Miles Aldridge: Οι γυναίκες με τα χίλια πρόσωπα

Τις τελευταίες δεκαετίες οι δουλειές του έχουν τυπωθεί σε μονογραφίες, εκτεθεί σε γκαλερί, βρίσκονται σε μουσεία. Τώρα, στην αναδρομική έκθεση «Virgin Mary. Supermarkets. Popcorn», που πραγματοποιείται στο κτίριο της Fotografiska Berlin στο Βερολίνο, παρουσιάζονται 80 έργα του από το 1999 έως το 2020, δουλειές που σημάδεψαν εικαστικά μια εικοσαετία.

Οι σαγηνευτικές και σουρεαλιστικές ατμόσφαιρες, οι παράξενοι κόσμοι του Μάιλς Ολντριτζ έχουν πάντα έντονα χρώματα. Ο ίδιος ομολογεί ότι αυτή την αισθητική την οφείλει στον πατέρα του Αλαν Ολντριτζ, τον καλλιτέχνη, γραφίστα και εικονογράφο πίσω από τα ψυχεδελικά εξώφυλλα βιβλίων και άλμπουμ μουσικών θρύλων των 60s, όπως των Beatles, Rolling Stones, The Who, Ελτον Τζον κ.ά., και συνεργασίες με τον Άντι Γουόρχολ. «Μεγάλωσα σε ένα σπίτι-καθρέφτη αυτής της απίστευτα δημιουργικής εποχής.

Το σαλόνι μας ήταν βαμμένο μανταρινί και το στούντιο του πατέρα μου ήταν γεμάτο από σημαίες Union Jack (σ.σ.: η σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας), ποπ αρτ, κόμικ, φλίπερ, κολάζ, ενώ η ποπ μουσική αντηχούσε. Το παραμύθι τελείωσε απότομα στα 10 μου, όταν οι γονείς μου χώρισαν. Ολα κατέρρευσαν όταν ο πατέρας μου πήγε στο Λος Αντζελες για να παντρευτεί μια άλλη γυναίκα. Αφησε όμως τη βιβλιοθήκη του με σπάνια βιβλία τέχνης. Πέρασα την εφηβεία μου με τον Ιερώνυμο Μπος, τον Εγκον Σίλε, τον Γουόλτ Ντίσνεϊ. Μυθοποίησα τον απόντα πατέρα μου, ο οποίος μου έστελνε καρτ ποστάλ», περιγράφει τα παιδικά του χρόνια.

«Στη συνέχεια, στο Central Saint Martins School of Art με εξέπληξαν η δουλειά των άλλων μαθητών και η μεγάλη βιβλιοθήκη τέχνης. Ολα αυτά έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη της αισθητικής μου. Στα 20 μου αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω ή φωτογράφος ή σκηνοθέτης. Αρχισα να πειραματίζομαι με μια φωτογραφική μηχανή και κινηματογραφική κάμερα. Ταξίδεψα από τη Βαρκελώνη στη Σεβίλλη με τρένο και με 20 ρολά φιλμ φωτογραφίζοντας οτιδήποτε έβλεπα στον δρόμο μου. Επιστρέφοντας στο Λονδίνο είδαν τη δουλειά μου και μου ζήτησαν να σκηνοθετήσω βιντεοκλίπ. Πέρασα απίστευτο χρόνο σε κινηματογραφικές αίθουσες παρακολουθώντας ταινίες του Γκοντάρ, του Τριφό, του Φελίνι. Εν τω μεταξύ, η αδερφή μου είχε ασχοληθεί με το μόντελινγκ και στα 16 της υπέγραφε συμβόλαια με τον Ραλφ Λόρεν και άλλους γνωστούς σχεδιαστές μόδας. Πήγαινα μαζί της για να πειραματιστώ με τον φωτισμό, ενώ τα βράδια έκανα μάθημα φωτογραφίας», διηγείται.

«Θυμάμαι ότι έβλεπα την αδερφή μου, που σέρβιρε μπέργκερ στο “Dingwalls”, να μεταμορφώνεται σε μια εκπληκτικά λαμπερή γυναίκα που έκανε κρουαζιέρα σε γιοτ. Εντυπωσιάστηκα από όλο αυτό το επίπλαστο σύμπαν κι αυτό πραγματεύτηκα έκτοτε. Οταν την επέλεξαν για τα πρώτα εντιτόριαλ μόδας από δικές μου φωτογραφίες στο book της, ζήτησαν να με γνωρίσουν. Ξαφνικά βρέθηκα να φωτογραφίζω κάθε μέρα. Το 1990, η μόδα περνούσε σε ένα νέο κεφάλαιο της ιστορίας της».

Και κάπως έτσι, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, το όμορφο αδύνατο αγόρι που δεν καταδέχονταν στο βρετανικό «The Face», άρχισε να θριαμβεύει στη Νέα Υόρκη, όπου το υποδέχτηκαν ακριβοπληρώνοντάς το. Εμπνευσή του πάντα οι γυναίκες. «Αγαπώ τις γυναίκες, με γοητεύουν», λέει. Τις φωτογραφίζει σε κουζίνες, σούπερ μάρκετ και παιδικές χαρές, περιτριγυρισμένες από τα υπολείμματα ενός δείπνου ή με παιδιά και μωρά που φαίνεται να αγνοούν. Το στυλ των ρούχων και των μαλλιών τους είναι σχεδόν πάντα νοσταλγικό, κάτι που δεν είναι τυχαίο.

«Βασίζεται στην εικόνα της μητέρας μου», επιβεβαιώνει. «Οι γυναίκες στις φωτογραφίες μου δεν είναι η σύζυγος του επιτυχημένου πατέρα μου. Αντίθετα, συνεχώς μαγειρεύουν, πλένουν, καθαρίζουν και έχουν αυτό το ανέκφραστο πρόσωπο που μοιάζει με μάσκα. Νομίζω ότι η μητέρα μου ένιωθε παγιδευμένη ανάμεσα σε εμένα και την αδερφή μου, αλλά έτσι έγινε η μούσα μου. Πάλεψε με όλες τις αγγαρείες της μονογονεϊκότητας», εξηγεί για τις ηρωίδες των πορτρέτων του. Παθητικές, αγέλαστες, με στρώσεις μακιγιάζ, οι γυναίκες του Ολντριτζ παραδίδονται στον εφιάλτη της στερεότυπης θηλυκότητας με χαρακτηριστικά κούκλας Barbie. «Πάντα ήθελα οι γυναίκες που φωτογράφιζα να μοιάζουν αληθινά νευρικές, απελπισμένες, καταστροφικές, μοιραίες, επικίνδυνες».

Ο Μάιλς Ολντριτζ παντρεύτηκε την Αμερικανίδα σούπερ μόντελ Κρίστεν Μακμέναμι, την οποία γνώρισε σε μια φωτογράφηση. Στον γάμο τους ο Καρλ Λάγκερφελντ του την παρέδωσε και η Ναόμι Κάμπελ έγινε παράνυμφος. Στον κύκλο των διάσημων φίλων του ανήκει και η Ντονατέλα Βερσάτσε. «Ζει με έναν Versace τρόπο. Σε μια έπαυλη απίστευτα λαμπερή όπου όταν τη φωτογράφησα όλα έμοιαζαν επιχρυσωμένα, υπήρχε πολύ μπαρόκ και πλούσια υφάσματα».

Στο σπίτι της μεγάλης Ζάχα Χαντίντ ένιωσε σαν να έμπαινε στην «Οδύσσεια του Διαστήματος», ενώ για την περίφημη φωτογραφία με το αποτύπωμα ενός φούξια κραγιόν σε ένα τσιγάρο που σβήνει σε τηγανητό αυγό θα πει: «Την εμπνεύστηκα από μια σκηνή στη “Ρεβέκκα” του Αλφρεντ Χίτσκοκ, όταν η πρωταγωνίστρια σβήνει το τσιγάρο της σε ένα βάζο με κρέμα προσώπου. Σπάσαμε 36 αυγά για αυτή τη λήψη, το στούντιο μύριζε για μέρες», θυμάται και επισημαίνει ότι ένας φωτογράφος μόδας είναι καλός όταν δεν κάνει απλώς όμορφα πράγματα, αλλά αμφισβητεί.
«Οταν παρακολουθείς τις ειδήσεις, συνειδητοποιείς ότι ο κόσμος μας είναι οριακά φρικτός, διαστροφικός. Οφείλεις να τον σχολιάσεις μέσα από τη δουλειά σου». Παραδέχεται επίσης ότι βαδίζει σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να παρέχει στους πελάτες του εύπεπτο υλικό και να δημιουργεί τους δικούς του σκοτεινούς κόσμους κάτω από τη γυαλιστερή επιφάνεια. Αυτός είναι και ο λόγος που οι φωτογραφίες του έχουν συχνά τόσο ζωηρά χρώματα. «Κάνουν το μήνυμα πιο εύγευστο». Οσο για την αναδρομική έκθεση που παρουσιάζεται αυτή την εποχή στο Βερολίνο, «μοιάζει σαν ταινία μεγάλου μήκους», σχολιάζει ο ίδιος. Αλλά είναι η μυθιστορηματική ζωή του.

INFO
Miles Aldridge «Virgin Mary. Supermarkets. Popcorn», Fotografiska Berlin, Βερολίνο, έως τις 5 Μαΐου.

Ειδήσεις σήμερα:

Θρήνος για την Σαμπαλένκα - Πέθανε ξαφνικά ο 42χρονος σύντροφός της, Κονσταντίν Κολτσόφ

«Τρόμαξα τόσο πολύ, νιώθω ότι έχω κατάρα» γράφουν για ταινία τρόμου του Netflix

Θρήνος για τον 33χρονο που πέθανε από ναυτική φωτοβολίδα - Είχε τραυματιστεί και παλαιότερα με παρόμοιο τρόπο