Η ηθοποιός αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με την υγεία της - Το κοινό τη λάτρεψε μέσα από τους ρόλους της στη «Μαντάμ Σουσού», τις «Τρεις Χάριτες» και την «Ντόλτσε Βίτα»
Η Άννα Παναγιωτοπούλου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών. Τα τελευταία χρόνια, η ηθοποιός έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Πρώτος από τους συνεργάτες και φίλους της, την αποχαιρέτησε στα social media ο Σταμάτης Κραουνάκης. Σε μια ανάρτηση το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου που έκανε στο Facebook, ο συνθέτης έγραψε «Έφυγε η Άννα» και επισύναψε ένα βίντεο από παράσταση της ηθοποιού στο Ηρώδειο, από το 2008.
Με τη σειρά του, ο Σπύρος Μπιμπίλας ανέβασε μια κοινή τους φωτογραφία και έγραψε για την αείμνηστη ηθοποιό: «Αντίο ΑΝΝΑ. Σπουδαία κυρία του θεάτρου μας. Άννα του Ελεύθερου θεάτρου που άλλαξε την επιθεώρηση και την ματιά μας. Αννα της Ελεύθερης Σκηνής και των σπουδαίων ρόλων. Αννα της ανεπανάληπτης Μαντάμ Σουσούς όπου είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί της.. Αννα των τριών Χαρίτων που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.. Καλό ταξίδι.. Σ' ευχαριστούμε για όσα πρόσφερες στο Θέατρο και στο κοινό μας».
Η Άννα Παναγιωτοπούλου
Η Άννα Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε στην Κυψέλη στις 30 Ιουλίου 1947. Μεγάλωσε σε μία οικογένεια που δεν είχε σχέση με την υποκριτική, αλλά η ίδια από νωρίς εξέφρασε την επιθυμία της να γίνει ηθοποιός. Οι γονείς της όμως, ήταν αρνητικοί σε αυτό και έτσι την προέτρεψαν να εκμεταλλευτεί μια υποτροφία που είχε και να πάει για σπουδές στην Ελβετία. Εκείνη, ωστόσο, «έφαγε τα λεφτά» όπως είχε αναφέρει με χιουμοριστική διάθεση σε συνέντευξη και γύρισε πίσω για να κυνηγήσει το όνειρό της, δίνοντας εξετάσεις στο Εθνικό, από όπου και αποφοίτησε.
Εκεί συνάντησε και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήταν βασικά μέλη του «Ελεύθερου Θεάτρου». Εκεί ήταν που πρωταγωνίστησαν στην μεγάλη επιτυχία «Και συ χτενίζεσαι» που έκανε το θέατρο γνωστό και αγαπητό στο ευρύ κοινό. Ανέβαζαν παραστάσεις και παράλληλα, μέχρι τότε, ασχολούνταν και με άλλες δουλειές για βιοπορισμό. Το 1980, το «Ελεύθερο Θέατρο» μετονομάστηκε σε «Ελεύθερη Σκηνή».
Απόσπασμα από τον ρόλο της στη «Μαντάμ Σουσού»
Η Άννα Παναγιωτοπούλου συνέχισε την καριέρα της με επιθεωρήσεις, στις οποίες έπαιζε αλλά έγραφε και το σενάριο. Έχει πρωταγωνιστήσει σε μερικές από τις πιο δημοφιλείς σειρές στην τηλεόραση. Το κοινό όμως, την αγάπησε περισσότερο μέσα από τους ρόλους της στη «Μαντάμ Σουσού» τις «Τρεις Χάριτες» και το «Dolce Vita».
Η Άννα Παναγιωτοπούλου με τον Θανάση Ευθυμιάδη στο «Dolce Vita»
Πιο συγκεκριμένα, το 1986 πρωταγωνίστησε σε τηλεοπτική σειρά για πρώτη φορά έχοντας το ρόλο - σταθμό στην καριέρα της, στη σειρά της ΕΡΤ, «Μαντάμ Σουσού», ενώ στους πιο νέους έγινε ιδιαίτερα αγαπητή από τους ρόλους της στις «Χάριτες» με τη Μίνα Αδαμάκη και τη Νένα Μεντή και το «Dolce Vita» που υποδυόταν τη Χριστίνα, μια χήρα, η οποία ερωτεύτηκε τον κατά πολύ νεότερο σύντροφο της κόρης της.
Άλλες σειρές που έχει εμφανιστεί, είναι οι: «Safe Sex», «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο», «Οξυγόνο», «Αυστηρώς Κατάλληλο», «Αγρίμια Ελληνικό διήγημα», «Φρουτοπία», «Χάι Ροκ», «η Ελίζα και οι άλλοι» και «Το δις εξαμαρτείν» και «Επτά Θανάσιμες Πεθερές».
Η Άννα Παναγιωτοπούλου αλά «Μαρία Πενταγιώτισσα» το 1982 Εκτός από ηθοποιός, η Άννα Παναγιωτοπούλου είχε αναλάβει και ρόλο παρουσιάστριας. Στη διάρκεια της τηλεοπτικής σεζόν 2003-2004, συμπαρουσίαζε μαζί με τον Φώτη Σεργουλόπουλο, τον Χρήστο Ευθυμίου, τον Μένιο Σακελλαρόπουλο, τον Κλέονα Γρηγοριάδη και την Ματθίλδη Μαγγίρα, το τηλεπαιχνίδι «Το show των εκατομμυρίων», το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2003 από το MEGA.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει πριν πέντε χρόνια, είχε αναφερθεί στον γάμο που έκανε σε ηλικία 20 ετών, αλλά και στον γιο της, που επίσης παντρεύτηκε μικρός. «Ο γιος μου παντρεύτηκε μόλις τελείωσε το Πολυτεχνείο. Με ρώτησε, τι λες εσύ, δεν θα πω τη λέξη γιατί δεν περνά στην τηλεόραση…" «Η αναγνωρισιμότητα είναι ένα πρόβλημα. Ο γιος μου είχε ντραπεί πάρα πολύ γιατί με φωνάζανε "Σου Σου". Και εμένα με ενοχλούσε πολύ» είχε δηλώσει.
Όσο για τον έρωτα της ζωής της, είχε πει στην ίδια συνέντευξη: «Ο έρωτας της ζωής μου ήταν ο Κατράκης, αυτόν είχα ερωτευτεί πιο πολύ. Δεν υπήρχε σχέση αλλά βρισκόμασταν, με βοηθούσε όσο πήγαινα στη σχολή. Ήταν σαν πατρική φιγούρα, αυτό που δεν είχα».