Δεν της αρέσουν οι ταμπέλες, τα κλισέ και οι αναφορές στην προσωπική της ζωή, μπορεί όμως να μιλάει με τις ώρες για τις ηρωίδες που συνάντησε στα ερμηνευτικά ταξίδια της. Για παράδειγμα, η Μαρίνα στην «Ερημη χώρα» του ERTFLIX
Η Δανάη Σκιάδη κρατάει υψηλούς τόνους στην τέχνη της και χαμηλούς στην προσωπική της ζωή. Τα τελευταία χρόνια είναι παντρεμένη με τον επίσης ηθοποιό Νικόλα Παπαγιάννη και πριν από τέσσερα χρόνια έφερε στον κόσμο τον γιο τους. Αυτά είναι όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει κανείς για εκείνη όταν σβήνουν οι κάμερες και κατεβαίνει η αυλαία - τα υπόλοιπα είναι ιδιωτική της υπόθεση. Βαριέται τις κλισέ ερωτήσεις και είναι βέβαιο ότι δεν θα δώσει ποτέ κλισέ απαντήσεις - κι αν τύχει να το κάνει, σχεδόν απολογείται στον εαυτό της. «Είμαι λίγο δύσκολη στις συνεντεύξεις», μου λέει γελώντας, το οποίο εν μέρει είναι αλήθεια, αλλά από την άλλη τι είναι εύκολο σε αυτή τη ζωή; Από το 2004 που μας συστήθηκε με την ταινία «Hardcore» του Ντένη Ηλιάδη, σπουδάστρια ακόμα της δραματικής σχολής -παρεμπιπτόντως έχει και πτυχίο στη Θεατρολογία-, η ταλαντούχα ηθοποιός έχει γεμίσει το βιογραφικό της με αξιόλογες δουλειές, μεταξύ των οποίων οι κινηματογραφικές ταινίες «Fugitive Pieces» και «Καλάβρυτα 1943» και οι τηλεοπτικές σειρές «Δέκα», «4» και «Σώσε με». Η Δανάη αγαπάει τις ηρωίδες της ή μάλλον, όπως προτιμάει να λέει, την αφορούν να τις εξερευνήσει και να τις ανακαλύψει. Φέτος συνεχίζει την ιστορία της κοινωνικής λειτουργού Μαρίνας στην «Ερημη χώρα», τη μίνι σειρά του ERTFLIX που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς την περασμένη χρονιά και τώρα διανύει τον δεύτερο κύκλο της. Τα πρώτα τέσσερα επεισόδια έκαναν πρεμιέρα στις 18 Οκτωβρίου και τα υπόλοιπα τέσσερα προβλήθηκαν την 1η Νοεμβρίου.
GALA:Η «Ερημη χώρα» συνεχίζεται και με δεύτερο κύκλο. Χαίρεσαι που ξανασυναντιέσαι με τη Μαρίνα; ΔΑΝΑΗ ΣΚΙΑΔΗ: Χαίρομαι πάρα πολύ. Κατ’ αρχάς από την πρώτη στιγμή που με πήρε ο Γιώργος Γκικαπέππας τηλέφωνο και μου μίλησε για τη σειρά, την ηρωίδα και την ιστορία, μου άρεσε και με ενδιέφερε πάρα πολύ να κάνω αυτό το ταξίδι της Μαρίνας. Θυμάμαι να μου λέει ο Γιώργος κάπως συμπυκνωμένα τη στάση της στην υπόθεση την οποία αναλαμβάνει και θυμάμαι ότι του έλεγα «μα έχει δίκιο, καλά κάνει, μα φυσικά». Εννοώ ότι την υπερασπίστηκα μέσα μου.
Σακάκι Coperni, attica, The Department Store. Φόρεμα Sandro Paris, Sandro-Golden Hall. Μποτάκια, Kalogirou
G.:Πριν καν αναλάβεις τον ρόλο; Δ.Σ.: Νομίζω ότι γι’ αυτό τον ανέλαβα.
G.:Κάπως έτσι επιλέγεις τους ρόλους σου; Δ.Σ.: Εξαρτάται. Δεν υπάρχει ένας τρόπος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, έτσι έγινε.
G.:Εχεις κοινά με τη Μαρίνα; Δ.Σ.: Οι ρόλοι θα έλεγα ότι είναι εκδοχές των ερμηνευτών, οπότε η Μαρίνα έχει τη δική μου φωνή, το δικό μου σώμα, άρα εγώ της δίνω σάρκα και οστά κυριολεκτικά και μεταφορικά.
G.:Ποια είναι τα στοιχεία της που σου αρέσουν ή δεν σου αρέσουν; Δ.Σ.: Θα έλεγα ότι η Μαρίνα μού αρέσει σε όλα της. Μου αρέσει πολύ η γενναιότητά της, ο παρορμητισμός της... Αυτά από μόνα τους δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά, όμως ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνουν στη Μαρίνα με αφορούν και μου αρέσουν.
G.:Τα έχεις κι εσύ αυτά τα στοιχεία; Δ.Σ.: Συνήθως οι άλλοι μπορούν να πουν για εμάς, είναι δύσκολο να πω για μένα τι είμαι. Παρορμητική θα έλεγα ότι είμαι, αλλά κι αυτό αλλάζει. Είμαστε πολλά πράγματα. Θεωρώ ότι ο χαρακτηρισμός έχει κάτι στενό, κάπως κλείνει τα πράγματα. Είναι σαν να βάζεις έναν περιορισμό.
«Κάθε δουλειά είναι μια συνάντηση με πολλούς ανθρώπους και ταυτόχρονα μια συνάντηση με μένα σε μια νέα ανάγνωση, μια νέα ερμηνεία»
G.: Παίζεις πολύ στον κινηματογράφο, από όπου και ξεκίνησες, και στην τηλεόραση. Προτιμάς την οθόνη από το θέατρο; Δ.Σ.: Οχι, και το θέατρο μου αρέσει. Η υποκριτική είναι μία τέχνη. Οι κώδικες αλλάζουν ανάλογα με το μέσο, αλλά η τέχνη είναι μία. Το θέατρο σκέφτομαι ότι είναι σαν να λέμε το εργαστήρι του ηθοποιού, εκεί όπου κάνει την έρευνα, που δοκιμάζει, που κάνει διαφόρων ειδών πειράματα. Ομολογώ όμως ότι ο κινηματογράφος με μάγευε παιδιόθεν.
G.: Τι ήταν αυτό που σε μάγευε; Δ.Σ.: Ως θεατής με μάγευε αυτό το τεράστιο άνοιγμα στη φαντασία και σίγουρα η εικόνα. Ξέρεις, το γεγονός ότι οι εικόνες λένε ιστορίες είναι πολύ γοητευτικό, γιατί μιλάει έτσι πολύ άμεσα στο ασυνείδητο κομμάτι σου. Αυτό βέβαια το κάνει η τέχνη εν γένει.
G.:Αυτά που φανταζόσουν ή ονειρευόσουν όταν ξεκινούσες τα έχεις δει να πραγματοποιούνται; Εχει αλλάξει η οπτική σου; Δ.Σ.: Αλήθεια θα σου πω, χωρίς υπερβολή αλλάζω κάθε μέρα. Δεν είναι ότι είχα μια συγκεκριμένη προσδοκία και έγινε ή δεν έγινε. Νομίζω ότι τα ζητούμενά μου σε σχέση με μένα, με τη δουλειά μου, με την τέχνη μου, με το πώς την κάνω αλλάζουν συνέχεια κι αυτό είναι που μου δίνει χαρά.
G.:Εχεις ένα τετράχρονο αγοράκι. Πόσο σε άλλαξε η μητρότητα; Δ.Σ.: Θα έλεγα ότι αυτό που μου έχει κάνει είναι να θέλω να γίνομαι όσο το δυνατόν καλύτερη. Ξέρω ότι ακούγεται πολύ κλισέ αυτό, αλλά το εννοώ απόλυτα.
G.:Τι άλλα πράγματα έχουν αλλάξει σε σένα μεγαλώνοντας; Δ.Σ.: Νομίζω ότι λέω πιο εύκολα αυτό που σκέφτομαι χωρίς αυτό να μου δημιουργεί την αγωνία ότι θα προσβάλει κάποιον. Νομίζω ότι παλιότερα δεν είχα ακριβώς τον τρόπο, θα έλεγα, να πω κάτι σε κάποιον χωρίς να έχω τον φόβο ότι θα τον πειράξει, ενώ τώρα ξέρω σίγουρα ότι αυτό που λέω δεν έχει καμία πρόθεση να πειράξει τον άλλον. Νομίζω ότι νιώθω πιο άνετα με αυτό που σκέφτομαι ώστε να μπορώ να το πω δυνατά.
G.:Μιλάς άπταιστα αγγλικά και γαλλικά, αλλά ούτε λέξη ρωσικά, παρότι ο προπάππους σου είναι Ρώσος. Δ.Σ.: Δεν έχω μάθει ποτέ, αλλά θα ήθελα. Θα ήθελα να ταξιδέψω κιόλας εκεί κάποια στιγμή, κάποια άλλη εποχή.
G.:Σου αρέσει γενικά να ταξιδεύεις; Δ.Σ.: Ναι, μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Μου αρέσει αυτή η παραλληλότητα με τη ζωή της κάθε μέρας όταν ταξιδεύεις. Δεν έχει σημασία αν τα ταξίδια είναι μακρινά ή κοντινά, αυτό που σίγουρα μου αρέσει είναι να γνωρίζω όσο γίνεται και με όσο χρόνο έχω το μέρος όπου πάω, να νιώθω σαν να ζω εκεί, ει δυνατόν να αφομοιωθώ.
Φόρεμα AllSaints, attica, The Department Store. Μποτάκια, Kalogirou
G.:Τι άλλο σου αρέσει να κάνεις στην καθημερινότητά σου; Δ.Σ.: Μου αρέσει να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ και να κάνουμε πράγματα μαζί. Δεν έχει σημασία το τι κάνεις, σημασία έχει να είσαι με τον άλλον και να έχεις χρόνο μαζί του.
«Μου δίνουν χαρά οι δικοί μου άνθρωποι, οι άλλοι άνθρωποι, η επαφή, η ανταλλαγή, ο χρόνος όταν παίρνει χώρο, η ίδια η ζωή»
G.: Αυτό που λέμε ποιοτικό χρόνο; Δ.Σ.: Ποσοτικό και ποιοτικό. Κι αυτή η λέξη «ποιοτικός» είναι παράξενη, γιατί δεν μπορείς να έχεις πάντα επίγνωση του τι είναι ποιοτικός και τι δεν είναι. Με απασχολεί ο χρόνος ως έννοια, γιατί, ξέρεις, είναι και χώρος. Θέλω να πω ότι μπορεί να μετριέται και ως χώρος, δηλαδή το τι συμβαίνει μέσα σε αυτό τον χρόνο. Τελικά για τον καθένα ο ποιοτικός του χρόνος είναι πολύ σχετική έννοια και πολύ προσωπική. Μπορεί να σημαίνει απλώς ότι είναι χρόνος για σένα χωρίς να κάνεις τίποτα που να θεωρείται δημιουργικό, παραγωγικό ή αξιοποιητικό, κι όμως για σένα να είναι ένας χώρος μέσα σου που σου δίνει χαρά, δύναμη, ελπίδα, έμπνευση, χίλια δυο πράγματα.
G.:Εσένα τι σου δίνει χαρά; Δ.Σ.: Μου δίνουν χαρά οι δικοί μου άνθρωποι, οι άλλοι άνθρωποι, η επαφή, η ανταλλαγή, η ίδια η ζωή. Μου αρέσει να χαίρομαι τον χρόνο όταν παίρνει χώρο. Μου είναι απαραίτητο.
G.:Ποιο είναι το επόμενο project σου; Δ.Σ.: Χωρίς να μπορώ να σου αποκαλύψω πολλά, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι βρισκόμαστε στη διαδικασία ανάπτυξης ενός project που θα μοιραστούμε με τον Νικόλα Παπαγιάννη και τη Foss Productions.
G.:Ονειρεύεσαι συνεργασίες; Κάνεις επαγγελματικά σχέδια; Δ.Σ.: Ναι, κάνω σχέδια, σκέφτομαι και το μέλλον. Αυτό που εύχομαι είναι να συναντιέμαι με συνεργάτες, με ιστορίες, με ήρωες που έχουν πολύ ενδιαφέρον, που έχουν κάτι καινούριο σε σχέση με την τέχνη μου. Η κάθε δουλειά είναι μια συνάντηση με πολλούς ανθρώπους και ταυτόχρονα μια συνάντηση με μένα σε μια καινούρια ανάγνωση, σε μια καινούρια ερμηνεία ◆