Απουσίες, κενά, αναταράξεις, λάθη, εκτροχιασμός και απουσία περιεχομένου για μία τηλεοπτική συνταγή χωρίς προηγούμενο
Ξαφνιάζεστε επειδή στην κηδεία της Βέφας Αλεξιάδουπήγαν μόλις τριάντα άτομα και κανένας σεφ ή τηλεοπτικό πρόσωπο; Κακώς. Θα έπρεπε μετά από τόσα χρόνια, τόσες καταστάσεις, τόσα πρόσωπα να έχετε καταλάβει πως στην τηλεόραση υπάρχεις όσο πουλάς και αν πουλάς. Μόλις τελειώσεις, γίνεσαι γέμισμα στα αφιερώματα και στα βίντεο και ανασύρουν ατάκες σου από διάφορα περιστατικά. Οσοι συνεργάστηκαν μαζί σου δεν είναι φίλοι σου. Είναι συνεργάτες σου. Οι οποίοι στην πρώτη ευκαιρία αν δεν σε ποδοπατήσουν, θα σε προσπεράσουν. Αυτό ισχύει στις περισσότερες τηλεοπτικές λυκοφιλίες.
Και κάποτε υπήρχε και η τσίπα. Πριν τα post. Μόλις βγήκαν και αυτά όλοι έσπευσαν σε κάθε θάνατο, γιορτή, γενέθλια, να μοστράρουν το «εγώ» τους δίπλα. Το «Ημουν κι εγώ εκεί» είναι σημαντικότερο από τον σεβασμό στην απώλεια. Πριν τα κινητά δεν υπήρχε η ανάγκη για καταγραφή της παρουσίας. Πήγαινες κοντά, έλεγες μια καλή κουβέντα, έπαιρνες και μια υπογραφή και αφιέρωση και άντε στο καλό. Τώρα πια η μάστιγα της selfie κατήργησε τον σεβασμό στον θάνατο, στην μνήμη, στην τιμή και στην επέτειο. Ολοι γνωστοί κι αγαπημένοι. Ολοι με ποιήματα copy paste από τα google. Και αδιάβαστοι. Σαν το έρμο το «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ που όλοι οι ημιμαθείς και αμόρφωτοι το χρησιμοποιούσαν για να κάνουν ταπ ταπ στον ώμο μιας ταλαιπωρημένης μάνας. Την ίδια μοίρα έχουν και οι ποιητές οι δικοί μας. Του εξωτερικού είναι πιο δύσκολοι.
Πέθανε η Βέφα και δεν πήγε κανείς. Σκληρό αλλά αληθινό. Η εικόνα μας, λοιπόν, είναι η εικόνα όπως αποτυπώθηκε στην Εξόδιο Ακολουθία της Βέφας. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή και η απουσία. Το κενό και το «η ζωή συνεχίζεται». Μόνο που η ζωή μας δεν σταμάτησε ποτέ. Δεν κοντοστάθηκε για να αποδώσει τιμή και για να δείξει ευγνωμοσύνη. Ποτέ. Ντροπή μας.
Στην τηλεοπτική ροή μας, φέτος τίποτα δεν θριαμβεύει. Όλα γύρω από το μέτριο. Λογικό όταν το μόνο που ενδιαφέρει είναι το «πώς θα βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου». Υπάρχουν εκπομπές που οι τηλεκριτικοί μπροστά τους είναι «αρνάκια». Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το περιεχόμενο αλλά οι απόψεις των άλλων. Πώς λέγεται αυτό; Αστο καλύτερα.
Ωραία η ιδέα του ΣΚΑΪ να «χτίσει» ζώνη με ντοκιμαντέρ την Δευτέρα το βράδυ. Χρήσιμη κι εποικοδομητική η διαφορά με τα τον ανταγωνισμό. Ας δίνει ο καθένας αυτό στο οποίο νιώθει δυνατός. Κι ας μην προσπαθούν όλοι να κάνουν το ίδιο. Μόνο που θα διαφωνήσω με τις συνεντεύξεις στην συγκεκριμένη ζώνη. Κουραστήκαμε από τις συνεντεύξεις στην τηλεόραση. Ειδικά από τους ίδιους και τους ίδιους. Πολυτιμότερη η δημοσιογραφική έρευνα.
Επειδή κατά καιρούς την έχω κρίνει αυστηρά, οφείλω να αναγνωρίσω πως η Αναστασία Γιάμαλη στις τελευταίες εκπομπές της έδειξε να πιάνει ρυθμό και τσίμπησε και «νουμεράκια». Μακάρι και πιο ψηλά.
Κουίζ λίγο τσουχτερό: «Ποιος ή ποια διαλαλεί προτάσεις που ποτέ δεν έγιναν; Και δεύτερο δυνατό: ποιο στέλεχος πέρασε μεγάλη πόρτα καναλιού για συνεργασία και αναμένονται εξελίξεις;