Βασιλική Μιχαλοπούλου: Η πτυχιούχος της Νομικής που αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό της στη μουσική

Η Βασιλική Μιχαλοπούλου είναι η χαρά της ζωής - και με έναν μαγικό τρόπο μεταδίδει το κέφι και τη θετική ενέργειά της στη μεγάλη, διαρκώς διευρυνόμενη παρέα που αποτελεί το κοινό των live της. Πτυχιούχος της Νομικής και επαγγελματίας δικηγόρος, μόλις το 2019 αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρό της και να κυκλοφορήσει το πρώτο της single «Από το λίγο που σε ξέρω». Πέντε χρόνια και πολλά live αργότερα, είναι πλέον έτοιμη να επανασυστηθεί με τον πρώτο της δίσκο «Ενδεχόμενα».

Και παρότι το single-προπομπός «Περιμένω» είναι ένα ανεβαστικό ποπ/ροκ τραγούδι, εκείνη περιγράφει την πρώτη της δισκογραφική δουλειά ως ένα μουσικό κοκτέιλ από είδη που τη συγκινούν. Για τη Βασιλική όλα τα μουσικά είδη -ή σχεδόν όλα- έχουν μια θέση στο ρεπερτόριό της.


GALA: Πότε μπήκε το τραγούδι στη ζωή σου;
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ: Από παιδί είχα πάντα μια κλίση σε όλα τα είδη τεχνών. Χόρευα, κάναμε σκετσάκια με τον αδερφό μου, ηχογραφούσαμε κασέτες όπου παριστάναμε τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς κι εγώ τραγουδούσα από πίσω, αλλά το να αντιληφθώ ότι έχω καλή φωνή και ότι μπορώ να ασχοληθώ με το τραγούδι έγινε πολύ αργότερα και τυχαία, όταν ήμουν φοιτήτρια.

G.: Δηλαδή, δεν πήγαινες σε ωδείο, δεν συμμετείχες σε σχολικές χορωδίες;
Β.Μ.: Τίποτε από αυτά. Αν και στο Δημοτικό μια δασκάλα μου είχε αναφέρει στους γονείς μου ότι έχω πολύ καλή φωνή και ότι θα έπρεπε να με πάνε στο ωδείο, εκείνοι ήταν πάντα εστιασμένοι στους καλούς βαθμούς μου και πίστευαν ότι θα έπρεπε να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο. Δεν έπαιζε καθόλου το σενάριο να ασχοληθώ με το τραγούδι, ούτε για εκείνους και ούτε καν για μένα.

G.: Οπότε επέλεξες τη Νομική. Γιατί;
Β.Μ.: Το έχω μεγάλη απορία κι εγώ μέσα μου. Εγώ είχα μεγάλη τρέλα να γίνω ηθοποιός. Θυμάμαι ότι στη Γ’ Λυκείου ήθελα να δώσω εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, επειδή ήταν στη Θεσσαλονίκη και ήθελα να αυτονομηθώ, αλλά απέρριψα την ιδέα όταν συνειδητοποίησα ότι έτσι θα επιβάρυνα οικονομικά τη μητέρα μου. Ημουν αριστούχος μαθήτρια και μπορούσα να περάσω σε όποια σχολή στην Αθήνα ήθελα. Ετσι έβαλα το δικό μου όνειρο σε μια γωνίτσα κι άρχισα να φαντασιώνομαι τον εαυτό μου σε διάφορα επαγγέλματα για να αποφασίσω ποια σχολή θα επέλεγα. Από τις ταινίες και τις σειρές που έβλεπα με συγκινούσε η ιδέα να υποστηρίζω το δίκαιο και να μελετάω υποθέσεις, οπότε κάτι μου έκανε κλικ με τη Νομική και είπα να πάω προς τα κει και βλέπουμε. Περνώντας όμως στο πανεπιστήμιο, μπήκα και στη θεατρική ομάδα της σχολής. Εκεί ήταν που ουσιαστικά ανακάλυψα το τραγούδι, γιατί κάναμε αυτοσχεδιασμούς και μου βγήκε αυθόρμητα να τραγουδήσω. Και ξαφνικά σαν να βρήκα το νόημα και τον δρόμο μου. Οπότε ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής στο ωδείο, τα οποία συνεχίζω ακόμα και τώρα.

G.: Σου έφυγε δηλαδή η εφηβική τρέλα να γίνεις ηθοποιός;
Β.Μ.: Οχι, ποτέ. Δηλαδή αν μου κάνει κάποιος πρόταση να παίξω κάπου, θα πάω πολύ ευχαρίστως. (γελάει)

G.: Πάντως, ακούγοντάς σε να τραγουδάς πρόσεξα ότι βάζεις λίγη πρόζα στην ερμηνεία σου.
B.M.: Ναι, μου αρέσει πολύ να το κάνω. Τα τραγούδια τα αντιμετωπίζω λίγο σαν μικρούς μονολόγους και αυτό με απελευθερώνει για να προσφέρω το κάτι παραπάνω. Για μένα το 50% είναι το μελωδικό τραγούδισμα, που εννοείται ότι το κυνηγάω και το δουλεύω, και το άλλο 50% είναι όλος αυτός ο κόσμος που θα φτιάξεις επί σκηνής. Και αυτός είναι ο στόχος μου για το μέλλον, να το εξελίξω κάπως και να είμαι ηθοποιός-τραγουδίστρια.

G.: Τη Νομική όμως δεν την άφησες.
Β.Μ.: Οχι, πήρα το πτυχίο μου και ξεκίνησα να δουλεύω ως ασκούμενη. Από την πρώτη μέρα κιόλας άρχισα να δουλεύω πολύ και σε τρελά ωράρια. Στο μεταξύ, στο ωδείο όπου πήγαινα παράλληλα, γνωρίστηκα με τον Γιώργο Καψάσκη με τον οποίο κάναμε κλικ από την αρχή. Εκείνος είχε τη δική του μπάντα, πήγαινα συχνά να τον ακούσω και μου άρεσε πολύ. Κάποια στιγμή είπαμε να κάνουμε και κάτι μαζί και φτιάξαμε το κομμάτι «Από το λίγο που σε ξέρω». Ηταν το 2019. Μετά ήρθε η πανδημία, εγώ συνέχισα να δουλεύω ως δικηγόρος και σιγά-σιγά, πριν από δύο χρόνια, έφτιαξα τη δική μου μπάντα και ξεκίνησα τα live.

G.: Πώς νιώθεις πάνω στη σκηνή;
Β.Μ.: Η καλύτερή μου. Εντάξει, είχα ένα άγχος την πρώτη φορά, αλλά φορά με τη φορά η διαφορά ήταν τεράστια. Ενιωθα ότι είμαι στον χώρο μου, δεν είχα καμία αμφιβολία γι’ αυτό που κάνω, εγώ που γενικά τα περνάω όλα από το κόσκινο 5.000 φορές. Αλλά με το τραγούδι πάνω στη σκηνή νιώθω ότι αυτό είναι, αυτό θέλω να κάνω. Ακόμα και οι ατέλειές μου δεν με ενδιέφεραν, έψαχνα τον τρόπο να τις καλύψω.

G.: Και τι τραγουδούσες στα live αφού δεν είχες δικό σου υλικό;
Β.Μ.: Ελεγα αυτά που μου άρεσαν, που είχαν μια συνοχή μεταξύ τους για να φτιάξω ένα concept, αναλόγως με τα εκάστοτε ακούσματά μου. Στα προγράμματα που ετοίμαζα μπορεί να τραγουδούσα κομμάτια από Florence & the Machine και Hooverphonic, αλλά τόσο όσο, γιατί το ρεπερτόριό μου είναι κυρίως ελληνικό έντεχνο.

G.: Στο έντεχνο δηλαδή σε τοποθετείς;
Β.Μ.: Εχω μεγάλο θέμα πού να με τοποθετήσω γιατί είναι λίγο passé ως όρος. Θα πρέπει να με ακούσεις για να καταλάβεις. (γελάει) Είναι πολύ περιοριστικό το να βάλεις μια ταμπέλα.

G.: Οπότε τι ύφος έχει ο δίσκος σου;
Β.Μ.: Επειδή είναι η πρώτη φορά που θα συστηθώ δισκογραφικά, είπαμε με τον Γιώργο Καψάσκη, που έγραψε όλα τα τραγούδια, να μην περιοριστούμε σε ένα είδος και να βάλουμε στοιχεία από όλα τα ακούσματα που έχω μέχρι σήμερα - έντεχνες μπαλάντες, ποπ και ροκ στοιχεία, όπως το πρώτο single «Περιμένω», παραδοσιακά που άκουγα πολύ στα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά και λαϊκά, που τα άκουγα από τους γονείς μου όταν ήμουν παιδί. Υπάρχει, για παράδειγμα, ένα τραγούδι σε ζεϊμπέκικο ρυθμό με μπουζούκι, αλλά ενορχηστρωμένο κάπως ιδιαίτερα. Και ο Γιώργος και εγώ είμαστε συνομήλικοι, λίγο πριν από τα 30. Ανήκουμε στη γενιά που πέτυχε το YouTube στο ξεκίνημά του και ακούγαμε όλα τα είδη της μουσικής. Δεν υπάρχει μουσική που να μη θέλω να γνωρίσω, να ακούσω, να ρουφήξω. Το concept του δίσκου, λοιπόν, που ήταν δύσκολο αλλά νομίζω ότι το πετύχαμε, ήταν να έχει διαφορετικά είδη στα οποία την ταυτότητα να τη δίνουν οι άνθρωποι, η ομάδα δηλαδή. Και του δώσαμε τον τίτλο «Ενδεχόμενα», παρότι υπάρχει και ομότιτλο κομμάτι, ακριβώς γιατί κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό από το άλλο.

G.: Πότε θα κυκλοφορήσει;
Β.Μ.: Τον Σεπτέμβριο από τη MINOS EMI. Σκέφτομαι να βγάλουμε πρώτα ένα ακόμα single, το «Είναι κρίμα», που είναι η αγαπημένη μας μπαλάντα και έχουμε κάνει ήδη το βιντεοκλίπ, και μετά να κυκλοφορήσει και ο δίσκος.

G.: Εχεις αρχίσει ήδη να λες τα τραγούδια στα live σου;
Β.Μ.: Ναι, όσοι έρχονται τα έχουν ακούσει ήδη, αλλά θέλω να κυκλοφορήσει και ο δίσκος για να απευθυνθώ στο ευρύτερο κοινό.

G.: Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου που τα άκουσε;
Β.Μ.: Να σου πω ότι δεν πιστεύω αυτό που συμβαίνει. Ειδικά στο τελευταίο live που έκανα τον Μάιο, ήταν πολύ συγκινητικό. Ο κόσμος τα τραγουδούσε μαζί μου επειδή είχαν ξανάρθει και τα ξέρουν.

G.: Ποιο είναι το κοινό σου αλήθεια;
Β.Μ.: Αρχικά ήταν οι φίλοι μου, που έρχονταν για να με στηρίξουν. Αλλά οι φίλοι έφερναν τους φίλους τους, και στο επόμενο live ξανάρχονταν κι έφερναν κι άλλους φίλους. Κι αυτό το πράγμα από live σε live μεγαλώνει οργανικά και αληθινά. Παίζουμε πάντα σε γεμάτο μαγαζί και δεν το πιστεύουμε ότι συμβαίνει, ούτε εμείς ούτε το μαγαζί. Και ειλικρινά δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από αυτό, γιατί είναι η πεμπτουσία αυτού που κάνεις, να μοιράζεσαι δηλαδή. Το concept είναι ότι είμαστε όλοι μια παρέα. Ερχεται ο καθένας όπως είναι και όπως θέλει και θα βρούμε μετά πώς θα συνυπάρξουμε - και είναι αυτό που θέλω να περνάει στο τέλος.

G.: Είσαι πολύ χαρούμενος άνθρωπος.
Β.Μ.: Καλή είμαι. (γελάει) Εχω κάνει μια συνειδητοποίηση: πρέπει να τρέξουμε για να προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε και η χαρά είναι το όχημα για να μπορέσουμε να φτάσουμε στον στόχο μας.