Η Στεφανία Γουλιώτη στο Gala: «Θέλω οι δουλειές μου να έχουν ένα πιο προσωπικό αποτύπωμα»

Απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου, κουβαλά στις καλλιτεχνικές αποσκευές της επιτυχίες στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο (Α’ Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το «J.A.C.E.» του Μενέλαου Καταμαγγιώλη) και στο θέατρο (βραβεία Μελίνας Μερκούρη και Καρόλου Κουν για την «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Πέτερ Στάιν και δύο βραβεία κοινού του «Αθηνοράματος» για τις παραστάσεις «Ο Καλός Ανθρωπος του Σετσουάν» και «The Doctor» της Κατερίνας Ευαγγελάτου). Εχουν περάσει 16 χρόνια από την τελευταία φορά που συνάντησα τη Στεφανία Γουλιώτη, με αφορμή μια παράσταση του Εθνικού στην Επίδαυρο. Κοιτάζοντας τη Στεφανία Γουλιώτη, σκέφτομαι ότι είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα από τότε και της το λέω.

Gala: Σας θυμάμαι ολόιδια. Μιλάω για την εμφάνιση, προφανώς, αλλά ήθελα να μου πείτε πώς θυμάστε τον εαυτό σας εκείνη την εποχή. Είστε ο ίδιος άνθρωπος;
Στεφανία Γουλιώτη: Ελπίζω πως όχι. Θεωρώ ότι οι γωνίες μου έχουν εξομαλυνθεί, ότι έχω προχωρήσει καλλιτεχνικά ίσως και περισσότερο απ’ ό,τι προσωπικά. Ημουν αγρίμι τότε, αλλά θεωρώ ότι εκείνη η ορμή μπήκε σε μια τροχιά πολύ πιο όμορφη χωρίς να χάσει τη φλόγα της. Ολα όσα έκρυβε που με έκανε να μοιάζω τρομακτική, τα όποια προσόντα μου, μπορούν τώρα να φανερωθούν με ηρεμία. Ηταν ζήτημα επιβίωσης αυτή η ορμή για κάποιον ψυχαναλυτικό λόγο. Και νομίζω ότι τα ζητήματα επιβίωσης μαλακώνουν με λίγη ενδοσκόπηση και λίγη αγάπη για τον εαυτό μας, που έρχεται με το πέρασμα του χρόνου. Τότε ήταν όλα θέματα ζωής και θανάτου: έχανες έναν άνθρωπο, είχες μια ερωτική απογοήτευση και έλεγες «Πάει, δεν θα ξαναζήσω ποτέ τίποτα». Τώρα έχω μάθει να στέκομαι καλύτερα στα πόδια μου.

G.: Τι άλλο σας έφερε το πέρασμα του χρόνου;
Σ.Γ.: Μου έφερε ανθρώπους γύρω μου, οι οποίοι με αντέχουν, μένουν μαζί μου, με αγαπάνε. Και σε αυτό καθρεφτίζεται για μένα μια μικρή επιτυχία στη ζωή. Καθρεφτίζεται στους ανθρώπους που είναι δίπλα σου.

G.: Στα επαγγελματικά, πάντως, η επιτυχία μόνο μικρή δεν είναι. Το τέλος της χρονιάς σάς βρίσκει να θριαμβεύετε στο θέατρο, αρχικά με την παράσταση «The Doctor», που αγκαλιάστηκε από το κοινό σημειώνοντας απανωτά sold out...
Σ.Γ.: Δεν ξέρω αν αγκαλιάστηκε από το κοινό, γιατί ο θεατής φεύγει έχοντας φάει πολλά χαστούκια από αυτή την παράσταση. Το έργο σε αφυπνίζει, σε μπερδεύει, σου ερεθίζει γευστικούς κάλυκες που δεν ήξερες ότι έχεις. Και το κάνει και με χιούμορ. Αυτό που συμβαίνει, πάντως, είναι απλό: μία ιστορία από μόνη της μπορεί να σε μετακινήσει, να μετακινήσει συνειδήσεις.

G.: Ενα από τα θέματα που θίγει είναι η έννοια της ηθικής και της ανάγκης υπεράσπισής της, πάση θυσία. Πώς την ορίζετε εσείς;
Σ.Γ.: Ποια είναι η ηθική, σε σχέση με ποιον; Αυτό σου φωνάζει η παράσταση, ότι δεν είναι μία η ηθική. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις γι’ αυτή. Πώς να την υπερασπιστούμε; Το μόνο που μπορούμε να υπερασπιστούμε είναι η αρμονική συμβίωση και η ανθρώπινη ζωή. Στον βωμό της υπεράσπισης αυτής της ζωής συγκρούονται οι ιδέες. Νομίζω ότι ο μόνος εχθρός είναι η φυσική φθορά, ο θάνατος. Οι άνθρωποι, όμως, επιλέγουν να πατούν ο ένας πάνω στον άλλον θεωρώντας τη δική του οπτική καλύτερη από των υπόλοιπων. Γι’ αυτό λέω ότι ερεθίζει τη συνείδηση αυτή η παράσταση. Προσωπικά, η μόνη ηθική που με ενδιαφέρει έχει να κάνει με την υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής ανεξάρτητα από τα βιογραφικά στοιχεία του ατόμου. Κανείς δεν πρέπει να κρίνεται για τα δεδομένα με τα οποία γεννήθηκε, αλλά γι’ αυτά τα οποία ο ίδιος δημιούργησε.

G.: Το «The Doctor» θίγει και το θέμα της αθρωποφαγίας. Κάνοντας αυτή τη δουλειά, αισθάνεστε πιο ευάλωτη ή ακριβώς επειδή κάνετε αυτή τη δουλειά έχετε τα εργαλεία για να την αποφύγετε;
Σ.Γ.: Τα είχα και πριν τα εργαλεία να αμυνθώ, ευτυχώς. Στο έργο μια γιατρός αποκαθηλώνεται λόγω της επίθεσης που δέχεται από τα social media. Η κοινή γνώμη δεν έχει πάντα δίκιο. Ελπίζω να μην παρεξηγηθεί αυτό που λέω. Η κοινή γνώμη είναι σεβαστή, αλλά πρέπει καμιά φορά να ακούμε τους ειδικούς.

G.: Με τα γυναικεία κινήματα να έχουν πετύχει πολλά, έχετε νιώσει ότι άλλαξαν τα πράγματα προς το καλύτερο για τις γυναίκες στον χώρο σας;
Σ.Γ.: Ποτέ μου δεν ένιωσα πως το ότι είμαι γυναίκα με τοποθετεί σε υποδεέστερη θέση. Ενιωθα ισάξια με όποιον κι αν στεκόταν δίπλα μου. Το ότι είμαι γυναίκα ποτέ δεν αποτέλεσε ζήτημα στην επαγγελματική ή προσωπική μου ζωή. Το ότι η κοινωνία τώρα με σέβεται ως γυναίκα είναι κατόρθωμα των γυναικείων κινημάτων. Χάρη σε αυτά μπορούμε τώρα οι γυναίκες να στεκόμαστε στα πόδια μας! Υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει ακόμα. Το ότι μία γυναίκα είναι σαφώς πιο ευάλωτη σε έμφυλες επιθέσεις είναι ένα τεράστιο θέμα. Εγώ προσωπικά αποφάσισα πολύ νωρίς να μην αφεθώ σε αυτή την ευαλωτότητα.

G.: Η έμφυλη βία ήταν ένα από τα θέματα που έθιξε η σειρά-στολίδι της ελληνικής τηλεόρασης, το «Maestro».
Σ.Γ.: Θα σταθώ στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και του συντηρητισμού που απευθύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ακόμη και η ηρωίδα που υποδύομαι, η φαινομενικά πανίσχυρη Αλεξάνδρα, είναι δυστυχισμένη, παθαίνει επιλόχειο κατάθλιψη, βασανίζεται από το γεγονός ότι για να είναι απολύτως επιτυχημένη πρέπει να έχει κάνει και ένα παιδί. Γιατί πρέπει όλες οι γυναίκες να κάνουν παιδιά;

G.: Θα μπορούσα να διατυπώσω την ερώτηση πιο κομψά, αλλά τι μπιτσάρα είναι αυτή η Αλεξάνδρα; Πρέπει να ήταν απολαυστικό να της δίνετε ζωή και φωνή.
Σ.Γ.: Ευχαριστήθηκα πάρα πολύ να την παίζω και ευχαρίστησα τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη για όλες τις μοναδικές σκηνές που μου έγραψε, για το χιούμορ και για τη σκληρότητά της, θύμα της οποίας είναι πρώτα η ίδια. Δεν μπορεί να απολαύσει τίποτα, είναι μια εγκλωβισμένη γυναίκα. Οσα πλούτη και επιτυχίες και να έχει, παραμένει θύμα, ο ψυχισμός της είναι τόσο ταλαιπωρημένος όσο και μιας μη προνομιούχου γυναίκας.

G.: Η γυναίκα αυτή έχει μεγαλώσει, όπως λέει, με όλα τα κλισέ. Εσείς;
Σ.Γ.: Κι εγώ με τα κλισέ μεγάλωσα, απλά πάλεψα με αυτά πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι εκείνη. Είχα την τύχη να αφουγκραστώ νωρίς όλα τα ερεθίσματα που μου έφερε η ζωή. Κι έτσι, ευτυχώς, δεν κατάφερα ποτέ να έχω μια δυστυχισμένη ζωή.

G.: Αναφέροντας μια ατάκα της Αλεξάνδρας, κάνατε κι εσείς «τσεκ σε όλα τα κουτάκια» φέτος; Σε επιθυμίες και όνειρα;
Σ.Γ.: Ναι, φυσικά, αν και τα όνειρα και οι επιτυχίες είναι πιο πολύ προσωπικές. Κάποτε θα κοιτάξουμε πίσω μας, στα επιτεύγματά μας και θα έχουμε ικανοποιήσει τον εγωισμό μας, θα έχουμε κάνει χαρούμενο και το παιδί μέσα μας. Αλλά μετά έρχονται άλλες ικανοποιήσεις. Θα έλεγα ότι οι επιτυχίες μου είναι μάλλον διαπροσωπικές. Πιο πολύ ευχαριστιέμαι το ότι έχω πετύχει να είμαι ένας αγαπητός άνθρωπος στους γύρω μου παρά τις επαγγελματικές μου επιτυχίες.

G.: Νομίζω πως σπάνια ένας ηθοποιός εισπράττει τόση αγάπη μαζεμένη όση εισπράξατε εσείς στο φινάλε του θεατρικού μαραθωνίου «The Second Woman». Το νιώσατε κι εσείς;
Σ.Γ.: Η στιγμή του χειροκροτήματος, εκείνα τα δέκα λεπτά όπου ο κόσμος χειροκροτούσε όρθιος ήταν συγκινητική. Οι 24 ώρες πάνω στη σκηνή δεν ήταν μόνο ένα μεγάλο επίτευγμα από βιολογικής άποψης. Το καλλιτεχνικό επίτευγμα ήταν η αληθινή νίκη μέσα σε αυτόν τον μαραθώνιο. Συνυπήρξα στη σκηνή με απλούς πολίτες που ήρθαν στρεσαρισμένοι στη Στέγη (σ.σ.: Ιδρύματος Ωνάση). Κι εγώ έπρεπε κάπως να τους ανοίξω, να αναπνεύσει το πράγμα πιο ανθρώπινα... Ηταν ένα ανθρώπινο επίτευγμα, δεν θα σταθώ στο 24ωρο, αλλά στο τι συνέβαινε πάνω στη σκηνή με κάθε άνθρωπο.

G.: Μπορείτε να ξεχωρίσετε μια στιγμή από εκείνο το 24ωρο;
Σ.Γ.: Υπήρξε μια στιγμή με ένα αγόρι, ένα παιδί το οποίο με λύγισε. Βρισκόμουν ήδη πάνω από 20 ώρες πάνω στη σκηνή και έσπασαν όλες οι άμυνές μου κι εκείνη η οκτάλεπτη σκηνή που επαναλαμβανόταν 100 φορές έγινε 20λεπτη. Εκλαιγα, γέλαγα, δεν μπορούσα να κρατήσω με τίποτα τη δομή της σκηνής. Με ξεκλείδωσε εκείνο το παιδί, η πραγματικότητα του θεάτρου και της ζωής μπλέχτηκαν τόσο πολύ που παρέδωσα τα όπλα μου. Ηταν η πιο όμορφη εμπειρία μου στα 25 χρόνια που κάνω θέατρο.

G.: Επαγγελματικά, ήταν μια φανταστική χρονιά αυτή που πέρασε για εσάς. Είχε όμως και ρωγμές;
Σ.Γ.: Ουου, συνέχεια. Ανάμεσα στις ρωγμές ζούμε. Χωρίς ρωγμές θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή. Οσο δεν γιατρεύονται τα τραύματά μας, που τα κουβαλάμε 150 χρόνια, θα είμαστε γεμάτοι ρωγμές. Και καλά οι μεγάλες, τις βλέπουμε. Υπάρχουν κι εκείνες οι μικρούλες, που μας ξεφεύγουν. Καλό είναι να τις βλέπουμε και να τις κάνουμε ζωή.

G.: Το 2025 φέρνει σχέδια και όνειρα;
Σ.Γ.: Στην τηλεόραση θα είμαι στο «Σπίτι Δίπλα στο Ποτάμι» στον ALPHA. Στο θέατρο έρχεται ένας μονόλογος που συνυπογράφουμε με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Ο «Εκλεκτός» είναι η ιστορία μιας γυναίκας πολιτικού και μιλάει για τον τρόπο που ένας λαοπλάνος μπορεί να μετακινήσει συνειδήσεις και ανθρώπους. Θέλω πάρα πολύ να αρχίσω να λέω μέσα από τη δουλειά μου αυτό που νιώθω ότι θέλω να πω, θέλω οι δουλειές μου να έχουν ένα πιο προσωπικό αποτύπωμα.

Ειδήσεις σήμερα:

Με κλειστά χαρτιά ο Μητσοτάκης, ακούει και αποφασίζει για Πρόεδρο - Η Σακελλαροπούλου και η shortlist

Θρίλερ με τη διαθήκη του αδερφού του Νίκου Σεργιανόπουλου - Διατάχθηκε γραφολογική εξέταση για τη γνησιότητα

Τα θύματα της τραγωδίας στη Νότια Κορέα: Ο 3χρονος που ταξίδευε πρώτη φορά και η 22χρονη που ήθελε να γίνει αεροσυνοδός