Νίνο Νικολαΐδης: Αισθάνομαι αρκετές φορές μόνος μου στο Survivor επειδή δεν σκέφτονται όλοι καλοπροαίρετα

Στο νέο επεισόδιο του Survivor, ο Νίνο Νικολαΐδης μοιράστηκε την προσωπική του ιστορία, αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική του ζωή.

Όπως ανέφερε ο παίκτης του ριάλιτι που είναι παγκόσμιος πρωταθλητής κωπηλασίας, παρά την αγάπη και τη στήριξη που έλαβε από τους γονείς του και την κοπέλα που αποτέλεσε σταθμό για τον ίδιο, βίωσε υπερκόπωση και κατάθλιψη, γεγονός που τον οδήγησε να απομακρυνθεί από την εθνική ομάδα πριν τους Ολυμπιακούς στο Τόκιο. Μετά από χρόνια αγώνα, δήλωσε πως προσπαθεί να ξαναχτίσει τα όνειρά του από την αρχή.

Δείτε το βίντεο


Πιο αναλυτικά, ο Νίνο δήλωσε τα εξής:
«Έχω λάβει πάρα πολλή αγάπη στη ζωή μου και έχω μάθει να λειτουργώ με αγάπη και καλοσύνη. Είχα ανθρώπους που με στήριξαν πάρα πολύ: τους γονείς μου, τις γιαγιάδες μου, τους παππούδες μου. Είχα μια κοπέλα που ήταν σταθμός για μένα στη ζωή μου. Κάποια στιγμή, ενώ βρισκόμουν στην εθνική ομάδα και είχα πετύχει όλους μου τους στόχους μέχρι ένα σημείο – είχα κατακτήσει τα παγκόσμια, τέλος πάντων δεν με ενδιαφέρει να τα αναφέρω όλα αυτά – έπαθα υπερκόπωση έναν χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς στο Τόκιο. Το σώμα μου με εγκατέλειψε, και πέρασα μαζί και κατάθλιψη, με αποτέλεσμα να είμαι για πολύ καιρό εκτός.

Κλεισμένος στον εαυτό μου, έχασα τα όνειρά μου όλα και ξεκίνησα ξανά από το μηδέν, να προσπαθώ. Θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος που δεν του έχουν κάτσει τα πράγματα στη ζωή, δηλαδή ό,τι έχει κερδίσει το έχει κερδίσει με πολλή δυσκολία, και πάλι τίποτα δεν του έχει βρεθεί έτσι απλόχερα. Πάντα, ξέρεις, λέω μια φράση· είναι ένας στίχος βασικά, που λέει: "Η ζωή σου χρωστάει ντροπή, μου χρωστάει χαρά". Αισθάνομαι αρκετές φορές εδώ πέρα μόνος μου, από την άποψη ότι δεν σκέφτονται όλοι καλοπροαίρετα. Πολλές φορές, εμένα μου βάζουν τρικλοποδιές, γιατί νομίζω ότι θα σκεφτούν οι άλλοι όπως σκέφτομαι εγώ, και πάω αγαθά να συμπεριφερθώ και να πορευτώ. Εντέλει, όμως, βλέπω άλλα πράγματα.

Τα όνειρά μου τα έφτασα στον αθλητισμό μέχρι ένα πολύ υψηλό σημείο, στο 95%, αλλά εντέλει αυτό δεν μου παρείχε τίποτα, γιατί, ενώ είμαι χρυσός παγκόσμιος πρωταθλητής, δεν κέρδισα σχεδόν τίποτα. Αν ήμουν ολυμπιονίκης, θα ήμουν διορισμένος στο δημόσιο, θα είχα πάρει λεφτά από το κράτος, θα είχα πάρει χίλια πράγματα· οπότε θα ήμουν εξασφαλισμένος. Γι' αυτό λέω ότι έχασα αυτή την εξασφάλιση, τόσο, τόσο κοντά πριν, και γι' αυτό άρχισα ξανά από το μηδέν, με υπερκόπωση και κατάθλιψη. Όταν λέω με υπερκόπωση, εννοώ ότι δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Η αλήθεια είναι ότι δεν ονειρεύομαι όπως ονειρευόμουν παλιά· δεν έχω αυτή την τρέλα μέσα μου που έκανα άπειρα όνειρα και ο νους μου ταξίδευε. Είμαι λίγο πιο ρεαλιστής και λίγο πιο απαισιόδοξος από ό,τι ήμουν, αν και πάλι είμαι αισιόδοξος σαν άνθρωπος. Θεωρώ ότι αυτή εδώ πέρα η εμπειρία ενδεχομένως να μου ανοίξει κάποιους δρόμους στο μυαλό μου και στην ψυχή μου, να ξαναταξιδέψω, να ξαναονειρευτώ, να ελπίζω ξανά».