Ελευθερία Κοντογεώργη, η νέα άφιξη στην prime time

Η Ελευθερία Κοντογεώργη, παρότι σχετικά φρέσκια στον χώρο της υποκριτικής, έχει προλάβει να παίξει σε πέντε αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις («Η Παριζιάνα», «Μήδεια», «Οθέλλος», «Φιλουμένα Μαρτουράνο» και «Δον Κιχώτης»), να κάνει ένα πέρασμα από τη σειρά «Χαιρέτα μου τον πλάτανο» και να παίξει σε δέκα επεισόδια της σειράς «Ο πρώτος από εμάς». Καθόλου άσχημα για την 28χρονη Θεσσαλονικιά που προτίμησε την υποκριτική από μια καριέρα στον χορό, ευχόταν να σπουδάσει σε δραματική σχολή στην Αθήνα αντί για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ενώ είχε να αντιμετωπίσει και τον σκόπελο της πανδημίας πριν καν προλάβει να καμαρώσει για το πτυχίο της και την πρώτη θεατρική δουλειά της. Στο μεσοδιάστημα ήρθαν μια καλοδεχούμενη εγκυμοσύνη κι ένας γάμος με τον συνάδελφό της Κωνσταντίνο Γαβαλά μετά βάπτισης του γιου τους Ερμή. Φέτος η Ελευθερία διακτινίζεται στη Μάνη του 1710 και μεταμορφώνεται στην αρχόντισσα Βασιλική Λάσκαρη, στη μεγαλεπήβολη παραγωγή του ANT1 «Μάγισσα: Φλεγόμενη καρδιά».

GALA: Πώς βρέθηκες στη Μάνη του 1710;
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗ: Με ένα τηλεφώνημα. Βέβαια το τέλειο σε αυτή την ιστορία είναι ότι με είχαν πάρει και πέρυσι για την πρώτη σεζόν της «Μάγισσας» για να κάνω ένα guest για δύο επεισόδια. Ομως δεν μπορούσε να γίνει γιατί είχα θέατρο και δεν βόλευαν οι χρόνοι των γυρισμάτων. Από τότε έλεγα «δεν πειράζει, θα έρθει του χρόνου αυτή η δουλειά». Και κάποια στιγμή όντως ξαναχτύπησε το τηλέφωνο για να πάω στο πρώτο casting για τον νέο κύκλο, όπου με δοκίμασαν στον ρόλο της Βασιλικής. Στο δεύτερο casting, όπου ήθελαν να τσεκάρουν τη χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς, με δοκίμασαν και σε έναν άλλο ρόλο. Αυτό που σκεφτόμουν φεύγοντας ήταν ότι και οι δύο ρόλοι μου άρεσαν, αλλά εγώ ήλπιζα να κάνω τη Βασιλική. Και τελικά αυτό έγινε.

G.: Το έχεις αυτό στη ζωή σου γενικά; Να σου συμβαίνουν πράγματα που θέλεις και εύχεσαι;
Ε.Κ.: Ναι. Είμαι πολύ της άποψης πως ό,τι σκεφτόμαστε και ό,τι λέμε μας συμβαίνει. Και περισσότερο αυτό που σκεφτόμαστε. Και το έχω αυτό από πολύ μικρή.

G.: Και εξακολουθείς να είσαι μικρή. Μόλις 28. Ή δεν λες την ηλικία σου;
Ε.Κ.: Και τη λέω και τη χαίρομαι, ειδικά όταν σκέφτομαι πόσο πολλά πράγματα έχω καταφέρει μέχρι τα 28. Για παράδειγμα, έγινα μανούλα στα 25.

G.: Το ήθελες ή έτυχε;
Ε.Κ.: Το ήθελα πολύ. Από μικρή έλεγα ότι θα ήθελα να κάνω παιδιά από πολύ νέα. Μου αρέσει που μεγαλώνουμε μαζί με τον Ερμή γιατί όντως αυτό συμβαίνει. Το πιο ωραίο πράγμα που μου είπε κάποιος τελευταία είναι ότι φαίνεται ότι έχω παιδί, γιατί έχω μια σιγουριά και μια ανεμελιά που υποδηλώνουν ότι έχω καλύψει κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Το παιδί μού δίνει πολύ ωραία μαθήματα ζωής. Ευτυχώς και ο Κωνσταντίνος είναι ένας υπέροχος πατέρας και είμαστε και οι δύο πολύ φίλοι με τον γιο μας. Ολοι μαζί είμαστε ομάδα.

G.: Για να επιστρέψουμε όμως στη «Μάγισσα», γιατί ήλπιζες να κάνεις τη Βασιλική;
Ε.Κ.: Γιατί μου άρεσε από την πρώτη σκηνή της που διάβασα. Θυμάμαι ότι φεύγοντας με είχε ρωτήσει ο Λευτέρης Χαρίτος πώς μου είχε φανεί η Βασιλική και του είχα πει ότι είναι μια γυναίκα που δεν μασάει τα λόγια της, ότι έχει χιούμορ -πολύ κοντά μου και τα δύο- και ότι είναι δυναμική. Και όταν με ρώτησε «από πού το κατάλαβες αυτό;», του απάντησα ότι θεωρώ πως μια γυναίκα που έχει τόσο χιούμορ ώστε να αυτοσαρκάζεται, γιατί τέτοια ήταν η σκηνή, δεν μπορεί παρά να είναι δυναμική. Θα έλεγα ότι έφερα τη Βασιλική στα μέτρα μου, αλλά ευτυχώς κάπως έτσι είχε την εικόνα της και ο Λευτέρης στο μυαλό του.

G.: Πώς είναι να παίζεις στη «Μάγισσα»;
Ε.Κ.: Είναι πολύ ωραία εμπειρία. Εχουμε μια παραγωγή που μας φροντίζει και γελάμε πάρα πολύ στα γυρίσματα. Χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι με αυτούς τους ανθρώπους. Με τον Μελέτη Ηλία είχαμε ξανασυνεργαστεί στο θέατρο, στο «Φιλουμένα Μαρτουράνο», και χάρηκα πολύ που θα ήμασταν μαζί και σε αυτό.
Η «Μάγισσα» είναι μια δουλειά που τη βλέπω και ως θεατής και νιώθω περήφανη που είμαι κομμάτι της. Καμαρώνω επίσης τους ανθρώπους που παίζουν και επειδή είμαστε και πολλά νέα παιδιά σε αυτή τη σειρά που είναι η πρώτη μας δουλειά -γιατί και για μένα είναι ουσιαστικά η πρώτη μου- πολύ χαίρομαι που είναι κάτι τόσο φρέσκο και τόσο ιδιαίτερο. Φαντάσου ότι όποτε παίρνω πρόγραμμα γυρισμάτων και βλέπω ότι δεν έχω πολλά την επόμενη εβδομάδα, σκέφτοομαι ότι θα ήθελα να έχω και μια μέρα παραπάνω. (γελάει) Ανυπομονώ για την εξέλιξη της ιστορίας, του ρόλου μου, για όλα.

G.: Τόσο ωραία περνούσες και στις άλλες σου δουλειές;
Ε.Κ.: Στην τηλεόραση όχι και τόσο, γιατί δεν είχα τόσο μεγάλο ρόλο. Αλλά στο θέατρο, ναι, και νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό, γιατί και στις καλοκαιρινές περιοδείες που έχω κάνει, που είναι πολύ πιο δύσκολη συνθήκη, κάναμε πολύ ωραία παρέα με τους άλλους ηθοποιούς.

G.: Ηθοποιός γιατί έγινες αλήθεια; Ηταν η πρώτη σου επιλογή;
Ε.Κ.: Από παιδί έκανα χορό πολλά χρόνια. Ξεκίνησα από το μπαλέτο και μετά πέρασα στο hip hop, στο latin και το αργεντίνικο τάνγκο. Παράλληλα, όμως, ήμουν και σε μια θεατρική ομάδα στη Θεσσαλονίκη. Κι ενώ όλοι μου έλεγαν ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω χορεύτρια, μάλιστα στα 16 μου δούλευα ως δασκάλα χορού, εγώ έλεγα «όχι, ηθοποιός θα γίνω». Δεν ξέρω γιατί. Από πολύ μικρή με μάγευε η σκηνή και ένιωθα πολύ άνετα με την έκθεση που έχει αυτή η δουλειά. Και η τηλεόραση με συνάρπαζε.

G.: Σε ποια δραματική σχολή σπούδασες;
Ε.Κ.: Στον Πειραϊκό Σύνδεσμο.

G.: Πώς και δεν πήγες στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος;
Ε.Κ.: Δήλωσα για να δώσω εξετάσεις, αλλά ευχόμουν να μην περάσω γιατί ήθελα πολύ να έρθω στην Αθήνα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα έδινα τον καλύτερό μου εαυτό. Ωστόσο, μία εβδομάδα πριν από τις εξετάσεις έπαθα ένα ατύχημα στον χορό και ήταν να μπω χειρουργείο. Το ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να με περάσουν γιατί τον επόμενο μήνα θα κάναμε μαθήματα χορού στη σχολή, εγώ όμως πήγα έτσι κι αλλιώς με τον γύψο και τις πατερίτσες. Και μου έλεγε η μαμά μου: «Βρε, κορίτσι μου, να τα πετυχαίνεις όλα όπως θέλεις, αλλά έπρεπε να σκοτωθείς για να γίνει;». (γελάει)

G.: Ξεκίνησες από το θεάτρο ή την τηλεόραση;
Ε.Κ.: Από το θέατρο. Τελείωσα τη σχολή τον Ιούνιο του ’18, αλλά η πρώτη μου δουλειά ήρθε τον Οκτώβριο του ’19. Είχα μπλέξει με τη διδασκαλία χορού και δεν είχα χρόνο να ψαχτώ με την υποκριτική. Εκείνη την περίοδο είχε ξεκινήσει και η σχέση μου με τον Κωνσταντίνο, ο οποίος έβλεπε ότι δεν ήμουν καλά γιατί με είχαν πιάσει τα ψυχοσωματικά μου, και πότε πονούσε το πόδι μου και πότε η μέση μου. Κι ένα πρωί μου λέει: «Παραιτήσου τώρα, θα είμαστε μαζί και ό,τι γίνει». Αυτό του το χρωστάω. Τυχαίνει λοιπόν να μάθω για μια οντισιόν που είχε γίνει στην πρώτη φάση της για το μιούζικαλ «Η Παριζιάνα» -ήταν το όνειρο της ζωής μου να παίξω σε μιούζικαλ-, και λέω «δεν γίνεται, πρέπει να με δουν». Εψαξα να μάθω ποιος είναι ο σκηνοθέτης, ήταν ο Αντώνης Λουδάρος, τον πήρα τηλέφωνο και τον παρακάλεσα να με δει. Εκείνος δέχτηκε, πέρασα την πρώτη φάση, πέρασα και τη δεύτερη και μου έλεγε μετά: «Τι καλά που έκανες και με πήρες τηλέφωνο». Από αυτή τη δουλειά ήρθε και ο «Οθέλλος» με τον Γιάννη Μπέζο σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη. Είχα γνωρίσει τον Αιμίλιο από κοινούς γνωστούς και τον κάλεσα στην πρεμιέρα της «Παριζιάνας». Ηξερα ότι είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τις δουλειές που κάνει συνήθως, αλλά ήθελα να με δει. Τελικά με πήρε στον «Οθέλλο» και έκανα και την πρώτη μου καλοκαιρινή περιοδεία.

G.: Τις κυνηγάς τις δουλειές, δεν το βάζεις κάτω.
Ε.Κ.: Εννοείται. Οταν είσαι στην αρχή της πορείας σου, αν δεν πάρεις τηλέφωνο τον σκηνοθέτη ή δεν τον καλέσεις να σε δει σε δουλειά σου, πώς θα ξέρει ποιος είσαι και ότι θέλεις να δουλέψεις μαζί του; Πώς θα σε δοκιμάσει;

G.: Και αν τελικά σε δοκιμάσει και σε απορρίψει, τι σκέφτεσαι;
Ε.Κ.: Δεν ήταν να γίνει, θα έρθει κάτι άλλο. Και πάντα έρχεται