Βασιλική Βλάχου: O βρετανικός κινηματογράφος έχει Ελληνίδα μούσα

Τη γνώρισα ως entertainer στο Μουσείο Μαντάμ Τισό, ανάμεσα στα κέρινα ομοιώματα διασήμων, το 2014, όταν η πρώτη μικρού μήκους ταινία της έβγαινε στους κινηματογράφους. Τη φωτογράφισα στον 10ο όροφο της Tate Modern με όλο το Λονδίνο στα πόδια της. Προφητικό; Σίγουρα. Επτά χρόνια αργότερα, συναντηθήκαμε ξανά σε μάθημα pole dancing. Στο «BFI Riverfront», αγαπημένο εστιατόριο των απανταχού σινεφίλ και καλλιτεχνών, ανοίξαμε μια σαμπάνια και ρίξαμε λίγη στον Τάμεση κάνοντας μια ευχή. Επιασε.

Δύο χρόνια μετά, φέτος, παίζει τον ρόλο της μοιραίας pole dancer στο πλάι του σπουδαίου Βρετανού ηθοποιού Ντέιβιντ Μπαρκ-Τζόουνς στο «Sparrow’s Call», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της οποίας το σενάριο έγραψε η ίδια. Το φιλμ βραβεύτηκε στο φετινό London Independent Film Festival, συμμετείχε στο Pune International Film Festival 2024 και προβλήθηκε ως ταινία λήξης στο φετινό Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου στην Αθήνα. Αναμένεται να βγει στους κινηματογράφους της Ελλάδας στις 26 Σεπτεμβρίου, όμως η Βασιλική σκέφτεται ήδη το επόμενο βήμα της.



GALA: Με ένα μικρό φλας μπακ, πώς θα διηγούσουν την ιστορία σου μέχρι σήμερα;

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΒΛΑΧΟΥ: Ενα μικρό κορίτσι παρακολουθεί με δέος σινεμά. Ονειρεύεται να πρωταγωνιστήσει η ίδια σε μια αγγλόφωνη ταινία. Σπουδάζει, δουλεύει στη χώρα της, την Ελλάδα, και φεύγει για τα ξένα, το Λονδίνο, εφοδιασμένη με μια αποφασιστικότητα που βασίζεται στην άγνοια κινδύνου. Περνώντας από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες παραμένει -σχεδόν εμμονικά- αγκιστρωμένη στο όνειρό της και λίγο προτού το εγκαταλείψει λόγω εξάντλησης το βλέπει να πραγματοποιείται. To be continued.

G.: Ποιο είναι το θέμα της ταινίας σου, λοιπόν;

Β.Β.: Το «Sparrow’s Call» πραγματεύεται την αντισυμβατική σχέση του Μάικ, ενός Αγγλου οικογενειάρχη, λέκτορα Φιλοσοφίας, και της Βαλ, μετανάστριας ερωμένης του που εργάζεται ως χορεύτρια της νύχτας. Η σχέση τους παίρνει εγκληματική τροπή, θέτοντας τον γάμο και την καριέρα του Μάικ σε κίνδυνο. Η ηρωίδα παγιδεύεται σε μια αδιέξοδη κατάσταση: έχει την ευθύνη της άρρωστης γιαγιάς της, αδυνατεί να ξεφύγει από τον αδίστακτο κόσμο της νύχτας, ενώ η ελπίδα για καλύτερη ζωή που της υπόσχεται ο Μάικ χάνεται με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Αμφισβητώντας τα στερεότυπα, η ταινία θέτει ερωτήματα και προβληματισμούς περί ανισότητας μεταξύ των δύο φύλων, ηθικής και εκμετάλλευσης.

G.: Πώς θα περιέγραφες τη δική σου στάση ζωής απέναντι στις σχέσεις;

Β.Β.: Σέβομαι τις σχέσεις μου. Αντιμετωπίζω τους άλλους με ειλικρίνεια, αποφεύγοντας την αγένεια και τη διαρκή κριτική, με δοτικότητα και κυρίως με ανοιχτό μυαλό.

G.: Εχεις υπάρξει συχνότερα θήραμα ή κυνηγός;

Β.Β.: Πολύ θα ήθελα να έχω υπάρξει μόνο κυνηγός, αλλά στη ζωή αναπόφευκτα είμαστε και τα δύο. Γενικότερα όμως νιώθω ίση προς ίσους. Προσπαθώ να συναναστρέφομαι ανθρώπους που με ανυψώνουν πνευματικά, με χαλαρώνουν συναισθηματικά, με εμπνέουν και μου βγάζουν τον καλύτερο εαυτό μου.

G.: Ο έρωτας έχει απόλυτη ομορφιά, αλλά συμφωνείς ότι είναι και δίκοπο μαχαίρι;

Β.Β.: Ο έρωτας είναι σαν να ακροβατείς σε τεντωμένο σχοινί ξεχνώντας την ασφάλειά σου. Εάν φτάσεις στο τέλος του σχοινιού, βρίσκεις την αγάπη. Εάν πέσεις, τραυματίζεσαι, πονάς, αλλά ανασηκώνεσαι ακόμα πιο δυνατός. Αλίμονο σε όσους δεν ερωτεύτηκαν ποτέ.



G.: Θα έλεγες ότι αναγνωρίζεις κάποια κοινά στοιχεία με την ηρωίδα σου;

Β.Β.: Οταν υποδύεσαι έναν χαρακτήρα που εσύ έχεις γράψει, είναι σαν να ανοίγεις ένα παράθυρο στον κόσμο για να δει την ψυχή σου. Η έκθεση είναι τεράστια. Η δυναμικότητα και η ψυχική ανωτερότητα της Βαλ, η ικανότητά της να συγχωρεί και να προχωρά με όποια τραύματα την έχουν στιγματίσει είναι στοιχεία που διαθέτω κι εγώ.

G.: Πώς ήταν ο Ντέιβιντ Μπαρκ-Τζόουνς ως συμπρωταγωνιστής σου;

Β.Β.: Τον πρότεινε η casting director της ταινίας. Ο Ντέιβιντ είναι ένας ηθοποιός με επιτυχημένη πορεία στο βρετανικό θέατρο και πρόσφατες συμμετοχές στο «Diplomat» του Netflix και το «Secret Invasion» της Marvel. Είχαμε πολύ καλή χημεία στα γυρίσματα, ενώ δεν σταματούσε να κάνει ερωτήσεις γύρω από το σενάριο.


G.: Για μια Ελληνίδα στο Λονδίνο πόσο μακρύ είναι το ταξίδι προς την επιτυχία και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ η μητρική γλώσσα δεν είναι τα αγγλικά;

Β.Β.: Οι οντισιόν για πρωταγωνιστικούς ρόλους στο Λονδίνο είναι δύσκολες όχι μόνο για τους ξένους (international) ηθοποιούς, αλλά και για τους Βρετανούς. Εχω περάσει από συνέντευξη για καλούς ρόλους σε μεγάλα projects και έχω πρωταγωνιστήσει σε ανεξάρτητες θεατρικές παραστάσεις και ταινίες. Το γεγονός όμως ότι με έβλεπαν, αρχικά τουλάχιστον, σε στερεοτυπικούς ρόλους ξένης με ώθησε να αρχίσω να δημιουργώ τη δική μου δουλειά.

G.: Πώς νιώθεις παίρνοντας όλο το βάρος μιας ταινίας πάνω σου στη βαριά βιομηχανία του θεάματος;

Β.Β.: Η δημιουργία μιας ανεξάρτητης ταινίας είναι εξ ορισμού ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, ειδικά αν την κάνεις με απολύτως επαγγελματικό τρόπο σε μια ξένη χώρα. Το filmmaking είναι μια συλλογική δουλειά. Το μεγαλύτερο βάρος που έπρεπε να σηκώσω προσωπικά ήταν να εμπνεύσω μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων να με ακολουθήσει σε αυτό το ταξίδι που κράτησε σχεδόν εννιά χρόνια.

G.: Τι συνθήκες αντιμετώπισες επιδιώκοντας μια καριέρα στο Λονδίνο;

Β.Β.: Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες που όμως με δυνάμωσαν ως άνθρωπο και μου χάρισαν εμπειρίες που ενδεχομένως δεν θα αποκτούσα στην Ελλάδα. Οι δουλειές που έκανα -παρεμφερείς ή όχι- με βοήθησαν να αναπτύξω μια πιο σφαιρική εικόνα του κόσμου. Γνώρισα και συνεργάστηκα με ανθρώπους που έχουν βραβευτεί με Οσκαρ, αλλά ήρθα και σε επαφή με την πιο τυχοδιωκτική και σκοτεινή πλευρά της ζωής.

G.: Γράφοντας σενάρια, κάποιες γυναίκες έκαναν τη ζυγαριά να γείρει από την πλευρά των ανδρών προς τη δική μας. Εχει επέλθει κάποια ισορροπία;

Β.Β.: Τα σενάρια που είναι γραμμένα από γυναίκες δημιουργούς είναι μια πολιτισμική κατάκτηση. Ανοίγει ένας δρόμος σε μια πιο αντικειμενική απεικόνιση του κόσμου, των σχέσεων και της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων, σε μια ισορροπημένη θέση και στάση απέναντι στην κοινωνία.

G.: Πόσο σε άλλαξε η καριέρα στο Λονδίνο σε σχέση με την ταυτότητα που έχεις στην Ελλάδα;

Β.Β.: Τα χρόνια στο Λονδίνο σίγουρα διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου. Εφυγα από την ασφάλεια της Αθήνας όπου γεννήθηκα και πήγα σε έναν ξένο τόπο όπου βρέθηκα χωρίς τίποτα. Το να δημιουργήσεις μια νέα κοινωνική ταυτότητα είναι μεν απελευθερωτικό, αλλά προκαλεί και μεγάλο φόβο. Τον φόβο του άγνωστου. Σήμερα νιώθω μια εμπλουτισμένη με εμπειρίες και γνώση, μια εξελιγμένη εκδοχή του παλιού εαυτού μου.

G.: Πώς νιώθει μια γυναίκα που τα έχει καταφέρει;

Β.Β.: Ικανοποιημένη μεν, ανυπόμονη δε για να κατακτήσει τους επόμενους στόχους της. Οπως ορισμένοι πολύ ενδιαφέροντες ρόλοι για τους οποίους θα περάσω από ακρόαση.

G.: Ποια θεωρείς ότι είναι η μεγαλύτερη ελληνική κληρονομιά σου;

Β.Β.: Η διαχρονική σοφία των αρχαίων φιλοσόφων μας και η βαθιά ριζωμένη σχέση που έχουμε ως λαός με το θέατρο. Το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, οι πίτες της μητέρας μου, ο αργαλειός της γιαγιάς μου. Τα κόκκινα αυγά το Πάσχα. Το φιλότιμο.