Γουίλ Ρόμπερτς: Ο σταρ του Χόλιγουντ από την Κάρπαθο που έπαιξε στο «Oppenheimer»
05.05.202409:58
Ο ηθοποιός βρίσκεται στην Αθήνα για γυρίσματα και αποκαλύπτει πως μπορεί να μην μιλάει ελληνικά, αλλά λατρεύει τη σπανακόπιτα και οργανώνει σουβλάκι πάρτυ για τους φίλους του στις ΗΠΑ
Μπορεί με τον ρόλο του στην τελευταία ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν «Oppenheimer», που κατέκτησε επτά Οσκαρ, να τον έμαθε όλος ο πλανήτης, όμως ο βραβευμένος ηθοποιός και κάτοχος δύο ρεκόρ Γκίνες, Γουίλ Ρόμπερτς, εργάζεται πάνω από 35 χρόνια στον χώρο του θεάματος.
«Για πολύ καιρό προσέφερα στο κοινό υπερθεάματα κάνοντας μαγικά. Αυτά με έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στις ΗΠΑ, σε τέτοιο βαθμό ώστε όλες μου οι παραστάσεις να είναι sold out. Προσπαθώντας να αξιοποιήσω στο έπακρο την αναγνωρισιμότητα αλλά και την επιχειρηματικότητά μου άνοιξα καταστήματα που πουλούσαν αντικείμενα με τα οποία μπορούσε οποιοσδήποτε να κάνει μαγικά στο σπίτι του. Ηταν μια ευχάριστη εποχή στη ζωή μου», μου συστήνεται.
Εκτός από τα μαγικά, ο Γουίλ Ρόμπερτς λατρεύει από μικρός τις πολεμικές τέχνες, αθλείται συστηματικά και βρίσκεται πάντα σε άψογη φυσική κατάσταση. «Εχω συμμετάσχει σε πολλές ταινίες και θεατρικά έργα. Η μία δουλειά διαδεχόταν πάντα την άλλη. Σημαντικός σταθμός στη ζωή και την καριέρα μου, βέβαια, είναι η περίοδος που εργάστηκα στο Cirque du Soleil, το μεγαλύτερο υπερθέαμα του κόσμου. Μαζί τους έδωσα μερικές χιλιάδες παραστάσεις. Σε τέτοιου είδους θεάματα, που κοστίζουν ακριβά ως παραγωγές, ο πήχης δεν μπορεί παρά να μπαίνει όσο υψηλότερα γίνεται. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πόση προπόνηση και κόπος κρύβονται για τους πρωταγωνιστές πίσω απ’ όλο αυτό».
Ως φυσικό επακόλουθο της εξοικείωσής του με τη σκληρή σωματική άσκηση, στο Χόλιγουντ του εμπιστεύονται απαιτητικούς ρόλους που σχετίζονται με αθλητές, στρατιωτικούς και τύπους σε εξαιρετική φόρμα. Εκτός από τις πολεμικές τέχνες, επιδεικνύει μια σπάνια μαεστρία με τα όπλα - δεξιοτεχνία που του έχει χαρίσει τα δύο ρεκόρ Γκίνες για τον ταχύτατο χειρισμό τους. Μετά από σημαντικούς ρόλους σε πολλές ταινίες γουέστερν, το κοινό τον απόλαυσε φέτος στον οσκαρικό «Oppenheimer», στον ρόλο του στρατηγού Τζορτζ Σ. Μάρσαλ.
«Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν το πρακτορείο που με εκπροσωπεί. Με ενημέρωσαν ότι έπρεπε να περάσω από το κάστινγκ μιας σημαντικής ταινίας. Ηταν ο Κρίστοφερ Νόλαν που αναζητούσε ηθοποιούς για την πολλά υποσχόμενη ταινία του. Μου άρεσε η ιδέα της συνεργασίας με έναν τόσο σημαντικό σκηνοθέτη. Ευτυχώς για εμένα πήρα εύκολα τον ρόλο. Χρειάστηκα όμως τρεις μήνες να μελετήσω μόνος μου, χωρίς κανέναν δάσκαλο, τον ρόλο του στρατηγού. Είναι πολύ σημαντικό να καταφέρεις να αποδώσεις με ακρίβεια έναν ρόλο που θεωρείται καταλυτικός για μια ταινία».
Τι αποκόμισε από μια τόσο απαιτητική συνεργασία; «Οταν μπαίνεις σε ένα τόσο σημαντικό καστ, αντιλαμβάνεσαι ποιο είναι το πραγματικό Χόλιγουντ. Ο Νόλαν ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να πάρει από τον κάθε ηθοποιό. Ολα δουλεύουν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, υπάρχει τάξη και όλοι υπακούμε στον σκηνοθέτη και μόνο σε αυτόν. Ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα στούντιο ή έναν χώρο με διάσημα ονόματα, όπως οι Ματ Ντέιμον, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ κ.ά. Δεν ξέρω τι εικόνα έχει ο κόσμος για τους σταρ. Στην καριέρα μου έχω συνεργαστεί με πολλές διασημότητες και έχω να πω ένα πράγμα: την ώρα που ανοίγει η κάμερα είμαστε απλά συνάδελφοι και προσπαθούμε για το καλύτερο».
Οσο για τη βραδιά των φετινών Οσκαρ, «μετά την απονομή διοργανώθηκε ένα μεγάλο πάρτυ για όλους τους συντελεστές της ταινίας και περάσαμε αξέχαστα. Ο Νόλαν ένιωθε ευτυχισμένος και ήθελε να ανταποδώσει σε όλους μας. Ημασταν όλοι χαρούμενοι, ήπιαμε, χορέψαμε, γελάσαμε, διασκεδάσαμε μέχρι το πρωί. Δύσκολα θα ξεχάσω αυτή τη βραδιά».
«Και η επόμενη μέρα;» τoν ρωτώ. «Από την επόμενη μέρα το τηλέφωνό μου χτυπά ασταμάτητα με προτάσεις για συνεργασίες. Με ζητάνε για ό,τι μπορείς να φανταστείς… Ρόλους, εμφανίσεις, διαφημιστικά. Ναι, ο ρόλος του στρατηγού άνοιξε πόρτες, σε βλέπουν διαφορετικά όταν είσαι μέρος μιας οσκαρικής ταινίας που την παρακολούθησαν κάποια εκατομμύρια κόσμου σε όλη την υφήλιο».
Αυτές τις μέρες ο Γουίλ Ρόμπερτς βρίσκεται στην Ελλάδα προκειμένου να συμμετάσχει στα γυρίσματα της νέας ταινίας, κωμωδίας μάλιστα, του σκηνοθέτη Γιώργου Παπαθεοδώρου «Italian Kidnapping- ItaliKos». «Με τον Γιώργο γνωριστήκαμε τον Οκτώβριο στο Λος Αντζελες και από τότε έχουμε γίνει φίλοι. Βλέποντας τις δουλειές του, δέχτηκα να ερμηνεύσω τον ρόλο ενός Αμερικανού γκάνγκστερ στη νέα του δουλειά “ItaliKos”, η οποία έχει γυριστεί στην Ιταλία και την Κω, ενώ κάποια γυρίσματα θα γίνουν και στην Αθήνα. Βρίσκομαι εδώ για λίγες μέρες, θα επιστρέψω όμως σε μερικούς μήνες επειδή τρέχουν κι άλλα πρότζεκτ που δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα. Πρόκειται να γίνουν πολύ ωραία πράγματα. Αυτή είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι στην Ελλάδα κι ας έχω ελληνική καταγωγή. Η Αθήνα είναι ένας παράδεισος. Χαίρομαι που θα έρθω πάλι».
Επιμένω στις ελληνικές ρίζες του. «Οι ρίζες της οικογένειάς μου κρατούν από την Κάρπαθο. Δεν έχω επισκεφτεί ποτέ το νησί, έχω ακούσει όμως Ελληνοαμερικανούς να το περιγράφουν με τα καλύτερα λόγια. Μιλούν για ένα νησί πανέμορφο, γραφικό. Οι δικοί μου έφυγαν πριν από πολλά χρόνια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Μπορεί να μη μιλάω ούτε μία λέξη ελληνικά, όμως μία φορά την εβδομάδα φωνάζω φίλους στο σπίτι και τους μαγειρεύουμε (σ.σ.: με την ιατρό σύζυγό του Μέγκαν Ρόμπερτς) ελληνική κουζίνα ή, αν δεν έχουμε χρόνο, πηγαίνουμε σε κάποιο ελληνικό εστιατόριο της περιοχής. Εχω μάθει τους Αμερικανούς να τρώνε σπανακόπιτα, την οποία λατρεύω. Τακτικά διοργανώνουμε και σουβλάκι πάρτυ. Είναι πραγματικά αστείο να ακούς τους Αμερικανούς να σε ρωτούν: “Τζατζίκι δεν έχει;”», λέει γελώντας.
Πατέρας δύο παιδιών, ο Γουίλ Ρόμπερτς ομολογεί ότι η ζωή στις ΗΠΑ για κάποιον που εργάζεται στον χώρο του θεάματος δεν είναι τόσο εύκολη όσο μπορεί να δείχνει. «Για κάθε πρόταση που μου γίνεται, μπαίνω στο αυτοκίνητο και κάνω δύο ώρες δρόμο προκειμένου να δοκιμάσω έναν ρόλο, να συζητήσω λεπτομέρειες. Μπορεί να έχω δύο ή τρεις ακροάσεις τη μέρα, πέρα από τις τρέχουσες υποχρεώσεις. Η καθημερινότητα με βρίσκει μέσα σε ένα αυτοκίνητο να τρέχω προς την επόμενη δουλειά. Πίσω από κάθε εμφάνιση στην οθόνη κρύβονται μεγάλος ανταγωνισμός και πολύς κόπος. Το Χόλιγουντ δεν είναι μόνο δόξα και χρήμα, αλλά και πολύ σκληρή δουλειά. Τα Οσκαρ και τα κόκκινα χαλιά είναι απλά το τελικό στάδιο κι, αν θες, η ευχάριστη πλευρά της δουλειάς μας», καταλήγει.