Μαριάννα Πολυχρονίδη: Στη σκηνή νιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου

Ακούγεται παράδοξο, ειδικά αν τη γνωρίσει κανείς από κοντά, αλλά η Μαριάννα Πολυχρονίδη δηλώνει ακραία κλειστή και ντροπαλή. Κόντρα στη φυσική συστολή της, εδώ και είκοσι τρία χρόνια βρίσκεται σταθερά στο προσκήνιο, από τότε δηλαδή που τραγούδησε για πρώτη φορά επαγγελματικά στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων και τον Ψαραντώνη ενώ παράλληλα φοιτούσε στο τρίτο έτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού. Εκτοτε συνεχίζει αδιαλείπτως να παίζει σε διπλό ταμπλό.

Και ηθοποιός σε θέατρο και τηλεόραση -φέτος τη βλέπουμε στη θεατρική παράσταση «Terror» και για μία ακόμα τηλεοπτική σεζόν στη σειρά «Ερωτας Φυγάς», που πλέον προβάλλεται στον ANT1- και τραγουδίστρια δίπλα σε σημαντικούς καλλιτέχνες - από τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Γιάννη Ζουγανέλη μέχρι τον αείμνηστο Θάνο Μικρούτσικο. Στον ελεύθερο χρόνο της φτιάχνει κοσμήματα, πλέκει και ράβει τα ρούχα της, μέχρι που βάφει έπιπλα που βρίσκει στον δρόμο και μετά τα χαρίζει. «Ναι, πιάνουν τα χέρια μου», μου λέει καθισμένη απέναντί μου, με τα μαλλιά χτενισμένα αλά Οντρεϊ Χέπμπορν, που ήταν το concept της φωτογράφησης.

GALA: Σου αρέσει το στυλ της Οντρεϊ;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ: Δεν μπορώ να πω ότι κόβομαι.

G.: Ασχολείσαι, όμως, με τη μόδα;

Μ.Π.: Ασχολούμαι με έναν δικό μου τρόπο. Δεν μου άρεσε ποτέ αυτό το «φοράω ό,τι κυκλοφορεί φέτος» γιατί βγαίνουν όλες φασόν. Επειδή από μικρή είμαι κορίτσι της χειροτεχνίας, πρώτα άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου αξεσουάρ, δηλαδή κολιέ και διάφορα πράγματα που πλέκω. Σε κάποια φάση πήγα και σε σχολή ραπτικής, την οποία τελείωσα κανονικά. Εκεί η δασκάλα μας μάς είχε πει ότι «αν μάθετε να ράβετε, θα δείτε ότι δεν θα μπορείτε να ψωνίζετε συχνά από αυτά τα μαγαζιά μαζικής και γρήγορης μόδας». Και η αλήθεια είναι ότι δεν ψωνίζω τέτοια ρούχα. Δεν μου αρέσουν τα υφάσματα και είναι όλα κακοραμμένα. Οπότε ράβω μόνη μου ό,τι φοράω ή πηγαίνω σε vintage μαγαζιά. Αυτή, λοιπόν, είναι η σχέση μου με τη μόδα.

G.: Ποια είναι η σχέση σου με το «Terror»;

Μ.Π.: Είμαι η εισαγγελέας. Το «Terror» είναι μία δίκη επί σκηνής, και το κοινό είναι οι ένορκοι που αποφασίζουν αν ο κατηγορούμενος είναι αθώος ή ένοχος. Οπότε έχουμε δύο διαφορετικά φινάλε, αναλόγως με το ποιος θα πείσει το κοινό με τα επιχειρήματά του - εγώ ως εισαγγελέας ή ο συνήγορος που τον υποδύεται ο πολύ αγαπημένος μου Γιάννης Στεφόπουλος. Παίζουν επίσης ο Αντώνης Αντωνάκος που κάνει τον μάρτυρα υπεράσπισης, η Φιόνα Γεωργιάδη ως μάρτυρας κατηγορίας και ο Νίκος Ορφανός στον ρόλο του προέδρου. Εχουμε και τον Γιώργο Σπάνια που κάνει τον κατηγορούμενο και είναι και γλυκούλης, οπότε τα κορίτσια τον συμπαθούν και τον αθωώνουν συχνά ενώ δεν πρέπει. (γελάει)

G.: Εσύ ως Μαριάννα τι θέση παίρνεις;

Μ.Π.: Ως Μαριάννα, επειδή είχα δει την παράσταση στο πρώτο ανέβασμα, είχα ψηφίσει το αντίθετο απ’ ό,τι υποστηρίζω τώρα ως εισαγγελέας. Κι αυτό ήταν πολύ προκλητικό στην αρχή των προβών, γιατί μπαίνοντας πιο βαθιά στο έργο νομίζω ότι αν το ξανάβλεπα θα ψήφιζα «ένοχος». Υπάρχουν τόσα κρίσιμα σημεία στη διάρκεια της παράστασης, τόσα «αν» που θα μπορούσαν να συμβούν ή να μη συμβούν.

G.: Στη ζωή σου σκέφτεσαι τα πιθανά «αν»;

Μ.Π.: Πιο μικρή ήμουν πιο παρορμητική. Μεγαλώνοντας τα ζυγίζω ένα τσικ παραπάνω. Είμαι και Ζυγός. (γελάει) Φοβάμαι μην κάνω κάτι ή δεν κάνω κάτι που μετά θα το μετανιώσω.

G.: Εχεις μετανιώσει για πράγματα που έκανες ή δεν έκανες;

Μ.Π.: Ελάχιστες φορές - και περισσότερο για πράγματα που δεν έκανα. Βασικά έχω μετανιώσει για τον τρόπο που λειτουργούσα όταν ήμουν πιο μικρή, γιατί ήμουν ακραία ντροπαλή και κλειστή, καθόλου επικοινωνιακή. Τώρα εκ των υστέρων διαπιστώνω ότι φαινόμουν σνομπ, ενώ ήταν η ντροπή μου που με έκανε να φαίνομαι έτσι. Και ξέρω ότι ακούγεται παράξενο που έγινα ηθοποιός, αλλά νομίζω ότι στους περισσότερους ηθοποιούς συμβαίνει αυτό. Το να ασχοληθούμε με την τέχνη αυτή πολλές φορές είναι η άμυνά μας και ο τρόπος μας να επικοινωνούμε με τους ανθρώπους, γιατί στην πραγματικότητα, στην κανονική ζωή, μας είναι δύσκολο. Με τον ρόλο γίνεσαι κάποιος άλλος.

G.: Ομως στο τραγούδι δεν γίνεσαι κάποιος άλλος.

Μ.Π.: Ναι, αυτό ήταν μεγάλη πρόκληση. (γελάει) Γιατί στο τραγούδι, που πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, είναι πιο δύσκολη η επικοινωνία στο live απ’ ό,τι σε ένα θεατρικό έργο.

G.: Σου έχει τύχει να κολλήσεις ποτέ; Στη σκηνή ή στο σανίδι;

Μ.Π.: Ποτέ και πουθενά. Και αυτό είναι το παράδοξο. Πραγματικά νιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου όταν είμαι on stage. Και καθώς μεγαλώνεις και γνωρίζεις τον εαυτό σου και τα εκφραστικά σου μέσα, ανοίγεις. Και το βλέπεις και πιο προκλητικά. Δηλαδή θες να πας και να σπάσεις αυτό το περίβλημα που μπορεί να είχες πιο παλιά.

G.: Κατευθείαν πήγες στη Δραματική του Εθνικού ή πέρασες και από άλλες σπουδές;

Μ.Π.: Κατευθείαν. Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός και τραγουδίστρια από μωρό. Τραγουδούσα πάρα πολύ καλά από μικρό παιδί. Δεν πίστευε κανείς όμως ότι θα το έκανα επάγγελμα γιατί ήμουν το παιδί που καθόταν πάντα στη γωνία. Μου έλεγαν στο τραπέζι «πες, βρε, ένα τραγουδάκι» κι εγώ έτρεχα στο δωμάτιό μου και έκλεινα την πόρτα. Ωστόσο βαθιά μέσα μου ήξερα ότι μέσα από αυτές τις δουλειές θα μπορούσα να βρω μια θέση και να υπάρχω.

G.: Επαγγελματικά ποιο ήρθε πρώτο;

Μ.Π.: Ηρθαν μαζί. Οταν ήμουν στο τρίτο έτος του Εθνικού τις νύχτες δούλευα στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων και τον Ψαραντώνη.

G.: Με την πρώτη μουσική συνεργασία δηλαδή έβαλες ψηλά τον πήχη και συνέχισες κι έτσι.

Μ.Π.: Τις συνεργασίες μου στη μουσική τις κρατάω σαν φυλαχτό, γι' αυτό έχω απορρίψει πολλές προτάσεις. Είχα αυτή την πολυτέλεια γιατί υπήρχε η υποκριτική για να βιοποριστώ. Στην υποκριτική μπαίνεις σε μια ροή. Κάνεις τη μια δουλειά, έρχεται η άλλη, σου προτείνουν πράγματα. Τη μουσική την έχω μέσα μου σαν κάτι που θέλω να το προστατεύσω. Μέχρι που ήρθε ο Θάνος (σ.σ.: Μικρούτσικος) που μου είπε με αυτόν τον σαρωτικό τρόπο του: «Δεν βλέπεις, βρε παιδάκι μου, ότι πρέπει να βουτήξεις πιο βαθιά στη μουσική;». Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, έκανα ξανά μαθήματα φωνητικής, γιατί μέχρι τότε είχα σπουδάσει κλασικό τραγούδι και ο Θάνος ήθελε άλλα πράγματα, λίγο πιο άγρια φωνητικά, και για δύο χρόνια απείχα εντελώς από το θέατρο και την τηλεόραση και ασχολούμουν αποκλειστικά με τη μουσική όπως μου ζήτησε. Από εκείνη τη μοναδική συνεργασία έχω κληρονομιά έναν υπέροχο δίσκο (σ.σ.: «Στην ομίχλη των καιρών», το 2017) και κάποια live που έγραψαν πολύ μέσα μου.

G.: Εχεις επόμενα μουσικά σχέδια;

Μ.Π.: Ναι, τώρα, που πέρασαν τόσα χρόνια, αποφάσισα ότι θέλω να ξανατραγουδήσω και να κάνω κάτι δικό μου. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, θα μπω στο στούντιο γιατί υπάρχουν κάποια κομμάτια που με ενδιαφέρουν πολύ.

G.: Ετοιμάζεις άλμπουμ δηλαδή;

Μ.Π.: Υπάρχουν δύο δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει κανείς στη δισκογραφία πια. Από τη μία είναι οι μεγάλες εταιρείες που σου λένε «βγάλε ένα single και βλέπουμε» και από την άλλη είναι οι αντάρτες, της λογικής «πάω μόνος μου, κάνω ό,τι θέλω, μπαίνω με τους φίλους μου σε ένα στούντιο, ηχογραφώ αυτά που μου αρέσουν και όπου πάει». Δεν έχω διαλέξει ακόμα δρόμο, αλλά νομίζω ότι θα κάνω το δεύτερο.

G.: Είσαι εσύ όμως τύπος του όπου πάει;

Μ.Π.: Οχι. Από μικρή ήμουν το καλό παιδί, το ήσυχο, που προσπαθούσε να μην ενοχλήσει και να μην παραβιάσει τους κανόνες. Ως έφηβη δεν έκανα ποτέ την επανάστασή μου. Νομίζω ότι προσπαθώ σιγά-σιγά να το σπάσω αυτό. Βαρέθηκα να είμαι συνέχεια το καλό παιδί.

info
«Eρωταs Φυγάς», ANT1, Πέμπτη-Παρασκευή, 21:00
«Terror», Θέατρο Βασιλάκου_Μαριάννα Τόλη, Δευτέρα-Τρίτη, 21:00