Γεωργία Μεσαρίτη: H αγαπημένη κόρη της τηλεόρασης και της σκηνής

Συμφωνήσαμε να έρθει με την ανατολή του ηλίου, πολύ πριν από τους φοιτητές, στο κτίριο της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών για τη φωτογράφηση. Σημείο συνάντησής μας, η θρυλική εριουργία του 1922 που σήμερα είναι το φυτώριο των εικαστικών του μέλλοντος και αποδείχτηκε ένα περιβάλλον γνώριμο για αυτήν. Στις 7 π.μ. βρίσκεται μπροστά στην είσοδο, ντυμένη απλά με ένα τζιν, πουλόβερ και μπαλαρίνες.

Το πρόσωπό της είναι απαλλαγμένο από μακιγιάζ, εκτός από ένα ελαφρύ eyeliner σαν μόνη οπτική σύνδεση με το look της επαγγελματικής ζωής της. Εκείνο το πρωί το περάσαμε ανάμεσα σε αγάλματα από πηλό, εκμαγεία, καλούπια και γύψους. Κάθε γωνιά μάς αποκάλυπτε και από ένα άλλο έργο εκκολαπτόμενου καλλιτέχνη, σαν να βρισκόμασταν μέσα σε πίνακα του Μάουριτς Κορνέλις Εσερ. Πανέμορφη και με μια αύρα αθωότητας μέσα στο κατάλευκο περιβάλλον από σκόνες γύψου, τα μάγουλά της έδειχνα πιο ροζ και τα χείλη της κοραλένια.

Από παιδί είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες. Θυμάται τον εαυτό της να ζωγραφίζει και να φτιάχνει κατασκευές. «Είχα άμετρη φαντασία, ήμουν συνέχεια λερωμένη με μπογιές και πηλό. Εδώ αισθάνομαι σαν να ξυπνούν μνήμες από την παιδική μου ηλικία, νιώθω πολύ οικεία εδώ. Με την παρέα μου ερχόμαστε στις εκθέσεις των διπλωματικών εργασιών.

Και γι’ αυτό ευθύνεται ο εικαστικός και καθηγητής μου Αντώνης Βολανάκης, o οποίος μου κέντρισε το ενδιαφέρον ώστε να ψάξω για όσα η τέχνη μάς προσφέρει μέσα από όλες τις εκφάνσεις της. Επλασε τις αισθητικές μου αξίες πολύ νωρίς. Μέσα από αυτή τη μαθητεία μου εκτίμησα την Arte Povera, έμαθα να διαβάζω ποίηση».

Η Γεωργία Μεσαρίτη αρχικά δεν σπούδασε Υποκριτική. Η πορεία της άρχισε πρακτικά, ίσως και γι’ αυτά τα προτερήματα την κυνηγούν οι παραγωγές. «Είμαι ευέλικτη, αλλά έχω και εμπιστοσύνη ότι όλα θα λειτουργήσουν με το μέρος μου σε βάθος χρόνου. Γνώριζα ότι θα γίνω ηθοποιός πριν καν μπω στη σχολή των Οικονομικών Επιστημών στο ΑΠΘ. Οταν τελείωσα τις σπουδές, μπήκα με εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Εξαρχής στόχος μου ήταν η υποκριτική. Οσο σπούδαζα οικονομικά, η ανάγκη μου να γίνω ηθοποιός μεγάλωνε τόσο που μου έδωσε τεράστια ώθηση όταν ξεκίνησα. Επεσα κυριολεκτικά με τα μούτρα!», περιγράφει.

Εχει την ωριμότητα να αντιληφθεί ότι ο ηθοποιός βοηθάει τον κόσμο που έρχεται στο θέατρο να χαμογελάσει ή να νιώσει λιγότερο μόνος. «Είναι σημαντική πράξη φροντίδας η αγάπη του ηθοποιού για το κοινό. Τα περισσότερα μονά εισιτήρια κόβονται τα Χριστούγεννα. Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να γίνεσαι η συντροφιά σε έναν άνθρωπο χωρίς καν να τον γνωρίζεις προσωπικά. Στο “Unfriend” φέτος, ο κόσμος γελάει πολύ και αυτή είναι η ανταμοιβή μας. Σε ταραχώδεις καιρούς όπως τώρα, πρέπει να εξασκήσουμε τη φροντίδα για τους άλλους».

Ποιo είναι το μυστικό της επιτυχίας της στο να πλάθει χαρακτήρες; Είναι ένα βάρος, μια ευθύνη ή ένα απελευθερωτικό και ευχάριστο κομμάτι της ζωής της; «Είναι ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Είναι απελευθερωτικό να δημιουργείς έναν χαρακτήρα χωρίς να βιώνεις συνέπειες των πράξεών του, από την άλλη είναι ευθύνη σου να τον αντιμετωπίσεις με σεβασμό που απαιτεί μελέτη για να τον παραδώσεις στο κοινό σου χωρίς απόκλιση από την αλήθεια για να μπορεί να συνδεθεί».

Μέχρι τις 28 Απριλίου την απολαμβάνουμε στη θεατρική κωμωδία «Unfriend», στον Νέο Ακάδημο, και η ίδια μιλάει ενθουσιασμένη για τη διασκεδαστική εμπειρία της πρωτότυπης ακρόασης από τον σκηνοθέτη της Αντώνη Γαλέο. Θα αναφερθεί όμως και στον Σπύρο Παπαδόπουλο, αφού στο πλάι του έκανε το ντεμπούτο της στην τηλεόραση, ως κόρη του, στη σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι» που προβάλλει η ΕΡΤ1. «Ανθρωποι γλυκύτατοι και μια αγκαλιά μεγάλη για όλους μας. Είμαι κάτι παραπάνω από ευγνώμων που δουλεύω με τόσο αξιόλογους επαγγελματίες», επισημαίνει.

Αναρωτιέμαι αν η επαγγελματική επιτυχία αρκεί για να κάνει ευτυχισμένο το νεαρό κορίτσι που έχω απέναντί μου και που διόλου δεν αγαπά το χαζολόγημα. «Οι ανάγκες μου είναι πάντα η προτεραιότητά μου. Πιστεύουμε πως για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να πετύχουμε κάτι τεράστιο, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Η ευτυχία μου μετριέται από μικρές στιγμές. Το να είμαι στη σκηνή και αντίστοιχα στο σετ και να δουλεύω είναι μέρος τους. Επιτυχημένος άνθρωπος για μένα είναι αυτός που κάνει ό,τι αγαπάει», εξηγεί και είναι τόσο ξεκάθαρη που τη θαυμάζω.

Οταν η κουβέντα μας πηγαίνει στη γενέτειρά της, τη Λάρνακα, χαμογελά με νοσταλγία. «Θα ήθελα να μοιράζομαι την καθημερινότητα με τους δικούς μου. Αντεπεξέρχομαι σε οτιδήποτε συμβεί μόνη μου, αλλά υπάρχουν στιγμές που νιώθω ευάλωτη και η φυσική παρουσία τους θα ήταν βάλσαμο». Μετά μου λέει πόσο της αρέσει να διαβάζει. Αυτή την περίοδο το «Brandy sour», δηλαδή την ιστορία του κοσμοπολίτικου εμβληματικού και βιωματικά φορτισμένου ξενοδοχείου «Λήδρα Πάλας», συμβόλου της ταραχώδους ιστορίας της Κύπρου. «Είναι μια αφήγηση του ψυχορραγήματος της γης μας», σχολιάζει.

Εξερευνά παρομοίως και την πρωτεύουσα όπου ζει. «Η Αθήνα έχει απίστευτες ιστορίες. Περπατάω από τον Βοτανικό ως τους κήπους της Γαλλικής Σχολής στη Σίνα, ιχνηλατώ στίγματα του παρελθόντος στα ονόματα των δρόμων, επινοώ ιστορίες. Ομως αγωνιώ να ανακαλύψω νέους τόπους, γεμάτους κόσμο, όπως οι όχθες του Παρισιού και το Βίλατζ της Νέας Υόρκης ή η Δυτική Ακτή του Ατλαντικού, γι’ αυτό σχεδιάζω ταξίδι τον Απρίλιο, μόλις τελειώσουν τα γυρίσματα. Γιατί δεν δουλεύεις μόνο στη σκηνή αλλά και όταν ταξιδεύεις, όταν κάνεις διακοπές και ονειρεύεσαι».