Γιώργος Χρυσοστόμου: Το θέατρο, η μεγαλύτερη τρέλα που έχει κάνει και ο χρόνος που περνάει

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου νιώθει τη σκηνή σαν το σπίτι του, δεν σνομπάρει την τηλεόραση -η πιο πρόσφατη δουλειά του ήταν η σειρά «Το ναυάγιο» του MEGA- και μάλλον θα ήθελε να προσθέσει μερικές ακόμα ταινίες στο ενεργητικό του. Δεν είναι συνηθισμένος τύπος, έχει τη δική του φιλοσοφία για τη ζωή, αγαπάει τη ρουτίνα του και τα πάει καλά με τον εαυτό του.

Το φετινό καλοκαίρι φοράει τα πολύχρωμα φτερά του και πετάει στο αριστοφανικό σύμπαν και στους «Ορνιθες», ανανεώνοντας τη συνεργασία του με τον Αρη Μπινιάρη, που τον είχε σκηνοθετήσει και τον χειμώνα στην παράσταση «Η Ανοδος του Αρτούρο Ούι» - που παρεμπιπτόντως θα συνεχιστεί και στην επόμενη θεατρική σεζόν. Τα ωραία πράγματα πρέπει να επαναλαμβάνονται.

GALA: Σε αντίθεση με αρκετούς συναδέλφους σου, σπούδασες κατευθείαν Υποκριτική, σωστά;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: Ναι, δεν μου γεννήθηκε η επιθυμία για κάτι άλλο. Τώρα που το βλέπω από απόσταση, γιατί τότε δεν μπορούσα να το αποκωδικοποιήσω, το θέατρο με έκανε και με κάνει πιο ισορροπημένο. Παρόλο που δεν φαίνεται απέξω, η ώρα της πρόβας ή της παράστασης μού απασχολεί το μυαλό. Και η χαρά ότι κάνεις κάτι για κάποιον που θα τον διασκεδάσει με κάνει να νιώθω και χρήσιμος.

G.: Αυτό ήταν επομένως το κίνητρό σου για να γίνεις ηθοποιός;

Γ.Χ.: Αυτό και άλλα πολλά υλικά μέσα στην κατσαρόλα, μικρά και μεγάλα. Θυμάμαι τώρα ότι το πρώτο μου χειροκρότημα μού άρεσε πολύ. Είπα «ωραίο είναι αυτό, το θέλουμε». Αυτό, βέβαια, είναι μια παιδική αντιμετώπιση. Οχι ότι δεν θέλω τώρα το χειροκρότημα, αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι λόγος για να θέλεις να γίνεις ηθοποιός. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις γιατί έγινες, αποκτάς μια ταυτότητα, ξέρεις τι αγαπάς σε αυτή τη δουλειά. Δεν με βλέπω σε κανένα άλλο επάγγελμα.

G.: Πώς ξεκίνησαν όλα;

Γ.Χ.: Από το σχολείο. Στη Β’ και στη Γ’ Λυκείου, όπου όλοι έκαναν φροντιστήριο, δεν υπήρχε κανένας για τη θεατρική ομάδα για να παίζει στις σχολικές γιορτές, οπότε το ανέλαβα μόνος μου. Εγραφα κείμενα και έπαιζα κάτι σαν stand-up comedy. Βασικά για να γλιτώνω μάθημα, αλλά εκεί διαπίστωσα ότι πήρα αποδοχή σε αυτό το βίαιο σύστημα που λέγεται σχολείο και μου έδωσαν σημασία. Για άλλους είναι πανεύκολο να λύσουν μια πρωτοβάθμια εξίσωση, για μένα οικείο είναι να στέκομαι μπροστά σε 13.000 ανθρώπους και να διαβάζω εξήντα σελίδες κείμενο. Εχω μια φίλη που δουλεύει πίσω από την μπάρα και μου λέει πόσο της αρέσει να φροντίζει τον άλλο, να περιποιηθεί το ποτό του, το πιάτο του. Εμένα μου αρέσει να φροντίζω την ψυχή του άλλου λέγοντάς του ιστορίες. Μου αρέσει το storytelling και μια παράσταση είναι ένα τεράστιο storytelling - απλά δεν το λέει ένας, το λένε πολλοί μαζί.

G.: Θέατρο κάνεις περισσότερο, αλλά και αρκετή τηλεόραση.

Γ.Χ.: Κάνω πολύ θέατρο, πολλή τηλεόραση και πολύ λιγότερο κινηματογράφο.

G.: Εχεις κάποια προτίμηση;

Γ.Χ.: Ποτέ δεν είχα. Και αυτή είναι συνηθισμένη ερώτηση και κληρονομιά από παλαιότερες εποχές όπου δεν ήταν διαχωρισμένα τα πράγματα. Ο κινηματογραφικός δεν ήταν -υποτίθεται- πρώτης διαλογής ηθοποιός, οπότε ο θεατρικός ήταν πιο σημαντικός. Αυτά τα θεωρώ μπούρδες. Η τηλεόραση και το θέατρο έχουν άλλους κώδικες και άλλους χρόνους. Σε κάθε περίπτωση σημασία έχει το πλαίσιο, οι συνεργάτες, οι παραγωγοί, οι συνθήκες, αν είναι ανθρώπινες ή όχι. Είναι ωραίο να υπάρχει σύμπνοια. Ολοι ξεκινούν με την ιδέα να φτιάξουν κάτι όλοι μαζί και τη χημεία την ανακαλύπτεις παρακάτω.

G.: Πώς είναι οι συνθήκες στους «Ορνιθες»;

Γ.Χ.: Είναι σούπερ το πλαίσιο, γιατί με κάποιους από τους ανθρώπους αυτούς έχουμε δουλέψει μαζί στον «Αρτούρο», άλλοι έχουν ξανασυνεργαστεί σε άλλη παράσταση, είναι δηλαδή σαν να έχει ενώσει ο σκηνοθέτης τις παρέες. Είναι ωραία η συνθήκη, η παραγωγή μάς φροντίζει πολύ και το έργο είναι πολύ ποιητικό.

G.: Θα έχει μια πιο μοντέρνα διασκευή;

Γ.Χ.: Οχι, θα είναι σαν να λέμε ένα παραμύθι. Παραμένουμε πιστοί στο αρχικό έργο, δεν το παρουσιάζουμε σαν ένα είδος αλληγορίας. Το μόνο που έκαναν η Ελενα Παρασκευοπούλου με τον Αρη Μπινάρη στη διασκευή ήταν να αφαιρέσουν τα αριστοφανικά αστεία της εποχής που σήμερα δεν περνάνε. Βάλαμε τα δικά μας.

G.: Ποια είναι λοιπόν η υπόθεση;

Γ.Χ.: Οι ήρωες φεύγουν από τον κόσμο των ανθρώπων για να ζήσουν σε ένα άλλο μέρος, που δεν είναι ακριβώς πόλη, είναι και κάτι πιο βαθύ. Ψάχνουν να βρουν έναν άλλο τρόπο ζωής. Υπάρχει μια πολύ συγκινητική σκηνή, όπου τους βάζουν φτερά για να πετάξουν κι εκείνοι νιώθουν σαν παιδιά που μαθαίνουν να περπατάνε. Οι ήρωες λοιπόν ψάχνουν το Αλλο, οτιδήποτε δεν είναι σαν αυτό που είναι ήδη.

G.: Εσένα σε ενδιαφέρει αυτό το Αλλο;

Γ.Χ.: Φαντασιωτικά, όταν είμαι κουρασμένος, σκέφτομαι τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί για να υπάρχω, αλλά μετά επιστρέφω στο τώρα και είμαι πολύ ευχαριστημένος και ευγνώμων.

G.: Σκέφτηκες ποτέ να κυνηγήσεις μια καριέρα έξω, εκτός Ελλάδας;

Γ.Χ.: Τον φοβάμαι λίγο αυτόν τον τόπο, το έξω. Ξεκινάς εκ του μηδενός. Το θέατρο έξω δεν με αφορά, έχω δει παραστάσεις και εξακολουθεί να μου αρέσει πάρα πολύ όπως γίνεται στην Ελλάδα. Εξω θα πήγαινα μόνο αν κυνηγούσα κάτι σε σχέση με τον κινηματογράφο, αλλά δεν έχει προκύψει κάτι και δεν είμαι τόσο τρελαμένος για να αφήσω αυτό που έχω και να πάω στο άγνωστο. Αυτό που θα μου άρεσε θα ήταν να βγει μια παράστασή μου έξω. Δεν έχω κάνει ποτέ περιοδεία εκτός Ελλάδας. Εχω συναδέλφους που έχουν παίξει στην Αμερική, στην Αυστραλία και στην Κίνα και είναι πολύ γοητευτικά σενάρια, αλλά δεν παίζουν πια πολύ.

G.: Ταξίδια σου αρέσει να κάνεις;

Γ.Χ.: Οχι ιδιαίτερα. Δεν είμαι fan των διακοπών, πλήττω πολύ γρήγορα. Θέλω ή να αλλάξω το μέρος ή να γυρίσω στο σπίτι μου. Δυο-τρεις μέρες αντέχω δηλαδή. Στη φετινή περιοδεία θα έχω εφτά μέρες κενό και θα κάτσω στο σπίτι, δεν θέλω να πάω πουθενά. Και το βλέπω πολύ φωτεινά. Θα είμαι εγώ και το σπίτι χωρίς τις εξωτερικές δουλειές, χωρίς πρόβες. Μόνο γυμναστήριο θα πηγαίνω, που κι αυτό είναι κάτω από το σπίτι μου.

G.: Είσαι σπιτόγατος;

Γ.Χ.: Μου αρέσει να περνάω χρόνο στο σπίτι μου, μόνος μου, κάνοντας οικιακά πράγματα. Γενικά πιάνουν τα χέρια μου. Θα βιδώσω, θα ξεβιδώσω, θα φτιάξω διάφορα, θα τακτοποιήσω. Ασχολούμαι πολύ με τις γλάστρες μου, έχω πάει και σε σπίτια φίλων κι έχω φτιάξει τις βεράντες και τους κήπους τους. Μου λειτουργεί και διαλογιστικά όταν κάνω πράγματα με τα χέρια μου. Ηρεμώ. Την προηγούμενη φορά που ένιωθα πολύ πιεσμένος, άδειασα τις γλάστρες μου και τις ξαναγέμισα με φρέσκο χώμα και ηρέμησε το σύστημα.

G.: Γενικά είσαι πειθαρχημένος;

Γ.Χ.: Ναι, γιατί στην πειθαρχία και στην οργάνωση υπάρχει ελευθερία, όχι στο χάος. Δεν αναβάλω ποτέ κάτι που έχω να κάνω γιατί μετά θα το κουβαλάω σαν βάρος.

G.: Πάντα έτσι ήσουν;

Γ.Χ.: Μέχρι τα 38 μου ήμουν γιούχου, αλλά ακόμα και τότε είχα ένα πρόγραμμα και ήθελα να υπάρχει μια τάξη. Οσο μεγαλώνω νιώθω πιο κεντραρισμένος.

G.: Ποια είναι η μεγαλύτερη τρέλα που θυμάσαι να έχεις κάνει;

Γ.Χ.: Εχω κρεμαστεί από ένα παράθυρο μια φορά για να ακούσω ένα «σ’ αγαπώ». Νεανικές τρέλες. (γελάει)

G.: Θα έλεγες ότι είσαι συμφιλιωμένος με τον χρόνο που περνάει;

Γ.Χ.: Μου αρέσει πάρα πολύ. Θέλω να μεγαλώνω κι άλλο. Για μένα η ζωή μου είναι κάθε πέρσι και χειρότερα. Δεν θα επέστρεφα ποτέ ούτε στα παιδικά, ούτε στα εφηβικά, ούτε στα νεανικά μου χρόνια. Και θυμάμαι και από μικρός πάντοτε να θέλω να έχω ψαρά μαλλιά. Μου αρέσει η ηλικία μου, νιώθω περήφανος που λέω ότι είμαι 44 και περιμένω πώς και πώς να πάω στα 50. Καταλαβαίνω τους λόγους που οι άνθρωποι δεν θέλουν να μεγαλώνουν, αλλά προσπαθώ να τους δώσω να καταλάβουν για ποιον λόγο θέλω εγώ να μεγαλώνω.

G.: Για ποιον λόγο;

Γ.Χ.: Εχει λιγότερη ανησυχία στο δικό μου το format. Αν έχεις περάσει πράγματα και έχεις εμπειρία, μεγαλώνοντας ό,τι και να σου συμβεί δεν τρομάζεις εύκολα.