Αφροδίτη Γιαρένη: Πρωταθλήτρια στην πισίνα και στο δικαστήριο
Καταξιωμένη αθλήτρια του υγρού στίβου, με χρυσά μετάλλια και πολλά ρεκόρ, και φιλόδοξη δικηγόρος που μάχεται για το δίκαιο - Βίοι παράλληλοι και απαιτητικοί, αλλά ο στόχος πάντα ένας: η νίκη
Συνέντευξη στη Μαριλού Πανταζή - Φωτογραφος Γιάννης Βασταρδής
Η Αφροδίτη Γιαρένη έχει κολυμπήσει αμέτρητα χιλιόμετρα στις πισίνες από την ηλικία των 4 ετών, όταν βούτηξε για πρώτη φορά, μέχρι και σήμερα, που έχει φτάσει στα 31 της. Στη λαμπρή αθλητική καριέρα της μετράει πολλά χρυσά μετάλλια, πανελλήνια και πανευρωπαϊκά ρεκόρ, αλλά και κύπελλα με τις ομάδες της, το Αιγάλεω, απ’ όπου ξεκίνησε και το εκπροσωπούσε μέχρι το 2013, και μετά τον Ολυμπιακό μέχρι το 2018, τη χρονιά που αποφάσισε να αποχωρήσει από την κατηγορία των Elite και να περάσει στην κατηγορία των Masters, των βετεράνων δηλαδή, αφού στο μεταξύ είχε μπει για τα καλά η δικηγορία στη ζωή της και δεν είχε πλέον τον χρόνο για τις εντατικές προπονήσεις που απαιτεί ο πρωταθλητισμός. Ακόμα και τώρα, όμως, εξακολουθεί να συλλέγει μετάλλια και διακρίσεις, όπως τα τέσσερα χρυσά που κέρδισε τον Φεβρουάριο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης Masters στην Ντόχα.
Παρότι η πισίνα είναι το δεύτερο σπίτι της και το βάθρο των νικητών μια θέση καθ’ όλα οικεία, εκείνη προτιμά πλέον να εστιάζει στη νομική της ιδιότητα και να θέτει υψηλούς επαγγελματικούς στόχους. Ετσι ήταν πάντα η Αφροδίτη: με τον πήχη της ανεβασμένο κάθε φορά και πιο ψηλά. GALA: Πού νιώθεις πιο άνετα; Στην πισίνα ή σε μια αίθουσα δικαστηρίου; ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΙΑΡΕΝΗ: Στην πισίνα. (γελάει) Οχι ότι δεν νιώθω αυτοπεποίθηση πια και στις αίθουσες δικαστηρίων. Είμαι επαγγελματίας δικηγόρος εδώ και πέντε χρόνια, ακόμα νέα στο επάγγελμα μεν, αλλά δεν νιώθω ψαρωμένη όπως στην αρχή. Η πισίνα, όμως, είναι το φυσικό μου περιβάλλον, τη νιώθω σαν το σπίτι μου. Και βασικά περισσότερο χρόνο έχω περάσει στην πισίνα όλα αυτά τα χρόνια παρά στο σπίτι μου. G.: Πόσα χρυσά μετάλλια έχεις κερδίσει; Α.Γ.: Δεν τα έχω μετρήσει. Είναι πολλά. Εχουμε βιτρίνες στο πατρικό μου με μετάλλια και κύπελλα, δικά μου και των αδελφών μου. Τώρα που θα μετακομίσω σε δικό μου σπίτι σκέφτομαι να φτιάξω μια βιτρίνα με τα πιο σημαντικά. Ας πούμε, τα τελευταία που πήρα στην Ντόχα στο Παγκόσμιο τον Φεβρουάριο και αυτά από το περσινό Παγκόσμιο στη Φουκουόκα, όπου είχα πάρει και διπλώματα γιατί είχα κάνει πανευρωπαϊκά ρεκόρ, θέλω να τα κορνιζάρω.
«Από τα 3 μου έπεφτα στο πάτωμα και χτυπούσα τα πόδια μου. Ήθελα να ξεκινήσω κολύμπι, δεν κρατιόμουν»
G.: Πώς ξεκίνησες με την κολύμβηση και τον πρωταθλητισμό; Α.Γ.: Οι γονείς μου με πήγαν στην πισίνα όταν ήμουν 4 ετών. Οι δύο μεγαλύτερες αδελφές μου είχαν ήδη ξεκινήσει κολύμβηση και τις έβλεπα και ζήλευα. Από τα 3 μου έπεφτα στο πάτωμα και χτυπούσα τα πόδια μου. Ηθελα να ξεκινήσω κολύμπι, δεν κρατιόμουν. Από μικρή φαινόταν ότι είχα μια έφεση και μου άρεσε πολύ. Πήγαινα στην πισίνα με χαρά, δεν ζοριζόμουν όπως άλλα παιδιά. Η μία από τις αδελφές μου, ας πούμε, γκρίνιαζε. Ηταν πιο πολύ του καλλιτεχνικού και ήθελε να πάει χορό. Από τα 7 μου συμμετείχα σε αγώνες και από τα 10 ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό. G.: Πόσα αδέλφια έχεις; Α.Γ.: Είμαστε τέσσερις αδελφές - κι εγώ είμαι η τρίτη στη σειρά. Είναι πολύ ωραίο να έχεις πολλά αδέλφια. Είναι φίλοι σου και έχεις μόνιμη ομάδα υποστήριξης. Ακόμα και σήμερα είμαστε όλες πολύ δεμένες. G.: Δεν τσακωνόσασταν τόσα πολλά κορίτσια σε ένα σπίτι; Α.Γ.: Υπήρχαν οι καβγάδες για τα απλά καθημερινά πράγματα, αλλά όχι στο επίπεδο να μη μιλιόμαστε μετά. Συχνά ήμασταν και χωρισμένες ανά δύο, οι μεγάλες και οι μικρές, όπως κοιμόμασταν και στα δωμάτια. Σαν δύο στρατόπεδα. Αρχηγός ήταν η μεγαλύτερη αδελφή μας, που ήταν πάντα πιο αυστηρή και είναι κι εκείνη δικηγόρος. Σε εκείνη πηγαίναμε πάντα για να μας λύσει τις διαφορές - και μεταξύ μας αλλά και με τους έξω. Τώρα συνεργαζόμαστε συχνά γιατί δουλεύουμε σε εταιρείες του ίδιου ομίλου, αλλά είμαστε και ελεύθεροι επαγγελματίες και αναλαμβάνουμε υποθέσεις.
G.: Η Νομική πώς προέκυψε; Α.Γ.: Είμαστε οικογένεια νομικών. Ο παππούς μου ήταν δικηγόρος, τα αδέλφια του πατέρα μου είχαν σπουδάσει Νομική αλλά ακολούθησαν άλλους δρόμους, ο μπαμπάς μου είναι δικαστής. Κι εγώ ήθελα να γίνω δικηγόρος γιατί πάντα ήμουν με την πλευρά του δικαίου. G.: Σκληρή η ζωή μιας πρωταθλήτριας; Α.Γ.: Δύσκολη, αν και ήμουν από τους τυχερούς που έκαναν μόνο μία φορά την ημέρα προπόνηση. Ωστόσο το καθημερινό μου πρόγραμμα ήταν πολύ σφιχτό. Ξυπνούσα το πρωί για να πάω στο σχολείο, γύριζα στο σπίτι, είχα μια-δύο ώρες για να διαβάσω, μετά πισίνα για δυόμισι ώρες, γυμναστήριο, αγγλικά και μετά πίσω στο σπίτι όπου ξενυχτούσα για να διαβάσω όπως ήθελα. G.: Αριστη μαθήτρια να υποθέσω; Α.Γ.: Ναι, σε όλες τις τάξεις - και όχι μόνο στη Γ’ Λυκείου όπου προετοιμαζόμουν για τη Νομική. Παρεμπιπτόντως, είχα και ένα ποσοστό 10% από την κολύμβηση για να με βοηθήσει να περάσω στη σχολή, αλλά τελικά άχρηστο πήγε. G.: Γιατί, πόσο έγραψες; Α.Γ.: 19.127. (γελάει) Οπότε δεν αξιοποίησα αυτή τη βοήθεια.
«Ως παιδι δεν ακουγόμουν, δεν αντιμιλουσα. Τώρα έχω γίνει πιο τσαούσα και δεν αφήνω κουβέντα να πέσει κάτω»
G.: Εχεις κάνει την εφηβική σου επανάσταση; Α.Γ.: Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να τελειώσω το σχολείο δεν είχα την κλασική ζωή που έχουν τα υπόλοιπα παιδιά. Ηθελα να ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, όπως και ήμουν, να πάρω στα αγγλικά τα πτυχία μου, και με τις προπονήσεις για τον πρωταθλητισμό όπου πρέπει να είσαι πολύ αφοσιωμένος δεν είχα χρόνο για να κάνω την επανάστασή μου - αλλά και δεν ένιωσα την ανάγκη να την κάνω. Μεγαλώνοντας, παρότι με τη σχολή η καθημερινότητά μου ήταν έντονη, γιατί η Νομική είναι πολύ δύσκολη και με πολύ διάβασμα, και παράλληλα είχα τις προπονήσεις, άρχισα να βάζω στο πρόγραμμα και κάποιο ταξίδι με τις φίλες μου και κάποιες βραδινές εξόδους, γιατί θέλω κιόλας να είμαι μέσα σε όλα. G.: Ως αθλήτρια κάνεις διατροφή; Α.Γ.: Οχι, τρώω τα πάντα, απλά προσέχω. Παρότι σε όλα τα υπόλοιπα είμαι πειθαρχημένη και στρατιώτης, στο θέμα της διατροφής δεν μπορώ να ακολουθώ κανόνες και να έχω περιορισμούς. Θυμάμαι ότι είχα έναν προπονητή στα 17 μου που μου έκανε τρομερό bullying για το βάρος μου. Μου έλεγε «για γυναίκα στην παραλία με μπικίνι είσαι μια χαρά, αλλά για αθλήτρια τέτοιου επιπέδου πρέπει να χάσεις 7 κιλά». Ηθελε να είμαι πιο στεγνή και νταβραντισμένη. Με σκανάριζε κάθε μέρα στην πισίνα και μου είχε δημιουργήσει σοβαρό ψυχολογικό. Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, αναγκαστικά πρόσεχα λίγο περισσότερο τη διατροφή μου. Αλλά τώρα θα φάω και το junk food μου, θα πιω και τα ποτά μου και λατρεύω τα γλυκά. Μπορεί να τρώω ένα γλυκό κάθε μέρα. Ξέρεις τι με ενοχλεί; Που ο κόσμος ασχολείται με το βάρος σου, αν πήρες ή αν έχασες κιλά, τι τρως και κάθε πότε. Με κάνει έξαλλη αυτό. Αν νιώθω καλά στα ρούχα μου και με τον εαυτό μου, άσε με να είμαι όπως θέλω. Το φαγητό τους έφαγα; G.: Αντιδράς σε αυτά που σε ενοχλούν; Α.Γ.: Τώρα πια μιλάω περισσότερο. Ως παιδί ήμουν πάντα αθόρυβη. Δεν ακουγόμουν, δεν αντιμιλούσα, δεν έφερνα αντίρρηση σε τίποτα και ό,τι μου έλεγες, καλό ή κακό, εγώ το έπαιρνα μέσα μου. Η μικρή μου αδελφή με έλεγε, με την καλή έννοια, «θύμα». Τώρα πλέον στέκομαι στα πόδια μου και έχω γίνει πιο τσαούσα. Σε αυτό με βοήθησε και η δουλειά μου, γιατί για να κάνεις ένα τέτοιο επάγγελμα πρέπει να πατάς τα πόδια σου κάτω και να τρίζουν, να βγάζεις τη φωνή σου και να λες ό,τι πρέπει να πεις. Οπότε πλέον δεν αφήνω κουβέντα να πέσει κάτω. Το έχω πάει στο άλλο level.
G.: Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου, αθλητικό και επαγγελματικό; Α.Γ.: Επαγγελματικά, θέλω να πάρω κάποτε μια διευθυντική θέση στην εταιρεία όπου ανήκω τώρα ή σε κάποια άλλη, γενικά να φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται γιατί είμαι ο κλασικός Αιγόκερως που θέλει την κορυφή. Το αθλητικό όνειρο για κάθε αθλητή είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν κατάφερα να το πραγματοποιήσω όταν ήμουν μικρή και δεν θα το καταφέρω ούτε και τώρα γιατί πλέον δεν μπορώ να αφοσιωθώ σε αυτό. Αναλογικά είμαι καλύτερη τώρα απ’ όσο ήμουν μικρότερη και καταλαβαίνω ότι είχα κάνει κάποιες λάθος επιλογές, αλλά δεν μπορώ να κάνω τώρα κάτι γι’ αυτό και δεν μετανιώνω για τίποτα. Λατρεύω το κολύμπι, δεν θα το αφήσω ποτέ, αλλά δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να το συνεχίσω σε αυτό το επίπεδο στα επόμενα χρόνια. Πρώτη μου προτεραιότητα τώρα είναι η δουλειά μου ◆
