Γιάννης Ποιμενίδης: «Το ζητούμενο του ηθοποιού είναι να χάσει τον εαυτό του»

Συνάντησα τον Γιάννη Ποιμενίδη Σάββατο πρωί, μια μέρα χωρίς γυρίσματα και θέατρο, στο νέο ξενοδοχείο του Κεραμεικού «Okupa», όπου θα κάναμε και τη φωτογράφηση. Μπαίνοντας με τον καφέ στο χέρι, χαιρέτησε τους πάντες ευγενικά και με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο στα χείλη διέλυσε κάθε πιθανή αμηχανία. «Εχω χρόνο σήμερα, μην ανησυχείς», λέει καθώς βολευόμαστε στο ατμοσφαιρικό σαλόνι με τα συλλεκτικά vintage έπιπλα και τα σπάνια βινύλια των 70s. Χρειαζόταν όντως χρόνος γιατί η ζωή του μοιάζει να μην έχει βαρετές μέρες.

Από την πρώτη του εμφάνιση στη σειρά «Το Νησί», το 2011, ο Γιάννης δεν πέρασε ποτέ απαρατήρητος. «Το καλό στην ενασχόληση με την υποκριτική είναι ότι όταν καλείσαι να παίξεις έναν ρόλο, επειδή δεν είσαι εσύ αυτός ο χαρακτήρας, αρχίζεις να μπαίνεις στα παπούτσια ενός άλλου. Αυτό διευρύνει την ενσυναίσθησή σου, σε κάνει να καταλαβαίνεις πιο εύκολα τους ανθρώπους, τα γιατί σκέφτονται έτσι, γιατί πράττουν έτσι. Μπαίνεις σε μια διαδικασία να ψυχολογήσεις, να ανακαλύψεις τα συστατικά ενός χαρακτήρα και όλο αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα που λειτουργεί μόνο ως κέρδος. Συμβαίνει καμιά φορά ακόμα και να υιοθετείς κάποιες συμπεριφορές ενός έντονου ήρωα, υποσυνείδητα, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Το σινεμά προσφέρεται περισσότερο για να βουτήξεις σε βαθιά νερά - κι αυτό είναι το ζητούμενο σε αυτή τη δουλειά: να χάσεις τον εαυτό σου».

Φέτος πρωταγωνιστεί στη σειρά εποχής του ANT1 «Η Μάγισσα - Φλεγόμενη Καρδιά» στον ρόλο του Νικήτα Λάσκαρη. «Εχει μεγάλο ενδιαφέρον να μεταφέρεσαι στην περίοδο του 1700, την οποία δεν γνωρίζουμε καθόλου. Διανύουμε μια διαφορετική εποχή στην ελληνική τηλεόραση που αντλεί από τους δαιδάλους της ελληνικής Ιστορίας. Εψαξα να βρω στοιχεία και ήταν δύσκολο, ωστόσο αυτή η άγνοια σου δίνει ελευθερία να πλάσεις έναν κόσμο. Υπάρχουν πολύ λιγότερα ιστορικά στοιχεία για εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο του Ελληνισμού σε σχέση με άλλες και σίγουρα η ζωή δεν ήταν τόσο εύκολη τότε. Το να έχει κάποιος νερό, τροφή ή την ελευθερία, που είναι ύψιστη αξία, ήταν καταστάσεις υπό αμφισβήτηση. Αυτό και μόνο δομεί χαρακτήρες εντελώς διαφορετικούς».

Αν και πιο γνωστός από την τηλεόραση, ο ηθοποιός με σπουδές στη σχολή του Εθνικού παίρνει εύσημα και στο σανίδι. Φέτος πρωταγωνιστεί στο έργο «Straight White Men», στο Μικρό Χορν, όπου ενσαρκώνει έναν ετεροφυλόφιλο επιτυχημένο συγγραφέα δίπλα στη Μελίνα Νάτσιου, μια τρανς γυναίκα, και τον Θέμη Θεοχάρογλου, που σταδιακά μεταμορφώνεται σε drag persona. «Δεν κρίνω τους ανθρώπους με βάση την εμφάνιση ή το πώς ντύνονται ή μιλάνε, τους κρίνω με βάση τη συμπεριφορά τους και όλοι όσοι είμαστε σε αυτόν τον θίασο έχουμε ταιριάξει από τις πρώτες πρόβες, γίναμε μια παρέα πολύ δυνατή. Οι ηθοποιοί αυτοί έχουν δώσει τον δικό τους αγώνα με έναν έξτρα βαθμό δυσκολίας για τις επιλογές τους. Μπορεί για τους περισσότερους από εμάς η αποδοχή να είναι κάτι το αυτονόητο, αλλά επειδή ζω μαζί τους τον τελευταίο καιρό αντιλαμβάνομαι ότι δεν σκέφτονται όλοι έτσι γύρω μου. Εχουν γίνει κάποια βήματα, αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη πρόοδος σε θέματα όπως η αποδοχή της ποικιλομορφίας, της εθνικότητας, του φύλου, της ηλικίας, του βάρους».

Στον αγαπημένο του κινηματογράφο έκανε το ντεμπούτο του με τη διεθνή παραγωγή «Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι» (2012), πρωταγωνίστησε στη δραματική ταινία «Γκρίζα Ζώνη» και το 2016 στο «Bad Start». Τα όνειρά του; «Προφανώς και δεν γίνεται, όμως θα ήθελα να γυρίσω μια σκηνή με τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Νομίζω ότι δεν έχω δει κάποιον που να με έχει συναρπάσει περισσότερο στο πανί. Από γυναίκες πρωταγωνίστριες, θα ήθελα να είχα μοιραστεί μερικά λεπτά έστω με την Μπριζίτ Μπαρντό στην “Περιφρόνηση”», ομολογεί γελώντας.

Συνήθως η δουλειά ορίζει την καθημερινότητά του. «Το βάρος πέφτει εκεί φέτος γιατί δουλεύω περισσότερες ώρες και έχω λιγοστό ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου, τον σκύλο μου ή την οικογένειά μου. Επειδή όμως η δουλειά μου είναι ό,τι αγαπάω να κάνω, δεν στριμώχνομαι.

Αντίθετα, νιώθω ωραία. Με το που μπαίνω στη διαδικασία να παίξω όλη η κούραση ξεχνιέται, είναι μαγικό αυτό». Μήπως τελικά η νιότη σπαταλιέται στους νέους; «Εχω την αίσθηση ότι η γενιά μου, έπειτα από συνεχείς κρίσεις, τα έχει πάει εξαιρετικά. Κι αν σπαταλιόμαστε πότε-πότε, είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα. Υπάρχει δημιουργικότητα, χτίζουμε τέχνες που τροφοδοτούν την ψυχή μας, ας είμαστε αισιόδοξοι», επιμένει με γνήσιο ενθουσιασμό. «Οποιος ασχολείται με την υποκριτική ψάχνει πάντα την αλήθεια, αυτός είναι ο οδηγός. Οταν ξεκίνησα, και μετά στην πορεία, μαθαίνοντας όλο και περισσότερα χωρίς ποτέ να σταματώ, η συναναστροφή με ανθρώπους πιο οξυδερκείς, πιο ταλαντούχους, με ευρύτερη αντίληψη από τη δική μου, με εξέλιξε ως άνθρωπο. Με συγκινεί όταν ενώ είμαι της δουλειάς μια ταινία καταφέρνει να με παρασύρει. Νιώθω την αλήθεια εκείνης της στιγμής που έγραφε η κάμερα δύο ηθοποιούς που επικοινώνησαν με τα βλέμματα, την ψυχή και τη σκέψη. Kαι αυτό έχω ως μπούσουλα σε αυτή την τέχνη, που είναι άκρως απαιτητική».

Γεννήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, μεγάλωσε στα Κάτω Πατήσια, πήγε Γυμνάσιο και Λύκειο στο πρώτο Πειραματικό, στην Ηπίτου, για πολλά χρόνια έμεινε στο Γαλάτσι, στο Παγκράτι και τώρα στα Εξάρχεια. «Ειδικά όσο είσαι νέος, με ενέργεια και όρεξη για ζωή, το κέντρο είναι γοητευτικό γιατί συμβαίνουν πράγματα. Το έχω αγαπήσει βαθιά, είμαι δεμένος συναισθηματικά με την Αθήνα. Λατρεύω και την Κρήτη, τον τόπο καταγωγής της μητέρας μου. Περνούσαμε τα καλοκαίρια στο χωριό της, τους Μέλαμπες, στον Νομό Ρεθύμνου. Αμέτρητες οι αναμνήσεις. Ωραίοι άνθρωποι, υπέροχες γεύσεις, αυθεντικές μουσικές, άγρια ομορφιά - ενώ είσαι στο βουνό σε ένα τέταρτο μπορείς να βρεθείς στην ωραιότερη παραλία. Είναι ένα μαγικό νησί - απόλαυσα και πρόσφατα τα Μάταλα στα γυρίσματα της “Παραλίας”. Είδα ανθρώπους φιλόξενους και ενθουσιασμένους που γυριζόταν μια σειρά που πρόβαλλε τον τόπο τους».

Με κάτι αγορίστικο αλλά και ταυτόχρονα ανδρικό, μοιάζει με άγγελο - τον φαντάζομαι κάπως έτσι και μικρό. «Ημουν έξαλλος, είχα πολλή ενέργεια, ήμουν περίεργος για τα πάντα, ρωτούσα συνέχεια, έψαχνα λύσεις, απαντήσεις, ήμουν κινητικός, αντιδραστικός και στην εφηβεία έγινα ακόμα πιο ανυπόφορος». Σήμερα, η ζωή του εκτός πλατό απασχολεί κατά καιρούς τον Τύπο. «Είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου. Το γνώριζα από πριν ασχοληθώ με την υποκριτική.Αντιλαμβάνομαι ότι όσοι βρίσκονται μπροστά από τα φώτα και τις κάμερες έχουν μια έξτρα προβολή - κι αυτό τους φέρνει σε μια θέση όπου καλούνται να αποκαλύπτουν τα προσωπικά τους. Ολο αυτό δεν με αφορά. Δεν με ενδιαφέρει και δεν έδωσα πότε βαρύτητα σε ό,τι συζητιέται ή γράφεται για την ιδιωτική μου ζωή - και έχει πάει καλά μέχρι τώρα. Από τη στιγμή που δεν κρύβεις αλλά και δεν προβάλλεις, φέρεσαι όπως θα έκανες και εκτός αυτού του χώρου δηλαδή, ο καθένας μπορεί να φαντάζεται ό,τι θέλει. Δεν δίνω καμία σημασία». Οταν κλείνω την εγγραφή του ήχου, μιλάμε για πολύ ακόμα. Ενώ η λάμψη του έχει κάτι το φαινομενικά απροσπέλαστο, νιώθω ότι μιλώ με έναν καλό φίλο που με κατανοεί με απροσποίητο ενδιαφέρον. «Με ενδιαφέρει πολύ να μαθαίνω ιστορίες των προσώπων που συναντώ», μου λέει. Ισως αυτό το σπάνιο για τη σόουμπιζ προσόν να είναι ένα ακόμα συν που δίνει ιδιαίτερο νόημα στις ερμηνείες του ◆