Norman Parkinson, ο τζέντλεμαν της φωτογραφίας

Ο Νόρμαν Πάρκινσον επανέρχεται στο προσκήνιο με την αναδρομική έκθεση «Norman Parkinson: Always in Style» στο McCord Stewart Museum στο Μόντρεαλ του Καναδά, που φιλοξενεί 79 από τις πιο διάσημες φωτογραφίες και 59 από τα πιο εμβληματικά εξώφυλλα που δημιουργήθηκαν με τον φακό του. Επί έξι δεκαετίες οι φωτογραφίες του κοσμούσαν τις σελίδες και τα εξώφυλλα των μεγαλύτερων περιοδικών μόδας, αποτυπώνοντας το στυλ του 20ού αιώνα - από την προπολεμική Βρετανία των 30s και τη μόδα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το παρισινό New Look των 50s και το Swinging London των 60s μέχρι την αίγλη και τη λάμψη των 70s και των 80s.

Ολα ξεκίνησαν το1934, όταν ο Ρόλαντ Γουίλιαμ Πάρκινσον Σμιθ, γόνος καλής οικογενείας, άνοιξε το δικό του στούντιο φωτογραφίας με την επωνυμία «Νόρμαν Πάρκινσον» στο No 1 της Dover Street στην καρδιά του Μέιφερ, ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο «Ritz», όπου η dolce vita των εκλεκτών Λονδρέζων κυλούσε ολονύχτια. Μια τυχαία επίσκεψη ενός καλλιτεχνικού συντάκτη περιοδικών και οι πρώτες φωτογραφίες της πριγκίπισσας Μαργαρίτας δημιούργησαν τη φήμη του ως πορτρετίστα κορυφαίων προσωπικοτήτων της εποχής στα 21 του μόλις χρόνια.

Το όνομά του συνδέθηκε αρχικά με τις βρετανικές εκδόσεις του «Harper’s Bazaar» και της «Vogue», αλλά στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Πάρκινσον έκλεισε το στούντιό του για να συνεργαστεί με την Αμερικανίδα φωτορεπόρτερ Λι Μίλερ. Σήμερα εκείνες οι φωτογραφίες του αποτελούν υλικό τεκμηρίωσης για την ιστορία μόδας εν καιρώ πολέμου.

Μπροστά από τον φακό του έχουν περάσει τα μεγαλύτερα ονόματα της μόδας και της μεγάλης οθόνης. Οπως η Κάρμεν Ντελ Ορεφίτσε -γνωστή ως το γηραιότερο εργαζόμενο σούπερ μόντελ- που τη γνώρισε στη Νέα Υόρκη το 1949, όταν ακόμα εκείνη ήταν στα πρώτα της βήματα, και συνέχιζε να τη φωτογραφίζει μέχρι τη δεκαετία του '80. Η ίδια, περιγράφοντας την πρώτη φωτογραφική εμπειρία της, θα σχολίαζε ότι ήταν στο τέλειο σκηνικό, ότι η παρουσία του Πάρκινσον την είχε συγκλονίσει και πως εκείνη περίμενε ότι θα την ερωτευτεί. Αντιθέτως ο φωτογράφος προτίμησε να την κρατήσει ως την καλύτερη φίλη του που τον διασκέδαζε με το απίστευτο χιούμορ της.

Τη δεκαετία του '60 ο Πάρκινσον φωτογραφίζει τα νέα αστέρια του βρετανικού κινηματογράφου. Η Τζέιν Μπίρκιν και η Βανέσα Ρεντγκρέιβ απαθανατίζονται μεγαλειώδεις στο αριστοκρατικό σκηνικό του Aspley House με περούκες από τον Βιντάλ Σασούν και ρούχα των θρυλικών σχεδιαστών Mary Quant, Rudi Gernreich και Pierre Cardin.

Οταν τον Δεκέμβριο του 1966 συναντά την Tουίγκι, σχολιάζει: «Λένε ότι η Τουίγκι μοιάζει με αγόρι. Λάθος! Είναι αξιολάτρευτη, σαν η σοφιστικέ έκδοση της Σοφία Λόρεν». Η Τουίγκι ανταποδίδει τη φιλοφροσύνη: «Ηταν απολύτως εκκεντρικός, πολύ ψηλός και αδύνατος με μεγάλο μουστάκι, φορούσε ένα όμορφο κεντημένο καπέλο από το Κασμίρ, μου άρεσε από κάθε άποψη».

Τον Μάιο του 1975 εντυπωσιάζει και την άρτι αφιχθείσα στον κόσμο του μόντελινγκ Τζέρι Χολ. «Ηταν ένας τζέντλεμαν φωτογράφος παλαιάς κοπής. Τον λάτρεψα στις λήψεις μας στην Τζαμάικα», θα θυμόταν η ίδια αργότερα. Εκείνη ήταν η πρώτη από τις πολλές φορές που ο Πάρκινσον θα φωτογράφιζε το διάσημο μοντέλο. Η συγκεκριμένη φωτογράφηση μάλιστα είχε ως αποτέλεσμα το πρώτο εξώφυλλο της Χολ για τη βρετανική «Vogue». Οι λαμπερές λήψεις της με την υπογραφή του εκτόξευσαν τη φήμη της, προσελκύοντας την προσοχή των μελλοντικών εραστών της Μπράιαν Φέρι και Μικ Τζάγκερ.

Για την Ιμάν ο Πάρκινσον είχε δηλώσει ότι ήταν η πιο όμορφη μαύρη γυναίκα του κόσμου. «Ηταν μόλις 18 ετών όταν στάθηκε για πρώτη φορά μπροστά από την κάμερά μου και έκτοτε συνέχισε να ποζάρει για μένα, ακόμα και μαζί με τον μετέπειτα σύζυγό της Ντέιβιντ Μπόουι το 1982, δέκα χρόνια πριν παντρευτούν». Η Ιμάν, με τη σειρά της, τον θυμάται με δέος: «Ηταν σαν τον Φρεντ Αστέρ. Οι αξέχαστες εικόνες του χαρακτηρίζονται από εκπληκτική αίσθηση γοητείας και γνώσης - φαίνεται στα μάτια αυτών που απαθανατίζει».

Το 1981 ο Πάρκινσον τιμήθηκε με το Μετάλλιο Προόδου της Βασιλικής Φωτογραφικής Εταιρείας, λίγο αργότερα με το Βραβείο Lifetime Achievement της Αμερικανικής Εταιρείας Φωτογράφων Περιοδικών και με μια αναδρομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων. Πέθανε σε ηλικία 76 ετών από εγκεφαλική αιμορραγία στα μέσα του χειμώνα του 1990 ενώ φωτογράφιζε σε μια απομακρυσμένη τοποθεσία στη Μαλαισία, από όπου μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Σιγκαπούρης. Εκτοτε οι φωτογραφίες του έχουν παρουσιαστεί σε πολλές ατομικές αναδρομικές εκθέσεις και έχουν εκδοθεί γι’ αυτόν φωτογραφικά βιβλία.