Αντζελίνα Τζολί: Η αγάπη μου για τη Μαρία Κάλλας είναι προσωπική υπόθεση

Από τη στιγμή που η Αντζελίνα Τζολί προσγειώθηκε πέρυσι στην Ελλάδα για να γυρίσει μερικές σκηνές από τη βιογραφική ταινία για τη Μαρία Κάλλας -στη θαλαμηγό «Χριστίνα» και στο θέατρο «Απόλλων» στον Πύργο Ηλείας- η κινηματογραφική συνάντηση ανάμεσα στις δύο γυναίκες απέκτησε διαστάσεις μυστηριακής σχέσης.

Με την πολυαναμενόμενη κυκλοφορία στις αίθουσες της «Maria», όμως, αυτό το πέπλο σηκώνεται και η ερμηνεία της Τζολί, που ποτέ δεν έκρυψε πόση τιμή και ευγνωμοσύνη νιώθει για την ευκαιρία να υποδυθεί την Ελληνίδα υψίφωνο, την τοποθετεί και πάλι στην κουβέντα για τα Οσκαρ 24 χρόνια μετά την πρώτη της βράβευση για το «Κορίτσι που άφησα πίσω». Γι’ αυτή την ερμηνευτική πρόκληση και τη σύνδεση που απέκτησε με την Κάλλας μίλησε η ηθοποιός σε μια ξεχωριστή και συναισθηματικά φορτισμένη συνέντευξη Τύπου που παρακολούθησε το «Gala», λίγες ώρες πριν από την προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.

Ντυμένη με εκρού σατέν μάξι φόρεμα, μακρύ γκρι σακάκι και nude γόβες -δίνοντας ιδέες ως σωστή σταρ για το πώς μπορείς να φορέσεις μια βραδινή τουαλέτα ως πρωινό casual ντύσιμο-, η Τζολί μίλησε με ενθουσιασμό για την ευκαιρία που της δόθηκε να έρθει πιο κοντά σε ένα τέτοιο είδωλο. «Είναι βαθιά προσωπική υπόθεση», λέει για τη σύνδεση που ένιωσε μαζί της. «Μου είναι ακόμα δύσκολο (να τη βγάλω από μέσα μου). Θυμάμαι μερικά τραγούδια και όταν τα ακούω θολώνουν τα όρια. Ακριβώς επειδή τα θυμάμαι δεν είναι εύκολο να τα διαχωρίσω.

Εχω την ανάμνηση της μητέρας μου όταν τραγουδάω το “Ave Maria” για παράδειγμα. Ανυπομονώ για τη μέρα που θα έρθει ο διαχωρισμός, αλλά προς το παρόν συνδέω τα τραγούδια με την ανάμνηση των πραγμάτων που μοιράστηκα και της στιγμής που έγινε αυτό». Αλλωστε, η ταραχώδης, θαυμαστή και τραγική ζωή της σπουδαιότερης τραγουδίστριας της όπερας δεν θα μπορούσε παρά να αποτυπωθεί στο σινεμά από μια σταρ που έχει ζήσει μεταμορφώσεις, θριάμβους και προσωπικές απογοητεύσεις - από τον γάμο και το άδοξο διαζύγιο με τον Μπραντ Πιτ μέχρι τη δουλειά της με τα Ηνωμένα Εθνη και την περιπέτειά της με τον καρκίνο του μαστού.

Η βιογραφική ταινία με την υπογραφή του Χιλιανού σκηνοθέτη Πάμπλο Λαραΐν -με την οποία ολοκληρώνει την άτυπη τριλογία του για σημαντικές γυναίκες, μετά το «Jackie» για την Τζάκι Κένεντι-Ωνάση και το «Spencer» για την πριγκίπισσα Νταϊάνα- ξαναφαντάζεται τις τελευταίες ημέρες της μεγάλης ντίβας στο Παρίσι το 1977, με τη φωνή της να εξασθενεί και τα κοκτέιλ φαρμάκων να της προκαλούν παραισθήσεις - με την αίσθηση του στυλ, όμως, ακέραιη.

Τη συντηρούν οι ασπρόμαυρες αναμνήσεις της μυθιστορηματικής ζωής της: τα νεανικά χρόνια στην Ελλάδα, ο παθιασμένος έρωτας με τον Αριστοτέλη Ωνάση, η σχέση της με το κοινό και τον Τύπο. Η Τζολί δίνει τα πάντα σε αυτό τον ρόλο, γεγονός που, όπως είπε, εξέπληξε ακόμα και τα παιδιά της, δύο από τα οποία, οι γιοι της Μάντοξ και Παξ, δούλεψαν στην παραγωγή. Το πιο θαρραλέο βήμα της ήταν να τραγουδήσει για πρώτη φορά επί της οθόνης. «Το μυστικό πίσω από αυτό είναι ο Πάμπλο», δήλωσε γελώντας. «Πολλοί σκηνοθέτες δεν παίρνουν στα σοβαρά την προσπάθεια ενός ηθοποιού να τραγουδήσει και θα φτάναμε σε ένα σημείο όπου θα μου έλεγαν ότι (το τραγούδι μου) αρκεί και ότι είναι μια χαρά εφόσον κανείς δεν το περιμένει από μένα.

Ομως με τον σεβασμό που τρέφει για την Κάλλας και την όπερα, ήταν σαφές ότι δεν θα εξαπατούσαμε κανέναν. Θα κάναμε ό,τι χρειαζόταν, που είναι άλλωστε και ο μοναδικός τρόπος να φτιάξεις μια ταινία για την όπερα. Ο Πάμπλο είχε την πίστη σε μένα που δεν είχα εγώ για τον ίδιο μου τον εαυτό. Με βοήθησε πολύ και πήρε στα σοβαρά την εκπαίδευσή μου. Μίλησε με πολλούς ανθρώπους μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλοι για να με προετοιμάσουν: έκανα ιταλικά για την προφορά, έμαθα πώς να τραγουδάω, πώς να στέκομαι, πώς να αναπνέω».

Για την ίδια, το τραγούδι, που σε κρίσιμες σκηνές της ταινίας συνδυάζεται με την πραγματική φωνή της Κάλλας, αποτέλεσε σπουδαία επιβεβαίωση των ικανοτήτων της. «Δεν ήμουν τόσο κακή όσο νόμιζα», είπε γελώντας και κοιτάζοντας τη συμπρωταγωνίστριά της Αλμπα Ρορβάχερ που υποδύεται την οικιακή βοηθό της υψιφώνου. «Δεν είχα προσπαθήσει ποτέ να τραγουδήσω. Σε πολλούς μπορεί να συμβαίνει το ίδιο - να μην έχουν την ενθάρρυνση από το περιβάλλον τους να το δοκιμάσουν.

Εγώ δεν είχα την υποστήριξη και τη βοήθεια παλιότερα, αλλά τώρα είχα την τύχη να έχω δίπλα μου άτομα που με βοήθησαν να ανακαλύψω τη φωνή μου, γεγονός που με συγκίνησε και με τρόμαξε ταυτόχρονα. Είναι όμως υπέροχο το να έχεις χτίσει μια μεγάλη καριέρα και ξαφνικά να βρεις κάτι που σε τρομοκρατεί ως καλλιτέχνη. Είναι δώρο το να μην είσαι σίγουρη ότι μπορείς να κάνεις κάτι και να είσαι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που θα σε πιάσουν αν πέσεις. Μου άρεσε πολύ το τραγούδι. Αλλά δεν έχω ξανατραγουδήσει από τότε. Την τελευταία μέρα γονάτισα και μετά σταμάτησα, ούτε λέξη από τότε», κατέληξε - πριν την πιάσουν πάλι τα γέλια.

Μεγαλώνοντας η Τζολί δεν γνώριζε τα πάντα για τη Μαρία Κάλλας και αποκάλυψε ότι τη συγκινούσε χωρίς να έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ανατροφή της η όπερα ούσα Αμερικανίδα. Ωστόσο, κάθε της επίσκεψη εκεί ξυπνούσε μέσα της κάτι διαφορετικό και εξαιρετικά δυνατό. «Δεν μπορούσα να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά ένιωθα διαφορετικά το σώμα και το μυαλό μου. Μεταφερόμουν αλλού χωρίς να καταλαβαίνω τι συμβαίνει.

Χρειάστηκε να μεγαλώσω λίγο και να αποκτήσω σημαντικές εμπειρίες ζωής για να την εκτιμήσω πλήρως. Υπάρχει κάτι στην όπερα. Είναι άραγε ο πόνος και η χαρά ή ο τρόπος που εκφράζει τα συναισθήματα; Περνάμε τόσα πράγματα στη ζωή και δεν υπάρχει ένας ήχος που να αντιστοιχεί σε αυτό τον πόνο μέχρι να τον ανακαλύψεις στην όπερα. Και τότε τον καταλαβαίνεις γιατί αντιλαμβάνεσαι τη ζωή διαφορετικά. Για μένα ήταν μεγάλο σχολείο όλο αυτό. Πήρα πολλά μαθήματα και είμαι ευγνώμων που εμβάθυνα τόσο πολύ».

H σούπερ σταρ μεταμορφώθηκε και εμφανισιακά, από το έντονο eyeliner, το δραματικό χτένισμά της μέχρι τις custom τουαλέτες που δημιουργήθηκαν με κάθε λεπτομέρεια για να αναπαραστήσουν το χαρακτηριστικό στυλ της Κάλλας. Ομως την ηθοποιό εξέπληξαν άλλες ανακαλύψεις κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της για τον μεγάλο ρόλο. «Εμαθα πολλά για εκείνη που με έκαναν να την αγαπήσω. Μου έκανε εντύπωση το ότι δεν είχε πολύ καλή όραση. Αν δείτε τα γυαλιά της, ήταν πολύ χοντρά. Κι αυτό λέει πολλά για εκείνη ως επαγγελματία.

Οταν πρωτοπήγε στο ωδείο δεν γινόταν να αποκαλύψει ότι δεν μπορεί να δει τον συνθέτη και ότι χρειάζεται γυαλιά. Επρεπε να προσποιηθεί ότι μπορεί να το κάνει - και έτσι αποστήθιζε πολλά περισσότερα. Σε μια συνέντευξή της ανέφερε ότι δεν μπορούσε να δει τον συνθέτη, οπότε μάλλον δεν μπορούσε να δει ούτε τους ηθοποιούς στη σκηνή, ούτε τις εκφράσεις τους. Ομως, έπρεπε να πείσει το κοινό ότι βρίσκεται στη σκηνή χωρίς καμία προσπάθεια και ότι έκανε τη δουλειά της τόσο καλά όσο οι άλλοι, σαν μαγικό κόλπο. Επίσης, έπασχε από σωματικές ασθένειες, οπότε βρισκόταν σε μια μάχη με το σώμα της και της ήταν δύσκολο να καταφέρει πολλά. Ολα αυτά με έκαναν να τη σεβαστώ ακόμα περισσότερο».

Τελικά η Τζολί δεν αποκόμισε μόνο τις καλύτερες κριτικές της καριέρας της από την ενσάρκωση της Μαρίας Κάλλας, αλλά και μια συγκλονιστική εμπειρία που θα κουβαλάει μαζί της για καιρό, όπως μαρτύρησαν ο θαυμασμός και η ολοφάνερη συγκίνησή της μιλώντας για εκείνη. Τα λόγια της έδωσαν μια νέα διάσταση στον μύθο της Κάλλας ακόμα και τόσες δεκαετίες αργότερα: «Τη λατρεύω αυτή τη γυναίκα. Οταν την ακούω είναι σαν να ακούω μια φίλη. Οταν αντιλαμβάνομαι ότι η ταινία άγγιξε το κοινό και μου λένε ότι λυπούνται για τον θάνατό της, σκέφτομαι πόσο μόνη θα ένιωθε στη ζωή, αλλά και στο τέλος της.

Δεν είχε μητέρα. Δεν είχε άτομα που να νοιάζονταν για εκείνη, που τη φρόντιζαν. Οταν δεν βρισκόταν στο απόγειό της, οι κριτικοί έβγαλαν κακία απέναντί της. Μάλλον πέθανε χωρίς να φαντάζεται ότι κάποτε θα μιλούν για εκείνη με θαυμασμό και αγάπη, αλλά και με οίκτο. Οταν λοιπόν τα βλέπω όλα αυτά, νιώθω ότι φρόντισα τη φίλη μου και όταν την ακούω, νιώθω ότι κάνει αυτό για το οποίο γεννήθηκε. Την αγαπώ πολύ. Ισως αργότερα να αποστασιοποιηθώ, αλλά ακόμα το θέμα είναι προσωπικό».