Point Supreme: Οι καλύτεροι αρχιτέκτονες στον κόσμο

Η Μαριάννα Ρέντζου και ο Κωνσταντίνος Πανταζής ίδρυσαν το αρχιτεκτονικό γραφείο Point Supreme το 2008. Η ελληνική κρίση με τους περιορισμούς της φαίνεται να απογείωσε τη δημιουργικότητά τους και να διαμόρφωσε την ταυτότητά τους. Φέτος το περιοδικό «Monocle» του διεθνώς διακεκριμένου δημοσιογράφου και εκδότη Tάιλερ Μπρουλέ τούς απένειμε τον τίτλο «Καλύτερο αρχιτεκτονικό γραφείο στον κόσμο για κατοικίες».

Η ετήσια λίστα του περιοδικού -αυτή ήταν η τέταρτη έκδοσή του- περιλαμβάνει 50 βραβεία design για ανθρώπους και έργα που επιδιώκουν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής και τα σπίτια, τις υπηρεσίες και τις πόλεις και βοηθούν στη δημιουργία κοινοτήτων. Τα βραβεία απονέμονται σε έργα από έξι ηπείρους και 31 χώρες. Αυτό που, μεταξύ άλλων, τους εντυπωσίασε στην περίπτωση του Point Supreme ήταν η χρήση των χρωμάτων στα διαμερίσματα που σχεδίασαν, μια τακτική που το αρχιτεκτονικό γραφείο ανέπτυξε για να διαχειριστεί το χαμηλό budget των έργων που αναλάμβανε στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης.

«Ηταν μια έκπληξη για εμάς η διάκριση από το “Monocle” γιατί δεν πρόκειται για ένα βραβείο για το οποίο κάνεις αίτηση. Οι δημοσιογράφοι του αναζητούν σε όλο τον κόσμο ενδιαφέροντα πράγματα και projects, σε σχέση πάντα με την πόλη, τις κοινότητες, τους ανθρώπους, αφού πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ανθρωποκεντρικό περιοδικό. Δεν είναι το design το θέμα τους, αλλά ο άνθρωπος», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Πανταζής. «Eμείς και το “Monocle” έχουμε μια ιστορία. Εχουν συμπεριλάβει ένα σπίτι που σχεδιάσαμε στα Πετράλωνα σε ένα βιβλίο με κατοικίες από όλον τον κόσμο που θεωρούν πολύ σημαντικές. Τους γνωρίσαμε στην Αθήνα, όταν μας είχαν επιλέξει ως ομιλητές στο Quality of Life Conference, ενώ είχαν οργανώσει το VIP dinner στο σπίτι μας στα Πετράλωνα. Προσκεκλημένοι ήταν 40 σημαντικοί άνθρωποι, όπως ο δήμαρχος της Αθήνας, η πρόεδρος του ΕΜΣΤ, πολλοί πρεσβευτές αλλά και διακεκριμένοι δημοσιογράφοι. Μου αρέσει που αυτό το περιοδικό δίνει βαρύτητα στην πόλη και τι αυτή έχει να προσφέρει στον άνθρωπο».

GALA: Πώς καλλιεργήθηκε το ενδιαφέρον σας για τον άνθρωπο ως αρχιτέκτονες;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΟΥ: Είναι ίσως επειδή μεγαλώσαμε σε μικρές επαρχιακές πόλεις. Η δική μου τουλάχιστον εμπειρία ήταν συνέχεια με ανθρώπους. Κι αυτή την εμπειρία την κουβαλάς.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ: Νομίζω ότι το ανθρωποκεντρικό συναίσθημά μας καλλιεργήθηκε κατά τη διάρκεια της θητείας μας στην Ολλανδία, όταν εργαζόμασταν για τον Ρεμ Κούλχαας, έναν αρχιτέκτονα που ήταν παλιότερα σεναριογράφος και γι’ αυτό δεν ενδιαφερόταν καθόλου για το design αλλά για τη δράση, το event. Οπότε σχεδίαζε πάντα με αφετηρία το είδος της εμπειρίας που μπορεί να αποκομίσει εκείνος που βρίσκεται στο κτίριο. Εκανε το κτίριο σαν ταινία.

G.: Αυτό έχει γίνει μόδα τώρα, σωστά;

Κ.Π.: Μακάρι να είχε γίνει μόδα. Αυτό που έκανε ο Κούλχαας ήταν να βάζει το κτίριο και το σχέδιο σε δεύτερο πλάνο και να επικεντρώνεται στη λειτουργικότητα και στο να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Εμείς, λοιπόν, φιλτράραμε το event του Κούλχαας μέσα από το πρίσμα της γειτονιάς και δημιουργήσαμε κάτι καινούριο.

Μ.Ρ.: Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος και εγώ ακολουθήσαμε διαφορετικές σπουδές, δηλαδή αφού σπουδάσαμε και οι δύο Αρχιτεκτονική, αυτός συνέχισε με Πολεοδομία κι εγώ με Σχεδιασμό Επίπλου. Το τι επίδραση θα έχει ένα κτίριο στην πόλη είναι περισσότερο δική του οπτική, ενώ το δικό μου αντικείμενο εξειδίκευσης έχει να κάνει με μικρότερη κλίμακα. Το πάντρεμα αυτό έχει ως αποτέλεσμα και κοινό παρονομαστή στη δουλειά μας την ευαισθησία προς τον άνθρωπο.

G.: Ποια είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα σας με ανθρωποκεντρική νοοτροπία;

Κ.Π.: Νομίζω όλα τα έργα μας.

Μ.Ρ.: Η προβλήτα στο Φάληρο, ένα έργο που δεν υλοποιήθηκε ακόμα αλλά βραβεύτηκε από τον Ρέντσο Πιάνο που αναζητούσε εκείνη την εποχή (2012) ένα τοπόσημο που θα συμπλήρωνε το έργο του στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Εμείς προτείναμε κάτι πολύ απλό, που έδινε σκιά και ταυτόχρονα το σχεδιάσαμε ως τερματικό σταθμό για υδροταξί και φέρι μποτ που θα μετέφεραν κόσμο από και προς διάφορες παραλίες της Αττικής. Σε αυτό το έργο χρησιμοποιούσαμε την ελληνική σημειολογία, αλλά με επίκεντρο πάντα τον άνθρωπο. Ο μόνος λόγος που δεν προχώρησε το έργο, όπως και πολλά άλλα τότε, ήταν ότι βρισκόμασταν εν μέσω κρίσης.

Κ.Π.: Σκέφτομαι επίσης τον κήπο του «Six D.o.g.s.», όπου στο όλο εγχείρημα πρωταγωνιστούσε η φύση και ερχόταν σε δεύτερο πλάνο το design. Ετσι, αντί να επικεντρώνεσαι στις καλοσχεδιασμένες καρέκλες, να δίνεις μεγαλύτερη σημασία στο δέντρο που βρίσκεται δίπλα σου.

G.: Τι σας δίδαξε η κρίση;

Κ.Π.: Αισθανόμασταν πολύ άτυχοι που γεννηθήκαμε μέσα στην κρίση. Κι αυτές οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε περιόρισαν τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν. Αναδρομικά όμως συνειδητοποιούμε ότι η κρίση καλλιέργησε τη σημερινή ταυτότητα του γραφείου μας. Αν δεν υπήρχε εκείνη η περίοδος, η γραφή μας δεν θα ήταν τόσο ιδιαίτερη.

Μ.Ρ.: Και στα δύο projects μας τότε, το «Six D.o.g.s.» και το Giorgia Apartment, είχαμε χρησιμοποιήσει το χρώμα γιατί δεν είχαμε άλλο μέσο έκφρασης. Ηταν ό,τι πιο φθηνό είχαμε. Γρήγορα καταλάβαμε ότι το χρώμα δημιουργεί μια πολύ έντονη εμπειρία που οργανώνει τον χώρο και είναι κάτι το οποίο ο πελάτης μπορεί να αλλάξει. Μετά μπήκαμε στα υλικά. Από την μπογιά έως τα υλικά δημιουργήθηκε η αρχιτεκτονική γραφή του γραφείου μας