Ιωάννης Παπαζήσης, ένας μοντέρνος δανδής

O Ιωάννης Παπαζήσης, είτε στην οθόνη είτε στη θεατρική σκηνή, καταφέρνει να αιχμαλωτίζει το κοινό με τις σπάνιας έντασης και βάθους ερμηνείες του. Φέτος επιστρέφει δυναμικά στην τηλεόραση με τη σειρά «Μαύροι Πίνακες», που προβάλλεται στο STAR, όπου υποδύεται έναν σκοτεινό και πολυδιάστατο χαρακτήρα. «Είναι ένας απαιτητικός ρόλος. Υποδύομαι έναν πατέρα που χάνει τον γιο του στο πρώτο κιόλας επεισόδιο. Σε αυτή τη σειρά βλέπουμε ανθρώπους στα όριά τους, χαρακτήρες που προσπαθούν να βρουν την ταυτότητά τους μέσα σε έναν κόσμο που καταρρέει. Είναι μια ιστορία γεμάτη εντάσεις, μυστικά και μεγάλες ανατροπές», περιγράφει χωρίς να κρύβει τον ενθουσιασμό του για τη νέα του τηλεοπτική πρόκληση.

«Πρόκειται για ένα πολύ προσεγμένο σενάριο και μια σκηνοθετική ομάδα που ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα. Ο χαρακτήρας μου καλείται να αντιμετωπίσει εσωτερικούς δαίμονες και ο αγώνας να τον αποτυπώσω είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Για μένα είναι μία από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές που έχουν υπάρξει». Μιλάει με τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτή τη δουλειά. Ομως δεν σταματά εδώ. Σε κάποιο ζάπινγκ θα τον συναντήσετε ξανά καθώς φέτος συμμετέχει και στις σειρές «Γιατρός» στον ALPHA και «Η Μαρία που έγινε Κάλλας» στην ΕΡΤ1.

Θεατρικά η νέα σεζόν τον βρίσκει να συμπρωταγωνιστεί με την Ιωάννα Παππά, τον Γιάννη Κουκουράκη και τη Μαρίζα Τσάρη στο «Demons» του Λαρς Νόρεν, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, που παίζεται στο Θέατρο Τζένη Καρέζη από τις 16 Οκτωβρίου. «Το “Demons” είναι ένα ψυχολογικό ταξίδι. Αγγίζει την αποδόμηση της ανθρώπινης σχέσης, τον πόνο, το πάθος, την καταπίεση. Οι χαρακτήρες είναι εγκλωβισμένοι σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων προσπαθώντας να βρουν διέξοδο», εξηγεί.

«Ο ρόλος μου είναι από τους πιο δύσκολους που έχω ενσαρκώσει, καθώς απαιτεί έντονη εσωτερική διεργασία και πλήρη αφοσίωση. Πρόκειται για ένα βαθύ ψυχογράφημα που αναλύει ζητήματα της οικειότητας, της απώλειας, του μισογυνισμού, της ενδοοικογενειακής βίας, του τραύματος και του άγχους. Ολα αυτά τα θέματα δηλαδή που όλοι μας καθημερινά μέσα από τις σχέσεις μας προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε». Ο ρόλος του στην παράσταση δεν απέχει πολύ από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει και την καθημερινότητα, όπου αντιμετωπίζει τις προκλήσεις με θάρρος και φιλοσοφική διάθεση.

«Το θέατρο, όπως και η ζωή, είναι ένας συνεχής αγώνας να καταλάβεις τον εαυτό σου. Και αυτό είναι που το κάνει τόσο ενδιαφέρον. Προσωπικά προσπαθώ ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος να αναζητώ το φως και όχι το σκοτάδι. Η τοξικότητα του σήμερα έχει γίνει το “σ’ αγαπώ” του αύριο. Παραμένω μακριά από την τοξικότητα, που πλέον βρίσκεται παντού», επισημαίνει χαμογελώντας.

Ταυτόχρονα βέβαια με τους απαιτητικούς καλλιτεχνικούς ρόλους του, ο Ιωάννης Παπαζήσης απολαμβάνει και έναν άλλον, τον πιο σημαντικό της ζωής του: αυτόν του πατέρα. Και μόνο στην αναφορά τα μάτια του φωτίζονται. «Η πατρότητα είναι μια εμπειρία που σε αλλάζει βαθιά. Σε κάνει να βλέπεις τη ζωή διαφορετικά, να δίνεις προτεραιότητα σε πράγματα που δεν είχες σκεφτεί πριν. Είναι ο μεγαλύτερος ρόλος της ζωής μου, αλλά και ο πιο ουσιαστικός. Η ευθύνη, η αγάπη, η αφοσίωση - όλα αυτά σε γεμίζουν και σε εξελίσσουν», ομολογεί, και αναφέρεται στην προσπάθειά του να ισορροπήσει καριέρα και οικογένεια σε ένα φορτωμένο καθημερινά πρόγραμμα.

«Κάθε ημέρα προσπαθώ να βρίσκω χρόνο για το παιδί μου, για τη σύντροφο και την προσωπική μου ζωή. Είναι δύσκολο να τα καταφέρνεις όλα μαζί, αλλά με την πρώην σύζυγό μου, την οποία θεωρώ οικογένεια, έχουμε άψογη σχέση και σκεφτόμαστε μόνο το καλό του παιδιού μας». Τι φοβάται πιο πολύ μεγαλώνοντας ένα παιδί; «Δεν υπάρχει κάτι που να μη φοβάμαι. Αυτός ο φόβος είναι στη ρίζα μας, στο DNA του Ελληνα. Απλά έχω γαλουχήσει τον εαυτό μου και θέλω να το περάσω και στο παιδί μου πως ο φόβος είναι μόνο περιοριστικός. Σου το λέει αυτό ένας άνθρωπος που έχει προκαλέσει τη ζωή πολλές φορές. Αυτό όμως που πραγματικά φοβάμαι περισσότερο ξέρεις ποιο είναι; Το πώς θα μπορέσω να επικοινωνήσω ουσιαστικά με το παιδί μου σε έναν κόσμο όπου δεν μπορώ να επικοινωνήσω εγώ ο ίδιος».

Ο Ιωάννης Παπαζήσης μοιάζει ήρεμος και κατασταλαγμένος. Με τόσες «καθημερινές προσκλήσεις για εντάσεις», όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος, πώς τα καταφέρνει; «Είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Προσωπική ευτυχία και αναγνώριση, αγάπη και ωραίοι ρόλοι. Εγώ με αυτά είμαι ευχαριστημένος πλέον. Είμαι σε μία ηλικία που γνωρίζω καλά πού πατάω και τι είναι εκείνο που θα μου δώσει χαρά. Αυτά είναι τα οφέλη της ωριμότητας και πραγματικά τα απολαμβάνω. Οταν βλέπεις πως η ζωή μικραίνει, αλλάζεις εντελώς τις προτεραιότητές σου», εξηγεί. Και ο έρωτας; Δεν παραμένει η απόλυτη κινητήριος δύναμη;

«Και σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν διαφορές. Μικρότερος ήμουν αγρίμι στον έρωτα, τώρα αναζητώ την ανιδιοτέλεια. Μια σχέση που θα με ολοκληρώνει και θα με κάνει ευτυχισμένο. Μια σύντροφο που μπορούμε μαζί να δημιουργήσουμε όμορφες στιγμές και να αγαπιόμαστε. Μαζί, πάντα μαζί. Τώρα είμαι σε μια όμορφη σχέση και είμαστε πολύ καθαροί ο ένας απέναντι στον άλλο». Εδώ έρχεται και η «ερώτηση του ενός εκατομμυρίου». Εκείνος έχει κάνει την αυτοκριτική του πάνω σε όλα τα προηγούμενα; Είναι καλύτερος πλέον;

«Με βεβαιότητα είμαι καλύτερος. Σε όλους τους τομείς και ειδικά στις ερωτικές μου σχέσεις, και ξέρεις γιατί; Επειδή παλαιότερα δεν ήμουν καθόλου καλός. Τώρα βλέπω τη διαφορά μέσα και πάνω μου. Εχω ξεπεράσει το εγώ μου και δεν μπορώ να λέω ψέματα».

Βλέπω μπροστά μου έναν αεικίνητο καλλιτέχνη, έναν γοητευτικό άντρα και μια στιβαρή προσωπικότητα. Ισως φταίει που τον έχω στον μυαλό μου ως «νεαρό». «Ωραία! Ας κλείσει έτσι η συνέντευξη, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο», λέει γελώντας, και συνεχίζει: «Σε κάθε περίπτωση είμαι 46 ετών και το μυαλό μου παραμένει “νεαρό”. Οσο κλισέ κι αν ακούγεται, το γήρας τελικά έρχεται από μέσα προς τα έξω».

Και η ματαιοδοξία; «Δεν μου λέει κάτι. Θέλω να έχω μια αξιοπρεπή παρουσία για τη δουλειά μου. Ενα φωτογενές πρόσωπο και ένα δυνατό σώμα. Αυτά για έναν ηθοποιό είναι εργαλεία δουλειάς. Είχα μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία, αλλά δεν ήμουν ποτέ ο απόλυτος ζεν πρεμιέ. Ημουν τυχερός που βγαίνοντας από το Εθνικό Θέατρο έχω παίξει από καθημερινό τηλεοπτικό σίριαλ μέχρι τρεις φορές στην Επίδαυρο. Αυτό είναι επιτυχία για μένα και όχι το πρόσωπό μου».

Αναζητώντας διαρκώς την επόμενη καλλιτεχνική πρόκληση ξορκίζει τη στασιμότητα και καταφέρνει να κερδίζει το κοινό με τις ερμηνείες του και να εντυπωσιάζει παραμένοντας ο εαυτός του. Με την αβίαστη κομψότητα, την αίσθηση ότι κάθε του κίνηση έχει σκοπό και νόημα, σαν ένας σύγχρονος δανδής, κάποιος που ζει με πάθος και στυλ, είτε βιώνει τη χαρά της οικογένειας είτε υποδύεται έναν κατεστραμμένο χαρακτήρα