Ιωάννα Ασημακοπούλου: Πάντα βρίσκω στοιχεία που με συνδέουν με τον χαρακτήρα που ερμηνεύω

Η Ιωάννα Ασημακοπούλου είναι φωτεινός άνθρωπος. Καθαρό βλέμμα, θετική ενέργεια και ένα γέλιο κρυστάλλινο που ξεχύνεται ασυγκράτητο. Εγινε δημοφιλής περισσότερο για τους κωμικούς τηλεοπτικούς ρόλους της, ωστόσο εκείνη αρνείται να μπει κάτω από μια ταμπέλα. Προτιμά να ερμηνεύει χαρακτήρες που την ενεργοποιούν, ανεξαρτήτως αν προκαλούν το γέλιο ή τη συγκίνηση. Φέτος παίζει σε ένα two women show με την Κατιάνα Μπαλανίκα, την ευαίσθητη κομεντί «Δύο γυναίκες χορεύουν», του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ, που ανεβαίνει στο θέατρο «Διάνα» σε σκηνοθεσία Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.

GALA: Πώς είναι η συνεργασία σου με την Κατιάνα Μπαλανίκα;

ΙΩΑΝΝΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε και νιώθω πολύ τυχερή. Εχουμε πολλή χημεία μεταξύ μας και νομίζω ότι γινόμαστε σιγά-σιγά πολύ φίλες. Η Κατιάνα είναι μια γυναίκα που κοιτάει πολύ βαθιά στην ψυχή τον άλλον και έχει πολλή αγάπη - και στη σκηνή αλλά και στη ζωή.

G.: Ποιο είναι το στόρι του έργου;

Ι.Α.: Δυο γυναίκες διαφορετικής ηλικίας συναντώνται και μέσα από τη σχέση που δημιουργούν αποκαλύπτουν τα μεγαλύτερα τραύματα και τις πληγές τους. Μέσα από συγκρούσεις, ενώνονται και ανακαλύπτουν το νόημα της φιλίας, τη σημασία της ζωής. Πόσο θάνατο έχει η ζωή και πόση ζωή ο θάνατος. Αποφασίζουν λοιπόν να χορέψουν έναν δικό τους χορό, διαφορετικό από τους άλλους. Το έργο μιλάει για τη δύναμη της φιλίας, την αξία της αγάπης και την ουσία της ζωής. Είναι μια ειλικρινής εξομολόγηση που οδηγεί σε μια βαθιά ένωση.

G.: Είναι ένα έργο γυναικείας ενδυνάμωσης;

Ι.Α.: Για εμένα είναι ξεκάθαρα. Πιστεύω, όμως, ότι η θεματολογία του αγγίζει όλους τους άνθρωπους, διότι μιλά για τη μοναξιά που βιώνουμε όλοι στη ζωή μας και για την ανάγκη που έχουμε για επαφή και μοίρασμα.



G.: Πού σε ακούμπησε η ηρωίδα σου;

Ι.Α.: Πάντα βρίσκω στοιχεία που με συνδέουν με τον κάθε χαρακτήρα που ερμηνεύω. Δεν είναι ανάγκη να τον θαυμάζω γιατί μπορεί να κάνω μια δολοφόνο, αλλά θα πρέπει να με αγγίξει βαθιά, να έχει ενδιαφέρον. Ο ρόλος αυτός με άγγιξε γιατί είναι πολυδιάστατος, ανοίγει σιγά-σιγά το κουβάρι του ψυχισμού της. Δεν έχω κοινά μαζί της, αλλά μπορώ να σου πω ότι σε αυτές τις δύο ηρωίδες έχω δει πολλές γυναίκες της ζωής μου. Είναι σαν να τις βλέπω και σαν να μιλάω γι' αυτές και το αφιερώνω σε όλες αυτές.

G.: Μήπως τώρα τις κατανοείς περισσότερο;

Ι.Α.: Φυσικά. Και εμβαθύνω περισσότερο. Κάθε χρόνος που περνάει από πάνω μας μάς ωριμάζει και μας κάνει να βλέπουμε τη ζωή και τους ανθρώπους αλλιώς. Επίσης, στη δουλειά μας πρέπει να έχουμε την καρδιά μας και την ψυχή μας ανοιχτές σε όλους τους ανθρώπους και σε ολόκληρη την κοινωνία. Κάθε κείμενο σε αναγκάζει να το κάνεις αυτό. Δεν μπορείς να είσαι κλεισμένος στο καβούκι σου, πρέπει να αισθάνεσαι τον παλμό της ανθρωπότητας.

G.: Αλήθεια, γιατί έγινες ηθοποιός;

Ι.Α.: Νομίζω ότι ως παιδί ήμουν φαινομενικά εξωστρεφές, αλλά στην πραγματικότητα ήμουν εσωστρεφές και είχα δυσκολία στο να εκφραστώ. Θα έλεγα ότι πήγα ομοιοπαθητικά στο θέατρο και διαπραγματεύτηκα πολλά κομμάτια μου μέσα από την τέχνη. Ηταν για μένα βαθιά ιαματική διαδικασία, γιατί μέσα από το θέατρο έσπασα πολύ την ντροπή μου. Το θέατρο δεν είναι ψυχοθεραπευτικό μόνο γι’ αυτούς που το βλέπουν αλλά και για εμάς που το κάνουμε. Ουσιαστικά, από τον ωκεανό που έχουμε όλοι μας, το υποσυνείδητό μας, από τις εμπειρίες μας, το θέατρο σε κάνει να ανακαλύπτεις περισσότερες σταγόνες από αυτές που θα ανακάλυπτες αν έκανες μια άλλη δουλειά - χωρίς να μειώνω καμία δουλειά φυσικά.

G.: Εχεις γίνει πιο εξωστρεφής πλέον;

Ι.Α.: Δεν είμαι εξωστρεφής στην έκφραση. Είμαι εξωστρεφής στους ανθρώπους που έχω επιλέξει να έχω στη ζωή μου.

G.: Γιατί την οποία γενικώς αποφεύγεις να μιλάς.

Ι.Α.: Δεν κρύβω κάτι και δεν πιστεύω ότι αφορά τον καθένα η προσωπική μου ζωή. Πιστεύω πολύ στις προσωπικές σχέσεις. Είναι δικές μας αυτές οι στιγμές, δεν είναι από αυτές που δείχνεις πολύ. Μπορεί να μου συμβεί στο μέλλον να θέλω να μιλήσω για κάτι. Δεν πιστεύω ότι οι απόψεις δεν αλλάζουν στην πορεία. Είμαστε εν εξελίξει πάντα σε αυτή τη ζωή. Ευτυχώς.


G.: Στην τηλεόραση υποδύεσαι κυρίως κωμικούς ρόλους.

Ι.Α.: Εχω κάνει και δραματικούς, αλλά κυρίως κωμικούς, ναι. Εχω κάνει το «Σόι σου», το «Κάνε ότι κοιμάσαι», το «Είμαι η Τζο»…

G.: Το οποίο ήταν βασισμένο σε δική σου ιδέα.

I.A.: Το σενάριο το έγραψαν ο Παναγιώτης Χριστόπουλος και η Αρτεμις Γρύμπλα. Είναι μια σειρά που ήθελα σχεδόν δέκα χρόνια να κάνω και ήθελα να μιλήσω για την πίεση που δεχόμαστε όλοι οι άνθρωποι γι αυτό που είμαστε, γι’ αυτό το μεγάλο Α στερητικό που μας έχουν φορτώσει στις πλάτες μας από τότε που ήμασταν παιδιά, για τα πράγματα που πρέπει να πολεμήσουμε, για όλα τα πρέπει και τα μη της ζωής μας, και πώς η Τζο λέει «όχι» σε όλα αυτά, «όχι» σε όλα τα σηκωμένα δάχτυλα, και ακολουθεί τη ζωή της χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει, χωρίς πρόγραμμα.

G.: Ηταν λίγο αυτοβιογραφικό;

Ι.Α.: Δεν ήταν όλα τα πράγματα δικά μου, ήταν και αποτέλεσμα μυθοπλασίας και μερικά ήταν και πολύ ακραία. Η Τζο μιλούσε και για όλες τις φίλες μου, για πράγματα που μπορεί να είχαν βιώσει εκείνες, αλλά και για πράγματα που είχα βιώσει εγώ. Είναι ο τρόπος που αντιλήφθηκα εγώ τη ζωή μου. Ηθελα να μιλήσω γι’ αυτή την πίεση που βλέπω γύρω μου.

G.: Πώς διαχειρίζεσαι αυτή την πίεση;

Ι.Α.: Οταν ήμουν πιο νέα με πλήγωνε πολύ και ήταν και άλλη εποχή τότε. Νομίζω ότι έχουμε κάνει πάρα πολλά βήματα. Τα πράγματα αλλάζουν ή τουλάχιστον αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει και μπορούμε να το ονοματίσουμε. (γελάει) Δεν ξέρω πώς μπορούμε να το αλλάξουμε, αλλά μπορούμε να το διαχειριστούμε με άλλον τρόπο. Ο καθένας έχει τα δικά του εργαλεία, είτε λέγεται πείρα, είτε ψυχοθεραπεία, είτε λέγεται στοπ, ότι «ξέρεις κάτι; Είναι μέχρι εδώ».

G.: Εσύ λες «στοπ»; Θέτεις όρια;

Ι.Α.: Ναι. Ηταν δύσκολο στην αρχή, αλλά τα τελευταία χρόνια θέτω όρια στο πώς θα δεχτώ κάτι. Εκπαιδεύτηκα να το κάνω.

G.: Σου αρέσει που μεγαλώνεις;

Ι.Α.: Δεν με ενοχλεί. Ευτυχώς οι εποχές έχουν αλλάξει και δεν είναι πλέον ποινικοποιημένο να μεγαλώνεις. (γελάει) Παλαιότερα για τις γυναίκες μετά τα 28-30 που δεν είχαν παντρευτεί και δεν είχαν κάνει παιδιά, ακούγαμε και τη φράση «πάει αυτή, το έχασε το τρένο». Μια γυναίκα που επέλεγε να είναι μόνο επαγγελματίας ή να μην παντρευτεί ή να μην κάνει παιδιά και να έχει μόνο σύντροφο ήταν μια ξοφλημένη γυναίκα. Θέλουμε πολλή δουλειά ακόμα για να μιλάμε επί ίσοις όροις, αλλά νομίζω ότι η κατάσταση έχει αλλάξει από την εποχή της μαμάς μου ή της γιαγιάς μου.

G.: Νιώθεις καλά με τις επιλογές σου;

Ι.Α.: Νιώθω πολύ καλά με τον τρόπο που ζω, είναι καθαρή επιλογή μου και χαίρομαι που δεν πήγα κόντρα στο συναίσθημά μου και στο θέλω μου, γιατί όταν πηγαίνεις κόντρα, δηλητηριάζεις τον εαυτό σου. Δεν έζησα ποτέ με το «τι θα γινόταν, αν;». Δεν ήθελα να έχω στη ζωή μου αυτό το ερωτηματικό. Πάντοτε έκανα αυτό που ήθελα και αυτό που πίστευα ότι ήταν σωστό για μένα.

G.: Εχεις κρυφά ταλέντα;

Ι.Α.: Ναι, στη φιλία. (γελάει) Είμαι πολύ καλή φίλη θεωρώ. Μου αρέσει να κάνω τους φίλους μου οικογένειά μου και να είμαι πάντα εκεί γι’ αυτούς. Θέλω να τους φροντίζω και να τους προσέχω και να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο για μένα. Μου αρέσουν αυτές οι σχέσεις. Πιστεύω στην ανταλλαγή, στην τρυφερότητα και στα αγνά συναισθήματα. Είμαι πάρα πολύ ρομαντική.



G.: Ποια ηρωίδα παραμυθιού θα ήσουν;

Ι.Α.: Τώρα αυτά δεν είναι και πάρα πολύ φεμινιστικά για να σ’ τα πω. (γελάει) Εχουμε μεγαλώσει με τη Σταχτοπούτα και τη Χιονάτη και την ιδέα ότι θα έρθει κάποιος πρίγκιπας να μας σώσει και όχι εμείς τον εαυτό μας.

G.: Αρα δεν περιμένεις κανέναν πρίγκιπα;

Ι.Α.: Μπορεί και να περίμενα και μακάρι να έρθει, δεν το συζητάμε, είναι ωραίο να περιμένεις κάτι όμορφο στη ζωή σου, αλλά στην πορεία αντιλαμβάνεσαι ότι το καλό το φέρνεις εσύ τελικά. Και αν το συναντήσεις και σε έναν συνταξιδιώτη σου, είναι πολύ ωραίο. Αλλά η διαδικασία είναι πολύ προσωπική