Αντιγόνη Φρυδά: Το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε η ηθοποιός, η Νέα Υόρκη και το «Ναυάγιο»

Οσο παράδοξο κι αν ακούγεται, αν λάβει κανείς υπόψη τα 13 χρόνια επαγγελματικής πορείας της, αυτή ήταν η πρώτη φωτογράφηση της Αντιγόνης Φρυδά.

Με σπουδές στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, από την οποία είχε αποφοιτήσει πρώτη, σεμινάριο υποκριτικής στο Studio of Acting της Στέλλα Αντλερ στη Νέα Υόρκη, μαθήματα φλάουτου, κλασικού τραγουδιού και χορού και -καταχωνιασμένα στο συρτάρι της- ένα πτυχίο από τη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών και ένα μεταπτυχιακό στη Φιλοσοφική, είχε επιλέξει από την αρχή να ενταχθεί σε πειραματικές θεατρικές ομάδες και να συμμετέχει σε μάλλον δύσκολα για τους πολλούς projects που ανέβαιναν σε χώρους όπως το Εθνικό Θέατρο, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το ΚΠΙΣΝ και το Μέγαρο Μουσικής.

Εξίσου παραδόξως με τη ροπή της προς τις ψαγμένες performances που εξερευνούν και διευρύνουν τα όρια της τέχνης, η Αντιγόνη είναι ένα φωτεινό και εξωστρεφές πλάσμα με εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ και αξιοσημείωτη ζωντάνια, ένα κορίτσι που δεν μπορείς παρά να συμπαθήσεις ακαριαία - κυρίως όταν σου μιλάει για τις εμπειρίες της ως φρέσκια μητέρα και σύζυγος και για τη συνειδητοποίησή της ότι τελικά έχει πλάκα να φωτογραφίζεσαι ως άτομο και όχι ως μέρος μιας ομάδας. Ας όψεται ο ρόλος της Δήμητρας στη σειρά του MEGA «Το Ναυάγιο».

GALA: Γιατί επέλεξες να παίζεις σε εναλλακτικές παραστάσεις;
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΦΡΥΔΑ: Εχοντας τελειώσει τη σχολή του ΚΘΒΕ και με όλη την αντισυμβατικότητα των νιάτων, το θεωρούσα τρομερή οπισθοχώρηση στις σπουδές και στη θεατρική παιδεία μου το να παίζω σε συμβατικά έργα και συμβατικούς ρόλους. Ενιωθα ότι δεν ήταν αυτό που λαχταρούσα. Ηθελα να πειραματίζομαι και να εξελίσσομαι ως καλλιτέχνις χωρίς να κάνω συμβιβασμούς.

G.: Στη Νέα Υόρκη πώς βρέθηκες;
Α.Φ.: Επειδή είχα τελειώσει πρώτη στην τάξη μου στο Κρατικό, είχα κερδίσει ένα χρηματικό έπαθλο, το οποίο επένδυσα σε ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσω το σεμινάριο της Στέλλα Αντλερ. Λάτρεψα τη Νέα Υόρκη γιατί σου δίνει την αίσθηση ότι όλα είναι πιθανά, ότι μπορεί να σου συμβούν τα πάντα. Τότε ήμουν πολύ πιτσιρίκα, ήταν και πρόσφατο το «Sex and The City», και κυκλοφορούσα στους δρόμους με κάτι τακούνια -τώρα τα θυμάμαι και απορώ πώς περπατούσα- και φαντασιωνόμουν ότι ήμουν η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ. Και η αλήθεια είναι ότι με είχαν σταματήσει στον δρόμο και μου είχαν προτείνει να φωτογραφηθώ για το εξώφυλλο ενός περιοδικού που το έλεγαν «Lucky», γιατί προφανώς ήμουν πολύ εξωτική για τα αμερικανικά δεδομένα. Φυσικά και δεν δέχτηκα, καθώς προερχόμουν από μια σημαντική θεατρική παιδεία που είχε ως μότο το «μόνο σκληρή δουλειά» γιατί τα υπόλοιπα ήταν πολύ ναρκισσιστικά για να ανήκουν στο επάγγελμα ενός ταπεινού καλλιτέχνη.

G.: Και πώς η ταπεινή καλλιτέχνις αποφάσισε να ενδώσει στην τηλεόραση;
Α.Φ.: Οσες φορές με είχαν πάρει τηλέφωνο ήμουν πάντα αρνητική. Μετά όμως από μια σοβαρή περιπέτεια υγείας που πραγματικά με τρόμαξε, έτυχε να μου τηλεφωνήσει η Ηρώ Γάλλου, στην οποία είμαι τρομερά ευγνώμων γιατί μου άνοιξε αυτή την πόρτα που τη θεωρούσα επονείδιστη, και βρέθηκα να παίζω στον «Ηλιο», που ήταν και καθημερινό. Για μένα είναι τεράστια πρόκληση να βγάλεις ό,τι έχεις σκεφτεί για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι μια κι έξω, χωρίς να έχεις αυτά τα μεγάλα μεγέθη που υπάρχουν στο θέατρο. Ηταν τρομερή εμπειρία.

G.: Την οποία επαναλαμβάνεις φέτος με τη σειρά «Το Ναυάγιο».
Α.Φ.: Και σε αυτό υπήρχε πολύ καλό timing. Ημουν φρέσκια μαμά, δεν ήθελα να δεσμευτώ με κάποια θεατρική παράσταση, ήθελα να κάνω κάτι που να μην έχει μεγάλες απαιτήσεις από άποψη χρόνου. Μου άρεσαν επίσης τρομερά η ιστορία, το καστ, αλλά και η παραγωγή είναι εξαιρετική.
Εχω την τύχη να είμαι σε μια σειρά που παίζει με καλλιτεχνικούς όρους, που δείχνει σεβασμό στους ηθοποιούς, προσοχή στις λεπτομέρειες και φροντίδα στην εικόνα. Είναι πολύ ωραία η συνθήκη.

G.: Τι σχέση έχεις με τη Δήμητρα, τον χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Α.Φ.: Οταν ήμουν μικρή έκανα σενάρια στα οποία μονίμως έπρεπε να παλεύω για την επιβίωσή μου. Η Δήμητρα ενσαρκώνει ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των φόβων μου. Μου φέρνει στο μυαλό γυναίκες από το κοντινό μου περιβάλλον που τις έχω δει να λειτουργούν έτσι, δηλαδή υπό το κράτος του φόβου. Και επίσης είναι ένας άνθρωπος που λόγω των οικογενειακών συνθηκών της στερήθηκε την ευκαιρία να ζήσει πράγματα που κανονικά χαίρονται όλοι. Είναι ένα κορίτσι που δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να αναρωτηθεί «εγώ θα ερωτευτώ, θα παντρευτώ, θα κάνω παιδιά;». Και σε αυτό μου θυμίζει λίγο εμένα που μέχρι πρόσφατα δεν φανταζόμουν καν ότι θα μου συνέβαιναν τέτοια πράγματα.

G.: Ηταν, δηλαδή, πολύ συμβατικές συνθήκες για σένα ο γάμος και η μητρότητα;
Α.Φ.: Δεν πίστευα ότι θα μου συμβούν ποτέ. Γενικώς στη ζωή μου όλα τα κανονικά πράγματα που κάνουν οι άλλοι δεν πίστευα ότι θα συμβούν και σε μένα. Οταν, ας πούμε, απέκτησα δικό μου αυτοκίνητο και ήταν το πρώτο μου περιουσιακό στοιχείο ένιωσα ότι απέκτησα την πρώτη μου σταθερά. Γιατί μεγάλωσα με έναν τρόπο που δεν θεωρούσα δεδομένο τίποτα. Και τώρα μου συμβαίνουν όλα τα συμβατικά. Απέκτησα δικό μου σπίτι, παντρεύτηκα και έκανα παιδί. Είναι πράγματα που δεν τα περίμενα και είναι πάρα πολύ ωραία. Αισθάνομαι τρομερά ευγνώμων και πολύ τυχερή, κυρίως γιατί ήταν πράγματα που δεν είχα ονειρευτεί.

G.: Τι σε έκανε να αλλάξεις γνώμη;
Α.Φ.: Η σοβαρή περιπέτεια υγείας που σου είπα. Εκείνη την εποχή έτρεχα τέσσερα διαφορετικά projects ταυτόχρονα, όπως έκανα πάντα δηλαδή, και λόγω φόρτου εργασίας δεν πρόσεξα κάποιο πρόβλημα υγείας και επιδεινώθηκε. Εμεινα δέκα μέρες στο νοσοκομείο. Συμβαίνει λοιπόν αυτή η παύση και σκέφτομαι ότι προφανώς κάνω κάτι τρομερά λάθος. Δεν μπορεί να δουλεύω τόσο πολύ για να έχω μια σχετική οικονομική άνεση και να φτάνω τον οργανισμό μου σε τέτοιο σημείο. Θα πρέπει να υπάρχει και άλλος τρόπος για να κάνω αυτό που αγαπάω και ότι, τέλος πάντων, μου αξίζει μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Και η επόμενη σκέψη ήταν ότι αν πέθαινα την επόμενη μέρα, τι θα ήθελα να έχω κάνει, τι να έχω ζήσει. Θα ήθελα, λοιπόν, να έχω ένα παιδί και να παντρευτώ. Με τον σύντροφό μου ήμασταν μαζί οχτώ χρόνια. Παντρευτήκαμε σε στενό κύκλο στην Κρήτη και τον επόμενο χρόνο έμεινα έγκυος στην κόρη μας.

G.: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Α.Φ.: Τα γυρίσματα του «Ναυαγίου» τελειώνουν τον Ιούνιο και μετά δεν έχω κανονίσει τίποτα για το καλοκαίρι. Είχα δυο-τρεις προτάσεις, αλλά αρνήθηκα γιατί θέλω να είμαι με την κόρη μου. Αλλάζει τόσο γρήγορα και νιώθω ότι δεν θέλω να χάσω τίποτα. Για του χρόνου ξέρω ότι θα είμαι σε μια παράσταση στο Εθνικό, ενώ τώρα θα κάνω κι ένα ταινιάκι μικρού μήκους που θα το γυρίσει ο Στράτος Κούβελας και παίζουμε εγώ και ο Χάρης Φραγκούλης, ένας ηθοποιός που εκτιμώ πολύ. Κάνω επίσης πρόβες για ένα work in progress που γίνεται στο πλαίσιο του Onassis AiR Residency με τη Γιώτα Αργυροπούλου.

G.: Πάλι κάνεις αρκετά projects μαζί.
Α.Φ.: Ναι, απλά είναι τόσο όσο. Δεν μου παίρνουν τόσο χρόνο.

G.: Νιώθεις ότι βαλτώνεις αν δεν κάνεις πολλά πράγματα μαζί;
Α.Φ.: Ακριβώς αυτό. Αν δεν κάνεις πράγματα για να προχωράς την τέχνη σου, απλά δεν εξελίσσεσαι.

G.: Σε τι φάση είσαι τώρα;
Α.Φ.: Είμαι σε μια φάση που λέω ότι όλα έγιναν με τον τρόπο που έπρεπε να γίνουν. Και αισθάνομαι ότι είμαι στην αρχή υπέροχων καινούριων πραγμάτων.