Σύμφωνα με τα προγνωστικά, ο φετινός διαγωνισμός τραγουδιού πιθανότατα θα γράψει ιστορία ως η πρώτη διοργάνωση με non-binary νικητή, εκπέμποντας ένα εκκωφαντικό μήνυμα για τη συμπερίληψη
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Το 1988 ήταν μια σημαδιακή χρονιά για τη Eurovision. Οχι μόνο γιατί ο διαγωνισμός επέστρεφε για τρίτη φορά στην Ιρλανδία, έπειτα από τη νίκη -τη δεύτερη στην ιστορία του θεσμού- που είχε καταγάγει την προηγούμενη χρονιά ο Τζόνι Λόγκαν με το τραγούδι «Hold Me Now». Ούτε μόνο επειδή η διοργάνωση ήταν η πιο τεχνολογικά εξελιγμένη που είχε παρουσιαστεί έως τότε - ανάμεσα στις καινοτομίες ήταν τα δύο video walls που είχαν εγκατασταθεί στη σκηνή, ο ψηφιακός πίνακας για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων αλλά και το εντυπωσιακό μέγεθος του σκηνικού, το μεγαλύτερο που είχε δημιουργηθεί ποτέ για τον τηλεοπτικό διαγωνισμό.
Κυρίως η 33η έκδοση της Eurovision έμεινε στην ιστορία για τη νίκη της Σελίν Ντιόν, της 20χρονης τότε εκπροσώπου της Ελβετίας, που επικράτησε κυριολεκτικά με διαφορά ενός βαθμού από το δεύτερο Ηνωμένο Βασίλειο -χάρη στην ψηφοφορία της τότε Γιουγκοσλαβίας- και θεμελίωσε πάνω σε αυτή τη μάλλον πύρρειο νίκη της με το τραγούδι «Ne partez pas sans moi» μια ουρανομήκη διεθνή καριέρα.
Για μουσειακούς και μόνο λόγους αξίζει να θυμόμαστε πως εκείνη τη χρονιά την Ελλάδα εκπροσώπησε η Αφροδίτη Φρυδά με το τραγούδι «Κλόουν», τερματίζοντας 14η ανάμεσα στις 21 χώρες που διαγωνίζονταν. Σε κάθε περίπτωση, 36 χρόνια μετά από εκείνο το πανηγυρικό για τους Ελβετούς βράδυ της 30ής Απριλίου του 1988, η χώρα τους βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ σε μια ακόμα -αυτή τη φορά από τα αποδυτήρια- επικράτηση, η οποία θα είναι η τρίτη στην ιστορία της - υπενθυμίζεται ότι η Λιζ Ασια ήταν η πρώτη νικήτρια του θεσμού το 1956. Μόνο που υπάρχει ένα σχεδόν παράδοξο.
Κλείσιμο
Ο φετινός εκπρόσωπος της Ελβετίας στον διαγωνισμό όχι απλώς ήταν αγέννητος, αλλά δεν υπήρχε ούτε ως υπόνοια τη χρονιά που η Ντιόν σήκωσε την κούπα. Ηρθε στον κόσμο το 1999, μία δηλαδή από τις τέσσερις χρονιές που η πατρίδα του αποφάσισε να απέχει της Eurovision.
Το Νέμο -που έχει επιλέξει να αυτοπροσδιορίζεται ως non-binary άτομο και άρα σύμφωνα με τους κανόνες της πολιτικής ορθότητας οφείλει σεβόμενος κανείς την επιθυμία του να αναφέρεται στην περίπτωσή του χρησιμοποιώντας το ουδέτερο γένος- είναι, όπως μαρτυρούν οι στοιχηματικές εταιρείες και τα προγνωστικά των eurofans, το απόλυτο φαβορί για τον φετινό διαγωνισμό.
Τι δηλαδή; Θα ζήσουμε μια ακόμα βαρετή διοργάνωση, όπου θα γνωρίζουμε εκ προοιμίου τον νικητή, όπως συνέβη πέρυσι με τη Σουηδή Λορίν ή πρόπερσι με την ουκρανική μπάντα Kalush; Πιθανότατα ναι. Ωστόσο, εάν οι οιωνοί επαληθευτούν το βράδυ της 11ης Μαΐου, το Νέμο θα γίνει ο πρώτος non-binary καλλιτέχνης που θα το έχει καταφέρει.
Κυρίως θα έχει πετύχει να σπάσει σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, και μάλιστα μπροστά σε ένα κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο κοινό 162 εκατομμυρίων θεατών, μερικά ακόμα ταμπού και προκαταλήψεις. Για το ίδιο μια ενδεχόμενη νίκη του θα σηματοδοτήσει ένα ακόμα γενναίο βήμα προς την αποδοχή. Αλλωστε το τραγούδι του με τίτλο «The Code» είναι ένας αυτοαναφορικός ύμνος, στον οποίο περιγράφει τη διαδρομή προς τη συνειδητοποίηση της ταυτότητάς του.
«Το “The Code” είναι το ταξίδι που ξεκίνησα όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Το να βρω τον εαυτό μου ήταν μια μακρά και συχνά επίπονη διαδικασία. Αλλά το αίσθημα της ελευθερίας που ένιωσα όταν κατάλαβα ότι είμαι non-binary άτομο δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο», έχει πει.
Γεννημένο στην πόλη Μπιλ/Μπιέν, η οποία οφείλει το διπλό όνομά της στη γεωγραφική θέση της στα γαλλογερμανικά σύνορα, ξεκίνησε τη μουσική σταδιοδρομία του ως ράπερ. Και δεν τα πήγε άσχημα. Ωστόσο, τη φήμη και τη διασημότητά του εντός των ελβετικών συνόρων την οφείλει μάλλον στη συμμετοχή του στο τηλεπαιχνίδι «The Masked Singer» όπου, μεταμφιεσμένο ως αρκουδάκι πάντα, κατάφερε να τερματίσει στην πέμπτη θέση.
Η αλήθεια είναι πως τα φώτα στράφηκαν ακόμα πιο έντονα πάνω του έπειτα από μια συνέντευξή του τον περασμένο Νοέμβριο στην εφημερίδα «Sonntags Zeitung». Εκεί ο ανερχόμενος καλλιτέχνης μοιράστηκε για πρώτη φορά δημόσια την απόφασή του να πορεύεται πλέον στη ζωή και την τέχνη του ως μη-δυαδικό άτομο - πράγμα που είναι αποφασισμένο να δηλώσει με κάθε τρόπο, ακόμα και ενδυματολογικά, και στον διαγωνισμό της Eurovision, όπως υπενθύμισε με τη ροζ στολή εργασίας μέσα στην οποία εμφανίστηκε στις δύο πρώτες τεχνικές πρόβες του.
Από την άλλη, δεν θα ήταν δίκαιο ούτε ειλικρινές ή τίμιο να εστιάσει κανείς μόνο στην ταυτότητά του, η οποία άλλους τους ξενίζει, σε άλλους είναι αδιάφορη και από άλλους εκλαμβάνεται ως προσόν. Το Νέμο, παρότι μόλις τον περασμένο Αύγουστο συμπλήρωσε 24 χρόνια ζωής, διαθέτει αρκετή εμπειρία και γερές καλλιτεχνικές καταβολές από την περίοδο που ως έφηβο πρωταγωνιστούσε σε ένα sold out ελβετικό μιούζικαλ - προηγουμένως στα 7 του είχε θητεύσει και ως μουσικός του δρόμου παίζοντας βιολί.
Εκανε το πέρασμά του από τα talent shows της πατρίδας του, σμίλεψε το μουσικό στυλ και την εικόνα του και φαίνεται πως φέτος ήταν προπονημένο και έτοιμο για να ενσαρκώσει την πιο ελπιδοφόρα συμμετοχή της πατρίδας του στη Eurovision εδώ και καιρό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το «The Code», του οποίου το Νέμο υπογράφει τους στίχους και τη μουσική, επιλέχθηκε από την ελβετική ραδιοτηλεόραση μέσα από μια δεξαμενή 400 και πλέον τραγουδιών, και μάλιστα με τη γνώμη πολυμελών διεθνών επιτροπών. Ακούγοντας κανείς το τραγούδι του, καταλαβαίνει πως ήταν δίκαιο και έγινε πράξη.
Εκείνο που μάλλον δύσκολα θα ικανοποιηθεί είναι οι τρεις μύχιες επιθυμίες του Νέμο, το οποίο παρεμπιπτόντως δηλώνει και φανατικός ακροατής των ABBA. Τι θα ήθελε το Νέμο για έναν ιδανικό κόσμο; Αμέτρητες τηγανητές πατάτες, αστείρευτη μουσική έμπνευση, α, και μια ιδέα θάλασσα στις παρυφές της Ελβετίας.
