Γιάννης Τσουμαράκης: Ήρεμη δύναμη

Ο Γιάννης Τσουμαράκης είχε την τύχη να μπει με το δεξί στη δουλειά που επέλεξε να κάνει. Σπουδαστής ακόμα στο πρώτο έτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού, βρέθηκε να παίζει στους «The Durrells», διεθνή και μεγαλεπήβολη παραγωγή που ανέβασε κατευθείαν τον πήχη του ψηλά. «Ευχή και κατάρα» το χαρακτηρίζει ο ίδιος. Υστερα ήρθαν οι σειρές «Στα 4» και «Η Mάγισσα» και σχεδόν μια ντουζίνα θεατρικές παραστάσεις - μόνο πέρυσι συμμετείχε σε τέσσερις. Τη φετινή σεζόν βάζει τον ερμηνευτικό οβολό του σε δύο θεατρικά έργα και είναι αποφασισμένος να μας κάνει να γελάσουμε ως Στεφ στην ολοκαίνουρια κωμική σειρά του MEGA «Εχω παιδιά», που κάνει πρεμιέρα μέσα στον μήνα. Εκτός ρόλων δηλώνει εσωστρεφής -δεν του φαίνεται-, είναι γειωμένος και εξαιρετικά συγκροτημένος στον λόγο και τη σκέψη του και παρότι ηλικιακά ανήκει στη γενιά Z, εκείνος νιώθει περισσότερο boomer. Οι αντιφάσεις του είναι και αυτές που τον κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέροντα.



GALA: Κλισέ ερώτηση, αλλά θα την κάνω. Γιατί έγινες ηθοποιός;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΥΜΑΡΑΚΗΣ: Δεν έχω σαφή απάντηση γιατί δεν έθεσα ποτέ στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα. Σαν να ήταν η ροή των πραγμάτων τέτοια και να ήξερα πάντα ότι αυτό θέλω να κάνω. Πήγαινα στο Καλλιτεχνικό Σχολείο του Γέρακα στην κατεύθυνση Θεάτρου, η μητέρα μου είναι θεατρολόγος και με πήγαινε από μικρό σε παραστάσεις, θα έλεγα ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου τα πάντα ήταν γύρω από το θέατρο. Στα 18 μου έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, την οποία και τελείωσα, αλλά είχα περάσει και στη Φιλολογία. Εδωσα κάποια μαθήματα που μου άρεσαν, όπως Λογοτεχνία, Ιστορία και Αρχαίες Τραγωδίες, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να διαβάζει για να πάρω κι από εκεί το πτυχίο μου. Ηξερα ότι δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό.



G.: Ούτε καν ως plan B;

Γ.ΤΣ.: Η Φιλολογία δεν με ενδιαφέρει και μέχρι πέρυσι δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο εκτός από ηθοποιός. Εθεσα όμως στον εαυτό μου το ερώτημα πώς με φαντάζομαι σε δέκα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα αν τα πράγματα δεν έχουν τη ροή που θα ήθελα ιδανικά να έχουν, εργασιακά, οικονομικά και καλλιτεχνικά, και κατέληξα ότι αυτό που μου αρέσει πολύ να κάνω είναι η γιόγκα. Οπότε έκανα σεμινάριο για εκπαιδευτής γιόγκα, όχι απαραίτητα ως εναλλακτικό επάγγελμα, αλλά ως κάτι που μου αρέσει πολύ να κάνω πέραν της υποκριτικής.

G.: Φέτος θα σε βλέπουμε στη νέα σειρά του MEGA «Εχω παιδιά». Τι μπορείς να μου πεις για τoν ρόλο σου χωρίς να κάνεις σπόιλερ;

Γ.ΤΣ.: Ετσι κι αλλιώς, κάθε επεισόδιο έχει μια σχετική αυτοτέλεια. Είναι μια κωμική σειρά σε σενάριο του Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία του Διονύση Φερεντίνου. Εγώ κάνω τον Στεφ, ο οποίος μαζί με τη φίλη του Σόφι έχει ανοίξει μια εταιρεία startup μικροζυθοποιίας που βγάζει μια exclusive μπίρα. Τα παιδιά αυτά ανήκουν στη γενιά Z. Στην εταιρεία τους πηγαίνει και η Σάρα, που την υποδύεται η Ευγενία Σαμαρά, για να εργαστεί ως οικονομολόγος. Και ενώ αυτοί οι δύο είναι στην κοσμάρα τους, η Σάρα προσπαθεί να τους οργανώσει. Αυτό στο οποίο έχει επενδύσει ο Λάμπρος είναι ακριβώς αυτή η αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ αυτών των τριών λόγω του χάσματος γενεών.



G.: Δύσκολο να κάνεις μια καλή κωμωδία;

Γ.ΤΣ.: Ο Φισφής είναι ένας από τους καλύτερους stand up comedians που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, έχει την αίσθηση του χιούμορ, του ρυθμού, παίζει με τις λέξεις, τις παρεξηγήσεις, τα εργαλεία που χρησιμοποιεί στη stand up comedy είναι κοινά με αυτά της κωμωδίας.
Ο Φερεντίνος, από την άλλη, είναι ένας έμπειρος σκηνοθέτης και τον εμπιστεύομαι απόλυτα.

G.: Τι κοινά έχεις με τον ρόλο σου;

Γ.ΤΣ.: Τον αναγνωρίζω αυτό τον άνθρωπο, έχω συναντήσει αρκετούς όπως αυτός μέσω της σχέσης μου με τα social media. Ο Στεφ είναι λίγο ακουσμένος. (γελάει) Είναι επιφανειακός, υπερφίαλος, περισσότερο της θεωρίας και καθόλου της πράξης. Του ήρθε μια ιδέα και αποφάσισε να την υλοποιήσει, χωρίς να ενδιαφέρεται αν έχει τα χρήματα, τη σωστή οργάνωση, όλα είναι εικόνα γι’ αυτόν. Και αυτό είναι και αποτέλεσμα της εποχής. Πιο πολύ ασχολείται με το αν αυτό που λέει η Σάρα είναι politically correct παρά με το αν το σχέδιο που έχει στο μυαλό του γίνεται πρακτικά. Είναι ένας τύπος που δεν πατάει πολύ στη γη. Για να καταλάβεις, μια ατάκα του είναι ότι την ιδέα για την εταιρεία τούς την έδωσε ένα περιστέρι που τους μίλησε όταν έπιναν μανδραγόρα σε ένα φεστιβάλ στο Πόρτλαντ. (γελάει)

G.: Τον λες και λίγο δήθεν;

Γ.ΤΣ.: Δήθεν τον λέμε εμείς, αυτός δεν το ξέρει ότι είναι δήθεν. Οπως σου είπα, τον Στεφ τον αναγνωρίζω και γελάω πολύ με αυτόν, αλλά ως Γιάννης δεν έχω καμία σχέση. Οριακά θα με έλεγα λίγο boomer σε κάποια πράγματα. Δεν έχω TikTok, δεν τρέχω το Instagram μου όπως άλλοι άνθρωποι ή συνάδελφοι της γενιάς μου. Δεν με βρίσκω μέσα σε αυτό. Προτιμώ να διαβάσω ένα βιβλίο, να κάνω μια βόλτα, να δω μια ταινία παρά να ασχολούμαι μιάμιση ώρα με το τι post θα ανεβάσω. Μου φαίνεται μια μικρή σπατάλη της ενέργειάς μου.

G.: Για απόφοιτος του Εθνικού, δεν σνομπάρεις την τηλεόραση.

Γ.ΤΣ.: Οχι, δεν είμαι καθόλου σνομπ στα πράγματα. Σε κάθε δουλειά μπορώ να πάρω κάτι πάρα πολύ χρήσιμο για μένα και να δουλέψω πράγματα που ούτε φανταζόμουν ότι μπορώ να δουλέψω, να ανακαλύψω ποιότητες και εργαλεία που τα είχα ανιχνεύσει στη σχολή αλλά δεν είχα επενδύσει σε αυτά. Ας πούμε, στα γυρίσματα που κάνουμε τώρα κατάλαβα ότι η κωμωδία θέλει απίστευτη ακρίβεια. Αν δεν ξέρεις επακριβώς τι να κάνεις, αν δεν έχεις μελετήσει πολύ καλά όλη τη σκηνή -και όχι μόνο τα λόγια σου- για να έχεις την αίσθηση του ρυθμού, δεν λειτουργεί το αστείο. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Στην κωμωδία νιώθω ότι μπορείς να εκτεθείς περισσότερο απ’ ό,τι στο δράμα.

G.: Τι θα κάνεις φέτος στο θέατρο;

Γ.ΤΣ.: Αυτή τη σεζόν παίζω σε δύο παραστάσεις. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα είμαι στο «Blue Train» στο Θέατρο Αλμα, όπου από φέτος αναλαμβάνει την καλλιτεχνική διεύθυνση ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Είναι ένα έργο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σουλεϊμάν, πολύ τρυφερό, σύγχρονο, ευαίσθητο και ανθρώπινο και παρότι ο κεντρικός ήρωας είναι γκέι, το έργο δεν επικεντρώνεται μόνο σε αυτό. Μιλάει για την ανθρώπινη μοναξιά, την υπαρξιακή κρίση ηλικίας, τη σχέση με τη μάνα, με τον εαυτό, με τον έρωτα, με τον χρόνο, απευθύνεται σε όλους. Και είμαι επίσης στο Θέατρο Σταθμός, στην επανάληψη του θεατρικού έργου «Η κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη. Ενα βαθιά πολιτικό έργο σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, που είχε παιχτεί την άνοιξη και παίζεται και τώρα μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου.



G.: Με τόση δουλειά βρίσκεις καθόλου χρόνο για διασκέδαση;

Γ.ΤΣ.: Γενικά δεν βγαίνω έξω πολύ και όταν βγω θα πάω για κανένα ποτό, Πέμπτη συνήθως, ίσως και Παρασκευή, Σάββατο όχι και τόσο. Δεν μπορώ καθόλου τον πολύ κόσμο. Προτιμώ να μείνω στο σπίτι μου για να δω μια ταινία ή να αράξω με πέντε φίλους μου.

G.: Πώς είσαι αλήθεια στην παρέα σου;

Γ.ΤΣ.: Δεν είμαι loud στην παρέα και γενικά, αλλά αν νιώσω ασφάλεια και άνετα και αναπτύξω έναν κώδικα με τον άλλον, οριακά δεν με αναγνωρίζω κι εγώ κάποιες στιγμές από το πόσο εξωστρεφής μπορώ να γίνω. Είμαι αυτός που θα επενδύσει πολύ στο να ακούσει το πρόβλημά σου και πολλές φορές να το συμμεριστεί περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, αλλά πιστεύω ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της φιλίας είναι η φροντίδα - και όχι μόνο με την έννοια της ψυχολογικής υποστήριξης. Φροντίζω να περάσεις εσύ καλά και αν φροντίζεις κι εσύ να περάσω καλά, τότε θα περάσουμε τέλεια.

G.: Και τους θεατές σου θέλεις να φροντίζεις;

Γ.ΤΣ.: Εν μέρει ναι, είναι και αυτό ένα είδος δοσίματος, μιας αγάπης. Κάποια λόγια που λέω τώρα, ας πούμε, στο «Blue Train» έχω τη σκηνοθετική οδηγία να τα απευθύνω στον
κόσμο. Λέει, λοιπόν, ο ήρωάς μου: «Ζήσε στο τώρα σου. Αν δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις, μην το κάνεις. Αν δεν σου αρέσει η δουλειά σου, άλλαξέ την. Βρες τι είναι αυτό που σε γεμίζει και κάν’ το».

G.: Εσένα σε εκφράζουν αυτά τα λόγια;

Γ.ΤΣ.: Απόλυτα 


info
Η κωμική σειρά «Εχω παιδιά» θα προβάλλεται στο MEGA από τα μέσα Οκτωβρίου