Ariana Savalas: Η κόρη του «Κότζακ» είναι burlesque icon

Η Αριάνα Σαβάλας, κόρη του Ελληνοαμερικανού ηθοποιού Τέλι Σαβάλας -έγινε διάσημος ως πρωταγωνιστής της αστυνομικής σειράς «Κότζακ» στα 70s-, γεννήθηκε το 1987 στο Λος Αντζελες, μεγάλωσε όμως στη Μινεσότα μετά τον θάνατο του πατέρα της το 1994. Στην εφηβεία της φοίτησε σε ένα καθολικό μοναστηριακό σχολείο μόνο για κορίτσια, πρoτού αποφοιτήσει πρόωρα και μετακομίσει στο Λονδίνο για να ακολουθήσει την καριέρα της ηθοποιού. Σπούδασε Σαίξπηρ και Υποκριτική στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου και έγινε μέλος του Playhouse West, του θεάτρου ρεπερτορίου που διευθύνει ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ. Τελικά σπούδασε Nομική στο Χάρβαρντ και πήρε το master της στο διεθνές εγκληματικό δίκαιο στο Ινστιτούτο του ΟΗΕ στην Ιταλία. Ναι, ως κόρη του ανθρώπου που κρατούσε ένα γλειφιτζούρι αντί για όπλο, γνωρίζει από ανατροπές. Η καριέρα της πλέον περιλαμβάνει το τραγούδι -πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο της άλμπουμ «Dark Lady»- και έχει φτάσει στο μπουρλέσκ, όπου η Αριάνα θριαμβεύει με τις εμφανίσεις της στο ονομαστό παριζιάνικο καμπαρέ «Crazy Horse».

Gala: Γιατί ονόμασες το πρόσφατο άλμπουμ σου «Dark Lady»;
Αριάνα Σαβάλας: Επειδή είμαι μεγάλη θαυμάστρια του Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Πρόκειται για ένα τμήμα από το έργο του «The Dark Lady Sonnets», του οποίου μούσα υπήρξε μια αποκαλούμενη «άγρια ξεμυαλίστρα». Τα διάβαζα όλα αυτά όταν ήμουν πιο νέα και αυτός ο τίτλος μού ήρθε ξανά στο μυαλό γιατί πιστεύω ότι ταιριάζει πολύ στο άλμπουμ.

G.: Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές πίσω από τη δουλειά σου;
Α.Σ.: Είμαι performer σε καμπαρέ, οπότε οτιδήποτε κάνω είναι εμπνευσμένο από τον κόσμο των καμπαρέ και του μπουρλέσκ. Αυτό λοιπόν το άλμπουμ ενσωματώνει κυρίως τα θεατρικά-καμπαρέ στοιχεία. Υπάρχουν επιρροές και από το εναλλακτικό ροκ των 80s, όπως οι μουσικές του Πίτερ Γκάμπριελ, αλλά και πιο mainstream, όπως του Τζορτζ Μάικλ ή της Ανι Λένοξ των Eurythmics. Η μουσική τους ήταν αιθέρια παρά την τεράστια επιτυχία τους. Μου αρέσουν επίσης και οι πιο θεατράλε ροκ σταρ, όπως ο Ντέιβιντ Μπόουι, οι Queen... Ολα αυτά επηρέασαν τη μουσική μου.

G.: Πώς μπήκαν τα καμπαρέ και το μπουρλέσκ στη ζωή σου;
Α.Σ.: Το μπουρλέσκ μπήκε στη ζωή μου πριν από περίπου 12 χρόνια. Μέχρι τότε δεν έβγαζα τα απαραίτητα για να ζήσω από τη μουσική και τις συναυλίες. Ηταν μια διαφορετική φάση ζωής.

G.: Τι συνέβαινε δηλαδή;
Α.Σ.: Είναι αστείο, γιατί με είχε αναλάβει μια εταιρεία που ήθελε να με κάνει ποπ σταρ επειδή ήξερα να τραγουδάω και να παίζω πιάνο. Αλλά ήθελαν να μιμηθώ την επιτυχία κάποιου άλλου, συγκεκριμένα της Σάρα Μπαραϊλές, και όχι να χαράξουν έναν καινούριο μοναδικό, όπως είναι για τον καθέναν μας, δρόμο. Τους είπα λοιπόν: «Γιατί να γίνω σαν την Μπαραϊλές, που υπάρχει ήδη, και να μη γίνω μια σταρ του καμπαρέ;». Η ζεστασιά, η οικειότητα του καμπαρέ και του μπουρλέσκ ήταν για μένα πάντα κάτι το εξαιρετικό, αφού συνδυάζεται με την άλλη μεγάλη μου αγάπη, το τραγούδι. Δεν ενθουσιάστηκαν. Πίστευαν ότι δεν θα έχει λεφτά. (γέλια) Ολα άλλαξαν μετά την εμφάνισή μου στο «Crazy Horse», έπειτα από την πρόσκληση του Ελληνα George BanGable (σ.σ.: καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Παπαδάκη). Mέχρι τότε δεν είχα κάνει μπουρλέσκ ή στριπτίζ, το οποίο βέβαια στο «Crazy Horse» αντιμετωπίζεται ως τέχνη. Ερωτεύτηκα την ενέργειά τους. Ετσι ξεκίνησα τη νέα μου καριέρα ενσωματώνοντας στοιχεία μπουρλέσκ στα τραγούδια και στα live μου.
Μπήκα σε αυτόν τον κόσμο χάρη στο «Crazy Horse» και την εταιρεία που με μανατζάριζε και ήθελα να τους αποδείξω ότι είχαν άδικο.

G.: Τι σου αρέσει περισσότερο σε όλο αυτό;
Α.Σ.: Η εγγύτητα με το κοινό. Στο «Crazy Horse» βλέπεις τους performers από κοντά, διακρίνεις ακόμα και τον ιδρώτα στο πρόσωπό τους ή το κραγιόν στα χείλη τους.
Το να είσαι τόσο κοντά στο κοινό προσφέρει μια εκπληκτική σύνδεση, την οικειότητα που προανέφερα και που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ. Αλλος λόγος που αγαπώ το καμπαρέ είναι ότι η ιστορία του είναι πραγματικά σκοτεινή. Ανθρωποι που διασκεδάζουν στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου, την ώρα, δηλαδή, που προετοιμάζεται κάτι τρομακτικό και τραγικό όπως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

G.: Σου αρέσει να εκτίθεσαι;
Α.Σ.: Εννοείς συναισθηματικά ή σωματικά;

G.: Ας ξεκινήσουμε με τη σωματική έκθεση.
Α.Σ.: Από όταν ήμουν μικρή η οικογένειά μου πίστευε πως ήμουν επιδειξίας. (γελάει) Οταν πέθανε ο πατέρας μου, μετακομίσαμε από το Λος Αντζελες στη Μινεσότα, όπου με έγραψαν σε καθολικό σχολείο. Ολα τα κορίτσια έπρεπε να ντύνονται συντηρητικά κι εγώ βρισκόμουν μονίμως σε τιμωρία, συνήθως επειδή η φούστα μου ήταν πολύ κοντή. Ημουν ένα υπάκουο και αφοσιωμένο στη θρησκεία κορίτσι, όμως μου άρεσε να εντυπωσιάζω, κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα. Δεν είχα ποτέ μια ακραία σεξουαλική ζωή, αλλά μου άρεσε να με επιδεικνύω. Εφτασα μέχρι και να φορέσω σε εκείνο το σχολείο το μπλουζάκι που φορούσαν τα κουνελάκια του «Playboy»!

G.: Yπάρχει κάτι που ήθελες να πεις στον Τέλι Σαβάλας και δεν πρόλαβες;
Α.Σ.: Μου λείπεις. Σε αγαπώ. Και σ’ ευχαριστώ! Η επιρροή του μετά τον θάνατό του στα 7 χρόνια μου ήταν ισοδύναμη με εκείνη που είχε όσο ζούσε. Ηταν ευγενικός, γλυκός, ένας πραγματικός οικογενειάρχης, με πολύ χιούμορ. Ελεγε πως η αληθινή δύναμη ενός άνδρα πηγάζει από τη δυνατότητά του να απομακρύνεται από τη μάτσο, «alpha male» πλευρά του. Ακόμα και ως Κότζακ δεν κατέφευγε στη βία εύκολα, ως πρώτη λύση. Πρώτα η ευφυΐα και μετά τα όπλα, αν και εφόσον χρειαζόταν.

G.: Σας μιλούσε για την Ελλάδα;
Α.Σ.: Ηταν πολύ υπερήφανος που ήταν Ελληνας. Η μητέρα μου, παρότι δεν ήταν Ελληνίδα, συνέχισε να μαγειρεύει ελληνικά φαγητά και να τηρεί τις ελληνικές παραδόσεις. Σκέψου ότι ο πατέρας μου μεγάλωσε σε περιοχές της Νέας Υόρκης και σε μια εποχή που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τους Ελληνες, τους αντιμετώπιζαν ως κατώτερους, όμως εκείνος ήταν υπερήφανος και πάλευε και διαλαλούσε την καταγωγή του. Θα ήθελα να ξαναέρθω σε μία από τις περιοδείες μου (σ.σ.: είχε εμφανιστεί ζωντανά με τους Postmodern Jukebox το 2017). Νιώθω τους Ελληνες σαν οικογένειά μου παρότι τους έζησα μόνο τα 7 πρώτα χρόνια της ζωής μου μέσα από τον πατέρα μου.