Πρωτοφανείς επιθέσεις, αντιδράσεις και κριτική για μια πολυαναμενόμενη επιστροφή
Αν δεν είχες παρακολουθήσει την πρεμιέρα, για την οποία ακούς εδώ και πολύ καιρό ότι θα ήταν το τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς, θα πίστευες ότι πρόκειται για μεγάλη «πατάτα». Τα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα αλλά κυρίως οι απόψεις που ακούστηκαν σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές, δημιουργούν την αίσθηση ότι το «Βραδιάτικα» του Νίκου Μουτσινά ήταν ό,τι χειρότερο συνέβη εσχάτως στο παραδεισένιο τηλεοπτικό τοπίο με τις άψογες παραγωγές και το ευφάνταστο περιεχόμενο. Φευ!
Ο Νίκος επέστρεψε σε μία ομολογουμένως ξεκούρδιστη εκπομπή, η οποία συνιστούσε μία σύνθεση κάποιων κομματιών από τις αναβληθείσες πρεμιέρες. Και υπό την σκέπη μιας παραγωγής, η οποία έδειξε ότι δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε. Κι αυτό ήταν το λάθος. Μία εκπομπή με ορμή από την τρέχουσα επικαιρότητα, με αντανακλαστικά ημέρας και όχι εβδομάδας βρήκε καταφύγιο σε «μπαλώματα» τριών εβδομάδων. Γι' αυτό τον λόγο πάντως δεν «σταυρώνεις» όλο το εγχείρημα.
Ο Μουτσινάς είναι ταλαντούχος, όχι στο μέτρο του Λαζόπουλου και όχι με το πολιτικό σχόλιο του Κανάκη. Είναι performer, αυτοσαρκαστικός και με οξύ τηλεοπτικό σχόλιο. Κι εκεί έπρεπε να μείνει. Επίσης ο Μουτσινάς είναι «Γκολντονικός». Μεταμορφώνεται, μιλάει με την έκφραση και φωνάζει με τη σιωπή. Ενας μίμος, ένας πολυσχιδής παρουσιαστής που όταν έχει κείμενο πατάει γερά κι απογειώνεται. Κι εν προκειμένω δεν είχε το κείμενο που θα τον οδηγούσε ψηλά. Είχε την αμηχανία της απουσίας και την αγωνία του τηλεοπτικού «παιδιού», που μπαίνει στην τάξη μετά από απουσία ενός έτους. Κοιτάει τον χώρο κλεφτά και με συστολή τους συμμαθητές του.
Το «Βραδιάτικα» δεν ήταν αυτό που ο Τύπος δημιούργησε ως φαντασίωση που θα προκαλούσε έναν προσδοκώμενο τηλεοπτικό «οργασμό» ψυχαγωγίας. Εμείς, ως εκπομπές, ως τηλεόραση που αρέσκεται στην αυτοαναφορικότητα αλλά την καταδικάζει απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται, που επαναλαμβάνεται αλλά απαιτεί νέα πρόσωπα και ανανέωση αποφασίσαμε ότι ο Μουτσινάς έπρεπε να λιθοβοληθεί τηλεοπτικά. Οπερ και εγένετο.
Λυπάμαι αλλά διαφωνώ. Το ταλέντο του μπορεί να βγήκε από χαραμάδες, αλλά είναι εκεί και αναμένει τον τρόπο για να βγει και να αδράξει την ευκαιρία. Ο ίδιος εδώ και χρόνια έχει αποδείξει ότι θέλει «ζέσταμα». Γιατί μία πρεμιέρα, ενός τηλεοπτικού προϊόντος κρίνεται με όρους πεπερασμένης θεατρικής παράστασης; Τουλάχιστον ένα μήνα μετά θα έχουμε μία πρώτη εικόνα αυτού του εγχειρήματος. Νόμος: ποτέ δεν κρίνουμε την πρώτη φορά, το πρώτο επεισόδιο, την πρεμιέρα. Κι όμως, η τηλεόραση κι εκεί θέλησε να πρωτοτυπήσει.
Ο Μουτσινάς εδώ και χρόνια, με τα λάθη και τις αστοχίες του, με τα καλά και τα στραβά του έχει δείξει ότι δεν χωράει σε καλούπια. Τα δημιουργεί ο ίδιος. Και το οικοδόμημα θα φανεί σε λίγο καιρό. Ένα βραδινό σόου σαν κι αυτό θέλει χρόνο, επιμένω ξανά και ξανά.
Για μένα, ο Νίκος είναι ένα τηλεοπτικό «παιδί». Ξέρει να παίζει. Και κάποτε δίνονταν μάχες για να μπουν στην παιδική χαρά του όλοι… Κοντή μνήμη. Είμαι σίγουρη ότι όταν οι τηλεοπτικές νότες μπουν στην σωστή σειρά, το τηλεοπτικό τραγούδι θα μας ψυχαγωγήσει.
Και ναι, δεν ήταν αυτό που περιμέναμε το «Βραδιάτικα». Αλλά αξίζει να περιμένουμε λίγο παραπάνω. Υπάρχει λόγος και γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά πλέον μεταξύ μας στα πλατό και στα παραθύρια. Ας μην…