Τάκης Ζαχαράτος: Το χιούμορ είναι το καλύτερο αντίδοτο στο σκοτάδι

Ο αστείρευτος showman επιστρέφει στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Αθήνας με την παράσταση «Sweet dreams... από κοντά» σε έναν ιστορικό χώρο στο Κολωνάκι: τον κινηματογράφο «Embassy», που πλέον έχει μεταμορφωθεί στο υπερσύγχρονο θέατρο «Embassy Theater».

Εκεί θα καυτηριάσει πρόσωπα και καταστάσεις με μια σειρά από μεταμορφώσεις και μιμήσεις, βάζοντας, όπως λέει, στο μπλέντερ του τα ευτράπελα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Εκατό διαφορετικά πρόσωπα από την πολιτική, καλλιτεχνική και καθημερινή ζωή, δέκα μουσικοί επί σκηνής, δεκαμελές μπαλέτο, δύο ώρες μαγείας και μια μεγάλη αγκαλιά από τον αγαπημένο μας Τάκη Ζαχαράτο.

GALA: Πώς προέκυψε αλήθεια ο τίτλος της παράστασης «Sweet dreams... από κοντά»;

ΤΑΚΗΣ ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ: Προβληματιζόμουν για το τι λείπει από τη ζωή μας αυτό τον καιρό με όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και σκέφτηκα ότι αυτό που λείπει είναι η ζεστασιά, η εμπιστοσύνη, η αληθινή ματιά του ενός ανθρώπου προς τον άλλον, η γλύκα. Και σκαρφίστηκα αυτό τον τίτλο (σ.σ.: «Γλυκά όνειρα» στα ελληνικά) επειδή αντιπροσωπεύει ό,τι είναι αυτή η παράσταση: μια εκδρομή στα όνειρα, στη χαρά, στη διασκέδαση, στη σύνδεση με τους ανθρώπους. Μια υπενθύμιση ότι το «εμείς» πάντα κέρδιζε το «εγώ». Το συγκεκριμένο σόου είναι το πληρέστερο που έχω κάνει μέχρι τώρα.

G.: Ποια πρόσωπα σε ενέπνευσαν αυτή τη φορά;

Τ.Ζ.: Πολλά πρόσωπα από τον χώρο της πολιτικής σίγουρα. Αναφέρομαι στον πρωθυπουργό, στον Ανδρουλάκη, στον Κασσελάκη και σε πολλούς ακόμα. Είναι μια παράσταση που έχει πολιτική, τηλεοπτική και κοινωνική σάτιρα και βέβαια στο δεύτερο μέρος υπάρχει πλήθος καλλιτεχνών που τραγουδούν τα πάντα: από τη Μαρίνα Σάττι στον Μάκη Χριστοδουλόπουλο, από τη Νατάσσα Μποφίλιου στην Αλέκα Κανελλίδου, από τη Δήμητρα Γαλάνη στον Κωνσταντίνο Αργυρό, από τη Νατάσα Θεοδωρίδου στον Γιώργο Μαργαρίτη και τη Ρίτα Σακελλαρίου, αλλά και Σίρλεϊ Μπάσεϊ, Φρανκ Σινάτρα, Ελβις Πρίσλεϊ.

Να επισημάνω, όμως, ότι οι αληθινοί ήρωες για εμένα είναι οι άνθρωποι που συναντώ στον δρόμο. Οι απλοί, καθημερινοί, που μου λένε την αλήθεια. Αυτό που με εμπνέει είναι το αυθεντικό, αυτό που ξεχωρίζει από το σύνολο και κάνει τη διαφορά.

G.: Το χιούμορ αποτελεί ένα είδος κάθαρσης;

Τ.Ζ.: Το χιούμορ είναι επαναστατική πράξη στις μέρες μας και αντίστασης σε όλη αυτή τη μαυρίλα και τη βία που υπάρχει εκεί έξω. Το χιούμορ είναι πολιτισμός.

G.: Πόσο έχουν επηρεάσει τη δική σου προσωπικότητα όλοι αυτοί οι διαφορετικοί χαρακτήρες που μιμείσαι;

Τ.Ζ.: Πιστεύω ότι κάθε χαρακτήρας έχει κοινά στοιχεία με τον δικό μου, οπότε υπάρχει ένας έρωτας που μας ενώνει βαθιά. Στην πραγματικότητα δανείζεται ο ένας στοιχεία του άλλου. Ολοι αυτοί οι διαφορετικοί, εναλλασσόμενοι χαρακτήρες μού δίνουν τη δυνατότητα να ζήσω πολλές διαφορετικές ζωές σε μία και με κάνουν έναν άνθρωπο χωρίς απωθημένα και επομένως πλήρη.

G.: Ποια είναι η διαφορά του παλιού Τάκη με τον σημερινό;

Τ.Ζ.: Η διαφορά του παλιού Τάκη με τον σημερινό είναι ότι προστατεύει, σέβεται και φροντίζει περισσότερο τον εαυτό του, ώστε να μπορέσει να προσφέρει φροντίδα, αγάπη και τον καλύτερο εαυτό του στους γύρω του.

G.: Ποια θεωρείς την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου;

Τ.Ζ.: Οταν κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου η Αννέζια, η κόρη της καλύτερής μου φίλης, και την έβαλα στο κρεβατάκι της για ύπνο. Ενιωσα τη μεγαλύτερη ευθύνη και αγάπη που είχα νιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου.

G.: Την πιο δυσάρεστη;

Τ.Ζ.: Χωρίς αμφιβολία όταν έχασα τη μητέρα μου, που ήταν για μένα τα πάντα.

G.: Αισθάνθηκες ποτέ να έχεις βαλτώσει και ότι χρειάζεται να ξαναγεννηθείς;

Τ.Ζ.: Βέβαια. Ηταν μια περίοδος που δεν ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω, είχα κολλήσει, δεν έβρισκα τον κατάλληλο χώρο για να εκφραστώ, να εξελίξω την τέχνη μου... Ολο αυτό ήταν πολύ δυσάρεστο. Τότε η Νέα Υόρκη για μία ακόμη φορά έκανε το θαύμα της. Βρέθηκα εκεί, είδα διάφορα έργα και παρακολούθησα σεμινάρια που με βοήθησαν να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου σε νέα βάση. Ακολούθησε μία από τις ωραιότερες παραστάσεις της καριέρας μου στη θρυλική «Μέδουσα». Ηταν μια μαγική στιγμή για μένα.

G.: Πού επιλέγεις να εστιάζεις στη ζωή;

Τ.Ζ.: Μ’ αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση γιατί θεωρώ ότι είναι σπουδαίο το να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς επιλέγουμε το κανάλι ζωής που θα ακολουθήσουμε. Οπως έχεις το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης και αλλάζεις πρόγραμμα, έτσι έχεις και τη δυνατότητα να αλλάξεις κανάλι. Θες να γίνεις θύμα, δυνατός, σε κατάθλιψη, σε ένταση, σε κατανόηση; Eσύ επιλέγεις.

Οταν αντιλήφθηκα ότι την ευθύνη για το πώς νιώθω την έχω αποκλειστικά εγώ, άσχετα με το τι μου κάνουν οι άλλοι, κατάλαβα ότι ορίζω μόνος μου την ευτυχία.

G.: Ποιες διεθνείς προσωπικότητες θα καλούσες σε ένα υποτιθέμενο πάρτυ όπου μπορούν να έρθουν οι πάντες;

Τ.Ζ.: Θα ήθελα οπωσδήποτε τη Μέριλιν Μονρόε για να της κάνω μια σφιχτή αγκαλιά. Την Τζέιν Φόντα επειδή είναι πρότυπό μου και τη μεγάλη μου αδυναμία, την Τζόαν Κόλινς, με την οποία θα ήθελα να πιούμε τα ποτάκια μας και να τα πούμε φιλικά. Επίσης, τη Λάιζα Μινέλι γιατί είναι μεγάλη μου έμπνευση και δασκάλα, όπως και τη Σίρλεϊ Μπάσεϊ, η οποία έχει κι αυτή παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στην καριέρα μου. Θα ήθελα να έρθουν και ο Σαρλ Αζναβούρ γιατί είναι μαγικός, η Μαρία Κάλλας γιατί είναι μεγάλη λατρεία, ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Αλβέρτος Αϊνστάιν.

G.: Τι σε φοβίζει περισσότερο;

Τ.Ζ.: Αυτό που τρέμω στην εποχή που η αρρώστια του ναρκισσισμού και της απληστίας βαράει κόκκινο είναι να μην ξεχάσουν οι άνθρωποι να είναι άνθρωποι. Τρέμω στη σκέψη ότι οι άνθρωποι μπορεί να γίνουν ρομπότ χωρίς συναίσθημα, χωρίς σύνδεση.

G.: Εχεις κάποιο μότο;

Τ.Ζ.: Δεν μασάμε. Προχωράμε και, αν μασήσουμε, κοιτάμε πώς μπορούμε να ξεμασήσουμε.

G.: Ισχύει ότι οι άνθρωποι με χιούμορ αντιμετωπίζουν τη ζωή χωρίς ιδιαίτερη αισιοδοξία;

Τ.Ζ.: Οι άνθρωποι με χιούμορ, επειδή ακριβώς βλέπουν τη ζωή και από τις δύο πλευρές, και τη μαύρη και την άσπρη, ξορκίζουν τη θλίψη και το σκοτάδι της με το φως που διαφαίνεται μέσα από το χιούμορ. Το χιούμορ είναι το καλύτερο αντίδοτο στο σκοτάδι.

G.: Ποιο ελάττωμά σου θα ήθελες να δουλέψεις;

Τ.Ζ.: Τον παρορμητισμό που συχνά με καταλαμβάνει και με προλαβαίνει και μάλιστα εξαπίνης. Αυτός ο αφιλτράριστος ενθουσιασμός θέλει λίγο δουλειά από μέρους μου.

G.: Τι θεωρείς ότι κρίνεται επιτακτικό στην εποχή μας;

Τ.Ζ.: Νομίζω πιο πολύ από ποτέ ότι αυτό που ζητάει η εποχή είναι η ομαδικότητα. Θέλει ειρήνη, σύμπνοια, αποδοχή της διαφορετικότητας. Δεν μπορεί να είναι όλα ένα χρώμα. Ο Θεός τα δημιούργησε πολύχρωμα και διαφορετικά για να μη βαριόμαστε, να ενθουσιαζόμαστε, να έχουμε περιέργεια, να ψάχνουμε, να δημιουργούμε, να εξελισσόμαστε και να φεύγουμε από τη βολή μας. Πρέπει να ξεφύγουμε από τον εγωισμό. Αν τελειώσει το «εγώ», θα έρθει το «εμείς». Αν θέλουμε να φτάσουμε στην Ιθάκη μας, θα πρέπει να μπούμε στο πλοίο με το όνομα «Εμείς».