψ.: Το ότι ψάχνεις συνεχώς για δουλειά. Λες, εντάξει, τώρα έχω δουλειά, μετά τι γίνεται; Υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια.

G.: Σε έχουν απορρίψει σε δουλειές;

Σ.Ψ.: Φυσικά, πάρα πολλές φορές. Και ποιον δεν έχουν απορρίψει;

G.: Εχεις μάθει να το διαχειρίζεσαι;

Σ.Ψ.: Κάπως προσπαθώ να μη με ακυρώσω. Οταν έρχεται μια απόρριψη το πρώτο πράγμα που αισθάνεσαι είναι ότι είσαι ελλιπής. Αρχίζεις να σκέφτεσαι «μήπως δεν ήμουν καλή;», «μήπως δεν ήμουν αρκετά ψηλή;», μπαίνεις σε μια διαδικασία να αναρωτηθείς μήπως σου λείπει κάτι. Αλλά προσπαθώ να το εκλογικεύσω, να καταλάβω τι μπορεί να μην πήγε καλά, να το διορθώσω και να είμαι περισσότερο προετοιμασμένη την επόμενη φορά.

G.: Να υποθέσω ότι θα ήθελες να δουλέψεις και σε ξένες παραγωγές.

Σ.Ψ.: Ναι, πολύ. Θέλω να γνωρίσω τον Γιώργο Λάνθιμο και να παίξω σε κάποια ταινία του. Δεν θα με πείραζε καθόλου ακόμα κι αν πήγαινα το τσάι στην Εμα Στόουν στη σκηνή.