Δέσποινα Καμπούρη: Έχουν γίνει μεγάλα εγκλήματα στο όνομα του τηλεοπτικού ρεπορτάζ
21.03.202420:40
Ο κόσμος ούτε που νοιάζεται τι έχετε βάλει εσείς στο μυαλό σας για την επόμενη σεζόν ή τι συζητήσεις κάνουν τα υψηλόβαθμα στελέχη καναλιών, έγραψε ανάμεσα σε άλλα
H Δέσποινα Καμπούρη, με αφορμή διάφορα δημοσιεύματα που αφορούν στο τηλεοπτικό της μέλλον και το αν θα συνεχίσει ή όχι στην εκπομπή «Πάμε Δανάη!», έκανε μια μακροσκελή ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.
Ανάμεσα σε άλλα, εξέφρασε την άποψή της για τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ και τα όσα λέγονται και γράφονται, ενώ η χρονιά δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Η ίδια υποστήριξε ότι αυτά είναι θέματα που πρέπει να γίνονται ιδιωτικά και όχι στη δημόσια σφαίρα, ενώ ισχυρίστηκε ότι όλοι προσπαθούν να βγάλουν τίτλους για ειδήσεις με τίμημα τη συναδελφικότητα. Επίσης, επέκρινε τις άσχημες συμπεριφορές που εκτυλίσσονται στο τηλεοπτικό τοπίο, χωρίς όμως να αμελεί να αναφέρει ότι υπάρχουν και καλοί δημοσιογράφοι και έγκυρα ρεπορτάζ.
Αναλυτικά, έγραψε:
«Παρότι κουράζομαι οικτρά ως χρήστης να διαβάζω σεντόνια στο Instagram, κάποιες φορές διακατέχομαι από την ανάγκη να γράψω κατεβατά. Μάλλον μου λείπει η προηγούμενή μου ιδιότητα που μου επέτρεπε να γράφω ιστορίες περιγράφοντας χωρίς φόβο αλλά με πάθος, καθετί που με έλκυε ή με έθλιβε.
Με τα τηλεοπτικά μου παπούτσια βέβαια, θα μπορούσα να τα πω σε ένα «πέσιμο» (ας μιλήσουμε πλέον με όρους που καταλαβαίνουν όλοι) αλλά δυσκολεύομαι. Αυτές οι «συνεντεύξεις» μέσα από αυτοκίνητα μου φαίνονται άχαρες και αμήχανες. Κάποιες γίνονται χωρίς ατζέντα και προειδοποιητικά τηλεφωνήματα γιατί πάντα βρίσκεται ένα τηλεοπτικό πρόσωπο με φιλότιμο, που σταματάει και δεν προσπερνάει για να τιμήσει τον ρεπόρτερ που ξεροσταλιάζει. Το σέβομαι και το κατανοώ. Το έχω κάνει κι εγώ.
Αλλά με πιάνει ενοχικό με τα «συμφωνημένα» και δεν τα θέλω καθόλου. Ούτε να τα βλέπω ούτε να τα κάνω. Νιώθεις την πίεση να δώσεις τίτλο για να αποζημιώσεις την εκπομπή που θα σε παίξει κι αυτό εμένα μπορεί να με διαλύσει, γι’ αυτό συνήθως αντί «να τα πω», γίνομαι στρείδι. Αστεία πράγματα δηλαδή. Ερασιτέχνης. Και γι’ αυτό τις περισσότερες φορές που βλέπω κάμερα έξω από το στούντιο, την κάνω με ελαφρά από την πίσω πόρτα. Από δικό μου άγχος. Εγώ είμαι το πρόβλημα. Όχι οι εντιμότατοι ρεπόρτερς που με όσα τους έχουν σούρει τελευταία θα έπρεπε πλέον να παίρνουν βαρέα και ανθυγιεινά. (Το εννοώ).
Και κάπως έτσι σήμερα θα τα γράψω αφού δυσκολεύομαι να τα πω. Γιατί δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πώς γίνεται ένας συνάδελφος να κοιτάζει την κάμερα (straight through που έλεγε και ο Ζαμπέτας) και να λέει με βεβαιότητα ποιοι θα αντικαταστήσουν ποιους από Σεπτέμβρη. Τα κρίσιμα σημεία είναι δυο: Α. Αυτό γίνεται δημόσια (και όχι ιδιωτικά που ο καθένας μπορεί να πει ό,τι του κατέβει με τους φίλους του και τους συνεργάτες του), άρα σκοπό έχουν να επηρεάσουν καταστάσεις και να δημιουργήσουν κλίμα που κάποιους θα τους ευνοήσει και κάποιους άλλους θα τους φέρει σε πολύ δύσκολη θέση. Β. Η σεζόν τρέχει, είμαστε ακόμα στον αέρα, παλεύουμε καθημερινά, αλλά υπάρχουν κάποιοι που είναι παγερά αδιάφοροι απέναντι σε αυτή τη συνθήκη. Δηλαδή μηδέν ενσυναίσθηση απλά για να δημιουργήσουμε θέμα και να αναπαραχθούμε από τα sites και την τηλεόραση (στα sites και την τηλεόραση). Πάγια τεχνική.
Υπάρχουν λοιπόν επαγγελματίες της τηλεόρασης και των περιοδικών που πρέπει να ενημερώσουν το κοινό τους ότι στη συγκεκριμένη ζώνη, στην Χ εκπομπή που αυτή τη στιγμή 4, 14, 54 εργαζόμενοι αγωνίζονται καθημερινά, θα πάει κάποιος άλλος μαζί με κάποιους άλλους γιατί μάλλον οι προηγούμενοι (δηλαδή οι παρόντες) απέτυχαν. Αλλιώς ποιος ο λόγος να αντικατασταθούν; Ή να… «ολοκληρώσουν τον κύκλο τους»; (sic). Το τέλος της λογικής. Ή αλλιώς το «τηλεοπτικό ρεπορτάζ» όπως κάποιοι το εννοούν. (Όχι όλοι).
Έχουν γίνει μεγάλα εγκλήματα στο όνομα του «τηλεοπτικού ρεπορτάζ». Είναι σαν την άδικη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει, ανάλογα πάντα με τη… συμβατότητα του δότη και του παραλήπτη των πληροφοριών. Και κάπου εκεί η συναδελφικότητα πάει σύννεφο. Ξέρετε γιατί; Γιατί ο κόσμος «πρέπει να μάθει την αλήθεια».
Ας γελάσω δυνατά. Ο κόσμος ούτε που νοιάζεται τι έχετε βάλει εσείς στο μυαλό σας για την επόμενη σεζόν ή τι συζητήσεις κάνουν τα υψηλόβαθμα στελέχη καναλιών. Τι στο καλό έγινε; Γιατί γίναμε ζούγκλα; Αφού όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Την ίδια δουλειά κάνουμε. Τις ίδιες αγωνίες περνάμε. Γιατί πρέπει ο ένας να βγάζει το μάτι του άλλου; Γιατί αυτό θα πρέπει να γίνεται δημόσια; Ποιον σκοπό εξυπηρετεί; Αλήθεια ρωτάω. Πώς μπορεί κάποιος να μιλήσει με βεβαιότητα για αντικαταστάσεις ανθρώπων, κοψίματα εκπομπών, μονοψήφια «καταραμένα» νούμερα που «καταστρέφουν καριέρες», δημόσια και απρόκλητα όσο υπάρχουν άνθρωποι σε αυτά τα πόστα που ακόμα εργάζονται καθημερινά;
Με τρομάζει ως σκέψη. Με τρομάζει γι’ αυτό που γινόμαστε. Και δυστυχώς κάποιοι τελευταίοι ρομαντικοί που μείναμε, δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε την τηλεόραση που τόσο αγαπάμε, όταν όλοι την κατηγορούν για αυτοαναφορικότητα (αυτή η λέξη τρεντάρει τελευταία), τρασαδούρα και βυσματοσύνη. Δε θα έχουμε πια επιχειρήματα. Τα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ. Και να μου υπενθυμίζω κάθε τόσο, πως για όσο κάνω αυτή τη δουλειά που εμπεριέχει άποψη και σχολιασμό ανθρώπων και καταστάσεων, θα αφήνω ανέγγιχτα τα «απαγορευμένα» μου. Γιατί όλοι έχουμε τα δικά μας όρια και τα δικά μας «απαγορευμένα».
ΥΓ: Πόσο μου είχε λείψει το γράψιμο. Ίσως του χρόνου αν δε βρω δουλειά στην τηλεόραση (κάποιοι μάλλον ήδη το γνωρίζουν) -ίσως λέω- να ξαναγίνω blogger…
ΥΓ: Υπάρχουν εξαιρετικοί δημοσιογράφοι που υπηρετούν το τηλεοπτικό ρεπορτάζ με αλήθεια, εγκυρότητα και σεβασμό στα πρόσωπα. Το τσουβάλιασμα δεν έκανε ποτέ καλό σε κανέναν και σε τίποτα».