Ψυχοκόρες: Γιατί όλοι μιλούν γι' αυτές και για τη Δήμητρα Ματσούκα;

Ολοι μιλούν γι' αυτές. Ποιες είναι; Τι είναι; Και γιατί μετά από δεκάδες σειρές, έρχεται αυτή και συζητιέται, αποθεώνεται, προκαλεί πολλά σχόλια και αναδεικνύει για μία ακόμη φορά την ερμηνευτική δεινότητα της Δήμητρας Ματσούκα; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι απλή: είναι μια καλή σειρά. Όμως δεν είναι τόσο απλό να εξηγήσεις και να αναλύσεις το «πέρασμα» μιας ιστορίας στην μικρή οθόνη που καταφέρνει να συγκινήσει με την αφήγηση, να αναδείξει νέους άγνωστους ή λιγότερο γνωστούς τηλεοπτικά ηθοποιούς, να γίνει talk of the tv town και να κατακτήσει πιστοποιητικό εντιμότητας ως προς την παραγωγή.

Στην πρεμιέρα τους, την περασμένη Τετάρτη, οι «Ψυχοκόρες» σημείωσαν εντυπωσιακή πρωτιά στη ζώνη προβολής της, τόσο στο δυναμικό κοινό 18-54 όσο και στο γενικό σύνολο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Nielsen, τις «Ψυχοκόρες» παρακολούθησαν, έστω και για 1’ στο γενικό σύνολο, 2.296.567 τηλεθεατές.  Στο δυναμικό κοινό 18-54, η σειρά του ΑΝΤ1 προηγήθηκε του ανταγωνισμού με 1,3 μονάδες διαφορά, καταγράφοντας 16,6%, ενώ στο γενικό σύνολο η σειρά έφτασε το 19,3%, αφήνοντας πίσω το δεύτερο κανάλι κατά 1,7 μονάδες. Το πιο πιστό κοινό της ήταν οι γυναίκες, οι οποίες της έδωσαν ποσοστό μέχρι και 27,7%. Λογικό. Η μάλλον όλα λογικά και αναμενόμενα.

Οι «Ψυχοκόρες» πάτησαν επιδέξια πάνω σε δύο όχθες. Σε αυτή της ιστορικής ηθογραφίας και σε αυτή της αριστοτεχνικής μυθοπλασίας. Δεν άφησαν την ισορροπία να χαθεί σε μία περιδίνηση αφηγηματική συμπιεσμένης από στοιχεία ντοκιμαντέρ, ούτε όμως επιχείρησαν να καλύψουν ή να θολώσουν τα ιστορικά ίχνη καταργώντας κάθε στοιχείο ρεαλισμού μέσω ενός σεναρίου που θα επιχειρούσε να συγκινήσει παρορμητικά και όχι ουσιαστικά. Με χειρουργικούς χειρισμούς τόσο σε επίπεδο παραγωγής όσο και σκηνοθεσίας αλλά και φωτογραφίας, δημιούργησαν μία εικόνα πλήρους αποτύπωσης της εποχής που αφηγούνται αλλά και εναρμοσμένης με το τηλεοπτικό ζητούμενο. Ρεαλισμός καλά μπολιασμένος με φαντασία. Το οξύμωρο όταν γίνεται τέχνη, τότε μαγεύει.

Μαρίκα, Βασιλική, Φρόσω και Δεσποινιώ είναι ηρωίδες του τότε και του σήμερα, που πατούν στην αιώνια και διαχρονική ανάγκη της γυναίκας να ξεφύγει από τα όποια δεσμά αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Τότε ψυχοκόρη σε δυνάστες, σήμερα κακοκοποιημένη από ψυχοβγάλτες. Ετσι κάπως επιτυγχάνεται η ταύτιση του γυναικείου κοινού. Μέσω οδύνης. Ονειρα που ναυαγούν στους ωκεανούς των υποσχέσεων, της εξαπάτησης και του ψέματος. Κορίτσια που βιώνουν κοινωνική αδικία και ρατσισμό, κακοποίηση όλων των μορφών και αποκλεισμούς. Ενας κανονικός γυναικείος καμβάς στον οποίο χωράνε χρώματα και σχήματα από πολλές και διαφορετικές εποχές.

Με θεσπέσιες ερμηνείες από θεατρίνες πλήρεις εφοδίων και ταλέντου. Μαργαρίτα Αλεξιάδη, Μένια Βουλιώτη, Μαριάννα Κιμούλη, Άννα Λουιζίδη, σπαρακτικές με μέτρο και τόσο συγκινητική αποτύπωση της έντασης των συναισθηματικών διακυμάνσεων. Τόσο η αίσθηση του σπαρακτικού πόνου όσο και της ασυγκράτητης χαράς που πηγάζει από την ελπίδα και την δίψα για ζωή, ερμηνεύονται με τρόπο σαγηνευτικό.

Δεν πατάνε σε μονοπάτια εύκολου εντυπωσιασμού. Ρυθμίζουν υπό την συνδρομή της σκηνοθετικής οδηγίας τον λόγο και την σιωπή γοητευτικά. Πατούν σε στέρεα μονοπάτια θεατρικών εφοδίων για να αποδώσουν την συναισθηματική εναλλαγή των σκηνών.

Και οι άρρενες συμπρωταγωνιστές τους από κοντά. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης επάξια ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, όπως και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Θαρρείς και θα χτυπήσει τρίτο κουδούνι για ν’ αρχίσει ετούτη η σειρά. Θα σηκωθεί η αυλαία και θα δρασκελίσουν σανίδι και όχι πλατό οι ηθοποιοί της. Ας μην παραλείψω το μικρό αλλά πάντα καταλυτικό πέρασμα του Μανώλη Μαυρομματάκη. Τι ηθοποιός, τι βλέμμα!

Και μετά έρχεται η Δήμητρα Ματσούκα. Η σπαρακτική Νέλλα, η ηρωίδα που ακροβατεί ανάμεσα στην σκληρή εκδικητικότητα για τους άλλους και την ορμητική και μη αναστρέψιμη για την ίδια. Ως ακραία αυτοκαταστροφική αυτοπροσδιορίζεται από την ηθοποιό η ηρωίδα της.

Λίγο σαν ηρωίδα του Τεννεσί Γουίλιαμς με στοιχεία ιψενικής προσέγγισης. Μία ανθισμένη Ματσούκα, που μπορεί και αποδεικνύει πως η λιγωτική ομορφιά της λειτουργεί σαν ιστός που σε εγκλωβίζει για να συνειδητοποιήσεις πως πρόκειται για ίνες ταλέντου και όχι αποπλάνησης λόγω γοητείας. Δικαιολογημένα συζητιέται και ξεχωρίζει.

Πάντα η Δήμητρα, όσο κι αν αποπροσανατολίζει η προφανής εικόνα μιας γοητευτικής γυναίκας, επέμενε στην ρότα της στέρεης και συγκροτημένης ερμηνείας. Μεθυσμένη από τις παραισθήσεις και τις έντονες μεταπτώσεις στον ψυχισμό της, η Νέλλα είναι μία βαθιά δυστυχισμένη γυναίκα που όντως λειτουργεί αυτοκαταστροφικά και επώδυνα. Εκεί που χορεύει, ξαφνικά σέρνεται κι εκεί που αγκαλιάζει αρχίζει να γδέρνει. Δύσκολος ρόλος, μεγάλο το στοίχημα.

Μεγάλο θαυμαστικό για μια γυναίκα που έχει γράψει ιστορία στην παραγωγή. Την Φρόσω Ράλλη. Η οποία συνεχίζει να φωτίζει με τις γνώσεις, το ένστικτο και τη μεγάλη εμπειρία της τον τομέα της μυθοπλασίας.

Ειδική αναφορά στην συμπαραγωγό Ειρήνη Σουγανίδου στην πένα της Πέννυς Φυλακτάκη και του Βαγγέλη Νάση και τον σκηνοθέτη Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Οι «Ψυχοκόρες» είναι μία πολύ καλή σειρά. Και όταν κάτι λάμπει, αποκλείεται να χαθεί λόγω πληθώρας ή συνωστισμού στο πεδίο που προσπαθεί να σταθεί. Οι χαραμάδες βοηθούν πάντα.

Ειδήσεις σήμερα:

Η περιπέτεια του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στον Εθνικό Κήπο

Ελβετία: Βίντεο από το σημείο που βρήκαν τους πέντε νεκρούς σκιέρ στις Άλπεις

Άντριου Τέιτ: Συνελήφθη ξανά ο διάσημος influencer στη Ρουμανία για σεξουαλικές επιθέσεις