Ενώ συζητούσε για την εμβληματική σκηνή από την ταινία, στην οποία εκείνη και ο Ντι Κάπριο στέκονται στην πλώρη του πλοίου, η ηθοποιός παραδέχτηκε στο «Vanity Fair» ότι ενώ φαινόταν ρομαντικό στην οθόνη, δεν ήταν καθόλου στην πραγματικότητα.
«Θεέ μου, είναι πολύ ρομαντικός, έτσι δεν είναι; Δεν απορώ που κάθε νεαρό κορίτσι στον κόσμο ήθελε να τη φιλήσει ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο», δήλωσε η Γουίνσλετ. «Δεν ήταν αυτό που φαίνεται να είναι».
Δείτε το βίντεο
Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός χαρακτήρισε τα γυρίσματα της σκηνής «ένα χάος», αποδίδοντας το ζήτημα σε πολλούς διαφορετικούς παράγοντες.
Μερικοί από τους παράγοντες ήταν ότι ο κορσές του φορέματός της ήταν τόσο στενό που δεν μπορούσε να αναπνεύσει, ότι χτύπησε το πόδι της μερικές φορές στα κάγκελα του πλοίου και ότι βρισκόταν τόσο μακριά από το συνεργείο που η ομάδα μαλλιών και μακιγιάζ δεν μπορούσε να τις φτάσει.
Για να έχουν πρόσβαση στο πλατό, «έπρεπε να ανέβουν μια σκάλα», πράγμα που σημαίνει ότι η Γουίνσλετ έπρεπε να κρύψει το μακιγιάζ και τα πινέλα της στη μια πλευρά του σακακιού της και το μακιγιάζ και τα πινέλα του Ντι Κάπριο στην άλλη πλευρά και να προσαρμόζουν το μακιγιάζ τους ανάμεσα στις λήψεις. Ο Ντι Κάπριο φορούσε σκούρο μακιγιάζ ώστε να μοιάζει μαυρισμένος από τον ήλιο, ενώ η Γουίνσλετ πολύ λευκό, όπως άρμοζε στον χαρακτήρα της που ανήκε σε υψηλή κοινωνική τάξη.
«Συνεχίζαμε να κάνουμε αυτό το φιλί, και είχα πολύ χλωμό μακιγιάζ, και έπρεπε να κάνω τον έλεγχο του μακιγιάζ μας - και στους δυο μας, μεταξύ των λήψεων - και κατέληγα να μοιάζω σαν να είχα ρουφήξει μια σοκολάτα καραμέλας μετά από κάθε λήψη, επειδή το μακιγιάζ του αλειφόταν πάνω μου», θυμάται. «Και εκείνου έμοιαζε σαν να λείπει ένα κομμάτι από το πρόσωπό του, επειδή υπήρχε αυτό το μεγάλο χλωμό κομμάτι από όλο το μακιγιάζ μου που ήταν πάνω του».
Πέρα από όλα τα τεχνικά προβλήματα, ο σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον είχε ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα στο μυαλό του για τη σκηνή, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να κάνουν πολλές λήψεις για να την πετύχουν.
«Ήταν ένας εφιάλτης», εξήγησε. «Ο Λίο δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει, και χρειάστηκε να την ξαναγυρίσουμε περίπου τέσσερις φορές, επειδή [ο Τζέιμς Κάμερον] ήθελε ένα πολύ συγκεκριμένο φως γι' αυτό, προφανώς, και τα ηλιοβασιλέματα άλλαζαν συνεχώς εκεί που βρισκόμασταν».
Στην ταινία του 1997, η Γουίνσλετ και ο Ντι Κάπριο υποδύονταν επιβάτες του Τιτανικού από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις που ερωτεύονται και παλεύουν να μείνουν μαζί, ακόμη και μετά τη βύθιση του πλοίου. Η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία, κερδίζοντας 11 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και αυτό της καλύτερης ταινίας, και χαρίζοντας στη Γουίνσλετ την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.
Αν και ήταν «εφιάλτης» το γύρισμα της διάσημης σκηνής, η Γουίνσλετ αναπολεί θετικά τη συνολική εμπειρία της δημιουργίας της ταινίας.
«Αισθάνομαι πολύ περήφανη γι' αυτήν, γιατί νιώθω ότι είναι εκείνη η ταινία που συνεχίζει να δίνει», σημείωσε η Γουίνσλετ. «Ολόκληρες άλλες γενιές ανθρώπων ανακαλύπτουν την ταινία ή τη βλέπουν για πρώτη φορά και αυτό έχει κάτι το εξαιρετικό».