O Σάιμον Αναντ εισχωρεί με την κάμερά του στον χώρο των παρασκηνίων

O Σάιμον Αναντ εισχωρεί αθόρυβα με την κάμερά του στον χώρο των παρασκηνίων για να φωτογραφίσει τους παγκοσμίου φήμης ηθοποιούς πριν από σημαντικές παραστάσεις. Ξεκίνησε να το κάνει πριν από 37 χρόνια και συνεχώς επεκτείνει τη συλλογή του. Οι ηθοποιοί επιλέγονταν αυστηρά από τον ίδιο, χωρίς να μεσολαβεί κάποιο περιοδικό ή εφημερίδα. Αναζητά τα φωτογραφικά του είδωλα έχοντας γνώσεις της τέχνης του θεάτρου και της φωτογραφίας, μα κυρίως διαθέτοντας ένα σταθερό όραμα που διακρίνεται από επιμονή και μία ενθουσιώδη παρόρμηση. Ολα ξεκίνησαν από τα μαθητικά του χρόνια, καθώς στην εκπαίδευσή του περιλαμβανόταν και η διδασκαλία βικτωριανής δραματουργίας.

Σύντομα άρχισε να πληρώνεται για να φωτογραφίζει σημαντικές παραγωγές σπουδαίων σκηνοθέτων. Στη διάρκεια της καριέρας του έχει απαθανατίσει πληθώρα παραστάσεων, από Σαίξπηρ, Ιψεν, Τσέχοφ, Στρίντμπεργκ και Πίντερ, μέχρι μιούζικαλ, παντομίμα, όπερα, πειραματικό, σωματικό θέατρο, τσίρκο, ακόμη και μπουρλέσκ. Ο Αναντ αντιμετωπίζει με ουμανιστική αισθητική τους ηθοποιούς του στην προετοιμασία τους, στην τελευταία κουβέντα με τους συμπρωταγωνιστές τους, στις τελικές πινελιές του μακιγιάζ τους. «Η ευπάθειά τους είναι τόσο ακραία όσο και η δύναμή τους», έχει σχολιάσει, ενώ έχει αποδείξει πόσο πολύ αγαπά αυτούς που δημιουργούν αυτόν τον κόσμο των ακραίων σκαμπανεβασμάτων, φωτογραφίζοντάς τους στα στενά καμαρίνια και στους πολυσύχναστους διαδρόμους ή κοιτάζοντας τους εαυτούς τους σε καθρέφτες για να αναγνωρίσουν τους χαρακτήρες που υποδύονται.

Οι φωτογραφίες του γίνονται μόνιμες καταγραφές ενός πρόσκαιρου μικρόκοσμου που βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Στόχος του είναι να φωτίσει τη διαδικασία για τον θεατή και να εμβαθύνει στους ιδιωτικούς κόσμους, αντιμετωπίζοντας με θάρρος την πρόκληση.

Η Κέιτ Μπλάνσετ έχει μιλήσει για τη γνωριμία τους: «Το 2004 θυμάμαι, είχαμε συναντηθεί προκειμένου να δω τη δουλειά του στο V&A Theatre Museum, στο Κόβεντ Γκάρντεν. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ηθοποιός ή επαγγελματίας του θεάτρου για να νιώσει τη συναρπαστική δύναμη των φωτογραφιών του, δεν χρειάζεται καν να γνωρίζει τον ηθοποιό ή τον χαρακτήρα που πρόκειται να παίξει. Η ενσυναίσθηση για την πράξη της προετοιμασίας είναι μεταδοτική - και αποκαλυπτική είναι η ιδιωτική στιγμή του ανθρώπου που πρέπει να αφήσει πίσω του όλες τις σκέψεις και τις ανησυχίες της ημέρας και να μεταμορφωθεί στον ρόλο. Οσο καταπληκτικό ακούγεται, άλλο τόσο είναι και αδιανόητο! Σε αντίθεση με τη λαμπερή εικόνα του θεάτρου, οι περισσότεροι θα εκπλήσσονταν βλέποντας τις στενές συνθήκες σε πολλά βρετανικά θέατρα. Οι φωτογραφίες του καταφέρνουν να μας μεταφέρουν σε αυτόν τον αόρατο κόσμο, απεικονίζουν στιγμές έντονης συγκέντρωσης, τη μεταμόρφωση, αυτό που είναι κρυμμένο πίσω από τις κουίντες αιώνες.

Ενα άλλο στοιχείο που παρατηρείς είναι πως και οι σταρ πρέπει συχνά να αρκεστούν στις εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούσαν οι βικτωριανοί προκάτοχοί τους».

Τα τελευταία χρόνια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν μια εικόνα για τον κόσμο των παρασκηνίων των διάσημων, αλλά οι φωτογραφίες που επιλέγουν να μοιραστούν από τη ζωή τους είναι διαφορετικές. Σπάνια αποτυπώνουν το πιο ιδιωτικό ή την ευάλωτη πλευρά, όπως κάνουν οι φωτογραφίες του Αναντ. Αν και φαίνονται «φυσικές», έχουν σκηνοθετηθεί. Το να συλλαμβάνεις με τον φακό σου ηθοποιούς σε ιδιωτικές στιγμές απαιτεί σύνολο δεξιοτήτων. Οσο και αν κατακλυζόμαστε από φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα, ακόμα και οι πιο άπειροι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πολύ δύσκολο η φωτογραφία να γίνει τέχνη. «Οταν εφευρέθηκε η πένα, που ήταν ένα επαναστατικό εργαλείο που εκδημοκράτησε την ικανότητα καταγραφής πληροφοριών, δεν δημιούργησε περίσσεια ποιητών», επιβεβαιώνει με μια παράφραση ο δημιουργός.

Στις Μονογραφίες που κυκλοφορούν ο Αναντ καταγράφει με τον φακό του μερικές χιλιάδες συναντήσεις όπου οι ηθοποιοί δέχονται την παρουσία του φωτογράφου τα 30 λεπτά πριν ανέβουν στη σκηνή, προσθέτοντας ο καθένας την προσωπική του ιστορία στην υπάρχουσα αφήγηση. Η αποδοχή τους να τους επισκεφτεί γίνεται πρόκληση για τον φωτογράφο που θεωρεί ότι η φωτογένεια του πρωταγωνιστή πηγάζει από τη σχέση με τον εαυτό του και τη σχέση με τον μυθιστορηματικό χαρακτήρα που ερμηνεύει. Ο Βρετανός δημιουργός παρατηρεί πώς ο καθένας διακοσμεί το καμαρίνι με τον δικό του τρόπο και κατανοεί πως όσο παλιότερο είναι το κτίριο, τόσο περισσότερο γίνεται κομμάτι της εικόνας και βοηθά στη δημιουργία ατμόσφαιρας.

Οι ηθοποιοί είναι συνήθως ανήσυχοι. Αυτό μπορεί να προέρχεται από διάφορες αιτίες, συμπεριλαμβανομένης της ιδιωτικής ζωής τους. Κάθε απόγευμα έχουν την επιλογή είτε να χρησιμοποιήσουν αυτό που τους έχει συμβεί κατά τη διάρκεια της ημέρας, να το μετουσιώσουν στην υποκριτική τους, είτε να συγκρατήσουν τα συναισθήματά τους όταν δεν βοηθούν στην παράσταση. «Οι εικόνες στο βιβλίο γίνονται με κλείστρο και όχι με φακό», αναλύει ο Αναντ την τεχνική του. «Με ενδιαφέρει η αποφασιστική στιγμή, το πάτημα του κουμπιού που βασίζεται στη συνενοχή - οι επιδερμικοί εντυπωσιασμοί δεν είναι της αισθητικής μου. Το 1/125 του δευτερολέπτου είναι το μόνο που χρειάζομαι για να δημιουργηθεί μια εικόνα. Αυτή η στιγμή είναι που θα πλάσω το τέλειο αφήγημα» .