Η Μέγκαν Φριντλάντερ, δημιουργός ενός δημοφιλούς blog για την αείμνηστη σταρ, πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο «Audrey Hepburn in Paris», ένα λεύκωμα με σπάνιες φωτογραφίες και ανέκδοτες ιστορίες από τη ζωή του ινδάλματός της στην πιο αγαπημένη της πόλη στον κόσμο
Η Μέγκαν Φριντλάντερ θαυμάζει την Οντρεϊ Χέπμπορν από τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι. Μεγαλώνοντας, ο θαυμασμός της επεκτάθηκε στο δημοφιλές blog Rare Audrey Hepburn, με σπάνιες φωτογραφίες και ενδιαφέρουσες πληροφορίες τις οποίες συλλέγει εδώ και χρόνια ψαχουλεύοντας ακούραστα παλιές εφημερίδες και σκονισμένα περιοδικά. Το όνειρό της ήταν να γράψει ένα βιβλίο για το λατρεμένο της είδωλο. Το έκανε πραγματικότητα με τη βοήθεια του Λούκα Ντότι, γιου της Οντρεϊ και συγγραφέα των βιβλίων «Audrey in Rome» και «Audrey at Home». Το «Audrey Hepburn in Paris» της Φριντλάντερ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις HarperCollins, μέσα από άγνωστες ιστορίες και περισσότερες από 200 φωτογραφίες, στην πλειονότητά τους ανέκδοτες, ρίχνει φως στις μέρες και τις νύχτες της αείμνηστης σταρ στην πόλη που είχε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά της.
GALA: Τι είναι αυτό που θαυμάζεις περισσότερο στην Οντρεϊ Χέπμπορν;
ΜΕΓΚΑΝ ΦΡΙΝΤΛΑΝΤΕΡ: Δεν ξέρω αν υπάρχει μια συγκεκριμένη πλευρά της που να θαυμάζω περισσότερο. Στην επιφάνεια ήταν γοητευτική, όμορφη και κομψή, αλλά πίσω από την αιθέρια όψη της ήταν μια δυνατή και ανθεκτική γυναίκα που δεν φοβόταν να δείξει ότι είναι ευάλωτη. Ηταν αυτά τα χαρακτηριστικά της που με εντυπωσίασαν από νεαρή ακόμα ηλικία. Μεγάλωσα με τις ταινίες της γιατί η μητέρα μου είναι μεγάλη θαυμάστριά της.
Ακόμα και σήμερα θυμάται πόσο είχε μαγευτεί με τη διαφήμιση της Οντρεϊ για το άρωμα L’ Inherit του Givancy (σ.σ.: το 1957).
Η Μέγκαν Φριντλάντερ
G.: Το blog Rare Audrey Hepburn είναι για σένα ένα χόμπι ή σκοπός ζωής;
Μ.Φ.: Ξεκίνησε ως χόμπι, αλλά εξελίχτηκε σε σκοπό ζωής. Η Οντρεϊ αντιπροσωπεύει όλους τους τομείς που με ενδιαφέρουν: μόδα, φωτογραφία, σχέδιο, τέχνη, μουσική, χορό, ταξίδια, ταινίες, κηπουρική και παλιό Χόλιγουντ. Με τη βοήθεια των ταινιών και των βιβλίων μπορούσα να ζήσω νοερά μέσω της Οντρεϊ. Είτε ήταν στο Παρίσι με τον Κάρι Γκραντ ή τον Φρεντ Αστέρ είτε στο ατελιέ του Ζιβανσί με την Νταϊάνα Βρίλαντ και τον Ρίτσαρντ Αβεντον, η ζωή της ήταν ένας κόσμος μέσα στον οποίο μπορούσα να δραπετεύσω. Ηθελα το blog μου να προσφέρει χαρά και να δίνει έμπνευση ακόμα κι αν το ακολουθούσαν δέκα άτομα. Η Οντρεϊ μου πρόσφερε πολλή χαρά και αν μπορούσα να μεταδώσω αυτή τη ζεστασιά και σε άλλους, η αποστολή μου θα είχε πετύχει.
G.: Πώς από το blog πέρασες στη συγγραφή;
Μ.Φ.: Οταν το ξεκίνησα, το 2010, στην αρχή ανέβαζα σπάνιες φωτογραφίες της που είχα μαζέψει τα προηγούμενα χρόνια, αλλά όσο το blog αποκτούσε δημοτικότητα, ξεκίνησα να γράφω απόψεις και αναλυτικές λεζάντες για τη ζωή και τα ενδιαφέροντά της. Πάντα ονειρευόμουν να γράψω ένα βιβλίο για εκείνη και χάρη στον γιο της Λούκα Ντότι αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Στην ουσία αυτό το βιβλίο είναι πνευματικό παιδί του. Μετά την επιτυχία των δύο προηγούμενων βιβλίων του, οι εκδόσεις HarperCollins ενδιαφέρονταν για μια τρίτη έκδοση. Ο Λούκα γνώριζε το website μου από το 2011, όταν δούλευε το πρώτο του βιβλίο. Μέσα στα επόμενα χρόνια συνεργαστήκαμε σε διάφορα projects και γίναμε φίλοι. Το 2020 μου τηλεφώνησε για να μου ζητήσει να γράψω ένα βιβλίο για τη μητέρα του στο Παρίσι και φυσικά άδραξα την ευκαιρία. Μου είπε ότι ήθελε να γράψω το βιβλίο ως δημοσιογράφος που κατέγραφε κάθε κίνηση της Οντρεϊ όποτε επισκεπτόταν το Παρίσι. Παρότι είχα μια μεγάλη συλλογή από παλιά περιοδικά που συγκέντρωνα εδώ και 15 χρόνια, γι’ αυτό το βιβλίο χρειάστηκε να σκάψω βαθιά στα αρχεία για να βρω άρθρα και συνεντεύξεις σε περιοδικά και παλιές εφημερίδες για την Οντρεϊ και το Παρίσι. Σχεδόν διπλασίασα τη συλλογή μου. Ευτυχώς είχα τη βοήθεια των φίλων μου. Καθόμασταν όλοι μαζί και μεταφράζαμε άρθρα από τα γαλλικά, τα ιταλικά, τα δανέζικα, τα ισπανικά, τα γιαπωνέζικα κ.λπ. Στο τέλος όμως αποζημιώθηκα για όλα αυτά τα ξενύχτια. Εμαθα τόσα πολλά για την Οντρεϊ και τη ζωή της στο Παρίσι.
G.: Ποιοι άνθρωποι που τη γνώριζαν σε βοήθησαν στην έρευνα;
Μ.Φ.: Δυστυχώς, οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί της έχουν αποβιώσει, αλλά ήμουν τυχερή που είχα τον Λούκα ως βασική πηγή. Επικοινωνούσαμε σχεδόν καθημερινά αυτά τα τέσσερα χρόνια, του έστελνα το προσχέδιο από κάθε κεφάλαιο και εκείνος μου τα επέστρεφε με σημειώσεις για τη μητέρα του που μόνο ο γιος της θα μπορούσε να γνωρίζει. Ηταν σαν να είχα πρόσβαση στις πιο μύχιες σκέψεις της Οντρεϊ. Δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω αυτό το βιβλίο χωρίς εκείνον. Ηρθα επίσης σε επαφή με την Τζάνις Μπλακσλέτζερ, την παραγωγό του «Gardens of the World with Audrey Hepburn» (σ.σ.: του 1993), η οποία με προμήθευσε με δεκάδες κείμενα και βίντεο από τη σειρά. Ηταν θεόσταλτη. Πριν τη γνωρίσω είχα μόνο ένα βίντεο και μια προσευχή. Είχε μάλιστα τη γενναιοδωρία να μου δώσει όλες τις φωτογραφίες της Οντρεϊ σε κήπους στο Παρίσι που έχω βάλει στο βιβλίο. Ενας από τους πρώτους ανθρώπους που προσέγγισα ήταν μία από τις πιο αγαπημένες φίλες της Οντρεϊ, η Ντόρις Μπρίνερ (σ.σ.: σύζυγος του Γιουλ Μπρίνερ). Οταν μιλήσαμε δεν μπορούσε να ανακαλέσει καμία ανάμνηση με εκείνη και την Οντρεϊ στο Παρίσι, αλλά μου διηγήθηκε ωραίες ιστορίες από τα ταξίδια τους στη Ρώμη και την Ελβετία. Αυτά που μου είπε, όμως, ήταν πολύτιμα: περιέγραψε τη φίλη της ως ευγενική, συμπονετική και καλόκαρδη, με εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ. Τα λόγια της επηρέασαν τον τρόπο με τον οποίο έγραψα για την Οντρεϊ στο βιβλίο.
G.: Ανακάλυψες κάτι καινούριο για εκείνη όσο το έγραφες;
Μ.Φ.: Οταν ξεκινήσαμε με τον Λούκα να μιλάμε για το βιβλίο, ανησυχούσε ότι δεν θα βρίσκαμε αρκετές ιστορίες για να γεμίσουμε τις σελίδες του. Μου υπενθύμισε ότι η μητέρα του δεν είχε ποτέ δικό της σπίτι στο Παρίσι. Απογοητεύτηκα λίγο όταν το άκουσα. Αλλά σύντομα θα ανακάλυπτα ότι για εκείνη το Παρίσι δεν ήταν το σπίτι της, ήταν ο παιχνιδότοπός της. Παρότι είχε μόνιμη σουίτα στο «HÔtel Raphaël» και ένα αρχοντικό που νοίκιαζε στα 60s, αυτή την πόλη δεν την είχε θεωρήσει ποτέ ως τόπο μόνιμης κατοικίας. Για την Οντρεϊ το Παρίσι ήταν συνδεδεμένο με τη διασκέδαση και την απόδραση από την καθημερινότητα. Εκεί είχε γυρίσει εφτά ταινίες, πήγαινε στις Eβδομάδες Mόδας, πόζαρε για φωτογραφήσεις και συχνά απολάμβανε τη νυχτερινή ζωή μαζί με τους στενούς φίλους της, όπως ο Ιμπέρ ντε Ζιβανσί, η Καπισίν και οι Ρότσιλντ. Ηταν σημαντικό για την Οντρεϊ να δημιουργήσει ένα διαχωριστικό ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική ζωή της. Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν είχε σταματήσει να δουλεύει, ξεκινώντας από το μπαλέτο και το μόντελινγκ, για να συνεχίσει με τις παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ και τις μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές. Είχε ελάχιστο χρόνο για να ξεκουράζεται. Νομίζω ότι για τη δική της ψυχική υγεία ήταν απαραίτητο να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια ήσυχη ζωή στην Ελβετία και τη Ρώμη, όπου μπορούσε να εστιάσει στην οικογένειά της, στα κατοικίδιά της και τους κήπους της. Στο Παρίσι όμως μπορούσε να είναι η Οντρεϊ Χέπμπορν, η λαμπερή γυναίκα που όλοι γνωρίζουμε και θαυμάζουμε.
info Το βιβλίο «Audrey Hepburn in Paris» της Meghan Friedlander κυκλοφορεί από τις εκδόσεις HarperCollins, harpercollins.com
